ฉินจุนพูดแค่ประโยคนี้ก็วางสายโทรศัพท์ไปทันทีเลย
ทุกคนต่างพากันส่ายหน้าด้วยท่าทางไม่เชื่อ จะตอแหลทั้งทีก็ไม่น่าจะทำอะไรชุ่ย ๆ แบบนี้ อย่างไรก็ตามน่าจะเป็นทางการกว่านี้หน่อย
นี่อะไรนายฉินจุนอะไรนี่แค่โทรศัพท์พูดประโยคเดียว ไม่ได้ทำอะไรก็วางสายแล้ว นายคิดว่านายเป็นใครกัน？มีอำนาจบาตรใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ？
พอฉินจุนวางสาย วอสื่อสารของรปภ.ที่อยู่หน้าประตูก็ดังขึ้น
“เสี่ยวตู้！รีบต้อนรับท่านประธาน！”
สีหน้าของเสี่ยวตู้เปลี่ยนไปทันที เขารีบเดินเข้ามาเอ่ยด้วยท่าทางเคารพนอบน้อม
“คุณผู้ชายครับ ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นท่านประธาน เชิญด้านในเลยครับ”
ทุกคนต่างพากันตะลึง
จากนั้นก็ทำสีหน้าดูถูกเหยียดหยามออกมา
“แสดงได้สมจริงดีนี่ ท่านประธานเลยเหรอ？ฮ่าฮ่า”
สงสัยเมื่อกี้คงไม่ได้เตี๊ยมกันเอาไว้ ตอนนี้เลยเอาใหม่ แสดงได้สมจริงมาก แถมยังเป็นเจ้าของกิจการเชียว……
ทุกคนเดินจามฉินจุนเข้าไปด้วยท่าทางไม่เชื่อ
หลังจากเดินตามทางเดินยาวเข้ามา ก็มาถึงหน้าประตูของปราสาท
ปราสาทสไตล์ซีแอตเทิลภายนอกดูเคร่งขรึมและสง่างาม ส่วนภายในอลังการสุด ๆ ดูแล้วหรูหรามาก ๆ
พอเดินเข้ามาด้านใน สีหน้าของทุกคนก็ออกอาการตกตะลึงทันที
“ว้าว ที่นี่หรูหราชะมัด？”
“สมแล้วที่เป็นกิจการของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุป สุดยอดจริง ๆ ถ้าได้นอนค้างที่นี่สักคนนี้ ตายก็คุ้มพูดเลย！”
“อย่าว่าแต่โรงแรมระดับห้าดาวเลย เจ็ดดาวก็ยังเทียบไม่ได้？”
“ฉินเพื่อนรัก นายคงเสียเงินไปไม่น้อยเลยใช่ไหม？”
“……”
ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเข้ามานี่ได้จริง ๆ ครั้งนี้ฉินจุนต้องเสียเงินไปไม่น้อยแย่ ๆ ต่อให้ติดสินบนคนพวกนั้น เพื่อให้พวกเขาได้เข้ามาเล่นในนี้สักชั่วโมงสองชั่วโมง มันก็ต้องเสียเงินไปไม่น้อยแหละ
ฉินจุนยิ้มบาง ๆ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร ปล่อยให้พวกเธอได้ชื่นชมความงามของที่นี่
“นี่พวกเธอดูแค่ตาเปล่าพอนะ อย่าไปจับอะไรเล่น ถ้าพังขึ้นมาจะชดใช้ไม่ไหว”
เฉินเค่อเอ๋อร์เองก็คิดว่าฉินจุนเช่าที่นี่มา เฟอร์นิเจอร์ข้างในที่ตกแต่งมีแต่ของแพงทั้งนั้น จะปล่อยให้พวกนั้นจับซี้ซั้วไม่ได้
พูดจบเฉินเค่อเอ๋อร์ก็ถอยหลังไปพิงกำแพง ทันใดนั้นภาพวาดที่แขวนอยู่ที่กำแพงก็ตกลงมา
เพล้งง กรอบรูปที่เป็นกระจกตกลงมาแตกทันที ทำให้ภาพวาดฉีกขาด！
“แย่แล้ว นั่นมันภาพวาดของสวีเปยหงใช่ไหม？”
ทุกคนหันไปมองภาพวาดที่ฉีกขาด ทันใดนั้นก็อ้าปากตาค้างอย่างตกตะลึง สีหน้าแต่ละคนย่ำแย่สุด ๆ
“เฉินเค่อเอ๋อร์ทำไมเธอถึงไม่ระวังเลย เธอเป็นคนเตือนพวกเรา แต่สุดท้ายกลับเป็นเธอเองที่ทำลายรูปวาดนั่น！”
“เรื่องนี้เธอเป็นคนทำคนเดียวนะ พวกเราไม่เกี่ยว！”
“ใช่พวกเราไม่ได้เป็นคนชน ที่นี่มีกล้องวงจรปิดหรือเปล่า？”
ทุกคนหันไปมองรอบ ๆ ทันใดนั้นก็มีคนเอ่ยขึ้นมา
“ไม่มีกล้องวงจรปิด ถ้าหากโดนฟ้องขึ้นมา รูปภาพนี่เราต้องรับผิดเท่า ๆ กันแน่เลย”
ทันใดนั้นเหล่าเพื่อน ๆ ก็แสดงสีหน้าขมขื่นออกมา หน้าแต่ละคนซีดเผือดไปเลย
ถ้าเป็นภาพวาดของสวีเปยหง อย่างน้อยต้องมีราคาสิบล้านเป็นอย่างต่ำ พวกเขามีกันอยู่สิบกว่าคน ต้องชดใช้ตกคนละล้าน？
มีเพื่อนบางคนที่มีเงินไม่ถึงหนึ่งล้านด้วยซ้ำ แบบนี้บ้านไม่ล้มละลายกันพอดีเหรอ！
สีหน้าของพานถิงถิงก็ทำสีหน้านิ่งทันที
“เฉินเค่อเอ๋อร์ เธอนี่มันอวดดีจริง ๆ เลยนะ！ไม่ให้โอ้อวด เธอก็รั้นจะอวดอยู่นั่น เพื่อนกันทั้งนั้นจะมาเล่นละครอะไรกัน ตอนนี้เป็นไงหาเรื่องจนได้！”
“ใครก็ได้รีบเช็กเร็ว ภาพวาดนี่มันราคาเท่าไหร่ พวกเราต้องชดใช้ยังไง！”
“เฉินเค่อเอ๋อร์ ฉันจะบอกอะไรเธอให้ ต่อให้บ้านเธอล้มละลายก็ต้องชดใช้มัน！อย่าคิดจะให้พวกฉันมาช่วยหารกับเธอ！”
สีหน้าของเฉินเค่อเอ๋อร์ย่ำแย่ เธอไม่คาดคิดเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
เธอกัดฟันเอ่ย “พวกเธอวางใจเถอะ ฉันทำเองก็จะรับผิดชอบเอง ภาพนี้ฉันเป็นคนทำมันเสียหาย ฉันจะชดใช้เอง พวกเธอไม่ต้องมายุ่ง！”
พอได้ยินบทสนทนาของคนพวกนี้ ฉินจุนก็หัวเราะ
“เค่อเอ๋อร์ พูดอะไรน่ะ นี่มันเป็นภาพวาดในบ้านของเธอ จะมาชดใช้อะไร？”
ฉินจุนพูดจบ พานถิงถิงก็หัวเราะเยาะออกมาทันที “นายนี่มันตลกจริง ๆ เลยนะ！อินกับละครมากไปหรือเปล่า？เรื่องมันมาถึงไหนต่อไหนแล้วยังมัวแต่เล่นละครอยู่ได้！”
“ที่นี่มันปราสาทซีแอทเทิลเลยนะ นายคิดว่ารูปที่แขวนที่นี่จะเป็นของปลอมงั้นเหรอ？”
ความหมายของพานถิงถิงคือ รูปภาพที่แขวนที่นี่เป็นของจริงทั้งนั้น ราคาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน บนกำแพงต่างก็เป็นผลงานของแท้ของจิตรกรที่มีชื่อเสียงระดับโลก ถึงแม้จะไม่ใช่ระดับที่เป็นภาพหาอยากที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์ แต่ก็ล้วนเป็นผลงานที่มีอิทธิพลมาก ๆ
แต่ละภาพนั้นมีมูลค่ามหาศาล ถ้าหากมันเสียหายขึ้นมาจริง ๆ ก็ไม่มีใครสามารถชดใช้ไว้
ภาพวาดนี้เป็นของสวีเปยหง อย่างน้อยก็ต้องมีระดับพันล้าน ระดับของครอบครัวของตระกูลเฉินแล้วไม่มีทางชดใช้ไหวแน่นอน
เพื่อนคนอื่น ๆ กฌต่างขมวดคิ้วมุ่นพลางต่อว่าต่อขาน
“เฉินเค่อเอ๋อร์ พวกเธอสอนคนนี่มันสุดยอดจริง ๆ นะ เพียงเพราะต้องการจะโอ้อวด กลับทำให้รูปภาพมูลค่าเป็นสิบล้านเสียหายแบบนี้ ฉันละยอมใจเธอจริง ๆ ”
“ทำไม ตอนนี้ยังไม่สำนึกอีกเหรอ？ยังคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงอยู่เหรอ？”
“พอแล้ว ทุกคนไม่ต้องพูดอะไรแล้ว มาคิดกันดีกว่าว่าจะชดใช้ยังไง”
“ชดใช้อะไรกัน！ฉันไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย ฉันไม่จ่าย！”
“พวกเราจะไม่จ่ายได้ยังไง เธอดูสภาพเฉินเค่อเอ๋อร์ หล่อนคนเดียวจะชดใช้ไหวได้ยังไง？บ้านเธอแค่ทำธุรกิจขนส่งถ่านหิน หาเงินได้แค่ไม่เท่าไหร่ จะไปหาเงินสิบล้านจากไหนมาชดใช้ไหว？”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ซวยเกินไปแล้วปะ？เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าไม่ใช่ความผิดพวกเรา ยังต้องมาให้พวกเราจ่ายเงินชดใช้อีก！”
“……”
ทุกคนต่างพูดนู่นพูดนี่ บางคนก็พูดดี ส่วนบางคนก็ต่อว่าต่อขาน แต่ส่วนใหญ่ก็คือกล่าวตำหนิเฉินเค่อเอ๋อร์
ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยากจะโอ้อวด แล้วพาพวกเขาเข้ามาในนี้ ก็คงไม่ทำของมีค่าราคาแพงเสียหายแบบนี้
เฉินเค่อเอ๋อร์กระวนกระวายใจจนขอบตาแดงก่ำ เธอหยิบรูปภาพขึ้นมาจากพื้น คิดหาวิธีว่าจะซ่อมมันยังไงดี
แต่ทว่าฉินจุนกับยิ้มบาง ๆ แล้วก็เดินไปด้านหน้าพร้อมกับหยิบภาพวาดนั่นมามองจากนั้นก็ส่ายหน้า
“ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ซ่อมไม่ได้หรอก ทิ้งไปเลย”
พูดจบเขาก็โยนใส่ถังขยะที่อยู่ใกล้ ๆ มือ
คนอื่น ๆ ต่างพากันตะลึงตาค้าง เกาจื่อเหวินตะโกนต่อว่าเสียงดัง
“นายทำอะไรน่ะ！นายบ้าไปแล้วเหรอ！ไม่แน่รูปวาดนี้อาจจะจ้างคนมาซ่อมมันก็ได้ พวกเราจะได้ชดใช้น้อยลง ตอนนี้จบเห่แล้ว ทั้งหมดมันพังก็เพราะนาย นายจงใจกลั่นแกล้งพวกเราใช่ไหม！”
พานถิงถิงเองก็กัดฟัน “พวกนายนี่มันเห็นแก่ตัวจริง ๆ ตัวเองชดใช้ไม่ไหว แทนที่จะทำให้มันดีขึ้นกลับทำให้มันแย่กว่าเดิม แถมยังพาพวกเราซวยไปด้วย！”
“เฉินเค่อเอ๋อร์ ฉันจะบอกเธอให้นะ เธอต้องบอกความจริงเรื่องนี้ทุกอย่าง เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพวกเราเลยสักนิด ถ้าหากเรื่องนี้มันเข้ามาเกี่ยวข้องกับพวกฉันล่ะก็ ฉันจะฟ้องตำรวจ ให้ตำรวจมาจัดการเรื่องนี้！”
เฉินเค่อเอ๋อร์ถูกคนพวกนี้ต่อว่าจนหน้าแดงหูแดงไปหมด นี่มันภาพมูลค่าสิบล้านเลยนะ เธอจะชดใช้ยังไง！
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เฉินเค่อเอ๋อร์ไตร่ตรองดูแล้ว “ฉันโทรศัพท์หาพ่อดูแล้วกัน”
ฉินจุนจนปัญญาจริง ๆ เขาแย่งโทรศัพท์ออกมาจากมือของเฉินเค่อเอ๋อร์แล้วเอ่ย
“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ของพวกนี้เป็นของเธอทั้งนั้น เธอทำของตัวเองเสียหายจำเป็นต้องชดใช้ด้วยเหรอ？”
“พี่เขย คุณอย่าพูดจาไร้สาระ……”
ยังไม่ทันที่เฉินเค่อเอ๋อร์จะพูดจบ จู่ ๆ ชายวัยกลางคนในชุดสูทสวมแว่นตาสีทองก็เดินเข้ามาที่ประตู ท่าทางเขาดูเป็นคนสุภาพมาก เขามีป้ายพนักงานพร้อมโลโก้ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปติดอยู่บนหน้าอก
“สวัสดีครับ ผมตู้เหวินหมิงผมเป็นผู้จัดการฝ่ายนิติบุคคลของปราสาทซีแอทเทิล ไม่ทราบว่าท่านไหนคือคุณผู้หญิงเฉินเค่อเอ๋อร์ครับ？”
เฉินเค่อเอ๋อร์ชะงักไปครู่หนึ่ง “ฉันเองค่ะ”
ผู้จัดการตู้เดินเข้าไปจับมือกับเฉินเค่อเอ๋อร์อย่างเคารพพร้อมกับเอ่ย
“ด้วยความเคารพครับท่านประธาน ถ้าหากปราสาทแห่งนี้ไม่มีปัญหาอะไร เชิญท่านเซ็นชื่อบนสัญญาได้เลยครับ ผมจะได้กลับไปทำการส่งมอบ”
