ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – ตอนที่ 5 เหมือนคนรับใช้

เสี่ยวชูเหอได้ยินว่า “พี่สะใภ้” สีหน้าท่าทางก็รุนแรงขึ้น ทำให้มู่นวลนวลชำเลืองมองอย่างเย็นชา

มู่นวลนวลกัดที่ริมฝีปาก “โม่เจียเฉิน” จะพยายามฆ่าเธอหรอ?

เสี่ยวชูเหอดึงมู่นวลนวลเข้าไปห้องโถงใหญ่ในบ้าน ค่อยๆปัดมือเธอออกอย่างใจเย็น

เธอมองไปที่มู่นวลนวลด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ ผู้ชายคนนั้นเรียกเธอว่าพี่สะใภ้ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียวเหรอ?”

มู่นวลนวลพยักหน้า “อื้ม”

“เพี้ย!”

เสี่ยวชูเหอตบไปที่หน้าของเธออย่างรุนแรง ตบจนมู่นวลนวลหูอื้อ

“เธอยังมีหน้าอยู่ไหม วันแต่งงานวันแรกก็อยู่ด้วยกับน้องชายของสามี เธออยากจะฆ่าใคร ถ้าเธออยากตายก็อย่าดึงคนในตระกูลมู่ไปตายด้วย!”

มู่นวลนวลลดเปลือกตาลงเอามือไปสัมผัสใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอและเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวชูเหออย่างเย็นชา “ทำไมคุณถึงไม่ถามฉัน ว่าฉันเต็มใจไหม?”

เป็นแบบนี้ทุกครั้ง มีเรื่องอะไรก็ต่อว่าเธอ อบรมสั่งสอนเธอก่อนเสมอ และแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยถามเหตุผลก่อน

“คนหนึ่งเป็นคนที่เสียโฉมและไร้มนุษยธรรม อีกคนหนึ่งเป็นผู้ชายสุขภาพแข็งแรง คนปกติก็รู้ว่าจะต้องเลือกใคร เมื่อวานตอนเย็น ก็คงไม่ใช่อยู่กับ ‘ลูกพี่ลูกน้อง’ล่ะ?”

เสียงผู้หญิงที่ดังลงมาจากบันได อย่างนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

เสี่ยวชูเหอเห็นมู่หวันฉีเดินลงมา จึงรีบทักทายเธอและถามอย่างห่วงใย “หวันฉี ร่างกายลูกดีขึ้นหรือยัง?”

“แม่ ฉันดีขึ้นเยอะแล้ว” มู่หวันฉียิ้มอ่อนๆให้เสี่ยวชูเหอ แล้วเดินมาข้างๆมู่นวลนวล “นวลนวล ถึงแม้ฉันจะเข้าใจความรู้สึกของเธอ แต่เธอก็ต้องนึกถึงตระกูลมู่ด้วย ต้องเก็บอาการหน่อย”

เมื่อกี้ที่อยู่ข้างบน เธอเห็นมู่นวลนวลและผู้ชายอีกคนตรงหน้าต่างกำลังจูบกันในรถเธอไม่คิดเลยว่ามู่นวลนวลที่มักจะดูโง่และขี้เหร่จะมีความสามารถในการคบผู้ชาย

พอเธอพูดจบ ก็หันกลับไปทางเสี่ยวชูเหอ พูดอย่างออดอ้อนว่า “แม่ ฉันพูดถูกไหม?”

เสี่ยวชูเหอแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม “หวันฉีพูดถูกอย่างแน่นอน”

มู่นวลนวลกำมือแน่น และเม้มริมฝีปากโดยไม่พูดอะไร

คนที่ไม่รู้เรื่อง กลัวจะคิดว่ามู่หวันฉีและเสี่ยวชูเหอจะเป็นแม่ลูกผู้ให้กำเนิด

แต่หลายปีมานี้ เสี่ยวชูเหออยากจะยืนหยัดอยู่ในบ้านตระกูลมู่ เอาใจคนในตระกูลมู่ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล แต่ดูเหมือนลูกสาวที่เธอเป็นผู้ให้กำเนิดจะถูกเลือกขึ้นมาแทน

เสี่ยวชูเหอลดรอยยิ้มและมองไปที่มู่นวลนวลด้วยใบหน้าที่จริงจัง “นวลนวล ถึงแม้เธอจะแต่งเข้าไปในบ้านตระกูลโม่แล้ว เธอก็ต้องรักษาหน้าที่ของเธอให้ดี อย่าทำให้คนในตระกูลมู่ของเราขายหน้า”

มู่นวลนวลลดสายตาลงปกปิดสิ่งที่เยาะเย้ยในตาของเธอ ใบหน้าของเธอห่อเหี่ยว เธอพูดอย่างใจเย็น “พวกคุณคอยเตือนฉัน ถ้าวันไหนฉันไม่มีความสุข แล้วเกิดทำอะไรไม่คาดคิด ไม่รู้ว่าคนตระกูลโม่จะโกรธแล้วจัดการกับคนตระกูลมู่ด้วยเลยหรือเปล่า”

มู่หวันฉีคิดไม่ถึงว่ามู่นวลนวลที่โง่และอ่อนน้อม จะสามารถพูดอะไรแบบนี้ เธอขมวดคิ้ว และพูดว่า “เธอหมายความว่ายังไง?”

“ก็ความหมายเหมือนที่พี่ได้ยิน” มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นและปิดเปลือกตาลง ดวงตาไร้ความรู้สึก

คิดว่าเธอเหมือนคนรับใช้ที่ถูกพวกเขาเรียกไปรับใช้หรอ?

เมื่อก่อนเพราะเธอยังมีความหวังต่อเสี่ยวชูเหอแม่ของเธอ หลังจากเธอบังคับให้ตัวเองแต่งงานเข้าไปในบ้านตระกูลโม่แทนพี่สาว และสุดท้ายความหวังสักนิดก็ไม่เหลือ

“เธอ!”

มู่หวันฉีชินกับคำพูดยอมๆของมู่นวลนวลแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มู่นวลนวลต่อต้าน

เธอจ้องมองไปที่มู่นวลนวลด้วยความโกรธ และหันไปที่เสี่ยวชูเหอ “แม่ ฉันอยากให้กำลังใจนวลนวล ทำไมเป็นแบบนี้!”

เสี่ยวชูเหอได้ยินคำขู่ในคำพูดของมู่นวลนวล แต่เมื่อคิดถึงเมื่อก่อนมู่นวลนวลจะประนีประนอมกับเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม หรือเธอจะทิ้งแม่เธอไว้บนหิ้ง แม่กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า“ นวลนวลขอโทษพี่สาว!”

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

พี่สาวลูกครึ่งของหมู่นวลนวลไม่ต้องการแต่งงานกับคู่หมั้นที่น่าเกลียดและไร้มนุษยธรรม มารดาผู้ให้กำเนิดคุกเข่าขอร้องเธอ:“ พี่สาวของคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า คุณช่วยเธอได้” เขารู้สึกเศร้ามาก แทนพี่สาวแต่งงาน. ในคืนแต่งงาน ชายหนุ่มรูปงามขมวดคิ้วและมองมาที่เธอ: "มันน่าเกลียดเกินไป" เธอคิดว่าทั้งสองจะเคารพซึ่งกัน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะครอบงำเธอโดยตรง: "ไม่ว่าจะน่าเกลียดแค่ไหนเธอก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย" เธอจ้องเขา : "คุณ…คุณทำไม่ได้ … " ชายคนนั้นถอดชุดชั้นในของเธอปลอมตัวออก มองใบหน้าที่สวยงามเดิมของเธอ แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ: "ดูเหมือนว่าเราทุกคนจะมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับกันและกัน"

Comment

Options

not work with dark mode
Reset