สติของมู่นวลนวลยังคงชัดเจนเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงชายสองคนที่พยุงเธอ
แรงของพวกเขาเยอะมาก เธอดิ้นรนราวกับหนอน แต่เธอก็ไม่สามารถหลุดออกมาจากพวกเขาได้เลย
“พวกนาย……จะพาฉันไปไหน……” เธออยากร้องตะโกนดังๆว่าช่วยด้วย แต่เสียงที่พูดนั้นเบามาก
มู่นวลนวลรู้สึกรางๆ ว่าเธอถูกพาเข้าไปในห้องหนึ่ง แล้วโยนลงบนเตียง
เธองอแขนและจับเตียงด้วยข้อศอก แต่เธอแรงไม่เพียงพอ
จากนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นมา
“ผู้หญิงขี้เหร่ขนาดนี้ยังส่งมาที่นี่เหรอ?”
“รูปร่างหน้าตาค่อนข้างแย่ แต่เธอก็หุ่นดี……” นี่เป็นเสียงของผู้หญิง เธอย่อตัวลง น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นร้ายกาจขึ้นมา : “พวกนายจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าทำให้คนตายก็พอแล้ว”
มู่นวลนวลกำมือแน่น บีบฝ่ามือแรงๆ พยายามทำให้ตัวเองตื่นมากขึ้น
ความเจ็บปวดเกิดขึ้น ดวงตาของเธอชัดเจนขึ้นเล็กน้อย เธอเห็นชายหญิงที่ยืนคุยกันอยู่ข้างเตียง
พวกเขาคุยอะไรกัน เธอฟังไม่ชัด สัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้เธอขยับตัวและอยากจะลุกจากเตียง แต่ก็ตกจากเตียงโดยไม่คาดคิด
ปึ้ง!
เสียงที่เธอตกได้ดึงดูดชายหญิงคู่นั้นมาสนใจเธอ ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาดึงเธอขึ้นไปบนเตียง น้ำเสียงมีความแปลกใจ : “ผู้หญิงคนนี้เก่งมาก เธอสามารถเคลื่อนไหวได้แม้จะถูกใส่ยาในปริมาณที่เพียงพอแล้วก็ตาม ”
“ใส่ไปอีกหน่อย”
“อีกสักพักค่อยทำให้ตื่น……”
มู่นวลนวลรู้สึกเจ็บที่คาง ของเหลวเย็นๆเล็ดรอดจากปากของเธอเข้าไปในลำคอ หลังจากนั้นเธอก็ตกอยู่ในอาการโคม่าอย่างสมบูรณ์
…….
โม่ถิงเซียวจัดการเอกสารบางอย่างอยู่ในห้องหนังสือ กำลังจะลงไปชั้นล่างเพื่อรินน้ำ
ห้องของมู่นวลนวลอยู่ไม่ไกลจากห้องหนังสือของโม่ถิงเซียว
เมื่อเขาออกมา ก็เหลือบมองไปที่ห้องของมู่นวลนวลโดยไม่รู้ตัวและพบว่าประตูของมู่นวลนวลเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง
ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้นปกติทำกิจวัตรประจำวันเหมือนคนแก่ เวลานี้คาดไม่ถึงว่ายังเปิดประตู ยังไม่นอนเหรอ?
โม่ถิงเซียวเดินไปที่ห้องของเธอและเปิดประตูเพื่อดู พบว่าไฟในห้องเปิดอยู่และเตียงว่างเปล่าไม่มีใคร
เขาขมวดคิ้ว ยกข้อมือขึ้นดูเวลาก็เกือบจะห้าทุ่มโมงแล้ว
กวาดสายตามองโดยไม่ได้ตั้งใจ และเห็นคอมพิวเตอร์ของเธอยังคงเปิดอยู่บนโซฟา
ต้องมีรหัสถึงจะเปิดคอมได้ แต่ไม่ยากสำหรับโม่ถิงเซียว
เขาเปิดคอมของเธออย่างสบายใจ สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์คือ Weibo ที่เธออ่านก่อนหน้านี้
เปิดดูวิดีโอนั้นได้สองวิ เขาก็ปิดคอม คนที่ร่ำรวยบางคนมักจะรวมตัวกันเพื่อเล่นเกมขนาดใหญ่ โดยการหาคนดังรุ่นใหม่มาเล่นด้วยกัน นี่เป็นเรื่องธรรมดาและไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่
แต่ว่า เวลานี้มู่นวลนวลยังไม่กลับมา มันมีความผิดปกติ
ที่นอนจัดอย่างดี ชุดนอนวางไว้บนโซฟา ชัดเจนว่าเดิมทีเธอกำลังเตรียมตัวไปอาบน้ำนอน อยู่ๆก็เกิดอะไรขึ้นเธอถึงได้ออกไป?
โม่ถิงเซียวคิดอะไรได้ ทันใดนั้นสายตามืดมัวก็หดตัวลง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
เขาก็เปิดวิดีโอนั้นอีกครั้ง ดูไปสองรอบ ก็หยิบโทรศัพท์โทรหากูจื่อหยาน
ทางกูจื่อหยานนั้นค่อนข้างเสียงดัง : “โทรหาฉันเวลานี้ เพราะในที่สุดนายก็คิดได้แล้วว่าจะมาช่วยฉันดื่มเหล้า?”
ถึงแม้ว่า Shengding จะเป็นบริษัทใหญ่ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาหารเย็นเพื่อทำสิ่งต่างๆให้เสร็จ แต่ในบางครั้งก็ต้องให้คู่ค้าได้เห็นหน้ากันเล็กน้อยและออกมาทานอาหารด้วยกัน
เรื่องแบบนี้ ปกติจะตกอยู่ที่กูจื่อหยาน
โม่ถิงเซียวไม่สนใจเขา และถามเขาอย่างใจเย็น : “นักแสดงคนนั้น ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
เขาจำได้แค่นักแสดงคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของมู่นวลนวล ชื่ออะไร เขาจำไม่ได้
“อะไรคือนักแสดงคนนั้น?” กูจื่อหยานไม่เต็มใจจะพูด :”เซินเหลียงของฉัน จะเป็นดาราอันดับต้นๆ ของนักแสดงใหญ่ๆอย่างแน่นอน! ”
“เฮ้อ! โม่ถิงเซียวหัวเราะอย่างเย็นชา : “เงื่อนไขเบื้องต้นสำหรับการเป็นดาราภาพยนตร์คือเธอสามารถอยู่ในแวดวงบันเทิงได้นาน ”
ความรู้สึกของกูจื่อหยานแน่นขึ้น : “นายหมายความว่าอย่างไร? โทรหาฉันมีอะไร มากลั่นแกล้งผู้หญิงเป็นเรื่องอะไร!”
โม่ถิงเซียวรู้สึกว่าตอนนี้เขาต้องการส่งกูจื่อหยานไปที่แอฟริกา เขาไม่ต้องการคู่หูที่โง่เง่าเช่นนี้
“ไปคลับจื่อจิน”
โม่ถิงเซียวพูดคำสุดท้าย ก็วางสายและขับรถออกไป
คลับจื่อจิน มีชื่อเสียงมากในตลาดเซี่ยงไฮ้และแยงซี แต่ชื่อเสียงของที่นี่แย่มาก เพราะสโมสรแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นโดยกลุ่มคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยซึ่งรู้วิธีกินดื่มและสนุกสนานเท่านั้น เคยมีเรื่องอื้อฉาวมาก่อนหลายครั้ง
แต่เพราะสร้างร่วมกันโดยลูกๆ ของคนรวยที่อยู่เบื้องหลัง จึงยากจะถอนรากถอนโคนได้ นี่ไม่ใช่ความลับในแวดวงชนชั้นสูง
โดยธรรมชาติแล้วกูจื่อหยานรู้จักคลับจื่อจิน เขาลุกขึ้นและหยิบเสื้อแจ็คเก็ตของเขา เขาเดินไปโทรหาเซินเหลียงไป มือของเขาก็สั่น
……
อาหารค่ำที่กูจื่อหยานเข้าร่วมอยู่ไม่ไกลจากคลับจื่อจิน ดังนั้นเมื่อโม่ถิงเซียวมาถึง เขาก็มาถึงแล้ว
กูจื่อหยานเห็นเขา ก็รีบต้อนรับเขาขึ้นมา : “นายมีเรื่องอะไร?”
ใบหน้าของโม่ถิงเซียวเคร่งขรึมแววตาของเขาเย็นชาและดุดัน : “มู่นวลนวลและดาราของนายอยู่ในนั้น”
กูจื่อหยานได้ยิน ก็หันวิ่งเข้าไป
เขาเข้าไปก็ถูกคนรู้จักเขาทักทาย
“คุณกูก็มาสนุกเหรอ?”
กูจื่อหยานคว้าคอเสื้อเขา : “ห้องงานเลี้ยงอยู่ที่ไหน?”
โม่ถิงเซียวยังมีคลับเฮาส์อยู่ในมือของเขา แต่มันมีความหมายแฝงมากกว่าคลับจื่อจิน เขาไม่เคยมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าห้องจัดเลี้ยงอยู่ที่ไหน
คนนั้นเห็นกูจื่อหยาน แต่เดิมอยากจะพูดสองสามคำเพื่อประจบเขา แต่เมื่อเห็นกูจื่อหยานท่าทางดุดันดูเหมือนว่าเขากำลังจะฆ่าพ่อและศัตรูของเขา เขาก็ชี้ไปที่สถานที่จัดเลี้ยงอย่างตรงไปตรงมาและไม่กล้าพูดอะไร
กูจื่อหยานปล่อยคนนั้นไป เขาหันไปกำลังจะพูดกับโม่ถิงเซียว ก็พบว่าด้านหลังไม่มีโม่ถิงเซียวแล้ว
โม่ถิงเซียวไปที่ห้องงานเลี้ยง
ข้างในวุ่นวายและไม่น่าดู
โม่ถิงเซียวที่หล่อเหลา ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง สายตาของผู้หญิงทุกคนก็จับจ้องไปที่ร่างกายของเขาราวกับแมวที่เห็นหนูและต้องการที่จะตะครุบเขา
ผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาคุยและวางมือบนไหล่ : “คนหล่อ มาคนเดียวหรอ?”
แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ทันได้แตะโม่ถิงเซียว เขาก็บิดแขนของเธอและเหวี่ยงเธอออกไป : “ออกไป!”
“อ้าย~~” ผู้หญิงคนนั้นก็กรีดร้อง และเป็นลมลงไป
การกระทำของเขา ทำให้ผู้หญิงคนอื่นที่อยากจะลอง ไม่กล้าเข้ามา
ทันใดนั้น เขาเห็นมุมๆหนึ่ง เห็นด้านหลังผู้หญิงและผู้ชายอยู่ด้วยกัน
หญิงสาวหันหลังให้เขาเธอถอดเสื้อผ้าออกครึ่งตัว แล้วนั่งบนตักผู้ชาย
ด้านหลังที่คุ้นเคย ทำให้โม่ถิงเซียวหยุดกะทันหันราวกับว่าฝังรากอยู่ใต้เท้า เขาไม่กล้าที่จะก้าวไปอีกขั้น
