แซ่หลัว?
ฉินจุนคิดว่าน่าสนใจดี คนแซ่หลัวมีไม่เยอะ และหลัวถิงถิงก็เป็นหนึ่งในนั้น
“ในตงไห่มีตระกูลหลัวกี่ตระกูล?”
ฉินจุนถามออกมา เขาอยากรู้ว่าคนแซ่หลัวคนนี้ใช่พ่อของหลัวถิงถิงหรือไม่
หลิ่วชิงชิงพูด “มีตระกูลเดียวนะ เป็นหนึ่งในซัพพลายเออร์ของฉันด้วย คุณบังเอิญมารู้เรื่องนี้แล้ว เพื่อเอาอกเอาใจฉัน ฉันจะต้องส่งรถไปรับคุณแล้วล่ะ”
ฉินจุนยิ้ม “โอเค เข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ให้เขาติดต่อผมมาก็ได้ อ้อใช่ เป็นครั้งแรกที่ผมไปบ้านคุณ ผมควรเตรียมของขวัญอะไรไปไหม?”
หลิ่วชิงชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เดี๋ยวฉันเตรียมไว้ให้เอง คุณไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อหรอก พรุ่งนี้แค่เอาไปให้คุณยายก็พอแล้ว”
หลิ่วชิงชิงไม่ได้เกรงใจ และไม่ได้กลัวว่าฉินจุนจะเปลืองเงิน แต่กลัวว่าฉินจุนจะไม่สามารถหาสิ่งที่ต้องการมาได้
ตระกูลหลิ่วมีเงื่อนไขอะไรบ้าง?
เป็นถึงตระกูลที่รวยที่สุดในประเทศ มีของล้ำค่าอะไรบ้างที่ไม่เคย? ต่อให้ฉินจุนมอบสิ่งของราคาหนึ่งแสนสองแสนหยวนให้ ก็เกรงว่าคนในตระกูลก็ยังจะดูถูกเขาอยู่ดี
ดังนั้นให้หลิ่วชิงชิงเป็นคนเตรียมเองดีกว่า อย่างน้อยเธอก็รู้ใจคุณยาย
หลังจากคุยกันเสร็จ ฉินจุนก็หันไปถามป้ารอง
“นั่นหลัวถิงถิงนั่น ครอบครัวอยู่ในธุรกิจเครื่องสำอางเหรอครับ?”
ป้ารองอึ้งไปครู่หนึ่ง “น่าจะใช่นะ รู้ได้ยังไง?”
“อ่อ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่เดาน่ะ”
ถังหมิ่นไม่ได้สนใจอะไร แต่หลินเยวี่ยเหยาเริ่มรู้สึกแปลกๆ จึงดึงฉินจุนไปด้านข้างเพื่อถาม
“คราวนี้แฟนของคุณเป็นใคร ทำไมลึกลับอย่างนี้?”
ฉินจุนยิ้ม “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้”
หลินเยวี่ยเหยาถลึงตาใส่เขา “ไม่บอกก็แล้วแต่!”
เช้าวันรุ่งขึ้น ป้ารองและหลินเยวี่ยเหยาตื่นแต่เช้าเพื่อมาแต่งหน้า ยังไงวันนี้ก็จะต้องไปเจอครอบครัวฝ่ายหญิงจึงต้องแต่งตัวให้ดีหน่อย
นี่เป็นการไว้หน้าเสี่ยวจุน และยังมีน้องสาวสามคนไปด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องแต่งตัวให้สวยๆ
หลังจากที่ฉินจุนตื่น ป้าและคนอื่นๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว
“ป้ารอง วันนี้จะไปยังไงดี คงไม่เรียกแท็กซี่ไปหรอกนะ?”
ถังหมินพูด “ฉันมีรถเหล่าหลิน ขับรถของเหลาหลินไปไหม?”
a8 ของหลินยู่ เป็นรถหรูและค่อนข้างเป็นแบรนด์ดัง
เกาฟางพูด “ฉันเห็นรถของเหล่าหลินแล้ว ด้านบนเขียนว่าบริษัทเมิ่งกรุ๊ป แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นรถของบริษัท แล้วอีกอย่างพวกเรามีกันตั้งหลายคนจะนั่งพอเหรอ”
“เอางี้สิ ยืมมายบัคของถิงถิงไหม?”
หลัวถิงถิงพยักหน้า “บ้านฉันมีมายบัคสองคัน เราน่าจะนั่งพอกันนะ เดี๋ยวฉันให้คนขับขับรถขับมา”
หลังจากพูดจบ หลัวถิงถิงก็หยิบมือถือของเธอออกมา แล้วโทรออก
“ฮัลโหลเหล่าจาง ฉันต้องการใช้รถของที่บ้านน่ะ มายบัคสองคันนั้น…อะไรนะ? พ่อฉันขับออกไปแล้ว? อ่อ งั้นก็ไม่เป็นไร”
หลัวถิงถิงขมวดคิ้ว “ไม่ได้แล้วล่ะ พ่อฉันขับรถออกไปแล้ว เดาว่าน่าจะไปรับแขกคนสำคัญ”
ทันทีที่หลัวถิงถิงเพิ่งจะพูดจบ มือถือของฉินจุนก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล?”
“คุณฉินหรือเปล่าครับ?”
“ใช่ครับ คุณคือ?”
“ผมหลัวเจิ้งกัง! เป็นเพื่อนของประธานหลิ่ว วันนี้ผมมารับคุณครับ ผมตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้าแต่ไม่กล้าโทรหาคุณ เพราะกลัวจะรบกวนคุณน่ะครับ ตอนนี้สะดวกไหมครับ เดี๋ยวผมจะไปรับคุณ?”
ฉินจุนพยักหน้า “ครับ คุณมาเลย”
หลังจากบอกที่อยู่แล้วก็วางสายไป
ฉินจุนมีสีหน้าขี้เล่น หลัวเจิ้งกังคนนี้น่าจะเป็นพ่อของหลัวถิงถิงใช่ไหม?
หลัวถิงถิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่บอกว่ารถที่บ้านของเธอถูกพ่อใช้ไปแล้ว ที่แท้พ่อของเธอเป็นคนมารับด้วยตัวเอง
หลัวถิงถิงขมวดคิ้วหลังจากได้ยินฉินจุนคุยโทรศัพท์
“ใคร? คุณหารถมารับคุณได้แล้ว?”
ฉินจุนพยักหน้า “มีคนมารับน่ะ”
หลัวถิงถิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “รถอะไร?”
ฉินจุนพูด “ไม่รู้สิ น่าจะเป็นมายบัคล่ะมั้ง?”
หลัวถิงถิงหัวเราะเยาะ “ฉันคิดว่าคุณน่าจะไม่รู้จักมายบัคดีสินะ? มายบัคไม่ใช่รถธรรมดาๆ และในตงไห่มีแค่ไม่กี่คัน คุณคิดว่าคุณจะโทรเรียกแค่กริ๊งเดียวก็ได้มาเลยเหรอ?”
ฉินจุนยิ้มและพูดว่า “ได้ไม่ได้เดี๋ยวก็รู้”
หลัวถิงถิงแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “เสแสร้ง! เฮอะ!”
หลัวถิงถิงเกลียดคนแบบนี้มากที่สุด ไม่มีปัญญาแล้วยังไม่เจียมอีก
ผู้ชายส่วนใหญ่เมื่อเห็นว่าเธอเป็นลูกสาวตระกูลที่ร่ำรวย เมื่อได้ยินว่าเธอมาจากตระกูลหลัวพวกเขาก็เข้ามาประจบประแจงเธอทันที
แต่ฉินจุนคนนี้กลับเสแสร้งทำเป็นสูงส่ง เดาว่าแฟนเขาก็คงไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยอะไรหรอก
เกาฟางยิ้มและพูดว่า “ลูกสะใภ้อย่าไปตั้งความหวังไว้มากเลย พวกเขาก็เป็นแค่ครอบครัวธรรมดานั่นแหละ แค่เข้ากันได้ก็พอแล้ว”
หลัวถิงถิงยิ้มบางๆ และไม่ได้พูดอะไร แต่บนใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกเหนือกว่า
ทุกคนลงมารอรถที่ด้านล่าง หลัวถิงถิงทำหน้าหยิ่งยโส
“ไม่รู้ว่าจะเป็นรถพังๆ หรือเปล่า หรือเราต้องรอที่นี่ตลอดไป”
คำพูดของหลัวถิงถิงนั้นรุนแรงมาก แม้แต่หลินเยวี่ยเหยาก็ทนฟังไม่ได้
“มันก็เป็นแค่ยานพาหนะไม่ใช่เหรอ มีอะไรจะน่าอวดนักหนา เธอก็ไม่ได้เรียกรถมาไม่ใช่เหรอ?”
หลัวถิงถิงจ้องไปที่ หลินเยวี่ยเหยาและแค่นหัวเราะ
“เป็นเพราะว่าพ่อฉันใช้รถต่างหากละ พ่อฉันใช้รถ แน่นอนว่าต้องมีแขก VIP และก็คงจะไม่มีเวลามาให้ฉันยืมหรอก เฮอะ…”
ทันทีที่หลัวถิงถิงพูดจบ ทันใดนั้นมายบัคคันหนึ่งก็ขับเข้ามา จอดที่ด้านหน้าของทุกคน
เมื่อเห็นรถคันนี้ หลัวถิงถิงก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “นี่ไม่ใช่รถของบ้านฉันเหรอ?”
คนอื่นๆ คิดไม่ถึงเลยว่านี่จะเป็นรถของบ้านหลัวถิงถิง?
เมื่อเห็นป้ายทะเบียน หลัวถิงถิงก็ตกใจมาก เธอไม่คิดว่าจะเป็นรถของบ้านเธอจริงๆ พ่อเธอน่าจะหาเวลาเอารถสองคันนี้ออกมา และรีบมารับเธอ
แต่หลัวถิงถิงยังไม่ได้บอกสถานที่กับพ่อของเธอเลยนะ ทำไมถึงมาถูกล่ะ?
ชายวัยกลางคนรูปร่างอวบและหัวล้านลงมาจากรถ สวมสูทและถุงมือสีขาว ดูเหมือนเป็นคนขับรถ
หลังจากลงจากรถก็วิ่งเหยาะๆ เข้ามาทำความเคารพ
สีหน้าของหลัวถิงถิงเต็มไปด้วยความดีใจ “พ่อมาได้ยังไงคะ?”
หลัวเจิ้งกังตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นหลัวถิงถิงยืนขมวดคิ้วอยู่
“ทำไมแกถึงอยู่ที่นี่!”
หลัวถิงถิงไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของพ่อตัวเองเลย และพูดว่า “พ่อรู้ว่าฉันจะใช้รถเลยเอารถมาให้ฉันใช่หรือเปล่า?”
หลัวเจิ้งกังขมวดคิ้ว และพูดอย่างไม่แปลกใจ
“พูดอะไรน่ะ! ฉันจะมีเวลาให้แกยืมรถได้ยังไง อย่าวุ่นวาย!”
หลังจากพูดจบ หลัวเจิ้งกังก็รีบพูดกับฉินจุนว่า “คุณคือคุณฉินใช่ไหมครับ? ผมคือหลัวเจิ้งกัง คุณเรียกผมว่าเสี่ยวหลัวก็ได้ครับ”
ผู้ชายคนนี้ อายุและรูปลักษณ์ใกล้เคียงกัน ดังนั้นหลัวเจิ้งกังน่าจะไม่ได้เข้าใจผิด
หลัวถิงถิงยืนอึ้งไปแล้ว
คุณฉิน? เสี่ยวหลัว?
“พ่อ พ่อกำลังพูดเรื่องอะไรอีกเนี่ย เขาเป็นแค่คนต่ำต้อย ทำไมพ่อถึงเคารพเขาขนาดนี้!”
สีหน้าของหลัวเจิ้งกังเปลี่ยนไปอย่างมาก “แกมันอวดดี!”
เมื่อพูดจบ ก็ยกมือขึ้นตบหน้าเธอทันที
เสียเพียะดังขึ้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งของหลัวถิงถิงก็บวมขึ้นทันที
