ในขณะที่ขับรถมู่นวลนวลก็สังเกตว่ารถของมู่ลี่หยานตามหลังมาหรือไม่
เมื่อเข้าใกล้ทางเลี้ยวหนึ่งที่แคบมากและต้องเลี้ยว
หลังจากที่มู่นวลนวลเลี้ยวเข้ามา เธอก็ไม่เห็นรถของมู่ลี่หยานอีกเลย
เธอหยุดรถตรงประตูโรงรถร้าง
ประตูเขลอะสนิมของโรงรถถูกดึงเปิดออกจากด้านในและชายร่างสูงก็เดินออกมา เขาสวมหน้ากากและจ้องมองมาที่มู่นวลนวล
“ เธอคือมู่นวลนวล？”
“ ใช่” มู่นวลนวลพยักหน้า
“ เธอเอาเงินมาหรือเปล่า”
มู่นวลนวลกล่าวอย่างใจเย็น:“ ฉันต้องเห็นแม่ฉันก่อน!”
ชายคนนั้นมองไปรอบ ๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าเธอมาคนเดียวเขาหันหลังเดินเข้าไปข้างใน: “เธอมากับฉัน”
มู่นวลนวลเดินตามเข้ามา
โกดังเก่าที่ถูกทิ้งร้าง มีฝุ่นหนาสะสมอยู่เป็นชั้นๆ ในพื้นว่างแต่กลับยุ่งเหยิงและมีของกระจัดกระจายมากมาย
มู่นวลนวลเดินตามเขาไปและเห็นเสี่ยวชูเหอถูกผูกติดกับเก้าอี้จากระยะไกลๆ
ผมที่เสี่ยวชูเหอมักจะใส่ใจดูแลตอนนี้กลับยุ่งเหยิงไปหมด ใบหน้าซีดเผือดดูแก่ลงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
แม้ว่าจะเป็นความงามที่พระเจ้าประทานให้ แต่ก็ยังผ่ายแพ้ให้กลับอายุ
เมื่อเห็นมู่นวลนวลดวงตาของเสี่ยวชูเหอก็ประหลาดใจและเสียงของเธอก็แหบแห้งเล็กน้อย: “นวลนวล ในที่สุดลูกก็มาแล้ว!”
“แม่ไม่เป็นไรใช่ไหม ” มู่นวลนวลเดินเข้าไปใกล้อีกสองก้าว มองเธอโดยไม่แสดงออกความรู้สึกอะไร
เสี่ยวชูเหอยิ้มและส่ายหัว: “ลูกมาแม่ก็ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ลูกรีบเอาเงินให้พวกมันเถอะ พวกมันก็แค่ต้องการเงิน!”
ในเวลานี้ชายที่พาเธอเข้ามา ยื่นมือออกมาและยืนอยู่ตรงหน้าเธอ: “เอาล่ะ เงินอยู่ไหน”
“เวลาที่คุณให้มันน้อยเกินไปฉันไม่สามารถหาเงินสดได้มากขนาดนั้น” มู่นวลนวลพูดอย่างใจเย็น “คุณก็รู้ว่าฉันเป็นสะใภ้ตระกูลโม่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องรู้ว่าตระกูลโม่มีบัตรเครดิตแพลตตินัมที่ใช้ได้ทั่วโลก ฉันเอาบัตรนี้ให้คุณก่อนได้ไหม ”
เมื่อชายคนนั้นได้ยินคำพูดของเธอการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไป: “เธอล้อฉันเล่นรึไงเธอคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรอ ถ้าฉันเอาบัตรเครดิตนี่ไป เธอก็สามารถตรวจสอบคนที่ใช้บัตรนี้ หลังจากนั้นก็แจ้งตำรวจจับพวกฉันน่ะสิ!
สีหน้าของมู่นวลนวลเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ!
อยู่ๆลูกน้องของชายคนนั้นก็กระซิบบางอย่างกับเขา
ชายสวมหน้ากากบอกเธอ: “ฉันจะปล่อยยัยแก่นี้ไปก็ได้ แต่เธอต้องไปกดเงินกับฉัน”
“ได้” มู่นวลนวลพยักหน้าโดย ไม่แม้แต่จะมองไปที่เสี่ยวชูเหอ
หลังจากที่พวกเขาปล่อยเสี่ยวชูเหอ เธอก็เหลือบมองไปที่มู่นวลนวลและแววตาของเสี่ยวชูเหอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก:“ นวลนวลระวังตัวด้วยนะ”
จากนั้นเธอก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
มู่นวลนวลเม้มริมฝีปากอย่างเย้ยหยันและไม่พูดอะไร
เธอหยิบบัตรเครดิตออกมาให้ชายคนนั้น และชายคนนั้นก็เอื้อมมือมาหยิบ
ทันใดนั้น เมื่อมือของเขาเอื้อมมาถึงครึ่งหนึ่ง เขาก็เปลี่ยนทิศทางของเธอไปที่ด้านหลังของเธอ และฟันที่ต้นคอของเธอ
มู่นวลนวลยังไม่พูดอะไร ตามองไปข้างหน้าก็เห็นแต่สีดำ และสลบไปในไม่กี่วินาที ในสมองของเธอปรากฏภาพเหตุการณ์ในวันนี้ทั้งหมด
ตอนนี้พึงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
…
เมื่อมู่นวลนวลตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าสถานที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่โรงรถร้างก่อนหน้านี้
สมองยังไม่ตื่น ก็เหมือนยินใครบางคนกำลังพูด
“ คนที่จ้างเราก็ตระกูลมู่?”
“ครอบครัวของผู้หญิงคนนี้!”
“ไม่รู้ว่าโกรธแค้นอะไรกันนักหนา…..พวกเราต้อง…ผู้หญิงคนนี้ …คนในตระกูลโม่จะทำให้เราเดือดร้อนไหม?”
“ แกลืมไปแล้วว่าคุณหญิงโม่เคยถูกลักพาตัวไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน …สุดท้ายเรื่องก็เงียบ ตระกูลร่ำรวยแบบนี้ สิ่งที่ต้องการก็คือหน้าตาในสังคม … ”
มู่นวลนวลตัวสั่นไปทั้งตัว ตัวชาไปหมด รู้สึกเย็นตั้งแต่แขนเจนถึงขา
ตอนที่เธอไปที่บ้านตระกูลโม่ เธอปาชามของมู่หวันฉี และมู่หวันฉีก็ไม่โกรธ
มู่หวันฉีไม่ยอมให้เธอโทรแจ้งตำรวจ
มู่นวลนวลตอนนั้นก็กังวลมากเกินไป แม้มันจะเป็นเรื่องความเป็นความตาย แม้ว่าเธอจะไม่ความคาดหวังเกี่ยวกับเสี่ยวชูเหอ แต่เธอก็ไม่สามารถมองดูเสี่ยวชูเหอตายต่อหน้าต่อตาได้
สุดท้ายแล้วเธอก็ใจอ่อนเกินไป และไม่สามารถเอาชนะมู่ลี่หยานและมู่หวันฉีสองพ่อลูกนี้ได้
“ พี่ใหญ่ เธอตื่นแล้ว!”
คนที่กำลังพูด ก็สังเกตเห็นแล้วว่าเธอได้ตื่นแล้ว
ใบหน้าของมู่นวลนวลเย็นชาและเยือกเย็นจนคนอื่นไม่สามารถควบคุมได้“ สิ่งที่พวกนายพูดเมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว คนที่จ้างพวกนาย ก็คือมู่ลี่หยานและมู่หวันฉีใช่ไหม?”
ชายคนหนึ่งตะคอกอย่างไม่สบอารมณ์ “จะตายอยู่แล้วจะถามให้มากไปทำไม!”
“ ฉันแค่อยากจะเข้าใจว่าทำไมต้องตาย” มู่นวลนวลพูดและสังเกตกับสถานการณ์รอบข้างอย่างระมัดระวัง
พบว่าเธออยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งมีโซฟาและโต๊ะอาหาร เธอถูกมัดไว้กับเก้าอี้และมัดแน่นมากและเธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
“ ถึงจะบอกเธอแล้วจะยังไงล่ะ พวกเราก็แค่ถูกพวกเขาจ้างเท่านั้น อย่าโทษเราถ้าคุณตายถ้าจะโทษก็ให้โทษตัวเองที่โชคร้าย” ชายคนนั้นเห็นว่ามู่นวลนวลหน้าตาสวยเขาก็ยินดีที่จะพูดกับเธออีกสองสามคำ
มู่นวลนวลก็รู้สึกว่าตัวเองโชคไม่ดี
เธอประเมินมู่หวันฉีต่ำเกินไป
เสี่ยวชูเหอมีบทบาทอย่างไรในการลักพาตัวครั้งนี้?
หรือว่าเธอจะรู้แผนการของมู่หวันฉีตั้งแต่แรก แต่เธอเต็มใจที่จะช่วยมู่หวันฉีขโมยบัตรเครดิตของเธอ โดยไม่สนใจว่าเธอจะอยู่หรือตาย
ชายอีกคนเดินขึ้นมาจ้องหน้ามู่นวลนวลอย่างเคียดแค้น: “อย่าคุยเรื่องไร้สาระกับเธอเสร็จธุระแล้วออกจากที่นี่กัน ที่นี้พวกเราใครจะลงมือก่อน!”
“ พี่ใหญ่ พี่เริ่มก่อนเลย!”
รูม่านตาของมู่นวลนวลหดตัวลงอย่างรวดเร็วและหัวใจของเธอเต้นอย่างรวดเร็ว เธอพยายามแกะเชือกให้หลุดสองครั้งแล้ว แต่เธอถูกมัดแน่นเกินไปและไม่สามารถขยับได้เลย
ครั้งสุดท้ายที่คลับจือจิน มู่หวันฉีต้องการจะทำร้ายเธอ แต่เธอโชคดีและหนีออกมาได้คราวนี้เธอจะหนีไม่พ้นจริงหรือ?
เธอไม่ยอม!
มู่นวลนวลบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อทำให้ตัวเองดูมั่นใจ“ คุณคิดว่าตระกูลโม่จัดการง่ายเหรอ? คนที่มีส่วนร่วมในการลักพาตัวคุณหญิงโม่ตอนนี้ยังมีชีวิตรอดอยู่หรือเปล่า? แม้ว่าตระกูลจะให้ความสำคัญมากกับหน้าตาและชื่อเสียง แต่พวกเขาจะยอมให้คนมาเหยียบหัวพวกเขาได้ง่ายๆหรอ”
เมื่อกี้ที่พวกเขาเพิ่งพูดถึงน่าจะเป็นแม่ของมู่ถิงเซียว
เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของทั้งสองคนลังเลเล็กน้อย มู่นวลนวลก็พูดต่อไป: “แม้ว่ามู่หวันฉีจะให้เงินจำนวนมากแก่พวกนาย แต่พวกนายจะมีชีวิตได้ใช้เงินไหม ถ้าตอนนี้พวกนายปล่อยฉันไปตอนนี้ และออกจากเมืองเซี้ยงไฮ้ แน่นอนว่าตระกูลโม่จะตามล่าพวกนายไม่ได้ ”
“หึ ผู้หญิงคนนี้กำลังขู่พวกเรา!”
“ฉันเองก็ไม่ได้วางแผนที่จะมีชีวิตยืนยาวนัก ถึงแม้ว่าตระกูลโม่จะไม่ตามล่าฉัน ตำรวจก็ไม่ปล่อยฉันไปอยู่แล้ว ฉันยังไม่เคยได้นอนกับผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ วันนี้ฉันต้องได้เธอ … ”
ขณะที่ชายคนนั้นกำลังพูดเขาก็ยื่นมือไปดึงเสื้อผ้าของมู่นวลนวล
มู่นวลนวลหน้าซีดทันที
ไม่ต้องกลัว ต้องมีวิธีอื่น!
เสื้อขนเป็ดของมู่นวลนวลถูกรูดซิปและคนร้ายก็ดึงเสื้อนอกของเธอออกทันทีพร้อมกับเอื้อมมือไปล้วงเข้าไปในชายเสื้อของเธอ
