หลินเยวี่ยเหยารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย ฉินจุนคนนี้เป็นมากกว่าความล้มเหลวจริงๆ
“ฉันรอคุณอยู่ที่นี่ไง! ฉันให้คุณยืนรอฉันที่นี่ คุณไปไหน？ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ วันนี้ฉันคงได้ไปหาหมออัจฉริยะ! มันเป็นเพราะคุณที่ทำให้ฉันพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้!”
ฉินจุนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ตอนแรกเขาคิดว่าหลินเยวี่ยเหยาช้าเพราะมีเหตุบางอย่าง ไม่คิดว่าจะช้าเพราะตามหาเขา
“ไม่เป็นไรหรอก โอกาสหน้ายังมี”
ก็ไม่ใช่แค่อยากดูฉินจุนรักษาโรคเหรอ？ โอกาสยังมีอีกตั้งเยอะ
หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจอย่างเย็นชา “คุณพูดง่าย พูดออกมาได้!”
หลินเยวี่ยเหยาโกรธจริงๆ และระหว่างทาง ไม่พูดอะไรกับฉินจุน หลังจากกลับถึงบ้าน เธอก็ทำลายข้าวของด้วยความไม่พอใจ
ถังหมิ่นถามหลินเยวี่ยเหยาด้วยเสียงต่ำเมื่อเธอเข้ามาในห้อง
“เป็นอะไรไป ทำไมถึงโกรธ”
หลินเยวี่ยเหยากัดฟันด้วยความโกรธ
“ฉินจุนคนนี้ไม่มีแรงจูงใจจริงๆ ฉัหนูพาเขาไปที่โรงพยาบาลเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติม ผลปรากฏว่าเขาไม่ฟังหนูและทำให้งานของหนูล่าช้า อย่าให้หนูองดูแลเขาอีกต่อไป หนูเสียใจและโกรธมาก!”
หลินเยวี่ยเหยากลับไปที่ห้องของเธอ ล็อคประตูและคลุมผ้าห่ม
การพลาดโอกาสที่จะพบกับแพทย์อัจฉริยะเป็นเรื่องน่าเสียดายในชีวิต
หลินเยวี่ยเหยาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วเปิดวีแชทและพบว่าวีแชทของเธอกำลังจะระเบิด หลายกลุ่มกำลังคุยกันถึงเรื่องของวันนี้
“เยวี่ยเหยา ความสัมพันธ์ของเธอกับหมออัจฉริยะเป็นไงบ้าง หมออัจฉริยะรู้จักชื่อเธอนี่”
“ทำไมหมอถึงรู้จักชื่อคุณ”
“เขาขอให้เธอเป็นผู้ช่วยด้วย”
“วันนี้คนที่อยู่ในห้องผ่าตัดมีแต่ระดับหัวหน้า หลินเยวี่ยเหยาบอกที”
มีคำถามมากมายเกี่ยวกับเธอในกลุ่มแชทส่วนตัว และมีสายที่ไม่ได้รับหลายสาย
แพทย์อัจฉริยะได้ช่วยชีวิตคนในห้องผ่าตัด 2 ครั้งติดต่อกัน มีคนบอกว่าน่าทึ่ง แต่กรรมการผู้เชี่ยวชาญได้พูดคุยกันหมดแล้ว พวกเขาเป็นพยาบาลและแพทย์รุ่นเยาว์ และที่พูดถึงมากที่สุดคือเรื่องซุบซิบ
หลินเยวี่ยเหยาสับสนเล็กน้อย
เธอตอบในกลุ่มว่า “ไม่รู้เหมือนกัน”
เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเธอไม่เห็นหมออัจฉริยะ และเธอไม่รู้ว่าทำไมหมออัจฉริยะถึงเรียกเธอไป
เป็นไปได้ไหมว่าผู้อำนวยการหลิวแนะนำ?
แต่ผู้อำนวยการหลิวมีญาติหลายคน ถ้าจะแนะนำ ไม่น่าจะต้องแนะนำหลินเยวี่ยเหยา
“ฉันว่า หมออัจฉริยะต้องถูกใจหลินเยวี่ยเหยาแน่ๆ จอมยุทธมักจะพ่ายแพ้หญิงสาว”
“ฉันก็คิดอย่างนั้น ฉันได้ยินมาว่าหมออัจฉริยะดูเด็กมาก ว่ากันว่าเขาอายุแค่ยี่สิบเท่านั้น และดูเหมือนเขาจะหล่อด้วย”
“อะแฮ่ม…”
“หัวหน้าพยาบาลมาแล้ว! หัวหน้าพยาบาลเจอแพทย์อัจฉริยะแล้ว ช่วยบอกฉันที!”
“หมออัจฉริยะจริงๆ แล้วค่อนข้างหนุ่มและหล่อ และฉันก็รู้ว่าหมออัจฉริยะชื่ออะไร นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ประธานเมิ่งของตระกูลเมิ่งกรุ๊ป ก็ยังให้ความเคารพและให้เกียรติหมออัจฉริยะ และผู้อำนวยการเรียกเขาว่าอาจารย์ฉิน!”
“ท่านประธานเมิ่งเเคารพนับถืองั้นรึ?”
“หลินเยวี่ยเหยา ถ้ามีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์ก็อย่าลืมพวกเรานะ”
เมื่อเห็นการสนทนาที่มีชีวิตชีวาของทุกคน หลินเยวี่ยเหยากก็จินตนาการออกไป
นามสกุลฉินเหรอ..
หรือเหมือนกับที่ทุกคนบอก อาจารย์ฉินรู้จักฉัน？ชอบฉัน？ เขาถึงเรียกให้ฉันไปเป็นผู้ช่วย？
ยกเว้นด้วยเหตุผลนี้ หลินเยวี่ยเหยาคิดอะไรไม่ออก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็พยายามลืม และนอนหลับไป
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เมื่อถังหมิ่นลุกขึ้น เธอเห็นหลินยู่หยิบขนมปังและนมเข้าปาก และเธอก็ตื่นตระหนกอย่างรวดเร็ว
“เหล่าหลิน คุณไม่ไปทำงาน ทำไมตื่นเช้าจัง”
หลินยู่กล่าวว่า “หัวหน้าโทรหาฉันในตอนเช้า และบอกว่าคุณเมิ่งต้องการพบฉันและฉันต้องไป”
ถังหมิ่นผงะไปครู่หนึ่ง “คุณเมิ่งเรียกหาคุณอยู่ ไม่ใช่เรื่องของการไล่คุณออกเหรอ?”
หลินยู่ถอนหายใจและกังวลเช่นกัน
“ไล่ฉันออก อย่างมากฉันก็เปลี่ยนงาน”
หลินยู่ยัดขนมปังสองสามคำแล้วรีบออกไป
เมื่อมาถึงบริษัท ทุกคนเจอหลินยู่ก็ดูหวาดกลัวเหมือนเจอโรคระบาด
ในความเป็นจริง หลายคนไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องเมื่อ 10 ปีที่แล้ว แต่สิ่งที่ทุกคนรู้คือหลินยู่ถูกตระกูลถังขับไล่ ถ้าเขาถูกใช้ ตระกูลถังคงไม่พอใจ
หากรุกรานอำนาจที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ เกรงว่าจะอยู่ในบริษัทได้ยาก คราวนี้หวังว่าคุณจะจากไป
หลินยู่เป็นคนอ่อนไหวง่ายเสมอมา แต่เขาไม่ได้คิดว่าความสัมพันธ์นี้จะพูดค้นพบ
การจ้องมองของทุกคนและการชี้ไปทางด้านหลังทำให้หลินยู่ไม่สบายใจเหมือนเข็มทิ่มแทง มันทรมานจริงๆ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะให้เขามีชีวิตที่มีความสุขและปล่อยให้เขาถูกไล่ออก
เมื่อเขามาถึงสำนักงานของตระกูลเมิ่ง หลินยู่เคาะประตู
“เข้ามา”
“ท่านประธานเมิ่ง เรียกผมเหรอ？”
ทันทีที่เขาเห็นหลินยู่ เมิ่งเหวินกังลุกขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“เหล่าหลิน เชิญนั่ง พักผ่อนที่บ้านสักสองสามวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
ทัศนคติของประธานเมิ่ง ทำให้หลินยู่สับสนเล็กน้อย ผมจะถูกไล่ออกจริงหรือ? สร้างความประทับใจที่ดี?
“คุณเมิ่ง มีอะไรหรือเปล่า？”
เมิ่งเหวินกังยิ้มจาง ๆ “เหล่าหลิน อย่ากังวลไป คุณทำงานมายาวนานในบริษัทของเราใช่ไหม？”
เมื่อหลินยู่ได้ยินสิ่งนี้ เขาพูดไม่ถูก ดูเหมือนว่าเขาจะถูกไล่ออก
“ใช่ ผมอยู่ตระกูลเมิ่งกรุ๊ปมาห้าปีแล้ว”
เมิ่งเหวินกังถอนหายใจ “ห้าปีแล้ว นานมากเลย”
“คุณไม่อยากอยู่ในตำแหน่งเดิมเหรอ？”
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นผู้จัดการทั่วไปของแผนกQC”
เมื่อเสียงนั้นหายไป หลินยู่ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาคิดถึงความตั้งใจที่จะลาออก และกำลังจะพูดออกไป แต่ประธานเมิ่ง？
“ขอโทษนะ คุณเมิ่ง ผมไม่เข้าใจ คุณไม่ไล่ผมออกหรือ？”
เมิ่งเหวินกังยิ้ม “คุณล้อเล่นอะไร ผมบอกว่าจะไล่คุณออกเมื่อไหร่？ คุณมีความสามารถและเข้มงวด ผมรู้สึกโล่งใจที่ให้คุณจัดการแผนก”
ผู้จัดการทั่วไปฝ่ายQCไม่ใช่คนอ้วนๆเหรอ！
ทั้งบริษัทนอกจากกรรมการบริหารเหล่านี้แล้ว ฝ่ายQCมีอำนาจสูงสุด ประธานเมิ่งกินยาผิดหรือเปล่า?
“แต่ประธานเมิ่ง ผู้จัดการทั่วไปของแผนกQC ไม่ใช่คุณจ้าวเหรอ?”
คุณจ้าวเองที่ขอให้หลินยู่หยุดงานและกลับบ้าน และคุณจ้าวพบว่าหลินยู่มีเกี่ยวข้องกับตระกูลถัง
ตอนนั้นคุณจ้าวคิดง่ายๆว่าหลินยู่เป็นเพียงพนักงานเล็กๆเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องทิ้งโอกาสที่จะร่วมมือกับตระกูลถังเพียงเพราะพนักงานตำแหน่งเล็กๆ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะตัดหลินยู่
เมื่อกล่าวถึงคุณจ้าว สีหน้าของเมิ่งเหวินกังก็สลดลง และกล่าวกับเลขา
“เรียกฉันว่าจื่อเหวิน!”
ในไม่ช้า คุณจ้าวก็มาถึงสำนักงาน และขมวดคิ้วเมื่อเห็นหลินยู่ที่นี่
“คุณมาที่นี่ทำไม ใครขอให้คุณมา ผมไม่ได้ให้คุณกลับบ้านและพักงานของคุณเหรอ!”
เมิ่งเหวินกังตบโต๊ะ
ตึ้ง!
“ผมให้เขามา!”
“จ้าวจื่อเหวิน วันนี้เลิกงานเร็วหน่อย ไปที่การเงินและรับเงินเดือน คุณถูกไล่ออก”
