หลินเยว่เหยาเกือบก่นด่าเขาด้วยความโกรธ!
ชุดที่ถูกที่สุดของแบรนด์นี้มีราคาห้าหมื่นถึงหกหมื่น และชุดที่น่าดึงดูดกว่าเล็กน้อยมีราคามากกว่าหนึ่งแสน!
นี่เป็นสินค้าฟุ่มเฟือยที่มีราคาแพงมาก ทำไมฉินจุนที่มีใบหน้าหนาเช่นนี้ แม่จึงให้เงินเขาเพื่อซื้อชุดสูท?
ใช้เงินเป็นจำนวนมากในครั้งเดียว!
หลินเยว่เหยารู้สึกผิดหวังกับฉินจุนมากในเวลานี้ และไม่เคยเห็นคนที่ด้อยโอกาสขนาดนี้มาก่อน!
เมื่อเห็นว่าครอบครัวของพวกเขาดีขึ้นเล็กน้อยในตอนนี้ เขาจึงฟุ่มเฟือย แม้ว่าสภาพจะดี แต่ก็ไม่ควรจะดูหมิ่นเหยียดหยามมากนัก!
พ่อเป็นผู้บริหารของเมิ่งกรุป และเขาไม่ได้บอกว่าเขาซื้อชุดสูทราคาหนึ่งแสนหยวน ผู้ชายคนนี้ทำมากเกินไป!
ใบหน้าของหลินเยว่เหยามืดมน เธอสั่นด้วยความโกรธ จับแขนของเธอ
ฉินจุนยังคงงงงวยเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกับหลินเยว่เหยา ทำไมเธอถึงโกรธอย่างลึกลับที่นี่?
…
เมื่อเขามาถึงซวนหยวนกรุป ฉินจุนลงจากรถ และเหลือบมองที่บริษัท ป้ายไม่เลว และไม่มีอะไรหรูหรา สไตล์เรียบง่าย แค่โลโก้เล็ก ๆ เท่านั้น ดูมีสไตล์มาก
ฉินจุนพยักหน้า “ไม่แย่”
เมิ่งเหวินกังนี้โอเค และเขาค่อนข้างชอบสไตล์นี้
หลินเยว่เหยาโกรธมากจนเกือบหัวเราะ “ไม่แย่? รอนายเข้าไปด้านในก่อนเถอะ ค่อยวิจารณ์ หมดคำจะพูด”
ถ้าถังหมิ่งไม่ปล่อยให้เธอมา หลินเยว่เหยาไม่อยากกังวลเกี่ยวกับความคิดถึงของฉินจุน
เข้ามาในบริษัทแล้ว การตกแต่งภายในนั้นคุณภาพสูงมาก สไตล์บริษัทใหญ่ แผนกต้อนรับสวยงาม การต้อนรับสุภาพ สำหรับความประทับใจแรกฉินจุนค่อนข้างพอใจ
พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสอง เข้าไปในแผนกทรัพยากรบุคคล และได้พบกับเพื่อนของหลินเยว่เหยา เก๋อเฟิง
“พี่เฟิง นี่คือญาติของฉันฉินจุน วันนี้ฉันรบกวนคุณจริง ๆ ”
หลินเยว่เหยามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และสุภาพมาก
เก๋อเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย ด้วยความบนใบหน้าของเขา ค่อนข้างเย่อหยิ่งเล็กน้อย เขาวางตัวเอนพิงเก้าอี้ แล้วเอ่ยถาม
“จบอะไร?”
หลินเยว่เหยาดูแข็งทื่อ และเอ่ย
“พี่เฟิง เขาไม่ได้เรียนมัธยมปลาย เพราะครอบครัวเปลี่ยนไป”
เก๋อเฟิงเลิกคิ้ว แสร้งทำเป็นว่าครุ่นคิด
“นี่ … ไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ”
หลินเยว่เหยารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ไม่มีทางอื่นเหรอ?”
ถ้าครั้งนี้ไม่สำเร็จ จะยิ่งน่ารำคาญขึ้นไปอีก ถ้าแม่ต้องให้ฉินจุนไปโรงพยาบาล
เก๋อเฟิงยิ้ม “ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่เธอต้องใช้เงินเพื่อจัดการมัน”
หลินเยว่เหยาถามอย่างไม่แน่นอน “เท่าไหร่?”
เมื่อทั้งสองคุยกัน พวกเขาไม่เห็นเลย ใบหน้าของฉินจุนก็ค่อย ๆ เคร่งขรึมลง
เก๋อเฟิงเอนหลัง และยื่นมือออกมาอย่างลึกลับ
“ห้าหมื่น”
หลินเยว่เหยาขมวดคิ้ว ห้าหมื่นหยวน! มันไม่ถูกเลย
แม้ว่าซวนหยวนกรุปจะเป็นบริษัทขนาดใหญ่ แต่ห้าหมื่นหยวนก็ไม่ใช่เงินก้อนเล็ก ๆ ฉินจุนคนนี้ไม่เคยเรียนมัธยมปลายด้วยซ้ำ เขาเป็นนักวิ่งไปทำธุระเมื่อเข้ามา และเงินเดือนของเขาอยู่ที่สามพันหยวนต่อเดือน
จะใช้เวลามากกว่าหนึ่งปีในการหารายได้กลับคืนมา
พูดตามตรง หลินเยว่เหยารู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่เมื่อเธอคิดจะใช้เงินห้าหมื่นหยวน เธอสามารถหามันได้ตลอดไป และปล่อยให้ฉินจุนมีงานทำ และเธอจะไม่ต้องอยู่บ้านของพวกเขาอีกในอนาคต เธอกัดฟัน ห้าหมื่นก็ห้าหมื่น!
หลินเยว่เหยาถอนหายใจ และกระซิบ
“พี่เฟิง ห้าหมื่นไม่ใช่ปัญหา ฉันจะให้คุณได้ยังไง?”
ฉินจุนขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าหลินเยว่เหยาต้องการให้เงิน
“อย่าให้”
หลังจากพูดจบ ฉินจุนมองไปที่เก๋อเฟิงอย่างเย็นชา และถาม
“ทรัพยากรบุคคลของบริษัทเป็นแผนกที่สำคัญมาก เป็นแผนกที่กำหนดว่าบริษัทจะหลั่งไหลในความสามารถหรือไม่ คุณใช้มันเพื่อเติมเต็มกระเป๋าของคุณ คุณคิดว่ามันเหมาะสมเหรอ?”
หลังจากที่ฉินจุนพูดจบ เก๋อเฟิงก็ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ยิ้ม ยิ้มด้วยการเสียดสีและเหยียดหยาม
“นายโง่รึเปล่า นายคิดว่านายเป็นใคร ตอนนี้ถึงตานายแล้วที่จะสอนฉัน? ฉันเป็นรองผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลนะ!”
หลินเยว่เหยาเบิกตากว้าง และโกรธจัด
“ฉินจุน! นายบ้าไปแล้วเหรอ! ฉันกำลังช่วยนายหางานนะ นายกำลังเถียงอะไร? นายทำให้ฉันโกรธจริง ๆ!”
หลินเยว่เหยาโกรธมาก ฉินจุนเป็นคนโง่ คุณเป็นคนที่ไม่มีประกาศนียบัตรมัธยมปลาย หากคุณกำลังมองหางาน คุณสามารถทำอะไรได้โดยไม่ใช้เส้นสาย?
เดิมทีมาที่นี่เพื่อขอลี้ภัยในบ้านของพวกเธอ และพวกเธอยังจ่ายเงินเพื่อช่วยเหลือและใช้จ่ายเงิน และในที่สุดพวกเธอก็ต้องหางานให้คุณ แต่คุณยังคงเริ่มที่จะกลัว?
ฉันเคยเห็นคนสมองตาย ไม่เคยเห็นคนสมองตายขนาดนี้มาก่อน!
ฉินจุนกล่าวว่า “ไม่ ไม่จำเป็นต้องใช้เงินนี้ ไปกันเถอะ”
ฉินจุนลุกขึ้น และเดินออกไปโดยตรง
ปากของหลินเยว่เหยากระตุกอย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีดำด้วยความโกรธ เธอยังคงขอโทษเก๋อเฟิง แล้วเดินตามออกไป
“ฉินจุน! หยุดนะ! นายบ้าไปแล้วเหรอ นายไม่คิดว่าการซื้อสูทที่ราคาเกินหนึ่งแสนหยวนมันแพงเหรอ ตอนนี้มันต้องใช้เงินห้าหมื่นหยวนในการหางานใช่มั้ย ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าแม่ฉัน ฉัน ฉันขี้เกียจเกินไปที่จะดูแลเกี่ยวกับนาย!”
ฉินจุนรู้ด้วยว่าหลินเยว่เหยาใจดี แต่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เห็นแก่ตัวเกินไป
“เรื่องงาน ไม่ต้องห่วงเรื่องงานแล้ว กลับไปได้แล้ว”
“นาย … นายมันไร้เหตุผลจริง ๆ! โคลนอ่อนสร้างกำแพงไม่ได้! ฉันโกรธมาก!”
หลินเยว่เหยาโกรธจริง ๆ คราวนี้ฉินจุนนี้สามารถแกล้งทำเป็นได้
เธอตั้งใจทำงานให้อย่างดี เธอไม่พูดอะไรเลย เขาทำพัง แต่เขาไม่ขอบคุณเลย และดูภูมิใจมาก!
ใช้เงินหนึ่งแสนหยวนของแม่เพื่อซื้อชุดสูท และเขาบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้เหรอ?
คนแบบนี้ไม่ควรสนใจเขา เขาควรปล่อยให้อดตายได้!
หลินเยว่เหยาโบกมืออย่างโกรธเกรี้ยว และนั่งแท็กซี่กลับบ้าน
จนกระทั่งเข้าไปในบ้าน เธอยังหายใจเข้าลึก ๆ และหน้าของเธอก็แดงก่ำด้วยการหายใจไม่ออก
ถังหมิ่นรีบขึ้นมาถาม
“สาวน้อย เป็นยังไงบ้าง ยอมรับเสี่ยวจุนแล้วเหรอ?”
“ยอมก็บ้าแล้ว!” หลินเยว่เหยากระแทกกระเป๋าเงินของเธอลงกับพื้น และนั่งบนโซฟา กัดฟันด้วยความโกรธ
“แม่คะ ต่อไปนี้อย่าให้หนูจัดการเรื่องของเขาอีกเลยนะ หนูทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ! แม่รู้มั้ย เมื่อกี้เขาใช้บัตรซื้อชุดสูทไปหนึ่งแสนหยวน
“พอถึงบริษัท หนูกำชับกับเขาเรียบร้อยที่จะรับโอกาสนี้ เขาบอกจะเอาเงินห้าหมื่นหยวนถึงจะสามารถเข้าทำงานได้ ผลลัพธ์มันก็ดี แต่เขาไปสั่งสอนเขาเรื่องการจัดการ!”
“มันเป็นเงินทั้งหมดของเรา เขาจะมายุ่งอะไร?”
หลินเยว่เหยาโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เธอพูดและหายใจเข้าลึก ๆ
ถังหมิ่นรีบรินน้ำหนึ่งแก้วให้เธอ
“โอโห นี่มันน่าหงุดหงิดอะไรกัน จ่ายเงินใครก็ไม่สำคัญ เมื่อก่อนตอนที่แกยังเด็กก็ใช้เงินของเขาตระกูลฉินไม่น้อยเลย!”
“นอกจากนี้ อุปนิสัยของลูกพี่ลูกน้องของแกยังดีอยู่ แต่ดูน่าเบื่อไปหน่อย”
หลินเยว่เหยาเยาะเย้ย “เขาไม่ได้โง่ เขา EQ ต่ำ หนูไม่เคยเห็น EQ ที่ต่ำขนาดนี้มาก่อน! แม่คะ แม่เป็นอย่างนั้น แม่ให้เงินเขามากเพื่ออะไร เสื้อผ้าตัวหนึ่งราคาหนึ่งแสนหยวน พ่อของหนูยังไม่เคยใส่ชุดแพงขนาดนั้นเลย!”
ถังหมิ่นขมวดคิ้ว “หนึ่งแสนเหรอ? ไม่น่าใช่นะ บัตรของฉันมีทั้งหมดห้าหมื่นหยวนเอง!”
