หลังจากพูดจบ ฉินจุนก็โบกมือและตบหน้าซ่งหย่งเฉียง ด้วยการตบนี้ ซ่งหย่งเฉียงลอยออกไป และล้มลงกับพื้น
“บัดซบ! แกกล้าตีฉันเหรอ!”
ตระกูลซ่งรวมกันยืนขึ้นและเพ่งมอง เดิมที วันนี้พวกเขาไม่ได้อะไรเลย พวกเขาเลยอารมณ์เสียมาก ตรงกันข้าม ซ่งหยานหลิงได้รับหลายสิ่งหลายอย่าง และทิ้งตระกูลซ่ง ซึ่งทำให้พวกเขาไม่สมดุลมากขึ้น
ซ่งหย่งเฉียงกัดฟัน และพูดอย่างเย็นชา
“มันยังน้อยไป นี่คือสิ่งที่นายบังคับฉัน!”
หลังจากพูดแล้ว ซ่งหย่งเฉียงก็หยิบโทรศัพท์ออกมา และกดหมายเลข
“ฮัลโหล พี่เป้า ฉันมีคนสองคนที่ต้องการให้ช่วยจัดการสักหน่อยที่นี่! ได้โปรดโดยเร็วที่สุด ไม่ต้องกังวล เรื่องเงินไม่มีปัญหา!”
หลังจากพูดจบ ซ่งหย่งเฉียงก็วางสายและยืนขึ้น เอวของเขาเหยียดตรง
“แกสองคน ตอนนี้ฉันให้โอกาสพวกแกแล้ว อาคารพาณิชย์สี่ตึก ฉันต้องการสองตึกเพื่อตระกูลซ่ง หลังจากเซ็นสัญญา ฉันจะปล่อยแกไป!”
ฉินจุนยิ้ม
“ครอบครัวคุณซ่ง แกคนโลภมากไปรึเปล่า แกกำลังโทรหาใครอยู่เหรอ? โอเค ฉันจะเรียกคนอีกสักหน่อยมาดูด้วยกัน”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็โทรไปไปหาสองสามสาย
ซ่งหย่งเฉียง ไม่ได้จริงจัง แกคิดว่าแกเป็นใคร หรือเพราะว่าเป็นนายน้อยของตระกูลฉิน?
ฮวงจุ้ยเปลี่ยนไปแล้ว และตอนนี้ตงไห่ไม่ใช่โลกของตระกูลฉินของแกอีกต่อไป!
ไม่นานรถตู้ก็ขับผ่านไป
ลงจากรถตู้ ท่าทีดูเป็นคนโง่ สวมบัตรกระเป๋าสตางค์ ผมสีแดงเล็ก ๆ และถือไม้เบสบอลอยู่ในมือ
พี่น้องสองสามคนเดินตาม ทุกคนถือไม้กระบอง
“ท่านประธานซ่ง เป็นอะไรไป ท่านพบปัญหาอะไร?”
ซ่งหย่งเฉียงเริ่มมั่นใจขึ้นทันที และชี้ไปที่ฉินจุน และกล่าว
“เจ้าเด็กคนนี้ มาสร้างปัญหาในบ้านฉัน พี่เป้า ฆ่ามันซะ!”
พี่เป้าเยาะเย้ย “พูดง่ายจัง ขอดูหน่อยว่าคนไหนที่ไม่ลืมตา กล้าสร้างปัญหาในบ้านตระกูลซ่ง?”
เมื่อเสียงลดลงฉินจุนก็หันศีรษะ เพื่อดูการเปลี่ยนแปลง
หลังจากเห็นหน้าของฉินจุน พี่เป้าตัวสั่นด้วยความตกใจ ดวงตาของเขาดูหวาดกลัว และการได้เห็นฉินจุนก็เหมือนเห็นผี
พี่เป้าเคยทำงานแบบนี้มาก่อน และพาคนไปจัดการหวังตงเสวี่ย แต่เขาเกือบถูกฉินจุนตีตายที่ประตูโรงเรียน
การได้เห็นฉินจุนในตอนนี้ คือการได้เห็นเทพเจ้าแห่งโรคระบาด พี่เป้าแทบจะคุกเข่าลง
“พี่ฉิน ทำไมถึงเป็นพี่!”
พี่ฉิน?
ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว สีหน้าดูน่าเกลียดเล็กน้อย “พี่เป้า เป็นอะไรของพี่ พี่รู้จักเขาเหรอ? ฉันจ่ายเงินมัดจำให้พี่แล้วนะ!”
พี่เป้าแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา
“แกพูดพล่ามอะไรอยู่ได้? แค่ไม่กี่หมื่นก็จะให้ฉันมาต่อยเหรอ? กล้าวางมาดกับพี่ฉิน ฉันว่าแกไม่อยากมีชีวิตรอดแล้วล่ะสินะ!”
พี่เป้าหันไปมองที่ฉินจุน และยิ้มให้ทันที
“พี่ฉิน คุณรอดูผมจัดการเรื่องก็กล้วกัน?”
ฉินจุนเยาะเย้ย “อย่าเลย ฉันโทรหาใครสักคนมาด้วย นายไม่ต้องเสียเวลามากเกินไป”
พี่เป้าชะงักไปครู่หนึ่ง พี่ฉินโทรหาใคร? พี่ฉินโทรหาใคร?
ก่อนที่พี่เป้าจะถาม ก็มีเสียงรถผิวปากดังมาจากด้านหลัง รถออฟโรดหลายคันแล่นมาจอดหน้าบ้านตระกูลซ่ง
คนที่เดินลงมาในรถ ทำให้พี่เป้าแทบจะคุกเข่าลง
ต้วนเป่าตง เพ่ยเหลียง หลงอี้ฮุย เหลยหง เหล่าฉวน …
พวกที่อยู่เป็นนักเลงบนถนน คนกร่างพวกนี้จะไม่รู้จักกันได้ยังไง
พี่ฉินสามารถโทรหาพวกเขาทั้งหมดด้วยการโทรเพียงครั้งเดียว? เมื่อเทียบกับไอ้คนกร่างพวกนี้ พี่เป้าตัวนี้มันก็แค่กุ้งตัวเล็ก ๆ!
เมื่อเห็นคนเหล่านี้ พี่เป้าไม่กล้าที่จะกรีดร้อง ยืนข้างเขา ขาของเขาก็สั่นเล็กน้อย
ท้ายที่สุด เหลยหงยังคงเป็นชายร่างใหญ่ในเมืองหลวง และรัศมีของเขาก็แข็งแกร่งมากเมื่อเขาปรากฏตัว เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นพี่เป้านำคนสองสามคนมา
“ไอ้บ้า กล้าหยาบคายกับนายฉินเหรอ?”
เมื่อมองแวบแรก คนเหล่านี้กร่างอยู่ในพื้นที่ในเมืองหลวงของจังหวัด จะไม่มีใครรู้จักต้วนเป่าตง เพ่ยเหลียงหรือเหลยหงได้อย่างไร
แม้ว่าเหลยหงจะไม่รู้จักเขา แต่เขาก็ยังต้องสอนหลายคำ
พี่เป้าตกใจ และรีบก้มหัวขอโทษ
“พี่หงสั่งสอนนี่ถูกแล้ว นี่เป็นความเข้าใจผิด และฉันไม่รู้ว่านี่คือคุณฉินที่นี่!”
เหลยหงจ้องมองเขา และไม่ได้สอนอะไรเขามากนัก โชคดีที่ไม่มีความขัดแย้ง ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ไร้ความปรานี
“คุณฉิน นานแล้วที่ฉันไม่ได้พบคุณ ต้วนเป่าตงและเพ่ยเหลียงก็อยู่ที่นี่ เรามาดื่มด้วยกันมั้ย?”
ฉินจุนพยักหน้า และขอให้พวกเขามาด้วยกันเพราะเหตุนี้
แต่ก่อนจะจากไป ฉินจุนหันศีรษะ เหลือบมองครอบครัวซ่ง และกล่าว
“ตระกูลซ่งนี้ ยิ่งดูยิ่งน่ารำคาญใจ”
ต้วนเป่าตงเข้าใจในทันที และพูดว่า “บอสเพ่ย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนาย”
เพ่ยเหลียงหัวเราะ “เหล่าเพ่ยทำงานหนักทั้งหมดนี้!”
หลังจากพูดจบ เพ่ยเหลียงก็ชี้ไปที่ลูกน้องหลายสิบคนที่อยู่ข้างหลังเขา
“ไปจัดการตระกูลนี้ให้ฉันซะ!”
“ครับ!”
หนุ่มแกร่งและแข็งแรงหลายสิบคน ถือไม้และค้อนอยู่ในมือ พุ่งเข้าไปเป็นฝูง ส่งเสียงกึกก้อง และทุบประตูกระจกทั้งหมดด้วยการคลิกเพียงไม่กี่ครั้ง
พี่เป้าและคนอื่นๆ ก็รีบไปช่วยด้วย สำหรับหนุ่ม ๆ ที่แข็งแรงเหล่านี้ การรื้อถอนบ้านก็ไม่ใช่ปัญหา
ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงเป็นเถ้าถ่าน และเขาทรุดตัวลงกับพื้น เขาไม่กล้าพูดอะไร รู้สึกเสียใจในใจ
…
หากครอบครัวซ่งอยู่ในความสงบ และไม่จงใจสร้างปัญหา ฉินจุนอาจมองหน้าของฉินญาญ่าและให้ประโยชน์บางอย่างแก่พวกเขา
แต่ครอบครัวของซ่งหย่งเฉียงนั้นไม่รู้จักพอ และทำร้ายซ่งหยางหลิน ดังนั้นฉินจุนจะไม่ละเว้นพวกเขาโดยธรรมชาติ
หลังจากออกจากตระกูลซ่ง กลุ่มหนึ่งไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหาร ซ่งหยานหลิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่เห็นผู้มีอำนาจมากมาย แต่ตอนนี้เธอก็เป็นเศรษฐีแล้วด้วย
ขณะรับประทานอาหาร เหลยหงก็พูดขึ้นทันที
“คุณฉิน ครั้งสุดท้ายที่คุณปฏิบัติต่อชายชราในเมืองหลวงได้แพร่กระจายออกไปแล้ว มีคนต้องการให้ฉันแนะนำ มีเคสฉุกเฉินหนึ่งอย่าง ฉันไม่รู้ว่าคุณจะดูได้หรือไม่”
เหลยหงยังคงสุภาพมาก จริงๆ แล้ว เธอได้ช่วยฉินจุนมามากแล้ว และต้องการใกล้ชิดกับฉินจุนมากขึ้น เป็นเพียงคนที่มีปัญหามักจะจมอยู่ในร่างกายของเธอ ดังนั้นเธอจึงแตกต่างอย่างมากจาก ผู้หญิงคนอื่น
แต่ด้วยเหตุนี้เอง เหลยหงมีอารมณ์เฉพาะตัว อากาศที่แน่นหนา และความรู้สึกไร้ยางอาย
ฉินจุนกล่าว “ในเมื่อเป็นเพื่อนของคุณ ฉันสามารถช่วยดูได้”
เหลยหงพยักหน้าด้วยความกตัญญู และกล่าวว่า
“เพื่อนของฉัน มีสถานะพิเศษ และฉันต้องรบกวนคุณฉินเพื่อกลับบ้าน”
ฉินจุนกล่าวว่า “ได้สิ กินข้าวเสร็จแล้วไปกัน”
สำหรับฉินจุน การพบแพทย์ไม่ใช่เรื่องยาก และไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวอะไร ไปดูกันก่อนดีกว่า ถ้าเป็นโรคที่รักษาไม่หายจริง ๆ ก็คงไม่สายเกินไปที่จะแก้
