ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 430 สายจากประธานไห่

ใบหน้าของเฉินเหยียนซือเต็มไปด้วยความเสียใจ

“หลิงหลิง! แกทำอะไรลงไป! โอกาสที่ดีแบบนี้ แกโยนนามบัตรของประธานไห่ทิ้งไปแบบนี้ แกบ้าไปแล้ว!”

เฉินหลิงก็รู้ว่าเธอสร้างเรื่องวุ่นวายเข้าให้แล้ว แต่ก็ยังพูดออกมาหน้าตายว่า

“พ่อ อย่าไปเชื่อเขา แม้ว่าจะได้นามบัตรของประธานไห่แล้วจะทำอย่างไรได้ล่ะประธานไห่ไม่รู้จักพวกเรา มีคนมากมายที่สามารถรับนามบัตรของประธานไห่มาได้ บางทีประธานไห่อาจทำตกไว้หรือพวกเธอขโมยมันมาก็ได้!”

เฉินหลิงใส่อารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เธอพูดราวกับว่าเธอไม่มีเหตุผลในทันใด

“ใช่แน่ๆ พวกเธอต้องขโมยหรือหยิบมันขึ้นมาแน่ๆ มิฉะนั้นพวกเขาสองคนจะได้นามบัตรของประธานไห่ได้อย่างไร?”

เมื่อเฉินหลิงกล่าวเช่นนี้ เฉินเหยียนซือก็สงบลง ที่จริงแล้วเขาไม่ควรหุนหันพลันแล่นเกินไป

แม้ว่าจะได้นามบัตรมาแล้วแต่ก็ยังต้องหาที่มาของนามบัตรก่อน

ถ้าไห่เหยาเหยาเป็นคนให้ มันก็สมบูรณ์แบบมาก

แต่ถ้าไม่ใช่ ถ้าเป็นนามบัตรของไห่เหยาเหยาที่ทำหล่นหายหรือพวกเขาไปหยิบมาจากที่อื่นนามบัตรใบนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร

ไร้ประโยชน์ที่จะติดต่อไม่มีใครรู้จักเรา

เฉินหยวนกล่าวอย่างอดทน

“ประธานไห่เป็นคนมอบสิ่งนี้ให้ฉันด้วยตัวเอง”

เฉินหลิงหลิงพูดอย่างเย็นชา “ประธานไห่มอบมันให้งั้นเหรอ? พี่อายุเท่าไหร่? พี่เป็นแค่หมอคนหนึ่งเป็นคนธรรมดา ประธานไห่เป็นถึงผู้นำอุตสาหกรรมถ่านหิน อย่าว่าแต่พี่เลยต่อให้เป็นพ่อที่ไปด้วยตัวเอง ประธานไห่คงไม่ไว้หน้าแบบนี้หรอก!”

เฉินหยวนพูดไม่ออก “เชื่อหรือไม่”

เธอได้ทำเต็มที่แล้วและได้พูดทุกอย่างที่ควรพูดส่วนพ่อและน้องสาวจะเชื่อหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

เฉินเหยียนซือขมวดคิ้วแต่ก็ผิดหวังเล็กน้อย

“เสี่ยวหยวน ดูแกสิ เข้าไปแล้วแต่มันไม่ได้ช่วยให้ตระกูลเฉินของเราได้รับผลประโยชน์ใดๆ เลย ตั๋วสองใบถูกทิ้งทั้งเป็นนั่นเป็นเงินสองล้านเลยนะ แกถือว่าตระกูลเฉินของฉันเป็นตระกูลที่ร่ำรวยหรือไม่? ”

เฉินหยวนขมวดคิ้ว “สองล้านอะไร พ่อ ฉันเข้าไปแล้วพ่อจะไม่ใช้เงินของตระกูลเฉินหรอกเหรอ?”

เฉินเหยียนซือพูดถึงนวนิยายไป่ตู้อย่างเย็นชา

“แกไม่เคยใช้เงินของตระกูลเฉินของฉันหรอกเหรอ?”

เฉินหยวนพูดไม่ออกและไม่เข้าใจกับคนอย่างพ่อของเธอจริงๆ

“โอเค ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันไปละเกรงว่าพวกคุณจะรำคาญ”

เฉินเหยียนซือพูดอย่างเย็นชา “รีบออกไปเลย! ต่อจากนี้ไปอย่าพูดว่าเป็นลูกสาวของฉัน!”

หลังจากสาปแช่งประโยคดังกล่าวโทรศัพท์มือถือของเฉินเหยียนซือก็ดังขึ้นและเมื่อเขาเห็นหมายเลขแปลก ๆ บนนั้นเขาก็รับสายโดยไม่รู้ตัว

“ฮัลโหล?”

“คุณเฉินเหยียนซือใช่ไหม? ฉันไห่เหยาเหยา”

เฉินเหยียนซือตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

“ไห่เหยาเหยา? ประธานไห่?”

“ใช่แล้ว ฉันเอง ฉันเคยให้นามบัตรกับหลิงเฉียนจินมาก่อน และเห็นว่าคุณไม่ได้ติดต่อฉันมา ฉันมาลองคิดดูเลยติดต่อคุณเองเลย ฉันมีโครงการบางอย่างที่นี่ แต่ไม่มีผู้รับเหมาเข้ามารับช่วงต่อ ฉันไม่รู้ว่าคุณสนใจไหม?”

“สน สน สนใจ!? สนใจแน่นอน ประธานไห่โทรหาฉันเองแบบนี้ ฉันปลื้มใจจริงๆ!”

ไห่เหยาเหยายิ้ม “ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะขอให้ผู้ช่วยของฉันคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องโครงการนี้นะครับ”

“ขอบคุณมากประธานไห่ครับ!” ใบหน้าของเฉินเหยียนซือแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

ไห่เหยาเหยากล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ถ้าคุณจะขอบคุณก็ต้องขอบคุณแฟนของลูกสาวคุณ”

หลังจากพูดไห่เหยาเหยาก็วางสายไป

ดวงตาของเฉินเหยียนซือเบิกกว้างและใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“ขอบคุณแฟนของลูกสาว?”

เฉินเหยียนซือหันหน้ากลับและมองไปที่ฉินจุนด้วยความเหลือเชื่อ

เขาอาจจะไม่เชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูด แต่คนที่โทรหาเขาเมื่อกี้คือไห่เหยาเหยา ประธานไห่!

น้ำหนักของคำพูดของไห่เหยาเหยาจะเทียบได้กับคำพูดของคนทั่วไปหรือ?

ยิ่งกว่านั้นเฉินเหยียนซือเคยได้ยินคำพูดของไห่เหยาเหยาทางทีวีและเสียงที่ได้ยินนี้เขาไม่มีทางจำผิดแน่นอน

เป็นไปได้ไหมที่ครอบครัวของพวกเขามักจะเข้าใจฉินจุนผิด? อันที่จริงผู้ชายคนนี้คือผู้มีอำนาจที่แท้จริง?

ตั้งแต่แรกเริ่ม หลังจากที่เปิดเผยว่ารถโฟล์คสวาเกนพาสสารทคันนั้นของฉินจุนถูกยืมมา พวกเขามองดูมันด้วยแว่นตาสีมาโดยตลอด

ฉินจุน รู้สึกว่าเขาคนนี้ไม่คู่ควรกับเฉินหยวน หลังจากความรู้สึกครั้งแรกที่แย่มากแล้ว ดังนั้นไม่ว่าฉินจุนจะทำอะไรเขาก็ผิด

แม้แต่เฉินหยวนเอง ไม่ว่าเธอจะทำอะไร พวกเขาก็ยังรู้สึกว่ามีปัญหากับสิ่งเหล่านั้นเลย

เมื่อตอนนี้นึกถึง เฉินหยวนทำเพื่อตระกูลเฉิน หลังจากที่เธอเข้าไปแล้วเธอก็ต้องการต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลเฉินด้วย

เฉินเหยียนซือยืนขึ้นและกำลังจะพูด ทันใดนั้นมีรถสองสามคันมาที่ประตูและหยุด

หลายคนเดินลงจากรถ ทุกคนสวมชุดสุภาพหวีผมเรียบร้อยพวกเขาดูเหมือนคนสำคัญ

คนเหล่านี้ถือของขวัญทุกประเภทและที่สิ่งที่ดูจะแย่ที่สุดนั้นก็เป็นถึงเหล้าเหมาไถจีนสองสามกล่อง

หลังจากพวกเขาเข้าไป เฉินเหยียนซือก็ตกใจ

“ท่านประธานหวัง ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

“ท่านประธานจาง ท่านประธานหลิว พวกคุณ…”

คนเหล่านี้ล้วนมีการติดต่อกับเฉินเหยียนซือ บางคนเป็นคนรู้จัก บางคนเป็นผู้ติดต่อทางธุรกิจและบางคนเคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยพบกัน

คิดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะมาเยี่ยมและพวกเขาทั้งหมดมีของขวัญซึ่งทำให้ เฉินเหยียนซืองุนงงเล็กน้อย

“คุณเฉิน เราไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราให้ความร่วมมือกัน มันเป็นเวลานานมากแล้วที่ฉันไม่ได้พบคุณ ฉันคิดถึงคุณมากเลย”

“เหล่าหวัง คุณเป็นคนหน้าซื่อใจคดเกินไปหรือเปล่า? คุณเฉินฉันไม่เหมือนเขา ฉันพูดแค่ว่าช่วงนี้ฉันมีธุรกิจบางอย่าง และต้องการมาหาคุณเพื่อให้คุณให้ความร่วมมือ คุณตัดสินใจว่าจะแบ่งเงินปันผลอย่างไร! ไม่ต้องกังวล คุณเสนอฉันจะไม่ต่อรอง! ”

“และยังมีฉัน ครั้งนี้คุณเฉินไม่ต้องการโครงการขนส่งของเราหรือ? ฉันอนุญาตให้คุณ ห้าปี เป็นไง?”

“……”

ประธานเหล่านี้แต่ละคนมีความกระตือรือร้นอย่างมาก หลายคนเคยปฏิบัติต่อตระกูลเฉินอย่างเฉยเมย และไม่ได้จริงจังกับพวกเขามากนักและถึงกับกดขี่ข่มเหงตระกูลเฉินหากมันโอเค

แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดมาเยี่ยมเยียนพร้อมของขวัญล้ำค่า

เฉินเหยียนซือรีบทักทายสำหรับโครงการที่พวกเขาพูดถึงพวกเขาทั้งหมดเป็นประโยชน์ต่อตระกูลเฉินดังนั้นพวกเขาจึงรับมันไว้ทั้งหมด

พวกเขาทั้งหมดเป็นหัวหน้าใหญ่ แม้ว่าพวกเขาจะสุภาพเฉินเหยียนซือก็ไม่กล้าละเลย พวกเขาทั้งหมดใจดี

ครอบครัวเฉินต่างก็ยุ่งกับพิธีการ และดูเหมือนว่าทั้งครอบครัวจะเจริญรุ่งเรืองในทันที

ผ่านไปสองสามชั่วโมง ทุกคนก็จากไป

ในช่วงเวลานี้ผู้คนมาและจากไปทีละคน ลานบ้านของตระกูลเฉินเต็มไปด้วยของกำนัลสูงเท่าเนินเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินหลิงและคนอื่นๆ ได้เห็นเหตุการณ์นี้ ชาล้ำค่า ไวน์แดงกว่า 10 ปี กองรวมกันเป็นกองขยะในลานบ้าน

เฉินเหยียนซือตกตะลึงและถามอย่างไม่แน่นอน

“คุณชายฉินคนนี้?”

โลกได้เกิดการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ขึ้นแล้ว ชื่อของฉินจุนที่เดิมถูกเรียกเหมือนคนธรรมดาทั่วไปที่เรียกกันว่าคุณฉิน กลายมาเป็นคุณชายฉินที่ได้รับความเคารพนับถือมากในขณะนี้