เย่หวันเอ๋อขมวดคิ้วและวางตะเกียบของเธอลงด้วยความโกรธเล็กน้อย
“หยางเสวี่ย โปรดให้ความสนใจกับคำพูดของคุณ ไม่ใช่ทุกคนที่โลภและไร้สาระเช่นคุณ”
หยางเสวี่ยผงะและชี้ไปที่เธอ “หือ? ฉันโลภหยิ่งยะโส? เย่หวันเอ๋อร์คุณไม่ต้องแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ที่นี่อีกต่อไป คุณสามารถมาวันนี้และพาแฟนที่ไม่เป็นอะไรเลยมาด้วย แค่ยั่วยวนคุณชายซูเหรอ？ ทำให้คุณชายซูหึง กลวิธีไล่ล่าตามจีบแบบนี้ฉันเข้าเรียนก็ทำเป็น!”
“เป็นผู้หญิงทั้งนั้น แกมาทำอะไรต่อหน้าฉัน! ปีนขึ้นไปบนเตียงของนางซูไม่ไหวแล้วเหรอ แกต้องสงวนตัวไว้และไร้ยางอายที่นี่!”
เย่หวันเอ๋อร์บอกว่าเธอโลภในความไร้สาระ หยางเสวี่ยโกรธ และเธอก็ลุกขึ้นยืน และเริ่มการโจมตีโดยตรง
คำพูดของหยางเสวี่ยน่าเกลียดมาก เย่หวันเอ๋อหน้าแดงด้วยความโกรธ และเกือบจะร้องไห้
ฉินจุนส่ายหัว วางตะเกียบลงแล้วพูดอย่างเย็นชา
“กินข้าวเถอะ มักจะมีแมลงวันพูดมากไปเรื่อย”
เมื่อสิ้นเสียง ฉินจุนก็ลุกขึ้นหยิบขวดไวน์แดงและโบกมืออย่างดุเดือด
ผ่าง!
ไวน์แดงพุ่งเข้าใส่หัวของหยางเสวี่ยทันที และเลือดผสมกับไวน์แดง
หยางเสวี่ยล้มกระแทกกับพื้นในทันใด ทั้งตัวเต็มไปด้วยสีแดง เธอเจ็บหัวและเป็นลมล้ม
ผมและเสื้อผ้าของเขาชุ่มไปด้วยไวน์แดงผสมเลือด นอนอยู่บนพื้นด้วยความตื่นตระหนก
“คุณตีฉัน คุณกล้า! อุอุอุอุ…”
ซูเผิงก็ตกตะลึง เขาไม่คิดว่าฉินจุนจะทำได้จริง! ลุกขึ้นยืนตรงแล้วพูด
“นี่แกทำอะไร! เราต่างก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน มันเหมาะสมเหรอ!”
ฉินจุนเยาะเย้ย “เธอดุว่าหวันเอ๋อร์ ฉันจะไม่ทุบตีเธอได้เหรอ？ ไม่เพียงแต่เธอ แต่ยังรวมถึงคุณด้วย ใครกล้าพูดว่าหวันเอ๋อร์จะลองไหม？”
คำพูดของฉินจุนทำให้ทุกคนหุบปาก
คนที่เติมน้ำมันและน้ำส้มสายชูเข้าไปตอนนี้ไม่กล้าพูดอีกต่อไป แล้วถ้าขวดนี้ถูกทุบหัวพวกเขาจะต้องเปิดออกแน่นอน
พนักงานเสิร์ฟหลายคนเข้ามาและรีบช่วยหยางเสวี่ยออกไป เมื่อเห็นว่าเป็นอาจารย์ฉินที่กำลังตีใครซักคน พวกเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรเลย นับประสาการทุบตีแม้ว่าพวกเขาจะฆ่าใครซักคนในห้องส่วนตัวนี้ บอสเพ่ยก็จะช่วยด้วยเช่นกัน
หลังจากที่หยางเสวี่ยได้รับความช่วยเหลือ บรรยากาศในห้องส่วนตัวนี้ก็มีความสัติมากขึ้น
เฉินชูสูดหายใจเข้าลึกๆ และคิดว่าในช่วงสิบปีที่ผ่านมา อารมณ์ของพี่่เสี่ยวจุนไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ต่อสู้คือต่อสู้ ไม่ว่าจะญิงหรือชายก็เหมือนกัน
“ไม่เจอกันนานเลยนะ ไปดื่มกันที่บาร์ดีกว่า”
ซูเผิงไม่ได้จ้างผู้คุ้มกัน ปกติแล้วเขาจึงไม่กล้ายั่วโมโหฉินจุน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงอดทนไว้ชั่วคราว
ฉันเทไวน์แดงหนึ่งแก้วแล้วจิบ ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่าไวน์นั้นดี ฉันเหลือบมองที่ฉลาก แต่ไม่รู้ว่าเป็นภาษาอังกฤษ
ซูเผิงกล่าว
“บริกร นี่มันไวน์อะไร”
พนักงานเสิร์ฟกล่าวว่า “นี่คือ Penfolds Cabernet Red ในปี 1966 ราคาปัจจุบันอยู่ที่ 220,000 หยวน”
“อะไร!”
ใบหน้าของซูเผิงเปลี่ยนไปอย่างมาก!
ไวน์แดง 220,000 หยวน? คุณบ้าหรือเปล่า! แม้ว่าเขาจะรวย แต่เขาเป็นแค่เศรษฐียุคใหม่ ค่าอาหารไม่กี่พันดอลลาร์ก็ถึงขีดจำกัดแล้ว ไวน์แดงหนึ่งขวดราคา 220,000 หยวน เขาไม่สามารถทำสิ่งที่หรูหราเช่นนี้ได้ ถ้าเขาแจ้งให้พ่อของเขารู้ พ่อต้องฆ่าเขาแน่่?
ซูเผิงโกรธมาก จ้องไปที่ฉินจุนและพูด
“นายเป็นปากสิงโตจริงๆ ฉันมาชวนคุณไปกินข้าวเย็น แต่ดูคุณสั่งสิไวน์สั่งขวดได้เป็นแสนๆ เลยเหรอ คิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ?”
เย่หวันเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “นายไม่ได้บอกว่าสั่งอะไรก็ได้เหรอ?”
ซูเผิงหายใจออกอย่างเย็นชา “ฉันบอกว่าสั่งตามใจต้องสั่งเป็นแสนเลยเหรอ？ ใครสั่งเครื่องดื่มเป็นจำนวนหลายแสนรายการสำหรับมื้อเย็น เหล้าราคาแพงแบบนี้คู่ควรกับเไหม？”
เย่หวันเอ๋ออร์โกรธเล็กน้อย “ซูเผิงอย่าพูดจาไม่ดี ถ้าเป็นเรื่องใหญโตเราจ่ายค่าไวน์ของเราได้ ไ่ม่ต้องให้คุณเลี้ยงหรอก”
ซูเผิงกัดฟัน แต่เดิมไม่ต้องการทำร้ายเย่หวันเอ๋อร์ แต่เนื่องจากทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะเสี่ยวเผิงอยากทำให้ฉินจุนดูน่าอับอาย
“เอาล่ะ! ถ้าอย่างนั้นเราจะเป็นหารสองสำหรับมื้อนี้ อาหารผมเลี้ยง เหล้ารับผิดชอบกันเอง!”
จู่ๆ เพื่อนร่วมชั้นทุกคนก็เขินอาย ไวน์ 220,000 ขวดนี้เกือบเป็นขวดในมือพวกเขา แม้แต่เด็กผู้หญิงที่ดื่อมไม่เก่งยังมีไวน์นี้อยู่ตรงหน้าถึงสองขวด
ถ้าใช้ระบบหารสองคนละ 200,000 ก็จะตก 100,000 หยวนไม่ใช่หรือครับ？
กินข้าวมมื้อเดียวจ่ายไป 200,000 …
สำหรับครอบครัวธรรมดา ๆ ก็ไม่สามารถจ่ายได้ เงินออมเกือบทั้งหมดของพวกเขาถูกใช้ไป
“เย่หวันเอ๋อร์ แฟนของคุณมากเกินไป คุณชายซูเชิญคุณมาทานอาหารเย็น คุณเป็นอันตรายต่อคนอื่น เราไม่รู้ว่าไวน์นี้แพงมาก ถ้าเรารู้ว่า เราจะไม่ดื่มมัน!”
“ใช่แล้ว ไม่เป็นไรที่คุณจะใช้เปลืองมันคนเดียว ตอนนี้มันทำให้เราเจ็บปวด* เราทุกคนล้วนเป็นครอบครัวธรรมดา เราจะหาเงิน 200,000 ได้อย่างไร”
“หึ ถ้าคุณไม่มีเงินจะแกล้งทำเป็น แค่พุงที่น่าสงสารของคุณ คุณดื่มเบียร์ได้ และคุณต้องดื่มไวน์แดง ตอนนี้ไม่เป็นไร สวี่เส้าไม่อยากแบกรับเงินไวน์ของเรา คุณพอใจไหม? ”
เดิมที ฉันตกใจกับความดุร้ายของฉินจุนในตอนนี้ แต่ทันทีที่พูดถึงเรื่องเงิน ทุกคนเริ่มอ่อนไหว และทุกคนก็เริ่มไวน์ที่ฉินจุนสั่ง
ถ้าไม่ใช่สำหรับเขา พวกเขาจะต้องใช้เงินมากขนาดนี้ที่ไหน?
ซูเผิงกล่าวด้วยใบหน้าเยาะเย้ย
“หวันเอ๋อร์ ถ้าคุณตกลงเป็นแฟนกับผม ผมช่วยคุณได้”
เย่หวันเอ๋อร์อกลอกตา “ไม่จำเป็น”
ซูเผิงทำเสียงเยือกเย็น มองดูเย่หวันเอ๋อร์ที่นั่งข้างๆ เขาก็ให้พร้อมกัน
“เฉินซู คุณไม่ใช้ผมเหรอ?”
เฉินซู่ขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอดูน่าเกลียดเล็กน้อย
ไวน์ขวดนี้มี 200,000 ขวด และเธอไม่สามารถเอามันออกมาได้แม้ว่าเธอจะฆ่ามัน
“ประธานซู ฉัน…”
ซูเผิงเยาะเย้ย “เฉินชู เธอช่วยฉันพูดซักสองสามประโยคซิ ไวน์นี้คิดที่ผม”
เฉินซูกัดฟันของเขา แน่นอนว่าเธอรู้ว่าซูเผิงต้องการให้เธอพูดอะไร เธอไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากการเกลี้ยกล่อมให้เย่หวันเอ๋อร์ทำดีกับเขา
แต่เธอพูดแบบนี้ไม่ได้ และเธอก็ไม่ใช่คนที่สามารถทรยศเพื่อนเพื่อเงินได้
เมื่อเห็นเฉินชูเงียบไป ซูเผิงก็เยาะเย้ย “เอาล่ะ เฉินชู คุณเก่งมาก!”
“ถ้าเป็นกรณีนี้ เธอก็ควรจะจ่ายเงินค่าไวน์ด้วยตัวเอง!”
ท้ายที่สุด เฉินชูเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเย่หวันเอ๋อร์ และการพูดก็แตกต่างจากคนอื่น ๆ หากเฉินชูยินดีที่จะช่วยคุย
เขาสามารถพิจารณาจ่ายเงินให้เฉินชู ได้
แต่ตอนนี้ เฉินชูคนนี้แสร้งทำเป็นหูหนวกและเป็นใบ้
ในกรณีนี้ซูเผิงไม่เพียงแต่ปฏิเสธที่จะให้เงินเขาดื่มเท่านั้น แต่เมื่อเขากลับไป เขาจะทำให้พ่อของเขาทำให้งานยากขึ้นและทำให้เธอดูดี!
ไม่นานบริกรก็เข้ามาถาม เมื่อเห็นว่าทุกคนเกือบจะกินหมดแล้ว
“กินข้าวเย็นเสร็จแล้วเหรอครับ?”
ซูเผิงพยักหน้าชี้ไปที่ฉินจุนและกล่าวว่า
“กินเสดแล้ว เราจะแยกชำระบัญชีแยกกัน และทั้งสองคนจะชำระบัญชีของตัวเอง เราจ่ายแบบการสอง”
บริกรก็ผงะ สับสนเล็กน้อย
“แน่ใจหรือคุณผู้ชาย?”
