มู่นวลนวลถึงกับผงะจากนั้นก็เอื้อมมือไปดันแว่นที่ดั้งจมูกของเธอ แล้วตอบอย่างว่างเปล่าว่า “อ๋อ”
ในความรู้ความเข้าใจของเธอ เดิมทีโม่ถิงเซียวเกลียดเธอ
ดังนั้น เมื่อโม่ถิงเซียวพูดอย่างตรงไปตรงมาว่าเธอน่าเกลียด เธอก็ไม่รู้สึกโกรธหรือเสียใจ
“ไม่มีอะไร ฉันจะออกไปก่อน”
หลังจากที่มู่นวลนวลพูดจบ เมื่อเห็นโม่ถิงเซียวไม่พูด เธอก็หันกลับไปและออกไป
ประตูถูกปิด โม่ถิงเซียวหันเก้าอี้กลับมา และหันหน้าไปทางประตู
ว้าว ผู้หญิงขี้เหร่คนนี้ … คาดไม่ถึงจริงๆ
……
เนื่องจากยังไม่ใช่เวลานอนอยู่ มู่นวลนวลก็ไม่ได้วางแผนที่จะนอนเช่นกัน
เธอนั่งลงบนโซฟาในห้องโถงและเปิดทีวี
เธอมีความตื่นเต้นที่อธิบายไม่ได้ในใจของเธอ
แม้ว่าโม่ถิงเซียวจะเกลียดเธอ แต่เขาก็เต็มใจที่จะพบเธอและไม่ทำให้เธอลำบากใจมากนัก
คนเดียวนี้ดีกว่าคนในตระกูลมู่ที่ไม่รู้หลายเท่า
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงหวีดหวิวก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ
มู่นวลนวลหันหน้าไป มองเห็น “โม่เจียเฉิน” เดินเข้ามาหาเธออย่างเฉื่อยชา
เธอจ้องมองด้วยความตกใจ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
โม่ถิงเซียวมองไปที่ความตกตะลึงในดวงตาของเธอด้วยความพึงพอใจ และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มเบา ๆ : “พี่สะใภ้ เราเพิ่งเจอกันนะ พี่จำผมไม่ได้แล้วเหรอ?”
เธอมองไปที่ “โม่เจียเฉิน” อย่างกังวล: “นายมาทำอะไรที่นี่?”
” แม่ของฉันเป็นป้าของลูกพี่ลูกน้อง ฉันมาอยู่บ้านลูกพี่ลูกน้องของฉัน มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” โม่ถิงเซียวพูดขณะที่เธอเดินเข้ามาหามู่นวลนวล
“โม่เจียเฉิน” อาศัยอยู่ในบ้านของโม่ถิงเซียวก็ไม่มีปัญหาอะไรแน่
มีปัญหาคือเธอ
เธอไม่สามารถเอาความไร้สาระของ “โม่เจียเฉิน” ที่มาประพฤติกับเธอก่อนหน้านนี้ และตอนนี้โม่ถิงเซียวอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ เธอไม่มีข้อสงสัยใด ๆ กับอารมณ์ที่ไร้ยางอายของ “โม่เจียเฉิน” ว่าจะต้องทำอะไรแน่นอน
มู่นวลนวลไม่อยากให้โอกาสเขาทำเรื่องไร้สาระ เธอจึงพูดอย่างปรานีตว่า “เปล่า”
จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับก้มหน้าลง
อย่างไรก็ตาม เธอยังประเมินความไร้ยางอายของ “โม่เจียเฉิน” ต่ำเกินไป
เธอไม่ได้ก้าวต่อ เธอถูกจับข้อมือไว้ และนิ้วหัวแม่มือของเขาถูข้อมือบอบบางของเธอ เขาเอนตัวไปให้ตรงกับความสูงของเธอ โน้มตัวแนบหูและพูดว่า “ฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็น พี่สะใภ้ทนมองฉันหิวได้เหรอ ฉันยังเจ็บอยู่นะ”
ค่ำนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย มู่นวลนวลเกือบลืมอาการบาดเจ็บของ “โม่เจียเฉิน”
โม่ถิงเซียวจงใจเอื้อมมือไปแตะที่ศีรษะของเธอ โดยที่ริมฝีปากบางของเขาเกือบจะสัมผัสกับหูของเธอ: “ช่วยฉันทำอาหารหน่อย ฉันจะรอเธอ”
มู่นวลนวลตัวแข็งทื่อ และกำลังจะผลักเขาออกไป แต่เหลือบไปเห็นซือเย่ที่ไม่รู้ว่าเขาลงมาจากบันไดตอนไหน เธอตกใจและสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอสะบัดมือ “โม่เจียเฉิน” ออกไป
“โม่เจียเฉิน” ไม่โกรธพร้อม พลางเผยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา: “พี่สะใภ้รีบมานะ ฉันหิวมาก”
ซือเย่ที่ด้านข้างเห็นการปรากฏตัวของโม่ถิงเซียว มุมปากของเขาก็กระตุกและศีรษะของเขาหันไปทางด้านข้าง
โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วและมองไปที่ซือเย่: “นายหมายความว่าไง?”
“ ไม่ … ” เขาแค่รู้สึกว่าสิ่งที่เจ้านายทำมันไม่ใช่ผู้ชายเลย
ใช้งานไม่ได้จริงๆ ต้องแกล้งทำเป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง และขืนใจภรรยาของตัวเอง
มันคือการมองหาสิ่งต้องห้ามกระตุ้นเหรอ?
ในช่วงเวลาต่อมา เขาปฏิเสธความคิดนี้
เขาอยู่กับโม่ถิงเซียวมาหลายปีแล้ว และเขาไม่เคยมองผู้หญิงโดยตรง
แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูไม่น่าพอใจสักหน่อย แต่ … เจ้านายกลับปฏิบัติต่อเธออย่างผิดปกติ
