มู่นวลนวลไม่ชอบท่าทางของมู่หวันฉีแบบนี้ : “เธอพูดซี้ซั้วอะไร”
“ฉันพูดซี้ซั้วหรือไม่ ใจเธอรู้ดี” มู่หวันฉีตะคอกอย่างเย็นชา : “เธอกล้าพูดไหมว่าเธอไม่ได้ชอบซินชูฮัน?”
มู่นวลนวลก้มหน้า เงียบไม่พูดไม่จา
เธอไม่กล้าพูด
เพราะว่า คนที่เธอชอบมาตลอดก็คือซินชูฮัน
ขณะนี้ จู่ๆหมู่หวันฉีก็ร้องเรียกด้วยความประหลาดใจ : “ชูฮัน?”
มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นทันที ถึงมองเห็นซินชูฮัน ไม่รู้กลับมาตอนไหน
เธอมองซินชูฮันอย่างตื่นเต้น ไม่รู้ว่าเขาได้ยินมากแค่ไหน
ไม่คาดคิดว่าซินชูฮันจะหันหน้าหนีจากเธอ
เธอรู้ ซินชูฮันได้ยินแล้วแน่นอน
มู่หวันฉีมองปฏิกิริยาของซินชูฮันอย่างชอบใจ ยิ้มปลอบใจเซินชูฮัน : “ชูฮัน คุณไม่ต้องมีความรับผิดชอบในใจ นวลนวลแต่งงานแล้ว พวกเราก็สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างราบรื่น”
นี่เป็นปฏิกิริยาปกติของการถูกผู้หญิงขี้เหร่และโง่เขลาอย่างมู่นวลนวลเข้ามาพัวพัน และก็ไม่รู้ว่าน้องชายคนนั้นของโม่ถิงเซียว ทำไมถึงมาพัวพันกับมู่นวลนวล
ก็อาจจะเป็นบางครั้งที่อยากลิ้มรสความอยากรู้อยากเห็น แสวงหาความเร้าใจเล็กน้อย
“นวลนวล เธอแต่งงานแล้วเหรอ?” ซินชูฮันหันมามองมู่นวลนวลแบบจริงจัง
“ใช่ ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนพูดกับฉันเอง อค่ได้แต่งงานไม่ต้องแต่งงานให้ดีอะไรมาก ดังนั้นเลยแต่งเข้าบ้านตระกูลโม่ ฉันเคยพูดแล้ว ถึงแม้ว่าตระกูลมู่จะร่ำรวยมาก แต่สามีแบบนั้น……”
มู่หวันฉีพูดถึงตรงนี้ ก็ส่ายหน้า ท่าทางปวดใจ
แต่มู่นวลนวลฟังเข้าใจได้อย่างชัดเจน คำพูดของมู่หวันฉีความหมายคือเธอเห็นแก่ความรวยเลยอยากแต่งเข้าตระกูลโม่
ซินชูฮันขมวดคิ้วมองไปที่มู่นวลนวล แววตาผิดหวัง : “ไม่ว่าจะพูดยังไง ก็ขอบคุณเธอที่แต่งงานแทนหวันฉีเข้าตระกูลโม่”
มู่หวั่นฉีทำหน้าซาบซึ้งใจ : “ใช่ ถ้าไม่ใช่เธอแต่งงานกับตระกูลโม่แทนฉัน ฉันกับชูฮันก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
มู่นวลนวลกัดริมฝีปากอย่างดุเดือด แก้ตัวให้ตัวเองด้วยเสียงเบาเล็กน้อย : “ไม่ใช่แบบที่เธอพูด”
ถึงแม้ชีวิตนี้เธอจะไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันกับซินชูฮัน แต่เธอก็ไม่อยากถูกเขาเข้าใจผิดว่าเป็นคนเห็นแก่ความรวย
ซินชูฮันขมวดคิ้ว : “นวลนวล เธอไม่ต้องอธิบายแล้ว ฉันสามารถเข้าใจความรู้สึกของเธอ ถึงแม้ร่างกายของโม่ถิงเซียวจะ……ไม่โอเค แต่ตระกูลโม่จะปฏิบัติกับเธออย่างยุติธรรม”
ใจของมู่นวลนวล เย็นลงโดยสิ้นเชิง
ขณะนี้จู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้น
เธอหยิบออกมา พบว่าเนื้อหาข้อความเป็นชื่ออาหาร ไม่มีเนื้อหาอื่นใดๆเลย
ไม่รู้ว่าใครส่งมาให้เธอ แต่เป็นข้ออ้างให้เธอสามารถขอตัวออกไปได้พอดี
“ฉันมีธุระต้องไปก่อนแล้ว” เธอลุกขึ้นยืน ใบหน้าไร้ความรู้สึกมองไปที่ซินชูฮัน : “เมื่อก่อนฉันเคยชอบนาย ฉันไม่ปฏิเสธ แต่หลังจากนี้คงไม่ชอบแล้ว ฉันแต่งงานเข้าตระกูลโม่ได้ยังไง มู่หวันฉีรู้ดีที่สุด เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่นาย”
เธอชอบซินชูฮัน แต่ก็เพราะว่าเขาคือผู้ชายคนเดียวที่ไม่รังเกียจและยังเป็นห่วงเธอ
มองดูในตอนนี้ เขาก็แค่มีความเห็นใจปลอมๆให้กับเธอแค่นั้น
ตระกูลซินและตระกูลมู่สองครอบครัวคบกันมานาน พวกเขารู้จักกันมาหลายปี เขาจะไม่รู้เลยหรอว่าเธอเป็นคนยังไง?
ก็จริงขนาดเสี่ยวชูเหอแม่แท้ๆยังไม่เชื่อเธอ แล้วซินชูฮันเป็นคนนอกทำไมต้องเชื่อเธอ
เธอพูดจบ ก็ออกไปจากห้องอาหารส่วนตัวอย่างไม่อาลัยอาวรณ์
เมื่อปิดประตู เธอได้ยินซินชูฮันพูดกับมู่หวันฉีว่า : “เมื่อก่อนรู้สึกว่านวลนวลเป็นผู้หญิงจิตใจดีใสซื่อบริสุทธิ์ คิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นแบบนี้…..”
มู่หวันฉียังคงมีน้ำเสียงเศร้า : “ฉันก็คิดไม่ถึง…..”
มู่นวลนวลกำมือสองข้างแน่น กัดริมฝีปากแน่น ออกไปจากร้านอาหารอย่างไม่หันกลับ
โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอดูไม่มีอะไรก็กดปุ่มรับ
เสียงต่ำที่คุ้นเคยกระทบที่หูของเธอ : “รายการอาหารในข้อความ ซื่อกลับมา”
