มู่นวลนวลเงยหน้ามอง “โม่เจียเฉิน” ด้วยความประหลาดใจ: “คุณซื้อมาเหรอ”
“อยากสวย ลูกพี่ลูกน้องของฉันซื้อให้คุณ” โม่ถิงเซียวเหลือบมองเธอและเริ่มกิน
มู่นวลนวล: “… ” เธอพูดราวกับว่าต้องการให้ “โม่เจียเฉิน” ซื้ออะไรให้เธอ
ในเมื่อโม่ถิงเซียวซื้อ เธอก็จะยอมรับมัน
มู่นวลนวลพบว่ามีบัตรโทรศัพท์อยู่ข้างโทรศัพท์มือถือของเธอ ซึ่งเป็นหมายเลขที่เธอใช้ก่อนหน้านี้
เธอติดตั้งซิมการ์ดโทรศัพท์ของเธอและโทรหาเซินเหลียง
หลังจากเสียงเรียกเข้าเพียงครั้งเดียว โทรศัพท์ก็เชื่อมต่อ
น้ำเสียงของเซินเหลียงกังวลมาก: “นวลนวล เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เธอสบายดีไหม”
“ฉันสบายดี ตอนนี้เธอกลับไปกองถ่ายรึยัง” เซินเหลียงเคยพูดก่อนหน้านี้ เธอจะกลับกองถ่ายในวันนี้
“เธอเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะไปกองถ่ายได้ไง ตอนนี้ฉันกำลังจะออกไป แล้วเจอกัน” มีเสียงกรอบแกรบในการเก็บข้าวของที่อีกด้านหนึ่งของเซินเหลียง
มู่นวลนวลยังอยากคุยกับเซินเหลียงเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น จึงตกลงในทันที: “อืม ฉันกินข้าวแล้ว ฉันจะออกไปข้างนอก … ”
“ออกไปทำอะไร ฉันจะไปหาเธอ” เซินเหลียงขัดจังหวะเธอโดยตรงและวางสายหลังจากพูดจบ
เธอวางโทรศัพท์ และเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นชายที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ตรงข้ามเธออย่างช้าๆ
ต่อหน้าเธอ เขามักจะทำตัวหยิ่งผยองและไร้ยางอายอย่างผิดปกติ แต่เขากลับทำตัวตรงกันข้ามแสดงความใจเย็นและระมัดระวังทุกที่
“ เรื่องเมื่อคืน…” มู่นวลชะงักก่อนจะพูดว่า:”ขอบคุณนะ.”
“ขอบคุณฉันสำหรับอะไร” โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาสีดำสนิทของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว: “ขอบคุณที่ผลักคุณออกไปในช่วงเวลาสำคัญเหรอ?”
มู่นวลนวลนึกขึ้นได้ว่าเขาหมายถึงอะไร ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง“ พูดดีๆได้ไหม!”
สำหรับความรู้สึกขอบคุณสุดท้ายในใจของเธอ ที่มีต่อเขามันหายไปอย่างสมบูรณ์
โม่ถิงเซียวกินโจ๊กเสร็จแล้ว ขณะที่หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดมือเขาก็กล่าวว่า “ขอบคุณอย่างไม่เป็นทางการ และปราศจากความจริงใจ”
มู่นวลนวลครุ่นคิดสักพักก็รู้สึกว่าไม่มีความจริงใจ“ งั้นฉันจะเลี้ยงข้าวนาย?”
“เลี้ยงข้าวเหรอ ได้ งั้นไปที่คลับที่ฉันพาเธอไปครั้งสุดท้าย” น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวจริงจังมาก
คลับแห่งนั้น …
มู่นวลนวลเม้มริมฝีปาก ถ้าจำไม่ผิด คลับแห่งนี้ตั้งอยู่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ แต่เป็นคลับบันเทิงบนยอดอันดับหนึ่ง เนื่องจากเป็นมือใหม่ที่เพิ่งเรียนจบไม่ต้องสนใจงาน ถึงแม้จะมีงานทำ แต่ก็ตามมาตรฐานของ “โม่เจียเฉิน” ในการจ่ายค่าอาหารที่นั้น เท่ากับเงินเดือนครึ่งปี
เธอสงสัยว่า “โม่เจียเฉิน” เป็นจงใจ
มู่นวลนวลกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า“ เปลี่ยนร้านอาหาร ที่นั่นฉันจ่ายไม่ไหว”
“มู่เจียเฉิน” มองเธอด้วยความประหลาดใจ: “ลูกพี่ลูกน้องไม่ได้ให้บัตรรองของเขา?”
“พี่ไม่ได้ให้บัตรเครดิตเธอไว้ใช้เหรอ!” มู่นวลนวลรู้สึกว่า“ โม่เจียเฉิน” แปลกไปทุกที่
วินาทีต่อมา “โม่เจียเฉิน” หยิบการ์ดสีดำออกมาจากกระเป๋าด้านหลังและโยนมันต่อหน้าเธอ: “พี่ให้ฉันไว้ เธอสามารถเอาไปใช้ก่อนได้”
มู่นวลนวลไม่ได้รับบัตรสีดำนั้นไป แต่พูดด้วยความอิจฉาว่า “โม่ถิงเซียวใจดีกับนายจริงๆ”
โม่มู่ถิงเซียวไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนตามข่าวลือ เขามีนิสัยโหดร้ายและรุนแรง แต่เขาปล่อยให้ “โม่เจียเฉิน” อาศัยอยู่ในบ้านของเขาและมอบบัตรเครดิตให้ “โม่เจียเฉิน”
ในทางกลับกัน เธอและมู่หวันฉีก็เหมือนศัตรู
เมื่อได้ยินเช่นนี้โม่ถิงเซียว ก็เหลือบมองเธออย่างลึกซึ้ง: “ตราบใดที่เธอเต็มใจทำงานหนักบางทีเขาอาจจะปฏิบัติต่อเธอดีกว่าฉัน”
เขาจงใจเน้นสามคำว่า “ทำงานหนัก”
ผู้ชายกำเริบเสิบสานและไร้ยางอาย!
มู่นวลนวลไม่สนใจเขา ก้มหน้าแล้วตักข้าวกินไปสองคำ แล้วหยิบบัตรเครดิตออกไปออกไป
ทุ่มเงินโม่ถิงเซียวเพื่อเลี้ยงข้าว “โม่เจียเฉิน” ก็คงไม่มีปัญหา
เดิมทีเธอต้องการขอบคุณ “โม่เจียเฉิน” ด้วยความจริงใจ และไม่ให้มาตำหนิเธอที่ไม่จริงใจ หากเขาขอให้เธอสั่งซื้อที่แพง ๆ โดยตั้งใจ
……
เมื่อเฃิ่นเหลียงมา มู่นวลนวลยังคงพยายามเปิดประตู
มันน่าแปลกที่ประตูนั้นไม่สามารถเปิดได้
บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินมาข้างหลังเธอและบอกเธอว่า: “นายหญิง คุณเซิ่นมาถึงแล้วครับ”
มู่นวลนวลจึงลงไปชั้นล่างเพื่อไปหาเฃิ่นเหลียงก่อน
เมื่อเธอลงไป เฃิ่นเหลียงก็รีบมาหาเธอ: “เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!”
มู่นวลนวลยิ้มให้เธอแล้วถามว่า “ฉันสบายดี เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”
วิดีโอที่บล็อกเกอร์โพสต์เมื่อคืนนี้เป็นกระแสมาก ผู้จัดการของเฃิ่นเหลียงก็เห็นมัน และส่งให้เฃิ่นเหลียงดู
เฃิ่นเหลียงเข้าร่วมงานเลี้ยงธุรกิจเมื่อคืนที่ผ่านมา และผู้จัดการกลัวว่าจะมีปัญหาในภายหลัง เธอจึงขอให้คนเชิ่นเหลียงหาคนมาถ่ายรูปด้วยสองสามคน และโพสต์บน Weibo เพื่อป้องกันไม่ให้ใครบางคนแฮ็คเธอ
เมื่อโพสต์บน Weibo เธอพบว่ามีสายที่ไม่ได้รับจำนวนมากจากโทรศัพท์มือถือของเธอ ต่อมาหลังจากรับสายของกุ่หยานจือ เธอก็รู้ว่ามู่นวลนวลคิดว่าเธออยู่ในจือจินคลับและไปหาเธอ
หลังจากฟังคำพูดของเฃิ่นเหลียง มู่นวลนวลก็เข้าใจว่านี่น่าจะเป็นเกมที่ใครบางคน จงใจนำพาเธอไป
คนเดียวที่เธอล่วงเกินช่วงนี้คือมู่หวันฉี
เรื่องระหว่างเธอกับมู่หวันฉี ถูกโพสต์บนอินเทอร์เน็ตช่วงนี้ ดังนั้นมู่หวันฉีต้องรู้ด้วยว่าเธอออนไลน์อยู่เสมอ
ยิ่งไปกว่านั้นมู่หวั่นฉียังรู้ว่า เฃิ่นเหลียงเป็นเพื่อนสนิทของเธอ
มู่หวันฉีใช้ความคิดบางอย่างในการแก้แค้นของเธอ
เมื่อเซิ่นเหลียงเห็นเธอครุ่นคิด เธอก็ถามเธอว่า “มีอะไรเหรอ?”
มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นมองเธอ:“ มันน่าจะเป็นแผนมู่หวันฉี ฉันรู้มาว่าเธอมักจะไปเที่ยวที่นั่นกับเป็นสมาชิกของคลับแห่งหนึ่ง แต่เพราะฉันไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ จึงไม่รู้ว่าคือคลับจือจิน”
ถ้าเธอรู้มาก่อนว่าสถานที่ที่มู่หวันฉีไปบ่อยๆคือคลับจือจิน เธอจะไม่หลงกลอย่างแน่นอน
แม้ว่าเฃิ่นเหลียงรีบร้อนบุ่มบ่าม แต่เธอก็รู้เรื่องต่างๆมากมาย และเธอจะไม่ไปสถานที่ดังกล่าวเพื่อร่วมงานเลี้ยง
เฃิ่นเหลียงขมวดคิ้วขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง และเธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่คุ้นเคยดังขึ้น
เธอก้มศีรษะลงและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ดูเพียงว่าไม่ใช่โทรศัพท์ของเธอ
มู่นวลนวลหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา แล้วเขย่า“ เป็นของฉัน”
“ในที่สุด เธอก็เต็มใจที่จะเปลี่ยนโทรศัพท์ของเธอ” ดวงตาของเฃิ่นเหลียงเบิกกว้าง เธอเคยให้มู่นวลนวลเปลี่ยนโทรศัพท์ มู่นวลนวลพูดเสมอว่าเธอจะไม่เปลี่ยนโทรศัพท์เพราะกลัวว่าจะทำให้เสี่ยวชูเหอไม่พอใจ
ดวงตาของมู่นวลนวลเป็นประกาย และเห็นได้ชัดว่าเธอพอใจเล็กน้อย เธอโน้มตัวเข้าไปข้างหูของเฃิ่นเหลียงและกระซิบว่า “โม่ถิงเซียวมอบให้ฉันเหรอ”
เธอคิดว่านี่อาจเป็นสัญญาณว่าโม่ถิงเซียวค่อยๆเปิดใจยอมรับเธอ ดังนั้นเธอจึงมีความสุขมาก
ในตอนแรกเธอตกลงที่จะแต่งงานกับโม่ถิงเซียว ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเธอยังคงหวังว่าจะเข้ากันได้ดีกับโม่ถิงเซียว
เห็นได้ชัดว่าเฃิ่นเหลียง ยังคงมีบางอย่างที่จะถาม มู่นวลนวลชี้ไปที่โทรศัพท์: “ฉันจะรับโทรศัพท์ก่อน”
เพียงแค่ว่าเมื่อเธอเห็นตัวเลข เธอก็ดูไม่ค่อยดีนัก
น้ำเสียงของเสี่ยวชูเหออ่อนโยนและนุ่มนวล: “นวลนวล ฉันจองร้านน้ำชาไว้ แล้วออกมาทานอาหารกับฉันตอนเที่ยงนะ”
ถ้าไม่เกี่ยวกับมารยาท มีแค่จะทำหรือไม่ทำ!
หมู่นวลนวลถามด้วยรอยยิ้มเบา ๆ “ เพียงแค่เราสองแม่ลูกเหรอคะ?”
เสี่ยวชูเหอลังเลสักพักก่อนที่จะพูดว่า: “เอ่อ … ใช่ แค่แม่และลูก ทานอาหารด้วยกันอย่างเงียบ ๆ
มู่นวลนวลไม่เชื่อคำพูดของเธอ!
