“คุณผู้ชายฉิน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ต้องโทษที่ผมประมาท ไม่ได้คิดถึงตรงจุดนี้”
ฉินจุนพูดว่า “ไม่เป็นไร คุณผู้ชายหลงเองก็ไม่ได้ตั้งใจ”
หลงอี้ฮุยรีบพูดว่า “คุณอย่าเรียกผมว่าคุณผู้ชายหลงเลย ห่างกันเกินไปแล้ว คุณเรียกว่าเสี่ยวหลงก็พอแล้ว”
มองดูท่าทางนอบน้อมนั่นของหลงอี้ฮุย ทุกคนล้วนงงงันแล้ว
ไม่ใช่พูดอย่างดีว่าขโมยบัตรธนาคารเหรอ ตอนนี้เจ้าของบัตรธนาคารมาแล้ว ทำไมไม่มีแม้แต่ท่าทางกรรโชกโฮกฮากถามหาคนขโมยล่ะ?
แต่กลับเป็นท่าทางเกรงใจเช่นนี้? เหมือนว่าเขาคือลูกน้องของฉินจุนอย่างไรอย่างนั้น
ได้ยินว่าหลงอี้ฮุยมาแล้ว บุคคลระดับสูงของสำนักงานขายตึกหลินเคอทุกคนมาที่นี่กันหมด
“ประธานหลง คุณมาได้อย่างไร!”
“ใช่ครับประธานหลง ก่อนหน้านี้ที่คุณจะมาทำไมไม่บอกสักคำ!”
หลงอี้ฮุยพยักหน้ากับพวกเขา และไม่ได้อธิบาย
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ทำให้คุณผู้ชายฉินเพิ่มความยุ่งยากแล้ว คุณจะดูห้องเหรอ?”
ฉินจุนชี้ไปที่ตึกนั่นที่เขาต้องการเมื่อกี้
“ผมเตรียมเปิดสถานพยาบาล ต้องการตึกนี้”
หลงอี้ฮุยได้ฟัง พูดว่า
“คุณผู้ชายฉินเปิดสถานพยาบาลที่ตงไห่ นั่นเป็นความโชคดีของพวกเราตงไห่จริงๆ!”
“แม้ว่าห้องนี้จะไม่เลว แต่กลับไม่ใช่ตึกที่ดีที่สุด”
“คุณผู้ชายฉินดูตึกด้านข้างนี้ นี่คือตึกเหล่าหวังของอสังหาริมทรัพย์หลินเคอ ฮวงจุ้ยดีมาก เหมาะให้คุณเปิดสถานพยาบาลมาก”
ฉินจุนพูดว่า “อาคารนี้ ไม่ใช่ว่ามีคนจองออกไปแล้วเหรอ?”
พูดไปแล้ว สายตาก็ลอยไปมองสวีเฟิงที่อยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าซีดเผือด
หลงอี้ฮุยพูดกลั้วหัวเราะ “แต่ก็แค่การจองเท่านั้น จ่ายไปแค่หนึ่งหมื่นหยวนเอง พวกเราชดใช้เงินผิดสัญญาให้เขาสองเท่าก็พอแล้ว”
“ถ้าหากคุณชอย ผมก็จะเป็นคนเอาตึกเหล่าหวังนี้ให้กับคุณ คิดจะซะว่าพวกเราทำประโยชน์ให้กับตงไห่เล็กน้อย!”
หลงอี้ฮุยพูดจาเก่งมาก สมกับที่เป็นคนที่คอยรับใช้อยู่ข้างตัวของพี่ตง
แต่ฉินจุนไม่อยากค้างหนี้บุญคุณพวกเขาเยอะขนาดนี้
“ไม่เป็นไร ก็ยึดตามราคาเดิมเถอะ”
หลงอี้ฮุยเองก็ไม่ได้ขัด จากสถานะของฉินจุนอย่างนี้ แน่นอนว่าไม่มีทางขาดเงิน
“ได้ งั้นก็ให้พนักงานไปทำเรื่องให้คุณ!”
สวีเฟิงยืนมองอย่างโง่งมอยู่ด้านข้างแล้ว
คุณหลงผู้ยิ่งใหญ่ ทำไมถึงได้พูดจากับไอ้ยากูซ่าน้อยนี่อย่างเสียงเบานอบน้อมล่ะ?
ยังให้ฉินจุนเรียกว่าเสี่ยวหลงอีก?
เขาเรียกว่าคุณหลง ฉินจุนเรียกว่าเสี่ยวหลง เทียบกันอย่างนี้แล้ว ก็ต่างกันอยู่สักกี่หลายระดับเลยนะ เขาไม่ใช่กลายเป็นระดับล่างๆเหรอ?
ที่สำคัญที่สุดก็ยังไม่ใช่จุดนี้ แต่เป็นตึกเหล่าหวังนั่นต่างหาก!
ก่อนหน้านี้อาศัยเส้นเสาย เขาถึงได้เอาตึกเหล่าหวังไว้ได้แล้ว กระทั่งใช้ตึกเหล่าหวังนี้ไปจำนองให้กับธนาคาร กู้เงินจำนวนหนึ่งลงทุนในคาราโอเกะแห่งใหม่
วันนี้ เงินทุนทั้งหมดใช้ไปหมดแล้ว
ตอนนี้มาบอกเขาว่าตึกเหล่าหวังไม่ขายให้เขาแล้ว?
สิ่งที่สวีเฟิงต้องเผชิญ ไม่ได้มีเพียงเงินกู้กว่าสิบล้านของธนาคาร ทั้งยังมีสัญญาจำนวนมากที่อาจจะผิดสัญญา
เมื่อผิดสัญญา เงินผิดสัญญาจำนวนมากก็ทำให้เขาซวยได้เลยนะ!
“คุณหลง! คุณหลงรอก่อน ตึกการค้านี้ ไม่ใช่พูดอย่างเดียวแล้วเหรอว่าจะจองล่วงหน้าให้กับผมน่ะ? พวกเราเซ็นสัญญากันแล้ว คุณดูสิ ดีเลวยังไงก็เป็นคนในของบริษัท ผม…”
หลงอี้ฮุยหันหน้ามา มองดูสวีเฟิงอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า
“ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้ผมบอกแล้วเหรอ จะจ่ายเงินผิดสัญญาชดใช้ให้คุณสองหมื่น ถ้าคุณไม่พอใจ สามารถไปศาลฟ้องผมได้”
สวีเฟิงมองอย่างโง่งมไปแล้วจริงๆ เขาไหนเลยจะกล้าไปฟ้องหลงอี้ฮุย ไม่พูดที่ว่าไม่ชนะคดีความ แต่ขัดแย้งกับพี่ตงนี้ ต่อไปยังอยากจะอยู่ที่ตงไห่อีกไหม?
หลงอี้ฮุยยิ่งเห็นไอ้อ้วนนี่ก็ยิ่งโกรธ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้อ้วนนี่ไม่มีตาหาเรื่องคุณผู้ชายฉิน จะมีเรื่องอย่างนี้ได้ยังไง?
“สวีเฟิง คุณนี่กล้ามากจริงๆ แม้แต่ผู้มีพระคุณของพี่ตงก็ยังกล้ามีเรื่องด้วย ผมเห็นว่าคุณคงไม่อยากอยู่แล้ว”
“เรื่องของปี่คู่คาราโอเกะ ไม่ต้องให้คุณจัดการแล้ว คุณกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนชั่วคราวเถอะ ต่อไปจะให้ทำอะไร ผมค่อยบอกคุณอีกที”
สีหน้าของสวีเฟิงเปลี่ยนไปมาก
“คุณหลง! ไม่เอา ขอร้องล่ะคุณหลง ผมสำนึกผิดแล้ว ผมมีตาแต่ไม่มีแวว ไม่รู้ว่าเป็นผู้มีพระคุณของพี่ตง ขอให้คุณให้โอกาสผมสักครั้งเถอะ!”
สวีเฟิงคุกเข่าอยู่บนพื้น ดึงกางเกงของหลงอี้ฮุยไว้ ท่าทางประจบประแจง
หลงอี้ฮุยพูดเฮอะเสียงเย็นคำหนึ่ง เท้าเหยียบลงบนใบหน้าของสวีเฟิง
“ชิ้ว อย่าอยู่ที่นี่ทำให้ผมรำคาญใจ!”
สวีเฟิงถูกทำร้าย หวังเจียวเจียวพลันลุกขึ้นมา
“ทำอะไร คุณบ้าเหรอ! เห็นอยู่ว่าเขาขโมยของของคุณ สามีฉันจิตใจดีอยากช่วยคุณ คุณกลับยังทำร้ายสามีฉัน?! คุณโง่เหรอ!”
หวังเจียวเจียวด่าไปสองประโยค หน้าของสวีเฟิงกลับเขียวคล้ำ คุณกล้าด่าคุณหลง?
“คุณแม่งบ้าไปแล้ว หุบปากเดี๋ยวนี้!”
เพี๊ยะเสียงหนึ่ง ฝ่ามือใหญ่ของสวีเฟิงตบลงบนใบหน้าของหวังเจียวเจียว
หวังเจียวเจียวตะลึงไปในพริบตา
“คุณตบฉัน? ฉันช่วยคุณคุณยังตบฉัน?”
สวีเฟิงหลุดปากด่าคำใหญ่
“สารเลว! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณอยากเปรียบเทียบกับเพื่อนเก่า ผมจะขัดแย้งกับคุณผู้ชายฉินไหม? ไสหัวไป ให้ไกลได้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี!”
เย่หวันเอ๋อมองพวกเขาอย่างรังเกียจอยู่เล็กน้อย ขี้เกียจจะไปสนใจจริงๆ จึงเดินเข้าไปดูห้องกับฉินจุน
มีความช่วยเหลือของหลงอี้ฮุย วิธีขั้นตอนอะไรก็ทำได้อย่างราบรื่นมาก
แม้จะบอกว่าราคาไม่ได้ให้ถูกลง แต่เห็นแก่หน้าของหลงอี้ฮุยแล้ว ก็แถมการตกแต่งอย่างหรูหราให้ด้วย
ตกแต่งตามคลินิกแพทย์แผนจีนที่ดีที่สุดของทั้งประเทศ ไม่เกินยี่สิบวันก็คงจะทำเสร็จ
ซื้อห้องเสร็จแล้ว เย่หวันเอ๋อพูดอย่างเศร้าใจ
“พี่เสี่ยวจุน คุณยังจำเมื่อก่อนได้ไหม คุณ ฉันแล้วก็ยังมีเยวี่ยเหยาลูกพี่ลูกน้องของคุณ พวกเราสามคนมักจะแสดงเป็นหมอเป็นพยาบาลกัน คิดไม่ถึงจริงๆว่าตอนนี้คุณกลายเป็นหมอเทวดาแล้วจริงๆ ทั้งอีกเดี๋ยวก็จะเปิดสถานพยาบาลอีก ยอดเยี่ยมมากจริงๆ”
พูดถึงเยวี่ยเหยาลูกพี่ลูกน้อง ก็เกี่ยวความทรงจำส่วนหนึ่งของฉินจุนขึ้นมาได้
“ใช่ โชคดีที่ในปีนั้นบ้านของน้าสองออกไปจากตงไห่ ไม่งั้นก็คงถูกลากไปเกี่ยวด้วย”
แม่ของฉินจุนไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กับคนในตระกูลดีนัก แม้ว่าพี่น้องจะเนอะ แต่ในตอนที่ลำบากกลับน้อยมากที่จะสามารถหาคนช่วยเหลือได้
มีเพียงครอบครัวของน้าสอง ที่นับว่าเป็นญาติจริงๆของฉินจุน
แม้หลายปีมานี้ที่ฉินจุนตกอับไร้บ้านอยู่ที่อื่น ในบัตรธนาคารก็ยังได้รับการโอนเงินบางส่วนที่มาจากน้าสอง
แม้ว่าไม่สามารถคอนเฟิร์มได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ น้าสองยังช่วยหาเงินให้กับเขา
บุญคุณนี้ แน่นอนว่าฉินจุนจำได้ เพียงแต่ว่าน้าสองไม่ได้อยู่ที่ตงไห่ หลังจากที่เขาตระเตรียมจัดการทางด้านนี้ให้ลงตัวเสร็จแล้ว ก็ค่อยไปบ้านน้าสอง
ได้ยินคำพูดแล้ว เย่หวันเอ๋อนิ่งอยู่ในภวังค์ คิดย้อนความทรงจำครู่หนึ่งแล้วพูดว่า
“ฉันได้ยินว่าหลินเยวี่ยเหยาเหมือนปักหลักอยู่ที่ตงไห่ แต่ว่าระหว่างพวกเราก็ไม่ได้ติดต่อกัน ดังนั้นก็ไม่ค่อยรู้ชัดเจนนัก”
ฉินจุนชะงัก “แน่ใจนะ? ครอบครัวน้าสองถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลถังตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ว่าออกจากตงไห่แล้วเหรอ?”
เย่หวันเอ๋อส่ายหน้า “เรื่องราวชัดๆฉันเองก็ไม่รู้ ฉันเพียงแค่เหมือนเคยเห็นโพสต์ของคนอื่นเท่านั้น หลินเยวี่ยเหยาน่าจะทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลสักแห่งในตงไห่ ดังนั้นพวกเขาทั้งบ้านถึงได้กลับมาปักหลัก”
แม้ว่าตอนเด็กเย่หวันเอ๋อเองก็รู้จักหลินเยวี่ยเหยา แต่ว่าเพราะมีฉินจุนถึงได้มาเล่นด้วยกัน หลังจากฉินจุนเกิดเรื่อง พวกเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
ฉินจุนได้ยินคำพูดแล้ว ขมวดคิ้ว หรือว่าน้าสองจะอยู่ที่ตงไห่จริงๆ?
เพราะเรื่องในปีนั้น แม้ว่าน้าสองจะกลับมาตงไห่แล้ว แน่นอนว่าจะใช้ชีวิตอย่างเงียบเชียบ ไม่กล้าโผล่ขึ้นมา คิดๆแล้วก็คงใช้ชีวิตไม่ราบรื่นนัก
