พวกเขาต่างก็มีส่วนช่วยเหลือเด็กคนนี้ที่หายไปแล้วให้ฟื้นคืนมา ฉินจุนและเฉินหยวนมีความสามารถอย่างมาก ตอนที่ทุกคนปรบมือก็ต่างหัวเราะยินดีกับพวกเขา
ใบหน้าของเฉินหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดงและขาว และรีบนั่งลงที่นั่ง สวมหน้ากากและหมวกแล้วหยุดพูด แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตำรวจพาเด็กออกไป แล้วส่งมอบให้ตำรวจท้องที่ หลังจากลงจากรถ พวกเขาน่าจะหาพ่อแม่ของเด็กได้
หลังจากที่เด็กถูกส่งไป ฉินจุนก็นั่งลง เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ค่อนข้างน่าอาย เฉินหยวนเหลือบมองเขา แต่ไม่พูดจา
หลังจากหายไปนาน ในที่สุดเฉินหยวนก็แตะขาของฉินจุน และกระซิบ
“เฮ้ ขอบคุณนะ”
ฉินจุนยิ้ม “ไม่เป็นอะไร ถือว่าได้ช่วยคนบาดเจ็บ”
เฉินหยวนก็หัวเราะเช่นกัน “แม้ว่าคุณจะหื่นกามเล็กน้อย แต่คุณก็ยังเป็นคนดี”
ฉินจุน “…”
ฉันหื่นขนาดนั้นเลยเหรอ?
ต้องบอกว่าความประทับใจครั้งแรกนี้สำคัญจริง ๆ เมื่อเฉินหยวนตื่นขึ้นมาและเห็นฉินจุน ในครั้งแรกที่เธอเห็นฉินจุน เธอรู้สึกว่าฉินจุนกำลังเอาเปรียบเธออยู่
หลังจากพูดไปสองสามคำ เธอก็พูดไม่ออกอีกครั้ง และกำลังจะลงจากรถ เฉินหยวนทนไม่ไหวแล้ว หันศีรษะแล้วพูดด้วยความโกรธ
“ฉันว่าคุณเป็นผู้ชายคนหนึ่ง คุณจะไม่ขอวีแชทฉันหน่อยเหรอ!”
ฉินจุน “…”
“ได้ ๆ ฉันแอด …”
เฉินหยวนกลอกตาด้วยความโกรธ มันฝืนขนาดนั้นเลยรึไง?
หลังจากนั้น เธอก็ลงจากรถอย่างพึงพอใจ
หลังจากออกจากสถานี ทุกคนแยกทาง เย่หวันเอ๋อร์และฉินจุนถูกรับที่ประตู เธอเป็นสาวสวยที่ดูอ่อนกว่าเย่หวันเอ๋อร์
“พี่สาว! ทางนี้!”
เย่หวันเอ๋อร์นำฉินจุน และเดินไป
“พี่เสี่ยวจุน ให้ฉันแนะนำคุณนะ นี่คือลูกพี่ลูกน้องของฉันซูโมโม่ และนี่คือพี่ฉินจุน”
“พี่ฉินจุน!” ซูโมโม่สุภาพมาก และยิ้มอย่างใจดี
“ขึ้นรถเถอะ ไปบ้านฉันก่อนนะ”
ทั้งสามคนเข้าไปในรถ รถธรรมดามาก โตโยต้า มูลค่าหนึ่งแสนหยวน
หลังจากขึ้นรถ และคุยกันไปพักหนึ่ง ฉินจุนได้เรียนรู้ว่าซูโมโม่คนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเย่หวันเอ๋อร์ ซึ่งเป็นญาติในเมืองหลวงของจังหวัด แม้ว่าความสัมพันธ์จะไม่ได้ใกล้ชิดกันมากนัก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องนั้นก็ดี
ยิ่งไปกว่านั้น ซูโมโม่ยังเป็นครอบครัวของแพทย์ ซึ่งทุกคนอยู่ในอุตสาหกรรมนี้ และทุกคนต่างก็มีความสำเร็จในตัวเอง
โดยไม่คำนึงถึงเกรดขนาดเล็กของซูโมโม่ เธอเป็นแพทย์ในระดับผู้อำนวยการทันตกรรมอยู่แล้ว
“อื้มใช่แล้วพี่ พี่ได้ตั๋วรึยังล่ะ?”
เย่หวันเอ๋อร์กล่าวว่า “ฉันได้รับแล้ว ฉันจะได้รับมันเมื่อฉันสมัครใช้งาน WeChat”
ซูโมโม่พูดว่า “โอ้ นั่นไม่ได้ผล ตั๋วบน WeChat เป็นตั๋วเข้าชม ถ้าพี่ลงทะเบียนสำหรับสิ่งนี้ พี่สามารถนั่งในที่นั่งผู้ชมได้หลังจากเข้าไปแล้ว หากพี่ต้องการเข้าร่วมการแข่งขัน พี่ต้องได้ตั๋วสำหรับผู้เข้าแข่งขันนะ”
เย่หวันเอ๋อร์อึ้งไปครู่หนึ่ง “อ้า? มีแบบนี้ด้วยเหรอ ฉันไม่รู้เลย ฉันมาตั้งไกล ไม่คิดว่ามาทำได้แค่เข้าไปดู! แล้วถ้าตั๋วเข้าแข็งขันทำยังไงเหรอ?”
เย่หวันเอ๋อร์ไม่ได้มาที่เมืองหลวงเพื่อมาเยี่ยมเยียน ยังไงซะ เธอก็ได้เรียนกับฉินจุนและข่งฟานหลินมานานมากแล้ว เธอต้องการทดสอบทักษะของเธอเอง ดังนั้นเธอจึงเข้ามาเพื่อมีส่วนร่วมในการแข่งขัน
แต่ถ้าคุณไม่ได้รับตั๋ว คุณก็จะอยู่ที่นี่โดยเปล่าประโยชน์
ซูโมโม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “กลับไปถามพี่สาวกัน พี่สาวน่าจะรู้นะ”
เมื่อพูดถึงลูกพี่ลูกน้องนี้ เย่หวันเอ๋อร์ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์กับลูกพี่ลูกน้องนี้ไม่ค่อยดีนัก แต่เย่หวันเอ๋อร์ไม่ปฏิเสธ
หากคุณไม่สามารถซื้อตั๋วได้จริง ๆ คุณสามารถขอได้เฉพาะคนอื่นเท่านั้น
ท้ายที่สุด ผู้คนที่ไม่คุ้นเคยกับชีวิตของพวกเขาในเมืองหลวงของจังหวัดต่างดิ้นรนเพื่อขอความช่วยเหลือ
ใบหน้าของเย่หวันเอ๋อร์ดูถูกทุกครั้งที่เธอพูดถึงลูกพี่ลูกน้องคนนี้
เย่หวันเอ๋อร์เป็นคนสบาย ๆ ขี้อาย ไม่ค่อยทะเลาะกับคนอื่น และหายากที่เธอจะเกลียดใครสักคนมากขนาดนี้
ฉินจุนถามว่า “ดูเหมือนว่าลูกพี่ลูกน้องของคุณ มีความแค้นกับหวันเอ๋อร์มาก”
ซูโมโม่ยิ้ม “ใช่เหรอ พี่ถิงและพี่หวันเอ๋อร์ไม่เคยติดต่อกันตั้งแต่ยังเด็ก ๆ น่ะ”
เย่หวันเอ๋อร์พูดไม่ออก “อย่าพูดเลย เพราะเธอต้องการเปรียบเทียบกับฉัน ฉันไม่เคยเปรียบเทียบกับเธอเลย”
ชวีถิงนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเย่หวันเอ๋อร์และซูโมโม่ ทั้งสามคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เมื่อพวกเธอยังเด็ก พวกเธอมักจะพบกันเมื่อพวกเธอมาเยี่ยมกันในช่วงวันหยุดปีใหม่ และพวกเขาชอบที่จะเล่นด้วยกัน
บังเอิญว่าเย่หวันเอ๋อร์และชวีถิงเกิดในปีเดียวกัน เดือนเดียวกัน และวันเดียวกัน ชวีถิงเกิดก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงเป็นมีศักดิ์เป็นพี่
ยกเว้นวันเกิดเธอ ส่วนสูงของเธอยังเท่าเดิม แต่ตั้งแต่วัยเด็ก ชวีถิงมักจะดูแตกต่างจากเย่หวันเอ๋อร์เล็กน้อย และผิวของเธอก็ไม่ขาวเหมือนเย่หวันเอ๋อร์ ทุกครั้งที่เปรียบเทียบเธอกับและคนอื่น ๆ ทุกคนบอกว่าเย่หวันเอ๋อร์สวยกว่า
และเมื่อเธอยังเด็ก เย่หวันเอ๋อเรียนรู้ได้ดีขึ้น ไม่ว่าจากด้านใด เย่หวันเอ๋อร์ก็เจริญก้าวหน้ามากขึ้น
อย่างไรก็ตาม ด้วยการสะสมเพียงเล็กน้อยตั้งแต่วัยเด็ก ชวีถิงเกลียดเย่หวันเอ๋อร์ และเธอมักจะเปรียบเทียบเธอกับเธอทุกที่ เธอแอบโกรธถ้าเธอไม่สามารถเปรียบเทียบได้ และเธอก็แสดงออกไปในที่ที่เธอสามารถเปรียบเทียบได้
ในที่สุด ครอบครัวของเย่หวันเอ๋อร์ก็ตกต่ำลง จากเด็กสาวที่ร่ำรวยตัวเล็ก ๆ ไปเป็นเด็กสาวที่ยากจนคนหนึ่ง เธอไม่สามารถแม้แต่จะไปโรงเรียน และกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่ออกจากโรงเรียนกลางคัน
สิ่งนี้ทำให้ชวีถิงรู้สึกดีจริง ๆ เธอต้องการเยาะเย้ยเย่หวันเอ๋อร์ เมื่อเธอมองหาโอกาส แต่เธอไม่มีโอกาส และในที่สุดเธอก็จะได้เจอ คาดว่าชวีถิงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ แสดงความคิดเห็นมากมาย
เย่หวันเอ๋อร์ถอนหายใจ เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกัดฟัน และไปหาชวีถิง
ไม่นาน เมื่อพวกเขามาถึงบ้านของชวีถิง เย่หวันเอ๋อร์และทั้งสามก็เดินเข้าไป
ผู้หญิงขายาวนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น หันศีรษะ และยิ้มอย่างเป็นมิตรในทันใด
“อ้าว นี่ไม่ใช่หวันเอ๋อร์เหรอ หายไปหลายปีแล้ว ทำไมไม่มาหาลูกพี่ลูกบ้างเลย?”
เย่หวันเอ๋อร์ยิ้มอย่างขบขัน “เหอะ ๆ งานฉันยุ่งน่ะ ฉันไม่มีเวลาเลย”
ชวีถิงยิ้ม “อ๋อ ใช่ ฉันลืมไปว่านายเพิ่งเริ่มทำงานโดยไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย ฮ่า ๆ ไม่เป็นไร ต่อให้ไม่ไปมหาลัยก็ก้าวเข้าสู่สังคมล่วงหน้า และสัมผัสชีวิตจริง ๆ แล้ว ไปมหาลัยไม่มีอะไรดีเลย”
“เพียงแค่เธอมีวิสัยทัศน์ที่กว้างขึ้นเล็กน้อย เครือข่ายที่กว้างขวางนิดหน่อย และความสามารถในการเรียนรู้ทักษะที่แท้จริงบางอย่างเทา่นั้น มันก็เหมือนกันในสังคมมากว่าสิบปี”
ชวีถิงมีท่าทีดูเฉย ๆ และดูเหมือนจะพูดคุยสบาย ๆ แต่จริง ๆ แล้วเธอล้อเลียนเย่หวันเอ๋อร์อย่างแสดงออก
บางครั้งชะตากรรมก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และเป็นที่แน่ชัดว่าจุดเริ่มต้นของคนสองคนนั้นเหมือนกันทุกประการ การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันสามารถทำให้ช่องว่างแคบลงได้ในทันที และทำให้เย่หวันเอ๋อร์รู้สึกเหนือกว่าทั้งหมดแตกสลาย
ชวีถิงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในใจ ความผันผวนของชีวิต และความรู้สึกยากจนมาแต่กำเนิด
เย่หวันเอ๋อร์พูดไม่ออก กลอกตา และไม่ดื้อดึง เฝ้าดูชวีถิงแสดงคนเดียวเงียบ ๆ
