ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – ตอนที่ 15 เขากำลังทำตัวงี่เง่า

พ่อ … พ่อของโม่ถิงเซียว?

โม่ชิงเฟิง–เป็นของคุณชายที่ร่ำรวยและมีอำนาจที่ดึงดูดผู้หญิงนับไม่ถ้วนในเมืองเซี่ยงไฮ้คนนั้นเหรอ?

มู่นวลนวลอึ้งไปสองสามวินาที และดึงสติกลับมา คำพูดที่ตื่นตกใจ:”สวัสดีค่ะท่าน”

เธอไม่สามารถเรียกเขาคนนั้นว่า “พ่อ” ได้

“ถ้าเธอมีเวลา คืนนี้มาทานอาหารด้วยกันนะ” น้ำเสียงของโม่ชิงเฟิงสงบและลึก เผยให้เห็นถึงความสงบสุขที่ได้รับมาหลายปี แม้ว่าจะเป็นน้ำเสียงสั่งการ แต่ก็ไม่น่ารังเกียจ

มู่นวลนวลเข้าใจดีว่าแม้ว่าคำพูดของโม่ชิงเฟิงจะฟังดูเหมือนถามเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอถ่อมตัว: “ฉันมีเวลาค่ะ”

“ฉันจะให้คนขับรถมารับเธอแล้วเจอกันคืนนี้”

เขาพูดจบก็รีบวางสาย

ตั้งแต่ต้นจนจบน้ำเสียงของโม่ชิงเฟิงสงบมาก แต่เขากลับมีกลิ่นอายที่ชวนให้สงสัย

มู่นวลนวลโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งแล้วรีบนั่งรถไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว

โม่ชิงเฟิงบอกว่าถ้าคนขับรถมารับเธอ คนขับรถจะตรงไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว

……

มู่นวลนวลยืนอยู่ที่ประตูและมองขึ้นไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว

คฤหาสน์ถูกสร้างขึ้นบนภูเขาโดยมีประชากรเบาบาง โดยรอบคฤหาสน์สีขาวตั้งอยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางต้นไม้ซึ่งดูแปลกตาไปหน่อย

ครั้งก่อนที่มู่นวลนวลถูกนำตัวมา ก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับคฤหาสน์นี้มากนัก ตอนนี้ยิ่งมองมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรู้สึกถึงความชั่วร้ายมากเท่านั้น

ความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นจากฝ่าเท้า

ตอนนี้เป็นฤดูหนาวผิวพรรณของมู่นวลนวลซีดเซียว

เธอรีบถอยเท้าที่กางออกทันทีช่างเถอะ รอที่ประตูแล้วกัน

ไม่นานนักรถสีดำก็หยุดที่ทางเข้าคฤหาสน์

มู่นวลนวลหันหน้าไปมองอย่างสงสัยและเห็นชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าอ่อนโยนเดินออกมาจากรถ

เมื่อเขาเห็นใบหน้าของมู่นวลนวลอย่างชัดเจนก็มีแววประหลาดใจอยู่แวบหนึ่ง แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมาเลย

เขายืนนิ่งอยู่ตรงหน้า มู่นวลนวลพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความเคารพ: “นายหญิง ผมชื่อเหลิ่งซู นายท่านโม่ส่งผมให้มารับนายหญิงไปรับประทานอาหารค่ำ”

เป็นคนขับรถที่โม่ชิงเฟิงส่งมารับเธอเพื่อทานอาหารค่ำ

“ขอโทษนะ” มู่นวลนยิ้มให้เขา ปากของเธอแตก ดูหมองเล็กน้อย

การแสดงออกบนใบหน้าของเหลิ่งซู ตกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับมา

เขาหันไปและเปิดประตู: “นายหญิงโปรดเข้าไปในรถ”

หลังจากนั้น เขาก็เดินอ้อมและขับรถออกไป

เดิมทีบนชั้นสองของคฤหาสน์มีเพียงม่านเกร็ดที่เปิดอยู่ แต่เมื่อมีเสียง “พรีด”หน้าต่างก็ถูกเปิดออกทั้งหมด

ซือเย่มองไปยังทิศทางที่รถกำลังจะออกและถามโม่ถิงเซียวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาอย่างคาดเดาไม่ได้ว่า“ เจ้านาย คุณต้องการให้ภรรยาของคุณพบกับนายท่านโม่แบบนี้จริงๆหรือ?”

“ไม่งั้นจะทำยังไง” ดวงตาของโม่ถิงเซียวลึกล้ำเขาสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เธอเป็นแค่ผู้หญิงขี้เหร่และโง่เง่าโม่ชิงเฟิงจะทำอะไรได้?”

“ แต่ นายหญิงเธอแกล้งโง่!”

“สามารถแสร้งทำให้ทุกคนเชื่อได้ ก็ถือว่าเป็นความสามารถอย่างหนึ่ง”

หลังจากที่โม่ถิงเซียวพูดอย่างเงียบ ๆ เขาก็หันไป

……

มูนวลนวลถูกส่งไปที่ร้านอาหารระดับไฮเอนด์

เหลิ่งซูพาเธอไปที่ประตูห้องยื่นมือออกมาและทำท่าทางเอาใจ: “นายท่านกำลังรอคุณอยู่ข้างใน”

“ค่ะ” หลังจากมู่นวลนวลพูดจบเธอก็พูดต่อช้าๆ “ขอบคุณค่ะคุณเหลิ่ง”

เหลิ่งซูเฝ้าดูเธอเข้าไป หลังจากปิดประตู ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ถึงได้ส่ายหัวเล็กน้อย

ที่โต๊ะชายวัยกลางคนท่าทางสง่างามกำลังมองดูเมนู

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวเขาก็วางเมนูและเงยหน้าขึ้น

มูนวลนวลคิดว่าการแต่งหน้าของตัวเองอย่างน้อยก็ทำให้เขาขมวดคิ้วหรือไม่พอใจ แต่เขาก็พูดอย่างใจดีว่า：“”เธอก็คือนวลนวลเหรอ? ”