มู่ลี่หยานดูเหมือนจะกลัวการกลับใจของเธอ และกล่าวในทันทีว่า: “เวลาไหนก็ได้ วันนี้ฉันว่าง”
“แต่วั้นนี้ฉันไม่ว่าง พรุ่งนี้” น้ำเสียงของมู่นวลนวลนั้นเบาและไม่กังวลเลย
เมื่อก่อนมู่นวลนวลอยู่ในบ้านตระกูลมู่ เธอเป็นคนที่อ่อนน้อมมากเกินไป และคนในตระกูลมู่คุ้นเคยที่เธอเป็นแบบนั้นมานาน และมู่ลี่หยานก็เช่นกัน
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เธอ มู่ลี่หยานก็เริ่มร้อนรน: “ตอนนี้เธอไม่มีงาน เธอจะยุ่งอะไร?”
“ พ่อคิดว่าฉันเป็นคนชอบทำแบบขอไปทีกับคุณเหรอ ฉันมีเรื่องยุ่งจริงๆ แค่นี้ก่อนแล้วกันค่ะ ฉันจะส่งที่อยู่ให้พ่อทีหลัง”
หลังจากวางสาย มู่นวลนวลครุ่นคิดสักพักจากนั้นก็พิมพ์ข้อความและส่งให้มู่ลี่หยาน
เมื่อมู่ลี่หยานได้รับข้อความของมู่นวลนวล เมื่ออ่านที่อยู่อย่างชัดเจน เขาก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้
ในความรู้สึกของเขา มู่นวลนวลเป็นคนโง่และธรรมดามาก เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะนิดเจอที่ร้านอาหารจินติ่ง
เมื่อนึกถึงร้านอาหารจินติ่ง เขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที
ร้านอาหารจินติ่งเป็นสถานที่ที่ “โม่เจียเฉิน” พามู่นวลนวลไปกินครั้งสุดท้าย เป็นที่แน่นอนเพราะมันแพงมาก ที่มู่นวลนวลเลือก
ส่วนอีกเหตุผลหนึ่ง เนื่องจากร้านอาหารจินติ่งเป็นสโมสรระดับไฮเอนด์อย่างเป็นทางการ มู่ลี่หยานและคนอื่น ๆ จึงไม่กล้าทำอะไรมาก
ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคือทนายความ
แต่เธอไม่มี และเธอไม่สามารถจ่ายค่าจ้างได้
……
กูหยานจื่อโทรหาโม่ถิงเซียวทุกคืนเพื่อบ่นว่าเขาน่าสมเพชแค่ไหนที่ถูกรังแกจากกลุ่มกรรมการเก่าๆที่ดื้อรั้นของบริษัท
เมื่อเร็ว ๆ นี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นกับบริษั โม่ถิงเซียวจึงไปที่บริษัท
หลังจากการประชุมสองครั้ง เขาปรับใช้แผนโครงการ และกลับไป
เมื่อมาถึงคฤหาสน์ ก็เป็นเวลาอาหารกลางวัน ทันทีที่เดินเข้าประตูมาเขาก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยออกมาจากห้องครัว
เธอกำลังทำอาหารใช่ไหม?
โม่ถิงเซียวส่งเสื้อสูทให้กับบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังและเดินไปที่ห้องครัว
ในห้องครัว มู่นวลนวลผูกผ้ากันเปื้อนไว้ข้างหลัง ยืนเขย่งเท้เพื่อเอื้อมมือไปกดเครื่องดูดควัน
เครื่องดูดควันถูกติดตั้งไว้สูงเล็กน้อย เธอเขย่งเท้าอย่างลำบาก โม่ถิงเซียวเดินเข้าไป และกดมันให้เธอทันที โดยเขายืดแขนขึ้นเหนือศีรษะของเธอ
มู่นวลนวลหันศีรษะกลับมา ใบหน้าของเธอเมื่อหันมา ทำให้ผมหน้าม้าสั่นไหวไปมา เธอถือไม้พายไว้ในมือขวาและยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับผ้ากันเปื้อน ใบหน้าของเธอก็ดูนุ่มนวลและอ่อนโยน
“กลับมาแล้วเหรอ! เดี๋ยวก็กินได้แล้ว” มู่นวลนวลมีอะไรขอร้องเขา เธอจึงยิ้มอย่างประจบประแจง
หลายคนอยากจะเอาใจเขา แต่เขาจะอารมณ์ดีก็ต่อเมื่อมู่นวลนวลเอาใจเขา
โม่ถิงเซียวไม่แสดงอารมณ์บนใบหน้าของเขา ตอบเพียงแผ่วเบาว่า “อืม”
จากนั้นเขาก็สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสูท ยืนดูการทำอาหารของเธอด้วยสีหน้าสบาย ๆ แต่สายตาของเขากลับจ้องไปที่มู่นวลนวล
เสียง “ฉ่าา” ในกระทะ ทำให้ต้องสูดลมหายใจเข้า
หลังจากมู่นวลนวลทำอาหารเสร็จแล้ว เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็พบว่า “โม่เจียเฉิน” ยังไม่ออกไป
“คุณมาทำอะไรที่นี่” เขาชอบดมควันเหรอ?
โม่ถิงเซียวหันหลังกลับและเดินออกไป: “ไม่มีอะไร”
แค่คิดว่ามองเธอแล้วเพลินตา ดังนั้นจึงมองมันสักพัก
ที่โต๊ะอาหารเย็น พวกเขาสองคนทานอาหารเสร็จแล้ว มู่นวลนวลมองเขาด้วยรอยยิ้ม“ นายกับโม่ถิงเซียวทั้งคู่มีทนายความส่วนตัวของตัวเองใช่ไหม?”
“ใช่.” โม่ถิงเซียวเช็ดมือด้วยผ้าขนหนูและถามเธออย่างไม่ใส่ใจ: ” มีอะไร จะฟ้องใคร?”
มู่นวลนวลส่ายหัว:“ เปล่า ทนายที่ดูสัญญาทางการค้า นายมีไหม? ให้เขาช่วยฉันหน่อยได้ไหม”
โม่ถิงเซียวมองไปที่เธอ ไม่มีการแสดงออกทางอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าสบาย ๆ ของเขา แต่มู่นวลนวลรู้สึกไม่พอใจอย่างอธิบายไม่ได้
เขาไม่พอใจอะไร?
เดิมทีโม่ถิงเซียวคิดว่าเธอจะมีบางอย่างที่จะขอร้อง เธอกระตือรือร้นที่จะทำให้เขาพอใจ แต่สุดท้ายเธอก็แค่จะยืมทนายความ
ผิดหวังจริงๆ.
“ใช่มี แต่ … ” โม่ถิงเซียวชะงักเมื่อเขาพูดและดวงตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเธอ
มู่นวลนวลก้มลงมองตัวเอง เสื้อผ้าของเธอไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม? หรือเขาต้องการเรียกร้องเรื่องที่ไร้ยางอาย?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ มู่นวลนวลมองเขาอย่างระแวดระวังและค่อยๆยื่นมือออกมากอดตัวเองไว้
โม่ถิงเซียวเห็นปฏิกิริยาของเธอ ในดวงตาของเขา ใจคิดที่จะหัวเราะ เขาจึงยื่นมือไปที่ริมฝีปากของเขาและไอเพื่อซ่อนรอยยิ้มของเขา
เมื่อเขาวางมือลง การแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็แสดงความไม่แยแสอีกครั้ง: “ต่อไปเธอต้องทำอาหาร”
“ ต่อไป” มู่นวลนวลถามอย่างไม่แน่ใจ“ อีกนานไหม?”
“ดูอารมณ์ของฉันก่อน” โม่ถิงเซียวเอียงศีรษะ และมองลงไปที่เธอ ดวงตาของเขาหรี่ลง
มู่นวลนวลกัดฟันพูด“ โอเคตกลง!”
“โม่เจียเฉิน” ไม่จำเป็นต้องช่วยเธอและคำขอของเขาอยู่ในขอบเขตที่เธอยอมรับซึ่งไม่มากเกินไป
ริมฝีปากของโม่ถิงเซียว โค้งงอทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้น และน้ำเสียงสั่งการ: “ไปหั่นผลไม้มา
มู่นวลนวล: “… ” ไม่ได้หมายถึงแค่ทำอาหารเหรอ? ตอนนี้น้ำเสียงนี้คือการปฏิบัติต่อเธอในฐานะสาวใช้ใช่ไหม?
แม้ว่าเธอจะด่าเขาในใจ แต่เธอก็ปอกผลไม้อย่างเชื่อฟัง
หลังจากที่มู่นวลนวลปอกผลไม้และนำมาเสริฟแล้ว เธอก็จากไป
โม่ถิงเซียวถ่ายภาพจานผลไม้ด้วยโทรศัพท์มือถือของเขาและส่งให้กูหยานจื่อ
กูหยานจื่อดูเหมือนจะให้ความสนใจเขาเป็นพิเศษ และในวินาทีต่อมาเขาก็ตอบกลับมู่ถิงเซียว: “แค่ผลไม้เท่านั้น จะอวดอะไร!”
โม่ถิงเซียวตอบอย่างใจเย็น：”ภรรยาของฉันทำให้ฉัน”
กูหยานจื่อตอบด้วยอิโมจิ：[เบื่อหน่าย]
เมื่อรู้สึกถึงความหมั่นไส้ของกูหยานจื่อ โม่ถิงเซียวเริ่มกินผลไม้อย่างพอใจ
……
ช่วงบ่าย มู่นวลนวลพาทนายความที่ยืมมาจาก “โม่เจียเฉิน” ไปที่ร้านอาหารจินติ่ง
เธอไม่ได้แต่งหน้า เธอสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีขาวและกางเกงยีนส์ และออกไปพร้อมกระเป๋า เรียกได้ว่าแต่งตัวธรรมดาสุด ๆ
คลับระดับไฮเอนด์อย่างจินติ่ง สำหรับคนทั่วไปไม่สามารถเข้าถึงได้ แต่มู่ลี่หยานมีเครือข่ายทางสังคมที่ดีและสามารถเข้าได้อย่างแน่นอน เธอวางแผนที่จะให้มู่ลี่หยานออกมารับเธอเมื่อเธอมาถึง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอพาทนายความไปถึงที่ประตูร้านจินติ่งคนเฝ้าประตูไม่เพียงแต่ไม่หยุดเธอ แต่ยังแสดงให้เห็นฟันแปดซี่จากรอยยิ้มด้วยความกระตือรือร้น: “ยินดีต้อนรับ”
รูปแบบของคลับเฮาส์ระดับไฮเอนด์นั้นแตกต่างกันจริงๆ
มู่นวลนวลเดินตรงไปยังห้องที่มู่ลี่หยานอยู่
มู่ลี่หยานพาทนายความมาด้วย เขาไม่คาดคิดว่ามู่นวลนวลจะรู้จักที่จะพาทนายความมาด้วย
โดยแก่นแท้ในความคิดของเขา มู่นวลนวลก็ตอบสนองช้ากว่าคนปกตินิดหน่อย
มู่นวลนวลนั่งลงตรงข้ามหมู่ลี่หยาน: “พ่อ”
มู่ลี่หยานเห็นเธอแวบแรก และพบว่าเธอแตกต่างจากปกติ
ดูเหมือนว่าจะกลายเป็น … คนสวยเป็นพิเศษ
แม้ว่าเขาจะรู้สึกงงงวยอยู่ในใจ แต่ก็มีคนนอกอยู่ด้วย เขาไม่สามารถถามเธอได้ว่าเธอทำศัลยกรรมมาไหม?
“อือ.” มู่ลี่หยานถอนความคิดของเขา และตอบกลับ
เขาเหลือบมองไปที่ทนายความที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอเงียบ ๆ เขาให้ทนายของเขาดูและปล่อยให้เขาดำเนินการเอง
ถึงแม้ว่าจะหาทนายมาด้วย ก็คงมองไม่เห็นช่องโหว่ในสัญญาหรอก เธอไม่มีเงินจะหาทนายได้ดีมากหรอก?
