“อะไรนะ?” มู่นวลนวลเอ่ย ตกใจจนขาอ่อน : “ฉันทำไม่ได้!”
ถึงแม้เธอจะไม่ชอบผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก แต่เธอก็ห่วงชีวิต
ถึงแม้ว่าตอนที่เธอเกิดเป็นเพียงการเกิดจากความล้มเหลวของการคุมกำเนิดของมู่ลี่หยานและเสี่ยวชูเหอ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอถูกมู่หวันฉีเรียกใช้เหมือนคนรับใช้ในบ้านตระกูลมู่ แต่เธอก็อยู่อย่างมีความพยายาม
เธอไม่รู้ “โม่เจียเฉิน” ทำไมถึงเอาเรื่องสำคัญในชีวิตเป็นเรื่องเล็กๆได้ แต่เธอไม่ตอบตกลงเขา
โม่ถิงเซียวหยักคิ้ว : “หรือว่าเธออยากจะฝังศพฉัน?”
น้ำเสียงยังคงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นอย่างไม่มีข้อกังขา
มู่นวลนวลหน้าซีด ไปหยิบอุปกรณ์อย่างไม่มีทางเลือก
เธอรู้สึกว่า ตั้งแต่ตอนที่เธอแต่งงานกับครอบครัวตระกูลมู่ ชีวิตของเธอก็พังทลายเกินกว่าจะซ่อมแซมได้ จะป้องกันไม่ให้มันแย่ได้อย่างไร?
เธอนึกหาความสนุก ถ้า “โม่เจียเฉิน” ตอนที่ให้เธอเอากระสุนออกแล้วเกิดตาย เธอจะได้ฝังผู้ชายหน้าดีขนาดนี้ ก็ไม่ถือว่าเสียหาย
……
มู่นวลนวลพยายามที่จะรักษาความใจเย็น แต่ก็ไม่สามารถบังคับมือที่สั่นได้
เธอใช้มีดกรีดเนื้อที่ขอบแผลของเขาไปด้วย มองสภาพของ “โม่เจียเฉิน” ไปด้วย
เธอพบว่า สีหน้าเขานอกจากจะขาวซีด และเหงื่อที่หน้าผาก แทบจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แม้แต่คิ้วยังเป็นรอยย่นบางๆ
อยากจะพูดจุดที่พิเศษที่สุด ก็คือเขามองแต่เธอตลอด
เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้เขากำลังอ่อนแอมาก แต่แววตาของเขาราวกับจะเผาไหม้เธอ
มู่นวลนวลอดไม่ได้ที่จะพูดว่า : “นายอย่ามองฉันสิ”
โม่ถิงเซียวแทบจะไม่เหมือนเขาที่เย็นชา เจ็บแผล เสียเลือดเยอะ เขาแทบจะเป็นลม
แต่ว่า เวลาที่เขามองมู่นวลนวล ความเจ็บปวดก็บรรเทาลงอย่างน่าอัศจรรย์
“ไม่ต้องตื่นเต้น ฉันไม่ตายหรอก ฉันเชื่อเธอ” เสียงของโม่ถิงเซียวเบาและเย็นชา แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
มู่นวลนวลไม่เคยได้รับความไว้ใจและความสำคัญแบบนี้มาก่อน เธอกัดฟันแน่น จดจ่อที่จะเอากระสุนออกจากเขา
……
มู่นวลนวลรู้สึกว่า กาลผ่านไปหนึ่งทศวรรษชั่งยาวนาน
เมื่อเธอเอากระสุนเม็ดนั้นออกมาได้แล้ว ตัวเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
เธอล้างมือที่กะละมังด้านข้าง ถามโม่ถิงเซียวอย่างเป็นห่วงว่า : “นายเป็นยังไงบ้าง?”
ถ้าหากพูดถึงก่อนหน้านี้ ความประทับใจที่เธอมีต่อ “โม่เจียเฉิน” ก็คือ “คนที่ไม่ดี” แต่พอหลังจากเอากระสุนออกได้แล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะเคารพนับถือเขา
ในระหว่างขั้นตอนการทำนั้น เขาไม่มีการส่งเสียงความเจ็บปวดใดๆ และก็ไม่มีการหมดสติ คนที่มีจิตใจแน่วแน่แบบนี้ เธอเคยเห็นแต่ในหนัง
ในเวลาเดียวกัน เธอยังรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีความลึกลับที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ และมีความน่ากลัว
“เอาปากกามา ฉันจะจดรายการยาให้เธอ” ถึงแม้ว่าโม่ถิงเซียวจะหน้าซีด แต่เวลาพูดยังคงมีแรงยับยั้ง
มู่นวลนวลจำยาในรายการ แล้วก็รีบออกไปซื้อยาให้เขา
เธอวิ่งไปหลายร้านอย่างระมัดระวังกว่าจะซื้อยาครบ
……
เมื่อมู่นวลนวลกลับมาถึง มู่ถิงเซียวสังเกตเห็นเธอถือถุงพลาสติกที่ชื่อร้านยาไม่เหมือนกันสักร้าน มุมฝีปากยกขึ้นอย่างสังเกตไม่ได้
เป็นผู้หญิงที่ฉลาดและจิตใจดีงามจริงๆ
เขามองออกว่า มู่นวลนวลเกลียดเขามาก
หรือจะพูดว่า คนที่เธอเกลียดคือ “โม่เจียเฉิน”
เธอคงคิดว่าเขาถูกศัตรูไล่ล่า ดังนั้นเธอจึงช่วยเขาไปซื้อยารักษาแผล กลัวจะถูกคนสงสัย เลยวิ่งไปซื้อหลายร้าน
มู่นวลนวลหยิบยาออกมา แล้วนั่งยองๆลงตรงหน้าเขา : “ฉันจะทายาให้ ถ้านายเจ็บก็บอกให้ฉันเบาหน่อยละกัน”
เมื่อเธอทายาเสร็จ โม่ถิงเซียวก็ไม่มีการเอ่ยปากพูดใดๆ
พอเธอจะลุกขึ้น เขาก็รีบยื่นมือมาจับเธอ แล้วก็จูบลงบนริมฝีปากของเธอ
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่ต้องใส่แว่น”
