เพื่อนร่วมชั้นสองสามคนไม่มีทางเลือก ทำท่าทางยกเครื่องมือที่หลังเวที และกระซิบขณะที่พวกเขาทำงาน
“ถิงถิง ทำยังไงดีล่ะ?”
ซูถิงถิงทำอะไรไม่ถูก เมื่อเธอกำลังจะยอมแพ้ จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก ประตูนี้เคยล็อกไว้ แต่ตอนนี้มันถูกเปิดแล้ว มีพนักงานเข้ามาในสถานที่แล้วปิดอีกครั้ง
ซูถิงถิงรีบวิ่งไปที่ด้านหน้า และเคาะประตู
ตูม ตูม ตูม!
หลังจากเคาะประตูเป็นเวลานาน ในที่สุดประตูก็เปิดออก ตำรวจติดอาวุธมองมา ที่เธออย่างว่างเปล่า
“คุณผู้หญิง คุณเข้าไปที่นี่ไม่ได้”
ซูถิงถิงหยิบตั๋วออกมาอย่างรวดเร็ว และชี้ไปที่บาร์โค้ดบนตั๋ว
“สหาย ฉันมีตั๋วแล้ว!”
ตำรวจติดอาวุธกล่าวว่า “มีตั๋วไปทางเข้าหลัก”
“ฉัน …”
หลังจากพูดจบ ตำรวจติดอาวุธก็ปิดประตูทันที
ทันทีที่ประตูปิด ซูถิงถิงก็เห็นฉินจุนอยู่ข้างใน!
ฉินจุนเพิ่งผ่านไปที่นี่ในสถานที่นั้น ซูถิงถิงตะโกนทันที
“ฉันกำลังรายงาน! ฉันกำลังรายงานว่ามีคนเข้ามา!”
เมื่อได้ยินดังนั้น ตำรวจติดอาวุธทั้งสองจึงเปิดประตู ขมวดคิ้วและกล่าวว่า
“ใครเข้ามาที่นี่?”
ซูถิงถิงชี้ไปที่ฉินจุน และกล่าวว่า
“เขานั่นเอง! เขาเข้ามา!”
ฉินจุนได้ยินสิ่งนี้ และมองไปทางด้านนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นซูถิงถิงและคนอื่น ๆ ที่ประตูหลังเวที?
“พวกเธอมาที่นี่ทำไม ฉันไม่ได้ให้ตั๋วพวกเธอไปแล้วเหรอ?”
ซูถิงถิงเดิมมีตั๋วให้ตัวเอง แต่ฉินจุนให้ตั๋วมากมาย ทำไมเธอยังคงบีบหลังเวทีอยู่?
ซูถิงถิงแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “อย่าเสแสร้งไปหน่อยเลย นายทำพังหมดทั้งนั้น นายให้ตั๋วปลอมแก่พวกเขา ฉันโยนมันทิ้งไปหมดแล้ว!”
ฉินจุนขมวดคิ้ว “ตั๋วปลอมอะไร เธอล้อเล่นเหรอ?”
สิ่งที่ฉินจุนมอบให้พวกเขาคือตั๋วทั้งหมดสำหรับพื้นที่ด้านหน้าของสนาม และ VIP ที่รับช่องทางพิเศษ จริง ๆ แล้วซูถิงถิงโยนมันทิ้งไป มันโง่จริง ๆ
ตำรวจติดอาวุธเหลือบมองที่ฉินจุน และถาม
“คุณเป็นใคร? กรุณาแสดงตั๋วของคุณด้วยครับ”
ถ้ามีคนรายงานก็ต้องตรวจสอบ เนื่องจากซูถิงถิงรายงานว่าฉินจุนไม่มีสิทธิ์เข้ารับการร่วมงาน พวกเขาจึงต้องตรวจสอบ
ฉินจุนกล่าว “ฉันไม่มีตั๋ว”
ตำรวจติดอาวุธตะลึง “คุณเข้ามาโดยไม่มีตั๋วได้ยังไง?”
ฉินจุนกล่าว “ฉันเป็นผู้บรรยาย ฉันคือปรมาจารย์ฉิน”
ตำรวจติดอาวุธผงะอีกครั้ง ปรมาจารย์ฉิน?
พวกเขารู้ดีว่าผู้บรรยายในปัจจุบันคือปรมาจารย์ฉิน แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเป็นเขา
“โปรดรอสักครู่ครับ”
ตำรวจติดอาวุธหยิบวิทยุสื่อสารออกมา และเริ่มโทรถามและสอบถามเกี่ยวกับการปรากฏตัวของปรมาจารย์ฉินสั้น ๆ หลังจากการพูดคุยกัน ในที่สุด พวกเขาก็ระบุตัวตนของฉินจุน
“ขอโทษครับปรมาจารย์ฉิน”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็เหลือบมองที่ซูถิงถิงและคนอื่น ๆ ส่ายหัว และจากไป
ซูถิงถิงจ้องมอง
“เฮ้! ทำไมเขาถึงจากไป! ทำไมคุณปล่อยให้เขาไปแบบนี้? จับเขากลับมาเร็ว ๆ นี้คุณกินอะไรเป็นอาหาร!”
ตำรวจติดอาวุธขมวดคิ้ว “คุณไม่ได้ยินเหรอ เขาคือปรมาจารย์ฉิน ผู้บรรยาย ทำไมคุณถึงจับเขา?”
ซูถิงถิงพูดไม่ออก “คุณเชื่อที่เขาพูดว่าเขาคือปรมาจารย์ฉินเหรอ ฉันรู้จักเขา เขาไม่ใช่ปรมาจารย์ฉินเลย เขาแค่แกล้งทำเป็นพนักงานแล้วเข้ามา คุณเชื่อว่าสมองคุณมันพังไปหมดแล้ว!”
คำพูดของซูถิงถิงโกรธตำรวจติดอาวุธ และทั้งสองคนก็ก้าวไปข้างหน้า และปัดมือของซูถิงถิงไปข้างหลังพวกเขา และกดพวกเขาลงกับพื้น
“มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น เราจะกักตัวเขาไว้ก่อน!”
ซูถิงถิงดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง “แกกำลังทำอะไร ปล่อยฉันนะ ฉันมีตั๋วแล้ว และฉันเป็น VIP ด้วย!”
มีกี่คนที่อดไม่ได้ที่จะพูดว่า มีตั๋ว VIP?
พวกเขาพาซูถิงถิงออกไปโดยตรง
ซูถิงถิงถูกพาตัวออกไป และเพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็ตกตะลึง และสูญเสียไปเล็กน้อย
ตำรวจติดอาวุธปิดประตู และเฝ้าต่อไป
เพื่อนร่วมชั้นยังคงล็อกอยู่เบื้องหลัง ในเวลานี้ กำลังจะเริ่มขึ้น หลายคนขึ้นไปบนเวทีเพื่อพูดแล้ว และปรมาจารย์ฉินกำลังจะปรากฏตัวบนเวที
เพื่อนร่วมชั้นหลายคนนอนอยู่ในช่องว่าง และทันใดนั้นเห็นหลินเยว่เหยาอยู่แถวหน้า
“ดูนั่นสิ แถวแรกไม่ใช่เยว่เหยาเหรอ?”
“ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ! ใช่เยว่เหยาจริง ๆ เหรอ?”
“ทำไมเยว่เหยาถึงนั่งแถวแรกล่ะ เป็นไปได้มั้ยว่า …”
เพื่อนร่วมชั้นทุกคนตกตะลึง ราวกับว่ามีปฏิกิริยาในทันที เป็นไปได้มั้ยที่ตั๋วที่ลูกพี่ลูกน้อง Yueyao ให้มานั้นเป็นของจริง?
“เราทิ้งตั๋วแถวแรกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากพูดจบ ทุกคนก็เงียบไป
เมื่อมองย้อนกลับไป หลินเยว่เหยาไม่ได้ถูกจับแต่อย่างใด แต่ได้รับการคุ้มครองโดยตำรวจติดอาวุธผ่านช่องทางพิเศษ เข้าไปในพื้นที่รอวีไอพี และนั่งแถวหน้า
เดิมทีพวกเธอมีตั๋วแบบเดียวกับหลินเยว่เหยา แต่เพราะพวกเธอเชื่อว่าคนงี่เง่าอย่างซูถิงถิง พวกเธอจึงโยนตั๋วในแถวแรกลงในถังขยะ
“ต้องทำยังไงดี? เราอยู่ที่นี่ตลอดเวลาไม่ได้นะ เรามีตั๋ว เธอดูสิไม่มีใครนั่งแถวแรกเลยนะ”
ตั๋วได้รับการแก้ไขแล้ว และไม่มีใครอยู่ในแถวแรกตอนนี้ พวกเขาถูกขังอยู่ที่หลังเวที และพวกเขารู้สึกหงุดหงิดเกินไป
“โทรหาเยว่เหยาสิ และดูว่าเธอสามารถคิดวิธีแก้ปัญหาได้มั้ย?”
หลังจากพูดจบ ทุกคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดหมายเลขของหลินเยว่เหยา
“เฮ้ เยว่เหยา พวกเราติดอยู่เบื้องหลัง เธอคิดวิธีที่จะพาพวกเราออกไปได้บ้างมั้ย?”
หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายสื่อสารกันไม่กี่คำ หลินเยว่เหยาก็เดินไปที่หลังเวที และเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นอยู่ข้างใน และพูดกับตำรวจติดอาวุธ
“สหาย เพื่อนของฉันทุกคนอยู่ข้างใน ขอเข้าไปได้มั้ย?”
ตำรวจติดอาวุธพยักหน้า “ครับ”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เปิดประตูและพาหลินเยว่เหยาเข้าไป และพูดเมื่อประตูปิด
“เข้าไปได้ แต่กลับไม่ได้”
หลังจากปิดประตู การแสดงออกของหลินเยว่เหยาก็เปลี่ยนไปในทันใด
“อะไรนะ! ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ไป ฉันอยากกลับ!”
น่าเสียดายที่ประตูถูกปิด
ใบหน้าของหลินเยว่เหยาน่าเกลียดเล็กน้อยในทันใด เธอหันกลับมา และจ้องไปที่ทุกคน
“เยี่ยมมาก ฉันไม่ได้ให้ตั๋วพวกเธอไปแล้วเหรอ ทำไมคุณถึงติดอยู่ที่นี่ได้?”
เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก้มหน้าลง และดูละอายใจ
“เยว่เหยา ฉันอายจริง ๆ ต้องโทษซูถิงถิง เธอโยนตั๋วของเราทั้งหมด …”
ยิ่งพวกนักเรียนพูดมากเท่าไหร่ เสียงของพวกเขาก็ยิ่งต่ำลง จริง ๆ แล้ว พวกเธอเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน หากพวกเธอไม่เชื่อ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่ซูถิงถิงจะโยนตั๋วทิ้งไป
ดังนั้นพวกเธอทั้งหมดจึงแสดงความละอาย หากพวกเธอหลินเยว่เหยา พวกเธอจะไม่เป็นแบบนี้
ในเวลานี้ เสียงเพลงก็ดังขึ้นจากภายนอก และพิธีกรกล่าวจบ
“ต่อไป ปรมาจารย์ฉิน เชิญขึ้นเวที!ได้เลยค่ะ
ท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคน ฉินจุนก็ขึ้นไปบนเวที นั่งบนพลับพลา และเริ่มพูด
เหมือนเมื่อก่อน ฉินจุนยังคงสวมหน้ากาก เพราะนี่คือพันธมิตรของแพทย์อัจฉริยะทั่วจังหวัด ฉินจุนมีสถานะพิเศษ และยังไม่อยากให้ทุกคนรู้
หลินเยว่เหยาและคนอื่น ๆ กังวล “ปรมาจารย์ฉิน ออกไปดูเร็ว!”
ทุกคนมองเห็นแต่ช่องว่างของป้ายโฆษณา แต่มองไม่เห็นอะไร ได้ยินไม่ชัดเจน ตำแหน่งนี้แย่มาก
หลินเยว่เหยารีบร้อน แต่ไม่ได้ออกไป เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วส่งข้อความถึงฉินจุน เพื่อดูว่าเขาจะทำอะไรได้บ้าง ฉินจุนไม่ตอบเป็นเวลานาน และไม่รับสาย
หลินเยว่เหยาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากนอนลงในช่องว่างของป้ายโฆษณา และมองออกไป
