ตอนที่เธอออกไปทานอาหารกลางวัน ทันทีที่มู่นวลนวลออกจากตึกของมู่กรุ๊ป เธอก็เห็นโม่ถิงเซียวยืนพิงรถอยู่ไม่ไกล
เขาสวมสูทสีดำที่รีดจนกลีบโง้ง ส่วมเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างใน ไม่ได้ผูกเนกไทและกระดุมสองเม็ดที่คอเสื้อก็ถูกปลดออก ทำให้เขาดูไม่มีระเบียบ
มู่นวลนวลหยุดเดินชั่วขณะ
โม่ถิงเซียวมองมาที่เธอ เขายืดตัวตรง ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรมากนัก แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองมาที่เธออย่างตั้งใจ
ความหมายของเขาคือให้เธอรีบเดินไปเร็วๆ
มู่นวลนวลเม้มริมฝีปาก เชิดคางเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหาเขา
หลังจากที่เดินเข้าไปใกล้ เธอก็โอบกอดและขมวดคิ้ว：“ประธานมู่มาหาฉันมีเรื่องอะไร？”
แม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะดูสบาย ๆ แต่เธอก็ประหม่าเล็กน้อย
นี่คือหลังจากที่“โม่เจียเฉิน”กลับมาเป็นโม่ถิงเซิยว เป็นครั้งแรกที่มู่นวลนวลเผชิญหน้ากับเขา
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับโม่ถิงเซียว เธอก็มักจะกลัวเขาเล็กน้อย นั่นเป็นความหวาดกลัวต่อผู้แข็งแกร่งตามสัญชาติญาณ
โม่ถิงเซียวได้ยินอย่างนั้นแล้วก็ขมวดคิ้ว：“คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ？”
“ท่านประธานของ Shengding Media” รอยยิ้มที่เย็นชาในสายตาของมู่นวลนวล：“ขอบคุณที่พิจารณาฉัน และส่งจดหมายเชิญให้ฉันมาสัมภาษณ์”
โม่ถิงเซียวเหล่ตาเล็กน้อย สีหน้าที่นิ่งเฉยของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร แต่เสียงทุ้มที่แผ่วเบาแสดงถึงความไม่พอใจ：“ใครบอกเธอ？
“ใครบอกฉันแล้วเกี่ยวอะไรกัน？” มู่นวลนวลก้มหน้าและเลิกคิ้ว：“ในเมื่อคุณเลือกที่จะปิดบังตั้งแต่แรก แน่นอนว่าต้องถูกค้นพบในสักวัน”
โม่ถิงเซียวได้ยินที่เธอพูดแล้วก็ไม่มีท่าทีว่าจะโกรธ และพูดอย่างสบายๆว่า：“แล้วยังไงต่อ？คุณคิดว่ายังไง？”
เขาพูดอย่างเต็มปาก ทำให้มู่นวลนวลสำลักและพูดไม่ออก
เธอจะทำอะไรได้？
แม้ว่าโม่ถิงเซียวจะโกหกและปิดบัง แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้
อย่างไรก็ตามในใจเธอมีอุปสรรคที่ไม่สามารถผ่านไปได้ จนปัญญาที่จะเสแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรกับเขา
เรื่องเมื่อคืนเป็นเธอที่วู่วาม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจในถายหลัง
มู่นวลนวลเม้มริมฝีปาก และหันหลังเดินไป
โม่ถิงเซียวจ้องไปที่ด้านหลังของเธอสองสามวินาที จากนั้นค่อยๆเดินตามเธอไป
ทั้งสองคนเดินตามกันเข้าไปในร้านอาหาร
มู่นวลนวลพูดด้วยอารมณ์ไม่ดี：“คุณตามมาทำไม？”
โม่ถิงเซียวสายตาจริงจัง：“เมื่อกี้ที่ฉันถามคุณ คุณยังไม่ได้ตอบเลย คุณจะทำยังไงกับฉัน？”
“ฉันจะทำอะไรคุณได้？”
“คุณอยากจะทำอะไรก็ได้”
มู่นวลนวลเดินรอบๆโม่ถิงเซียว อายุของทั้งสองคนรวมกับเกือบครึ่งร้อย แต่ตอนนี้ทั้งสองคนเดินไปรอบๆเหมือนเด็กๆ
“ฉันต้องการให้คุณอยู่ห่างๆฉันหน่อย” ตอนนี้เธอรู้สึกรำคาญเมื่อเห็นโม่ถิงเซียว
เธอนั่งอยู่ตรงหน้าโม่ถิงเซียว และรู้สึกว่าตัวเองงมงาย
ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอถูกโม่ถิงเซียวควบคุมทุกอย่างไว้ในมือ
แต่เรื่องของโม่ถิงเซียว เธอไม่รู้ไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น
ตอนที่เขายังเป็น“โม่เจียเฉิน” แม้ว่าเธอจะรู้สึกหวั่นไหว แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็น“น้องชายและพี่สะใภ้” จึงไม่มีอะไร
“อ่อ” โม่ถิงเซียวตอบอย่างเฉยเมยและพูดว่า：“อันนี้ทำไม่ได้”
“คุณ……”
มู่นวลนวลคิดในใจ และลองถามว่า：“ทำไมคุณต้องบีบบังคับให้ปู่ของฉันกลับไปที่ประเทศจีน？”
โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเธอทันที ดวงตาของเขาลึกล้ำและมืดมน
มู่นวลนวลถูกเขามองจนใจหายวาบ และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปควานหาแก้วน้ำตรงหน้า
ในขณะนี้ริมฝีปากบางๆของโม่ถิงเซียวค่อยๆเปิดออก และพูดออกมาสองคำ：“ให้ทาย”
มู่นวลนวลอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มด้วยแววตาที่สดใส ราวกับว่าเธอไม่สนใจคำตอบของเขา：“อ่อ”
“ให้ทาย” ความหมายคือ：โม่ถิงเซียวไม่อยากบอกเธอ
โม่ถิงเซียวดีกับเธอ บางทีอาจเป็นเพราะเธอเป็นภรรยาของเขา อาจเป็นเพราะเขาสนใจเธอ หรืออาจเป็นเพราะเธอคือคนตระกูลมู่
ในตอนนี้มู่นวลนวลก็เข้าใจขึ้นมาทันที ถึงเหตุผลที่โม่ถิงเซียวทำตาม“สัญญาแต่งงานของมู่หวันฉี” ไม่ใช่เพียงเพราะมู่หวันฉีเป็นคนตระกูลมู่
ไม่ใช่ว่าตระกูลโม่ไม่สนใจว่าโม่ถิงเซียวจะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหน แต่เป็นโม่ถิงเซียวที่ไม่สนใจ ขอเพียงแค่เป็นลูกสาวของตระกูลมู่ ไม่สนว่าจะเป็นมู่หวันฉีหรือมู่นวลนวล เขาก้ไม่สนใจ
ความหดหู่ใจเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้มู่นวลนวลไม่เจริญอาหาร
เมื่ออาหารมาถึงเธอกัดไปสองสามคำ หลังจากนั้นก็วางตะเกียบลง
โม่ถิงเซียวเหลือบมองเธอแล้วคีบอาหารให้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและสงบนิ่ง：“เมือคืนลำบากคุณแล้ว กินเยอะๆหน่อย”
สีหน้ามู่นวลนวลก็เปลี่ยนเป็นแดง：“ไม่อยากทาน ไม่เจริญอาหาร！”
“เป็นเพราะไม่ได้พักผ่อนหรอ？” โม่ถิงเซียวถามอย่างจริงจัง：“งั้นตอนบ่ายก็กลับบ้านไปพักผ่อน ถึงอย่างไรคุณทำงานอยู่ที่มู่กรุ๊ปก็ไม่มีความสุข”
มู่นวลนวลตกใจนิดหน่อย
มีไม่กี่คนที่สนใจว่าเธอมีความสุขหรือไม่
เวลาที่โม่ถิงเซียวดีกับเธอ ก็ดีมากๆเลย
มีคนกล่าวว่าอันความอ่อนโยนนั้นเป็นสุสานของวีรบุรุษ แต่มู่นวลนวลรู้สึกว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างโม่ถิงเซียว เมื่อดีกับผู้หญิงสักคน สำหรับผู้หญิงก็เป็นพิษต่อระบบทางเดินอาหาร
……
หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเสร็จแล้วออกไป ก็เจอกับมู่หวันฉี
กล่าวได้ว่าโลกนี้มันกลม คนที่ไม่อยากเจอกลับต้องเจอ
มู่หวันฉียิ้มอย่างมีความหมาย：“ความสัมพันธ์ของนวลนวลกับคุณโม่เจียเฉินดูสนิทสนมกันมากเลยนะ ว่างก็มาทานข้าวด้วยกันกับนวลนวล น้องเขยฉันรู้ไหม？”
โม่ถิงเซียวหรี่ตาและพูดอย่างน่าประหลาดใจ：“แน่นอนว่าไม่สามารถให้พี่ชายรู้เรื่องนี้ได้”
มู่นวลนวลยื่นมือออกไปบีบหลังของโม่ถิงเซียวอย่างสงบเยือกเย็น เพื่อเตือนไม่ให้พูดเรื่องไร้สาระ
สีหน้าของโม่ถิงเซียวยังคงเดิม พลิกฝ่ามือกลับไปจับมือเธอ：“พี่สะใภ้ ฉันไปก่อนนะ ตอนเย็นจะมารับคุณ”
มู่นวลนวลไม่ได้พูด บนใบหน้าเขียนไว้แค่สองคำ “รีบไป”
แต่หลังจากที่พูดจบโม่ถิงเซียวก็ยังไม่เดินไป
มู่นวลนวลกำลังจะถามเขาว่าทำไมเขาถึงยังไม่ไป จู่ๆโม่ถิงเซียวก็ก้มหน้าลงและเดินมาใกล้เธอ：“พี่สะใภ้ ไม่คิดจะจูบลาฉันหน่อยหรอ？”
“？？？？”
เขาพูดจบก็จูบมู่นวลนวลต่อหน้ามู่หวันฉี และหันหลังเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มนั้นอยู่ในสายตาของมู่นวลนวล แต่เธอรู้สึกว่ามันกวนโอ๊ย
แม้ว่าชีวิตส่วนตัวของมู่หวันฉีจะยุ่งเหยิง แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่ามู่นวลนวลกับ“โม่เจียเฉิน” จะทำตามอำเภอใจอย่างไม่เกรงกลัวอะไร ในที่สาธารณะก็ไม่ยกเว้น
“มู่นวลนวล เธอนี่มันจริงๆเลย……” มู่หวันฉีรู้สึกแย่อยู่พักหนึ่ง และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็พูดว่า：“ไร้ยางอาย！”
วันนี้มู่นวลนวลสวมรองเท้าส้นสูงเล็กๆ ถึงแม้มู่หวันฉีจะสวมรองเท้าส้นสูง แต่เธอก็ยังเตี้ยกว่า พลังที่ออกมาก็มากกว่ามู่นวลนวล
มู่นวลนวลมองเธอด้วยหางตา แล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า：“เทียบกับเธอไม่ได้เลย”
