โม่ถิงเซียวก็คิดไม่ถึงว่าจะเจอมู่นวลนวลที่นี่
เขาตามคนนั้นมาที่นี่ กลับไม่คิดว่าถูกโจมตี
ที่นี่มีบ้านเรือนหนาแน่น ภูมิประเทศซับซ้อน เขาแยกทิศทางไม่ออก เขาอยากบังคับให้คนพาเขาออกไป กลับคิดไม่ถึงว่าจะเจอมู่นวลนวล
ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆของมู่นวลนวล ในใจของเขาก็เกิดความรู้สึกเชื่อใจเธออย่างอธิบายไม่ได้
เขาเก็บปืนลงไป สายตาที่เศร้าหมองมองตรงไปที่เธอ พร้อมพูดเสียงเบาและเย็นชาว่า “เธอมาทำอะไรที่นี่?”
“ฉันพักอยู่ที่นี่” มู่นวลนวลกลัวปืนในมือของเขา จึงรีบบอกความจริงอย่างเชื่อฟัง
แววตาประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของโม่ถิงเซียว คุณหนูสามตระกูลมู่ อาศัยอยู่ที่นี่?
สีหน้าเขารีบกลับมาเป็นธรรมชาติ พร้อมกับสั่งว่า : “พาฉันไปที่บ้านของเธอ”
“ไม่ได้” ให้เธอพาผู้ชายคนนี้เข้าไปที่บ้านของเธอ มันจะสบายใจกว่าถ้าจะยิงเธอ
“หึ” มู่ถิงเซียวคิดไว้อยู่แล้วว่าเธอจะตอบแบบนี้ เขายิ้มเยาะ เสียงต่ำเหมือนปีศาจร้าย : “เธออยากให้ฉันบอกพี่ชายว่าเธอล่อลวงฉันมาเหรอ?”
ขู่เธออีกครั้ง!
มู่นวลนวลกำมือแน่น ใบหน้าอันเล็กแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นกับผู้ชายไร้ยางอายคนนี้
สุดท้าย เธอก็หันหลังเดินกลับไป “ตามฉันมา”
ทั้งสองคนคุยกันที่นี่ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที
เมื่อพวกเขาเดินไป ผู้ชายชุดดำสองคนก็เดินตามมา
โม่ถิงเซียวได้ยินเสียงเท้า ก็รีบดึงมู่นวลนวลอย่างตื่นตัวและแวบเข้าซอยอื่น และหาบ้านเข้าไปก่อน
รอให้สองคนนั้นไปก่อน เขาถึงดึงมู่นวลนวลออกมา
มู่นวลนวลเครียดแทบตาย เธอไม่รู้ว่า “โม่เจียเฉิน” ยั่วยุคนยังไง แต่ก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาถามมาก
……
ทั้งสองรีบกลับไปที่ห้องของมู่นวลนวล
มู่นวลนวลยืนอยู่ที่ประตูและมองไปรอบๆ ก่อนจะถอยกลับเข้าไปในห้อง
“สรุปคุณ…….”
เธอปิดประตู หันไปถามอย่างจริงจัง “โม่เจียเฉิน” ยั่วยุคนยังไง แต่ประโยคหลังยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นร่างสูงของเขาล้มลงไป
“นายเป็นอะไร?” มู่นวลนวลสีหน้าเปลี่ยน รีบเข้าไปประคองเขา
แต่โม่ถิงเซียวสูงมาก ซิกแพ๊คก็แน่น เธอแขนขาเล็ก ไม่ใช่แค่ประคองเขาขึ้นมาไม่ได้ แต่ตัวเขายังเปื้อนไปด้วยเลือด
เธอพบว่า “โม่เจียเฉิน” หน้าซีดราวกับกระดาษ และเขาใส่ชุดสีดำ ดังนั้นเมื่อเปื้อนเลือดจึงดูไม่ออก
โม่ถิงเซียวมองไปที่หน้าอันตื่นตระหนกของเธอ ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมไปจับมือเธอ เปิดริมฝีปากอันบางเบา :”กลัวอะไร สบายใจเถอะ ฉันตายแล้วพวกเขาจะปล่อยให้คุณฝังฉันอย่างดีที่สุด”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แยกไม่ออกว่าเขาพูดเล่นหรือพูดจริง
มู่นวลนวลก็ไม่มีอารมณ์ฟังเขาพูดแบบนี้ เธอนึกถึงเสียงปืนที่ดังขึ้นก่อนหน้านี้ ทำหน้าขรึมแล้วพูดว่า : “ปล่อยมือ ฉันจะไปหยิบโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลให้นาย!”
ทันใดนั้นหน้าของเขาก็ก้มลง น้ำเสียงเย็นชา :”ไม่ต้องเรียกรถพยาบาล”
มู่นวลนวลรู้สึกได้ว่าเขาเพิ่มความแข็งแกร่ง มือของเธอถูกดึงจนเจ็บ ใบหน้าเย็นชาของเขาบีบคั้นจนเธอไม่กล้าโต้แย้ง
เธอพูดอย่างไม่แน่ใจว่า : “งั้น … ฉันจะพันแผลให้นาย?”
โม่ถิงเซียวไม่สนใจคำพูดของเธอ เสียงต่ำกำชับว่า : “มีด ไฟแช็ก เทียน ผ้าพันแผล ผ้าขนหนู”
มู่นวลนวลเข้าใจว่า เขาจะเอากระสุนออกด้วยตัวเอง
เธอตกใจได้แต่ส่ายหน้า : “ไม่ได้ นายไม่สามารถเอาออกเองได้ มันจะทำให้นายตายได้”
“ใครบอกว่าฉันจะเอาออกเอง?” โม่ถิงเซียวมองที่เธอ ดวงตาคมเข้มที่ล้ำลึกราวกับวังวนสีดำ มองนิดนึง ก็สามารถดึงดูดคนเข้าไปได้
อีกนึดเดียวงมู่นวลนวลก็เกือบจะถูกสายตาของเขาดูดเข้าไป เธอได้ยินเขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า : “เธอช่วยฉันเอาออก”
