ตอนที่ 1 : 1/2
พยศใต้เขี้ยวพยัคฆ์
ตอนที่ 1 : 1/2
และนั่น
คือการพูดคุยที่แสนผิวเผินของเรา จนสี่เดือนให้หลัง
เมื่อผมเล่นพนันเสียและติดหนี้เงินกู้ก้อนโตในคาสิโนของยศพยัคฆ์ ซึ่งอันที่จริง ก็ไม่ใช่หนี้ก้อนแรกในชีวิตที่ผมใช้มันมาอย่างสิ้นคิด แล้วตัดสินใจลอยหน้าลอยตา หนีหนี้โดยการไม่สนไม่จ่าย
ทว่าโดยปกติ ไม่ว่าจะเป็นเงินเท่าไหร่ที่ผมติดค้าง หลังการทวงถามครั้งสุดท้าย ก่อนถึงขั้นตอนตามกฎหมาย ยอดมันจะหายไปจากบัญชีของเจ้าหนี้ อย่างกับไม่เคยมีมาก่อน
ว่ากันตามตรง มันเลยทำให้ผมยิ่งได้ใจ
และไม่นาน ผมก็คิดได้ว่าคงเป็นเพราะผมโตมาในสถานที่ที่แตกต่าง ในบ้านอุปถัมภ์แห่งหนึ่ง ทว่ากลับไม่ได้อยู่ในอำนาจรับผิดชอบของรัฐอย่างที่ควรจะเป็น
บางทีเมื่อเอกสารการแจ้งหนี้ส่งไปถึงหรือหนี้บางก้อนที่เป็นหนี้นอกระบบแล้วมีคนตามไปทวงถาม เพราะผมหลบมุมแอบอยู่ในห้องของเพื่อนสักคน ทำให้ตามตัวไม่เจอ
คุณพ่อธันวา หัวหน้าผู้ดูแลของบ้าน ซึ่งท่านเคยเป็นบาทหลวง ก่อนประสบอุบัติเหตุจนทำให้พูดไม่ได้ จึงถูกผันตัวมาให้ดูแลบ้านอุปถัมภ์พิกุลแก้ว ที่ที่ผมโตมาและเป็นที่อยู่เดียวกันกับในบัตรประชาชนของผม
ท่านคงจ่ายมันให้แทนด้วยความสงสาร (และอาจเป็นเพราะสถานการณ์บังคับ) ผมนึกเสียใจอยู่บ้าง ที่ภาระตกไปเป็นของคนที่มีบุญคุณต่อตัวเอง ถึงงั้นก็ยัง นึกคาดหวังว่าหนี้ก้อนใหม่ท่านจะยังจ่ายให้อีก ด้วยเงินที่มีหมุนเวียนไม่เคยขาดจากผู้ให้ความอนุเคราะห์ของบ้านเสมอ
แต่ดูเหมือน คุณพ่อธันวาเอง ก็คงหมดความอดทนกับผมเต็มที
“ผมยัง”
“…”
“ติดหนี้คุณอยู่เหรอ?”
เมื่ออยู่ต่อหน้ายศพยัคฆ์ ที่แวบแรกในความคิดผมนึกประหลาดใจว่าทำไมเขาต้องอยู่คุยเรื่องนี้กับผมเอง แทนที่จะให้ฝ่ายการเงินหรือฝ่ายบัญชีจัดการ ผมก็เอ่ยถามเขา
ขณะที่นั่งปล่อยตัวบนเก้าอี้ ไหล่ตกและไม่รักษาท่าทีจนเสื้อฮูดแบบมีซิปที่ใส่ รั้งลงมาเกือบจะไปกองอยู่ตรงข้อศอก ทำให้ช่วงต้นแขนส่วนที่เป็นผิวเนื้ออ่อน ๆ รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิห้องเย็นเฉียบเพราะเสื้อตัวในที่ใส่อยู่ก็เป็นแค่เสื้อกล้าม แถมขาก็ยังค่อย ๆ รู้สึกเย็นขึ้นมาเหมือนกันเมื่อไอจากเครื่องปรับอากาศ แทรกผ่านรอยขาดของกางเกงยีนส์สกินนี่
สภาพผมตอนนี้คือหมดแรงและยุ่งเหยิง ตามแขนและขามีจ้ำเลือดฟกช้ำสดใหม่ กระจายให้เห็นห่าง ๆ บนผิวซีด ๆ จากการที่ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากคนของยศพยัคฆ์สามคน ที่ครึ่งชั่วโมงก่อนพยายามล็อกพาตัวผมขึ้นรถและทำมันสำเร็จจนผมมานั่งอยู่ตรงนี้
“…” ยศพยัคย์ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำถาม “ยังอยู่สิ ครบทุกบาท” ก่อนจะตอบและใช้ Cigar Cutter ตัดซิการ์ไปพลางด้วยท่าทีสบาย ๆ ร่างหนายืนอยู่ตรงหน้าผมคั่นด้วยโต๊ะทำงานแบบไม้หรูหราที่มีแต่กองเอกสาร
พอได้ยินว่าหนี้ยังอยู่ครบ ผมก็เผลอกัดริมฝีปาก หลุบตาลงต่ำ พร้อมกำมือด้วยความลุกลี้ลุกลน จนหนทาง เพราะคิดหวังเอาไว้ว่าคุณพ่อธันวาจะจ่ายให้อย่างทุกที โดยไม่รู้ตัวปฏิกิริยาของผมก็อยู่ในสายตาของยศพยัคฆ์
“เธอทำท่าเหมือนจะไม่มีจ่ายนะ” เสียงทุ่มดังขึ้น ในขนาดที่มือหนาซึ่งหลังมือเห็นเส้นเลือดได้ชัดเจน กำลังใช้ไฟแช็คแก๊สแบบโลหะจุดไฟซิการ์ตัวที่เขาพึ่งตัด
“ทำไมจะไม่ละ” แต่เพราะอยากเอาตัวรอด ผมเลยตอบออกไปก่อน ต่อให้รู้ดีว่าไม่มีจะจ่ายจริง ๆ อย่างที่ยศพยัคฆ์พูด
“…” ร่างหนาหลุดหัวเราะ ละสายตาจากซิการ์ที่คงเป็นสิ่งที่เขาโปรดปรานแล้วมองมาที่ผม เราสบตากัน “เธอไม่มีหรอก”
“…” และเป็นผมที่หลบสายตา “ไม่มีก็หาได้”
“จากไหนล่ะ? จากผู้หญิงที่เอาเงินของสามี มาซื้อจูบของเธอน่ะเหรอ”
“…” เขารู้จักผมดีซะจริง
“ฮ่า..เด็กนี่หัวการค้าดีจังว่าไหมพา”
และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่พายัพมายืนอยู่ด้านหลังผม กระทั่งพยัคฆ์ยื่นบทสนทนาข้ามตัวผมไปให้เขา ผมจึงรู้ตัวและหันกลับไปมองด้วยความระแวง ห้องทำงานกว้าง ๆ นี่ มันกว้างเกินไปจนทำให้ผมรู้สึกไม่ดี
“…” พายัพพยักหน้ารับคำพูดนั้นอย่างสุภาพ “ครับนาย”
ยศพยัคฆ์จึงเลิกคิ้วพอใจ แล้วหันมามองผมอีกครั้ง
“เธอไม่มีหรอก” พูดย้ำคำเดิม ทว่าในคราวนี้ผมไม่รั้นจะโต้ตอบอีกแล้ว “แต่อย่าห่วงเลย เรื่องนี้เรายังพอตกลงกันได้”
ใช่! นี่แหละคือที่ผมอยากได้ยิน
“…” ผมจึงรีบเงยหน้าขึ้น รอฟัง
มองตรงไปยังใบหน้าหล่อเหลาเค้าโครงชัดเจนของยศพยัคฆ์ ซึ่งในวัยสามสิบกว่า ๆ เขาช่างดูเจ้าเล่ห์และทำให้บางทีผมเกิดรู้สึกกังวลไม่วางใจ
ทว่าพอผมเผลอมองไปเห็น ลักยิ้มของเขาที่บางครั้งชัดเจนขึ้นในตอนที่ยศพยัคฆ์ยิ้มออกมา ความกังวลของผมก็ซาลงได้อย่างน่าแปลก อาจเพราะลักยิ้มนั่นให้ความรู้สึกซุกซนแบบเด็ก ๆ ต่อให้ที่ชัดเจนกว่าเสมอจะเป็นดวงตาคู่ที่ดูอ่านยาก ขัดกับท่าทีสบาย ๆ ของเขา
ร่างหนานั่งลงไปบนเก้าอี้ทำงานราคาแพง พร้อมโบกซิการ์ในมือไปมา อย่างกับกำลังเล่นสนุกกับกลุ่มควันที่เกิดจากตัวซิการ์ที่กำลังถูกความร้อนของไฟกัดกิน…และเมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงของเขา สบมองมาที่ผมอีกครั้ง
เสียงทุ่มต่ำ ก็ดังขึ้นอย่างไม่ยี่หระ
“จะขายวิญญาณที่เท่ากับตาย” แต่เขาก็ยังยิ้มออกมาอย่างทีเล่นทีจริง “หรือจะขายร่างกายชดใช้ไปชั่วชีวิต”
“เลือกมาสิ..แทนกาย”
“…”
จนผมไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไง
-NEXT-
