ตอนที่ 2 : 2/2
*มีคำหยาบที่ไม่ได้เซ็นเซอร์
*มีการกล่าวถึงยาเสพติด
พยศใต้เขี้ยวพยัคฆ์
ตอนที่ 2 : 2/2
พายัพพาผมมาส่งที่ที่พักของผมซึ่งเป็นร้านสักลายของแพง เพื่อนร่วมรุ่นที่เฟดตัวออกมาจากมหาลัยพร้อมกัน เพราะความจริงที่ว่าเรามันไม่อินและไม่หมาะกับระบบการศึกษา ผมออกมาและเล่นไปวัน ๆ แต่แพงมีสิ่งที่ชอบเลยลงมือทำมัน ผ่านมาสองปีกว่า ร้านสักของแพงก็เป็นที่รู้จักในระดับหนึ่ง
“อีกสองวันจะมารับ”
พายัพบอกกับผมเมื่อรถจอดสนิทอยู่ริมถนน เขารู้ว่าผมอยู่ที่นี่ โดยผมไม่ได้บอกซักคำ
“…” ผมพยักหน้ารับ เปิดประตูลงจากรถโดยปิดมันลงไปค่อนข้างแรง ทำให้พายัพกดหน้าต่างลงมองผมอย่างคาดโทษ “ปิดแรงไปเหรอ? โทษทีละกัน” ผมแกล้งถาม ยักไหล่แล้วจึงหันหลังหนีเดินเข้าร้านของแพงมา
ไม่มีลูกค้าแล้วในเวลาสี่ห้าทุ่ม มีแค่แพงที่นั่งซดเล้งแซ่บอยู่พร้อมกับสมหมายนอนมองบนพื้น สมหมายคือหมาตัวผู้พันธุ์อเมริกันบูลลี่อายุปีเดียวแต่หัวเท่าหม้อข้าว ไม่ทันที่แพงจะหันมาทัก ผมก็พุ่งเข้าแย่งช้อนที่แพงกำลังจะยกขึ้นซดน้ำซุปเล้งเผ็ด ๆ เปรี้ยว ๆ มาซดแทนทันที
แบบลืมเจ็บแผลในปากจากที่ถูกพยัคฆ์ตบไปเลย เพราะทั้งหิวทั้งเพลีย ได้รสพวกนี้ในปากมันเลยโคตรชื่นใจ
“อิเหี้ยย!!” แพงด่าออกมา พร้อมยื่นนิ้วที่ทาเล็บสีดำมาขยุ้มเส้นผมของผมเต็มแรงจนผมหน้าโยก เล้งเกือบหกจากช้อนแต่ผมก็ซู้ดมาได้ทันก่อน ทว่าแป๊บเดียวแพงมันก็ปล่อยมือ ผมจึงนั่งลงบนเก้าอี้พับฝั่งตรงข้าม วางช้อนแล้วจ้วงกระดูกเล้งมาแทะ
“กินเหมือนไม่เคยกิน”
“แล้วนี่มึงหายหัวไปไหนมา?”
“หือ?” ผมเงยหน้าสบตาแพงตีหน้าโง่เหมือนนึกไม่ออกเพราะไม่อยากให้แพงรับรู้ ก่อนจะแย่งข้าวสวยร้อน ๆ ในถ้วยเวฟที่แพงคงซื้อมาจากเซเว่นอย่างเคยมากิน จนแพงลืมเรื่องที่ถาม เราจึงแย่งกันซดเล้งแซ่บกับข้าวสวยหนึ่งถ้วยเล็กนั้นจนหมด
“หรือมึงมีสาวออฟฟิศคนใหม่มาคอยเปย์ละ” แพงถามขึ้นอีกเรื่อง หลังมันหยิบมะเขือเทศราชินีกับพริกเกลือพร้อมไม้จิ้มจากในตู้เย็น ออกมาวางข้างถ้วยเล้งบนโต๊ะพับสีแดงที่เราใช้ประจำ “แบบที่มึงจะไปอยู่กับพวกนาง สลับกับมาอยู่กับกูพอเลิกกันเนี่ย”
“ไม่ได้เลิก ไม่ได้คบ” ผมพูด จิ้มมะเขือเทศลูกเล็กกัดคำหนึ่งไปครึ่งลูกให้เห็นเนื้อแล้วถึงจิ้มลงไปบนพริกเกลือมากิน
“เออ ๆ คือจบดีลงี้” แพงบ่น พลางหยิบมะเขือเทศมากินบ้าง “ตกลงเป็นงั้นไหมหรือจะยังอยู่กับกูต่อ กูจะได้ปลงตกไม่ต้องเปิดร้านรอมึงกลับมา” มันมองบนแบบแสนรำคาญ แต่อันที่จริงรู้เลยว่าเป็นห่วง
“ห่วงกูก็บอก” ผมเลยแซว กับแพงคือรู้ไส้รู้พุง ถ้าไม่ติดว่าอยากให้มันไปเจออะไรดี ๆ ผมคงขอมันเป็นแฟนไปแล้ว ทุกวันนี้ก็อยู่ด้วยกันบ่อยจนคนรู้จักคิดว่าเป็นผัวเมีย
“เหอะ!” แพงพ่นลมหายใจ “เหมือนลูกกูคนหนึ่งมึงน่ะ” ก่อนพูดประโยคที่ทำให้เราทั้งคู่หลุดหัวเราะออกมา
เที่ยงคืน
พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมหยิบบุหรี่ของแพงมาตัวแล้วออกมายืนสูบอยู่ตรงระเบียง ครู่หนึ่งพอมองวิวห้าบาทสิบบาทบนตึกสองชั้นตรงหน้าแล้วเบื่อ ผมก็หันหลังกลับไปมองแพงที่อยู่ในห้องผ่านประตูกระจกบานเลื่อน ขณะที่แพงในชุดนอนเสื้อกล้ามทำให้เห็นรอยสักบางรอยกระจายตามเนื้อตัวและใส่กางเกงนอนขายาว กำลังดมพุงสมหมายฟอดฟอดอยู่บนพื้น
“กูรู้ว่ากูทำให้มึงกินเล้งไม่อิ่ม แต่มึงจะกินหมาที่มึงเลี้ยงมากับมือไม่ได้” ผมเลยพูดแหย่มัน
“ควย” แพงหันมาด่าผม เดินไปปิดไฟ แล้วเดินกับมาอุ้มหมาของมันพากระโดดขึ้นเตียง “มึงนอนโซฟาที่อีสมหมายไปเลย วันนี้หมากูจะอัพเกรดมานอนกับกูแทน” ผมฟังแล้วหัวเราะออกมา
ร้านของแพงไม่ใช่ร้านใหญ่ มันทำชั้นสองเป็นที่พักแต่มีห้องนอนเดียว วางเตียงสำหรับสองคน ข้างเตียงคือโซฟาที่นอนประจำของสมหมายกับชั้นวางเก็บอุปกรณ์พวกหมึกสำหรับสัก หัวเข็มสักบลา ๆ และอีกมุมคือโต๊ะที่เอาไว้วางโน๊ตบุ๊คเวลาแพงมันนั่งออกแบบลาย
ผมอยู่กับแพง เวลามีเงินผมก็ให้มัน เวลาถังแตกก็จ่ายเป็นให้มันใช้ผิวลองเข็ม คือให้มันสักตามใจมันแล้วถ่ายรูปโปรโมตโดยไม่เลือกลาย แพงเป็นพวกใช้แต่หมึกสีดำ ตัดกับผิวขาวซีดของผมเลยได้รูปออกมาดูดี
“…” ผมพยายามคิดอะไรเล่น ๆ ไปเรื่อย เพื่อหวังจะปล่อยเบลอจากเรื่องหนี้ที่เหมือนผมวางกับดักตัวเองไว้ แต่พอสูบบุหรี่หมดม้วนแล้วคิดว่าจะนอน ก็เกิดเปลี่ยนใจ เดินเข้าไปในห้องพร้อมหยิบเสื้อแขนยาว
“มึงจะไปไหน” แต่ยังไม่ทันใส่เสร็จ แพงก็พูดทักเสียงเหวี่ยง
“ไปข้างนอก” ผมลอยหน้าลอยตาตอบแบบอ้อม ๆ เพราะอันที่จริงแพงมันรู้ดีว่าเวลาแบบนี้ผมกำลังจะออกไปไหน
“มึงจะไปหาพวกไอ้สามใช่ไหม?”
“…”
“ไหนมึงบอกมึงจะเลิกแล้วไงยาไอซ์ยาเวรนั่นน่ะ!!” เสียงแข็ง ๆ ของแพงก้องไปทั่วห้องมืด ๆ
“กูบอกแค่ว่าจะพยายาม” ผมชักเสียง เวลาอยากขึ้นมาก็ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น
“แต่มึงสัญญากับกูแล้ว!”
“…” ผมนิ่งคิด ใช่ว่าจะจำไม่ได้ที่เคยรับปากออกไปซะดิบดี
ในห้องมืด ๆ ที่แสงจากข้างนอกส่องมาพอให้เห็นแค่สีหน้าทว่าไม่ค่อยชัดเจน ที่ชัดกลับคือประโยคต่อไปจากปากของผมเพื่อนรักผู้แสนบัดซบของพะแพง
“แล้วไง?”
“…”
“กาย! อิเหี้ย!! ที่ชีวิตมึงแย่อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะตัวมึงเอง!!!”
-NEXT-
