เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของฉินจุน เย่หลงก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้
แน่นอนเย่หลงไม่รู้ว่าฉินจุนวางแผนที่จะไม่ใช้เงินสักหยวนเพื่อเอาโรงงานนี้กลับมา
ฉินจุนกลับบ้านแล้วโทรศัพท์หาเมิ่งเหวินกัง เมิ่งเหวินกังกล่าวว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับโรงงานต้าหลง เขาสามารถเตรียมเงินทุนหมุนเวียน 100 ล้านหยวนเพื่อลงทุนในโรงงานต้าหลงภายในสามวัน
หนี้หลายสิบล้านอาจเป็นเรื่องของชีวิตและความตายสำหรับโรงงาน แต่สำหรับเมิ่งกรุ๊ปของเมิ่งเหวินกังนั้นเป็นการลงทุนที่ธรรมดามาก
“ยังไงก็เถอะ หลินเยวี่ยเหยาฝากของขวัญกับฉันไว้และบอกว่าให้ผมส่งให้พี่ พี่จะมารับเมื่อไร่?”
ฉินจุนประหลาดใจ “เป็นกล่องสีน้ำเงิน”
“ใช่”
“โอ้ วางมันไว้ที่บ้านคุณแล้วกัน คราวหน้าที่จะเจอฉันค่อยเอามาให้”
ของขวัญที่หลินเยวี่ยเหยาเตรียมไว้ให้เป็นเพียงบิสกิตที่ทำเองในวันนั้น ฉินจุนก็กินแล้วด้วยเลยไม่ต้องส่ง แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่ามีคำเชิญวันเกิดอยู่ในกล่อง
เช้าวันรุ่งขึ้น ชายและหญิงในชุดสูทยืนอยู่ที่ประตูของตระกูลเย่และเคาะประตู
“สวัสดี เราเป็นพนักงานของธนาคารตงไห่ ตอนนี้ฉันจะแจ้งคุณว่าได้มีการเปลี่ยนนิติบุคคล ตอนนี้คุณเป็นตัวแทนทางกฎหมายของโรงงานต้าหลง ตอนนี้คุณเป็นหนี้เงินกู้จากธนาคารของเราทั้งหมด 32 ล้าน จะใช้เวลา คุณเจ็ดวัน ชำระคืนในจำนวนที่กำหนด ไม่เช่นนั้นเราจะแจ้งความกับตำรวจ”
การแสดงออกของเย่หลงเปลี่ยนไป ไม่ได้คิดว่าตระกูลเย่จะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และจัดการเรื่องตัวแทนทางกฎหมายในชั่วข้ามคืน?”
คุณเข้าใจผิดแล้ว โรงงานนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับผม และผมไม่รู้เกี่ยวกับการเปลี่ยนตัวแทนทางกฎหมาย ผมไม่เคยไปดำเนินการ”
เจ้าหน้าที่สนใจ “นี่ไม่อยู่ในความดูแลของเรา เราแค่รับผิดชอบการแจ้งเตือน”
หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็มอบเอกสารให้เย่หลงและจากไปทันที หลังจากได้รับการแจ้งให้ทราบ
หลังจากทราบเรื่อง ใบหน้าของเย่หลงก็ซีด
สามสิบสองล้าน!
เย่เผิงคนนี้ยืมเงินมหาศาลจริงๆ!
หวังเหม่ยยังดูเศร้า “ฉันควรทำอย่างไร เหล่าเย่ ไม่อย่างนั้น ฉันจะขายหุ้นในร้านอาหารเหอซุ่น”
เย่หลงส่ายหัว “หุ้นนั้นเป็นหุ้นที่คนอื่นมอบให้คุณ คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะขาย ต่อให้ขายก็ยังไม่พอ ขาดอีกเยอะ”
ทุกคนต่างขมวดคิ้ว ตระกูลเย่นี้เร่งรีบในการจัดการ!
ฉินจุนเดินไปและยิ้มทันทีเมื่อเห็นหนังสือเปลี่ยนการถือหุ้น “ตระกูลเย่นี้ค่อนข้างเร็ว ลุงเย่ คุณอยากจะไปดูที่ๆคุณเคยต่อสู้และลำบาก？”
เย่หลงถอนหายใจ เรื่องนี้จบลงแล้ว เขาไม่มีวิธีใด ทำได้แค่เดินไปทีละก้าว
คิดถึงจุดนี้ เขาก็ท้อใจ แต่ฉินจุนไม่มีทัศนคติที่ดีเช่นนี้
ถ้าไม่มีทางออก็ติดคุก ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมของคุณ
โชคดีที่ตอนนี้ มีร้านอาหารเหอซุ่นทำให้ชีวิตของภรรยาและลูกสาวไม่มีปัญหา ด้วยความดูแลของเสี่ยวจุน เอีกไม่กี่ปีข้างหน้าเขาก็ออกมาแล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่หลงก็โล่งใจราวกับว่ากำลังรีบไปที่สนามประหาร
“ไปเถอะ ไปดู”
ฉินจุนและเย่หลงขับรถตรงไปที่โรงงานต้าหลง ไม่นานก็มาถึงโรงงานต้าหลง
โรงงานกำลังก่อสร้างและคนงานก็ยังอยู่ที่นั่น รปภรักษาความปลอดภัยที่ประตูหยุดทั้งสองคน
“มาทำอะไร คุณกำลังหาใครอยู่”
เย่หลงขมวดคิ้ว “เฒ่าเฝิง ไม่รู้จักฉันแล้ว?”
เสียงเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฝิงคุน “ใช่ ประธานเย่ใช่หรือไม่ ？แน่นอนว่ารู้จัก แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะรู้จักและไม่อนุญาตให้เข้าไปในโรงงาน”
เฝิงคุนคนนี้เป็นยามรักษาความปลอดภัยที่เย่หลงได้ว่าจ้างในสมัยก่อน
ตอนนั้นด้วยความที่เขาน่าสงสาร และขออาหารข้างถนน เย่หลงจึงให้เอาอาหารให้เขาและขอให้เขาทำงานเป็น รปภ. ที่โรงงาน จัดหาอาหารและที่พักพิงให้กับเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะเย่หลง เฝิงคุนคงอดตายไปนานแล้ว เขาไม่ได้คาดหวังว่าชายคนนี้จะเปลั่ยนหน้ามือเป็นหลังมือได้เร็วกว่าพลิกหนังสืออีก
เมื่อรู้ว่าเย่หลงหมดอำนาจ เขาก็ไม่สุภาพต่อเย่หลงเลย
เย่หลงบ่นอย่างเย็นชา “กำลังรอคนอื่นอยู่หรือเปล่า โรงงานแห่งนี้ก่อตั้งโดยฉัน คุณกล้าที่จะบอกว่าฉันรอคนอื่นอยู่หรือเปล่า”
เฝิงคุนเยาะเย้ย “แล้วไง นั่รมันเมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้ ผู้อำนวยการโรงงานนี้ไม่ใช่คุณ และผมจะไม่อยู่ในความดูแลของคุณอีกต่อไป ผมขอให้คุณออกไปโดยเร็วที่สุด!”
เมื่อเห็นเฝิงคุนนำกระบองไฟฟ้าออกมา ใบหน้าของเขาดุร้าย เย่หลงประชดประชัน โลกช่างเยือกเย็น ไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ แม้แต่ความเมตตาต่อผู้คน ยังไม่ได้รับการตอบแทน
ฉินจุนส่ายหัวอย่างหมดคำจะพูด “ลุงเย่ คนแบบนี้ไม่ต้องสงสารเขาแล้ว”
“เอาล่ะ เก็บข้าวของแล้วออกไป” เฝิงคุนบ่นอย่างเย็นชา
“ปล่อยฉันนะ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ผมเป็นปรจารย์ของโรงงานเลย?”
ก่อนที่เฝิงคุนจะพูดจบ เย่หลงหยิบแบบฟอร์มการเปลี่ยนบุคคลตามกฎหมายและวางมันไว้ข้างหน้าเขา
“ตอนนี้โรงงานนี้เป็นของฉัน” เมื่อเฝิงคุนเห็นประกาศนี้ ใบหน้าของเขาก็แย่มากในทันใด
ทำไมถึงเอาโรงงานคืนให้เย่หลง?
ในไม่กี่วินาที ใบหน้าของเฟิงคุนเปลี่ยนจากความเย่อหยิ่งเป็นจะร้องไห้ แล้วเขาก็ยิ้มออกมา
“คุณเย่ ผมล้อเล่น ผมรู้ว่าคุณต้องกลับมา หลายปีที่ผ่านมาผมไม่มีงานก็ไม่ได้ทำงานหนัก คุณเข้ามารับช่วงต่อก็น่าจะพิจารณาคนที่ซื่อสัตย์อย่างผม!”
ฉินจุนเยาะเย้ย “ทำตัวไร้ยางอายขนาดนี้ ยังเรียนว่าซื่อสัตย์เหรอ คิดว่าคุณเป็นแค่สุนัขของเย่เหล่าเอ้อร์ซะอีก เก็บของและออกไปจากที่นี่ซะ”
ฉินจุนไม่ได้ใจดีเหมือนเย่หลง และแน่นอนไม่ตามใจเขาแน่
เฝิงคุนหน้าซีดราวคนตาย เดิมทีเขาเป็นคนเร่ร่อน เขาหาได้เพียงอาหารและที่อยู่อาศัยในโรงงานแห่งนี้ ตอนนี้เขาต้องออกจากโรงงานและกำลังจะกลับไปใช้ชีวิตตามท้องถนนอีกครั้ง
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในโรงงานอย่างไม่สนใจเฝิงคุน ทันใด้นั้นเฝิงคุณก็ใช้กระบอกไฟฉายทุบหัวเย่หลง
จะเอาผมออก ก็อย่าคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตสบาย
เฝิงคุนเป็นผู้รักษาความปลอดภัยมาสิบปีแล้ว รูปร่างบึกบึน กระบองนี้เมื่อกระทบลงหัว ต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลครึ่งเดือนเลยก็ว่าได้
สีหน้าของเฉินจุนเคร่งขรึม หันกลับไปแล้วเตะขาเผิงคุน
เสียงกระดูกดังแกรบ เฉินจุนเตะเข้าที่หมอนรองกระดูกทำให้สังเกตุได้ชัดว่ากระดูกบริเวณนั้นโผล่ขึ้น
หลังจากนั้นเฝิงคุนก็กระเด็นล้มไปที่หน้าประตู เป็นลมล้มตาย
เย่หลงตกใจ มองเฝิงคุนที่กระเด็นลอยไปไกลหลายสิบเมตรก็ตกใจไปครู่หนึ่ง
“เสี่ยวจุน นี่….คุณเล่นกังฟูเป็นด้วย？”
เฉินจุนกล่าว “เป็นนิดหน่อย เรียนกับอาจารย์มาสิบปี”
เย่หลงประหลาดใจ ทักษะกังฟูนี้ไม่ใช่เป็นแค่นิดเดียวมั้ง？
“ไม่ใช่ว่าคุณเรียนการแพทย์กับอาจารย์หรอกเหรอ？”
เฉินจุน “ไม่ วิชาการแพทย์ก็เรียน กังฟูก็เรียน”
อาจารย์เคยบอกว่า มีเพียงพลังที่ถูกต้องถึงจะสามารถควบคุมดวงตนเองได้
การแพทย์กับกังฟู ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปไม่ได้
ถ้าให้คนอยู่ เขาก็จะอยู่ได้ แต่ถ้าให้คนตาย เราก็แย่กว่า
นี่เป็นพลังที่ถูกต้องและแน่นอน
