พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” – ตอนที่ 25

บทที่３ ตอนที่２

 

 

เหตุการณ์พักเที่ยงภายในโรงเรียนลามไปทั่วสถาบันดั่งหิมะถล่มเมือง มีนักเรียนชายคนหนึ่งโดนสาวสวยที่ทุกคนในโรงเรียนต่างรู้จักชวนไปทานข้าวด้วยกัน ยิ่งไปกว่านั้นนักเรียนเหล่านั้นเป็นนักเรียนห้องบ๊วยเสียด้วย

 

 

หลังจากพักเที่ยงโนโซมุกลับไปที่ห้องเรียน และโดนเพื่อนร่วมชั้นต้องกันตาเขม็ง

 

 

「ก็อย่างที่รู้ๆกันนอกเหนือความสามารถที่แสดงออกมาแบบปัจเจกบุคคลแล้วยังมีความสามารถของเผ่าแต่ละเผ่าอีกด้วย แต่ว่าก็ขึ้นอยู่กับแต่ละเผ่านั้นๆว่าจะใช้เวทย์ได้ดีหรือด้อยแค่ไหนเพราะความสามารถเหล่านั้นเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย。」

 

 

จ้องเขม็ง………………。

 

 

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาจ้องมองมาทางนี้อย่างไม่ซ่อนความเกลียดชังเลย

 

 

「ในกรณีถึงการรุกรานครั้งใหญ่เมื่อ 10 ปีก่อน ประเทศของเหล่าเอลฟ์ “เนบร้า”ซึ่งโดดเด่นจากเผ่าอื่นๆถูกสัตว์อสูรรุกรานจนประเทศล่มสลาย นั่นเป็นเหตุผลที่เกิดสถาบันโซลมินาติเพื่อสร้างความร่วมมือของกับเผ่าต่างๆ……」

 

 

อย่างไรก็ตามเนื้อหาของชั้นเรียนในวันนี้คือประวัติศาสตร์ เป็นชั้นเรียนเกี่ยวกับอดีตก่อนการเกิดสถาบันโซลมินาติ

 

 

ตามที่คาดไว้ไม่มีใครสนใจคาบเรียนมากนัก ทุกคนก็แค่เข้างานั่งฟังและสนใจเรื่องตอนกลางวันเสียมากกว่า……。

 

 

「เกิดบ้าอะไรขึ้นกันวะเนี่ย……」「ทำไมไอบ้านั่นมัน…………」「…………ต้องฆ่า」

 

 

ผมได้ยินเสียงกรนด่ามาทางผมอย่างไม่หยุดหย่อน

 

 

「……หากมีอะไรอยากจะมาบ่นก็มาบ่นตรงๆดิวะ」

 

 

 

 

 

 

มาร์บ่นเช่นนั้น โนโซมุเองก็ได้แต่หัวเราะ

 

 

◇◆◇

 

 

「มาร์ อาจารย์กำลังเรียก」

 

 

「มีอะไรล่ะ？」

 

 

นักเรียนคนนั้นพูดเช่นนั้นขณะที่อาจารย์กำลังสอนอยู่

 

 

「รีบๆไปเดี๋ยวนี้จะดีกว่านะมาร์？ถ้าไปช้าเดี๋ยวอาจารย์โกรธนะ」

 

 

 

「น่าาเออ เดี๋ยวไป」

 

มาร์ลุกออกจากเก้าอี้ โนโซมุก็โดนฝูงชนล้อมรอบ

 

 

（เอ่อ……ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงช่วยไม่ได้。）

 

โนโซมุรู้อยู่แล้วว่าพวกนั้นพยายามแยกมาร์ออกจากเขา เขาที่โดนสาปส่งตั้งแต่ปี 2 เพราะเหตุการณ์โดนหักอกตั้งแต่ปี 1 ตั้งแต่ข่าวลือนั่นตัวผมก็โดนสาปส่งมาตลอด

 

 

เขาที่เคยโดนเรียกไปหลังสถาบันและโดนกระทืบไม่ก็โดนยำด้วยเวทย์ต่างๆนาๆ

 

 

สิ่งสำคัญสำหรับเขาโดนพรากไปโดยเสมอและโดนสาปส่ง

 

 

เพราะเช่นนั้นเองตัวผมเลยไม่ค่อยเปิดใจยอมรับใครเพราะกลัวที่จะโดนพวกนั้นแย่งชิงไปอีกครั้งเสียนั่นเอง…………。

 

 

◇◆◇

 

 

「เฮ้ย ไอ้เปรต」

 

 

 

ขณะที่โนโซมุนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตก็โดนเรียก

 

 

นักเรียนชายในห้องกำลังรวมตัวรอบๆโต๊ะของโนโซมุ จำนวนราวๆ 10 คนได้และหนึ่งในนั้นก็เคยเป็นพวกของมาร์ด้วย

 

 

 

「มาด้วยกันหน่อยสิวะ！」

 

「นี่ คิดจะทำอะไรกันแน่！」

 

นักเรียนคนนั้นดึงคอเสื้อโนโซมุและลากโนโซมุออกนอกห้อง

 

มาร์นั้นโดนอาจารย์เรียกไปเลยไม่ได้อยู่ในห้อง บางทีพวกนี้คงจะเล็งสถานการณ์ในตอนนี้ไว้แล้ว

 

นักเรียนคนอื่นก็ทำได้แต่มองไม่มีใครยื่นมือเข้างาช่วย โนโซมุก็พยายามต่อต้านแต่ว่าก็ทำแบบนั้นไม่ได้

 

 

◇◆◇

 

 

มาร์อยู่ห้องพักอาจารย์ในขณะที่โนโซมุถูกลากตัวไปแล้ว

 

「แล้วมีธุระอะไรกันแน่」

 

มาร์ถามอาจารย์ที่เรียกเขามา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจมากๆ

 

「？……เอ๋หมายความว่ายังไง？」

 

「หะ？　ก็แกเป็นคนสั่งให้นักเรียนมาเรียกตัวข้างาไม่ใช่เหรอไง」

 

「？จำไม่เห็นได้เลยนะว่าเคยทำแบบนั้น」

 

「…………ว่าไงนะ！」

 

　หมายความว่ายังไง？　ก็เห็นบอกว่าเรียกข้างาเพราะมีเรื่องจะคุย โนโซมุเองก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ แต่เขาบอกว่าไม่มีธุระเนี่ยนะ

 

「ชั้นเองก็คิดมาตั้งนานแล้วนะว่าพฤติกรรมของนายเนี่ย แต่ว่านายไม่คิดจะเคารพคนที่แก่กว่าเลยรึยังไง……」

 

　…………แล้ว ทำไมตอนแรกถึงมีคนบอกว่าอาจารย์มีเรื่องจะคุย？ก่อนจบคาบจะเรียกตอนนั้นก็ได้นี่หน่า。…………บางทีมันไม่ได้เล็งผมไว้ตั้งแต่แรก…………。

 

「ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย！　ทำไมนายเนี่ยนะ「แย่แล้ว！　ขอโทษทีแต่ตอนนี้มีธุระด่วน！！」เฮ้ย รอเดี๋ยวดิ！」

 

 

โนโซมุน่าจะโดนพาไปหลังสถาบัน มันน่าจะลากโนโซมุไปแน่ๆ

 

 

พวกนั้นเองก็ต่างจำจ้องเล็งเป้าไปที่โนโซมุ

 

 

◇◆◇

 

 

「เฮ้ย ไอ้เปรต！　แกทำอะไรลงไปกันแน่วะ！」「แกทำอะไรกับท่านไอริสกันแน่วะหะ！」

 

เป็นผมที่โดนถามอยู่ฝ่ายเดียว ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะคิดว่าผมทำอะไรกับไอริสลงไป

 

 

ไอริสเป็นนักเรียนที่ทุกคนต่างจับตามอง เธอเป็นคนสวยสง่างามและยังมีแรงค์ A เป็นคนที่หาตัวจับได้ยาก

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นความงามของเธอเปรียบเสมือนเทพธิดาก็มิปราณ หลายๆคนก็มีความรู้สึกมากมายอยากจะบอกกับเธอ แต่อย่างน้อยคนที่คู่ควรกับไอริสก็ไม่ควรจะเป็นโนโซมุที่เป็นบ๊วยของห้อง 10 หรอก

 

 

「คราวนี้แกเล็งท่านไอริสยังงั้นเหรอ แกไปขู่อะไรท่านเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬกันแน่ แกคิดจะแบล็คเมลล์เธอยังงั้นเหรอเหมือนตอนที่แกทำกับเจ้าหญิงสีชาดนั่นใช่ไหม? เหมือนกับตอนที่แกทำตอนอยู่ปี 1……。」

 

 

พวกนั้นพูดถึงข่าวลือเกี่ยวกับลิซ่าและเริ่มเข้ามาใกล้ผม

 

 

เมื่อได้ยินเกี่ยวกับลิซ่าโนโซมุก็รู้สึกเจ็บปวด ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว

 

 

「อยู่เงียบๆเหอะวะ ไม่นานเดี๋ยวก็จบเองแหละ」

 

 

「อั่ก！」

 

 

พวกนั้นพูดเช่นนั้นก็เริ่มต่อยโนโซมุ

 

 

แต่ว่าโนโซมุก็หลบหมัดนั่นได้ พวกนั้นเลยต่อยพวกเดียวกันเอง ถึงยังงั้นโนโซมุที่ถูกรุมก็พยายามหลีกเลี่ยงให้เกิดความเสียหายน้อยที่สุด หากตอนนี้โนโซมุเอาจริงก็คงไปหามาร์ได้อยู่ แต่ว่า 10 ต่อ 1 มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ

 

 

「เวรเอ้ย อย่าหลบดิวะ！！」

 

 

บางทีพวกนั้นก็คงจะหงุดหงิดเพราะโนโซมุหลบหมัดของพวกนั้นได้ โนโซมุเองก็ไม่ปล่อยให้พวกนั้นยำอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

 

 

โนโซมุตอบโต้ตอนที่พวกนั้นปล่อยหมัดออกมาเล็งไปยังช่องว่างที่ใบหน้ากระโดดถีบหน้าทของพวกนั้น สร้างแรงโน้มถ่วงตรงกลางเอวและดึงแขนของพวกนั้นในคราวเดียว

 

 

จากนั้นสองคนนั้นที่โดนโนโซมุลากไปก็กระแทกลงกับพื้นอย่างแรง

 

 

「ไอ้เวรนี่！」「ฆ่าแม่งซะแต่แรกเลยก็สิ้นเรื่อง！」

 

 

โนโซมุที่ต่อต้านพวกนั้น ทำให้พวกนั้นตกใจ โนโซมุเริ่มเคลื่อนตัวไปรอบๆและเริ่มต่อสู้กับการรับมือเหมือนกับพวกสัตว์อสูรอย่างพวกหมาป่า พยายามจัดการไปทีละคน จนทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างดีขึ้นมาหน่อย

 

 

สถานการณ์แบบนี้ยิ่งทำให้พวกนั้นโกรธขึ้นไปอีก สำหรับพวกนั้นแล้วโนโซมุก็เป็นอะไรไม่ต่างจากเป้าซ้อมเพื่อระบายความโกรธ

 

 

แถมหมอนั่นยังเป็นถึงไอ้คนที่ได้คะแนนต่ำสุดรอวันถูกเขี่ยทิ้งออกจากสถาบัน แต่ว่าแม้จะเป็นเช่นนั้นแต่พวกเขาก็ไม่สามารถรับมือกับโนโซมุได้

 

 

โนโซมุขัดขืนพวกเขาอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อน แต่ก่อนพวกเขาแกล้งโนโซมุได้ตามใจชอบเสมอ ยังไงก็ตามโนโซมุในตอนนี้กำลังขัดขืนพวกเขา

 

 

　ยิ่งไปกว่านั้น……

 

 

「ฮ่าห์！」

 

 

ด้วยช่องว่างที่เปิดออกมา หมอนั่นสวนกลับมาแทบจะในทันทีโดยไม่ปล่อยให้พลาด หมอนั่นโจมตีโดนจุดตายของฝ่ายตรงผมจนทำให้อีกฝั่งสลบอย่างแม่นยำ

 

 

ตั้งแต่แรก หมอนั่นไม่เคยมีท่าทางดุร้ายแบบนี้มาก่อนเลย แต่ว่าตอนนี้หมอนั่นดุร้ายการโจมตีก็ดูรุนแรง

 

 

โนโซมุที่เอาชนะมาร์ได้นั้นก่อนขึ้นปี 3 ตอนนี้หมอนั่นกำลังใช้วิชาของตนเองที่สั่งสมมา

 

 

อย่างไรก็ตามวิชาของหมอนั่นค่อนข้างแข็งแกร่งและทรงพลังแต่ว่าใช้งานได้ยาก…………。

 

 

　นี่นะเหรอการเติบโตของเจ้าโนโซมุ

 

 

หมอนั่นเลิกวิ่งหนีความจริงแล้ว

 

 

แม้ว่าจะหนีอยู่ก็ตระหนักได้แล้วว่าตัวเองกำลังหนี แต่ตัวหมอนั่นก็ไม่สามารถจะก้าวไปข้างหน้าได้ แต่ดูเหมือนว่าหลังจากที่ได้เพื่อนใหม่ก็ค่อยๆจะเริ่มก้าวทีละนิดแล้ว

 

 

◇◆◇

 

 

（เวรเอ้ย！จำนวนมันเยอะเกินไป！）

 

 

อย่างไรก็ตามแม้โนโซมุจะมีความสามารถมากขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถรับมือกับจำนวนขนาดนี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นดาบของเขายังอยู่ที่ห้อง สถานที่เองก็เป็นที่แคบๆ ทำให้เคลื่อนไหวลำบาก แม้ว่าจะพอไปไหวแต่ว่าอีกไม่นานก็น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว

 

 

 

 

（ต้องทำยังไงถึงจะ「อ่อก！」ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้！？）

 

 

โนโซมุกำลังหาทางออกจากสถานการณ์ตรงหน้า แต่ทันใดนั้นเองโนโซมุก็รู้สึกได้ถึงพลังเวทย์

 

 

「คนแบบแก！　ตายไปซะเหอะ！！」

 

 

ชายคนนั้นพยายามใช้เวทย์ ร่างกายมีเลือดอาบเพราะโดนโนโซมุต่อยไปและสูญเสียความเยือกเย็นไป

 

 

「เห้ย！」「เวรเอ้ย！　นี่แกคิดจะเอาพวกข้าไปตายด้วยรึไงกัน！」

 

 

เวทย์ถูกเปิดใช้งานทันทีคนอื่นๆรีบๆหนีออกจากตัวโนโซมุทันที

 

 

　เวทย์ที่ใช้ใส่โนโซมุคือ “แส้ของงูดิน”。

 

 

ดินใต้พื้นม้วนตัวขึ้นแล้วแส้ดินหลายอันก็โผล่ออกมาและแส้เหล่านั้นก็โจมตีในครั้งเดียว

 

 

「แย่แล้ว！！」

 

 

โนโซมุกระโดดหลบทันทีหลังจากนั้นแส้ที่ผ่านหน้าโนโซมุไปก็อาละวาดดั่งเช่นงู  

 

 

「แหลกสลายไปซะเหอะ！　ไอ้ขยะเศษเดนเอ้ย！！」

 

 

แต่ว่ามันยังไม่จบโนโซมุเอี้ยวตัวหลบไปมาเรื่อยๆ

 

 

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าสภาพจิตใจที่ไม่มั่นคงของผู้ร่ายทำให้งูดินเหล่านั้นมันอาละวาดไปทั่ว ถ้าโนโซมุโดนก็เจ็บไม่น้อย แม้จะเสริมพลังด้วยคิก็ตาม

 

 

「คุ เหวอ ว๊ากก！」

 

 

โนโซมุกระโดดหลบกลุ่มงูดินเหล่านั้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ว่างูดินมันก็เคลื่อนไหวเร็วมากและล้อมรอบเขา

 

 

「จบแล้วละโว้ย！！」

 

 

ด้วยเสียงเช่นนั้นเองงูดินพุ่งเข้าหาโนโซมุในคราวเดียว หางที่เป็นดั่งแส้เข้ามาทั้งสี่ทิศ ไม่มีเวลาให้คิดเลยสักนิด ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปรับมือไม่ไหวแน่

 

 

「ยังไม่หมดนะโว้ย！」

 

 

โนโซมุพยายามขัดขืน ถึงแม้จะไม่มีช่องว่าง แค่สร้างมันขึ้นมาก็พอแล้ว

 

 

โนโซมุพุ่งเข้าไปหางูดินเหล่านั้นด้วย “ก้าวพริบตา”และรวมคิไว้ที่มือซ้ายมากกว่าที่เคย

 

 

แนบมือขวาเข้ากับมือซ้ายแล้วพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับกระแทกงูดินอย่างเต็มแรง

 

 

「ฮึย๊ากกกกกกห์！」

 

 

งูดินนั่นโดนกำปั้นขนาบทั้งสองทำลายอย่างง่ายดาย ตัวที่เหลือก็กระเด็นไปไกล โนโซมุพุ่งเข้าหานักเรียนที่ร่ายเวทย์ทันที

 

 

「ไอ้บ้าเอ้ย！！」

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกก！」

 

 

ฝ่ายตรงข้ามไม่คิดเลยว่าโนโซมุจะฝ่าเวทย์เหล่านั้นมาได้ ยิ่งไปกว่านั้นการใช้เวทย์นี้มันเคลื่อนไหวไม่ได้ด้วย

 

 

　โนโซมุพยายามใช้มือขวาซัดเข้าไป……。

 

 

「ไม่ต้องห่วง！　หลบไปซะไอ้เศษเดน！！」

 

 

ทันใดนั้นก็มีกระสุนเวทย์มาจากด้านข้างโนโซมุมองไปรอบๆ ก็พบกับอีกคนที่ยิงเวทย์ใส่

 

 

ตัวผมโดนกระสุนเวทย์จนกระเด็นเข้ากระแทกกับกำแพง

 

 

「อั่ก！」

 

 

นักเรียนคนอื่นๆพาตัวคนที่ใช้เวทย์ “แส้ของงูดิน”ออกไป

 

 

「คิดจะทำอะไรกับเพื่อนของข้ากันแน่ไอ้เศษสวะ……」「แย่หน่อยวะพวก……」

 

 

ชายหนุ่มคนหนึ่งยกตัวโนโซมุขึ้นและต่อยโนโซมุจนปลิวไป โนโซมุพยายามลุกขึ้นแต่ว่าเพราะดาเมจมันหนักเกินไปทำให้เขาโซเซ

 

 

「เป็นตัวปัญหาจริงๆเลยนะมึงเนี่ย」

 

 

นักเรียนคนนั้นส่งสายตาราวกับจะฆ่าโนโซมุ เขายิงกระสุนเวทย์จำนวนมากเข้าหาโนโซมุ โนโซมุกลิ้งไปบนพื้นเพื่อหลบการโจมตี แต่ว่าคนที่เหลือก็ระดมยิงกระสุนเวทย์ใส่ด้วย

 

 

「ดูนั่นดิ สภาพดูไม่ได้เลยวะ！」「เออ เศษสวะยังไงก็เศษสวะฉุบยังไงก็ไม่ขึ้นหรอกวะ」　「ฮะฮะฮะฮะ！　จะหลบได้นานแค่ไหนกันเชียววะ？」

 

 

พวกนั้นหัวเราะใส่โนโซมุที่กำลังหลบกระสุนเวทย์อย่างน่าสมเพช

 

 

แม้ว่าจะหลบได้ไม่สวย แต่ว่าก็หลบได้และพยายามต่อต้านพวกนั้นอยู่

 

 

（คิดเหรอว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้ผมยอมแพ้น่ะ！）

 

 

สิ่งที่อยู่ในใจตอนนี้ของโนโซมุคือ “การขัดขืน” การกระทำอันแสนไร้เหตุผลของคนพวกนี้โนโซมุโกรธมากที่โดนปฏิบัติอย่างไร้มนุษย์ธรรม

 

 

แต่ว่าเขากำลังถึงขีดจำกัดเขาโดนกระสุนเวทย์เข้าไปหลายนัด แม้พลังโจมตีจะต่ำแต่โดนมากๆเข้าก็กลายเป็นดาเมจสะสม

 

 

ถึงกระนั้นโนโซมุก็ยังคงเมินเฉย เพราะเขาเองโดนอะไรที่หนักกว่านี้เยอะ

 

 

เปลวเพลิงของเทียแมท วิชาดาบของชิโนะ เวทย์อันหลากหลายของรูกาโต้

 

 

กระสุนเวทย์นี่ก็เป็นแค่สิ่งจิ๊บจ๊อยในบรรดาที่เขาเคยเจอมา มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยสักนิด

 

 

ตอนนั้นเองที่กระสุนเวทย์กำลังเข้ามาตรงหน้าของโนโซมุก็มีลูกธนูตัดผ่านหน้าเขาไปป้องกันการโจมตีจากกระสุนเวทย์เหล่านั้น

 

 

「อะ！」「ใครวะ！ใครมันมาขัดขวางกันวะ！！」  

 

 

พวกนั้นตะโกนเสียงดังและมองไปทิศทางของลูกธนูก็พบกับสาวสวยที่ถือคันธนูอยู่

 

 

「ทำอะไรของพวกนายกัน？　พวกนายมาทำอะไรกันในที่แบบนี้？」

 

 

เสียงที่เหมือนระฆังดังก้องกังวาลไปทั่ว

 

 

　หญิงสาวคนนั้นมีผมยาวตรงสีน้ำเงินพลิ้วไสวและหน้าม้าของเธอก็รัดด้วยที่คาดผมสีดำ……。

 

 

「ฉันจะขอถามอีกครั้ง พวกนายมาทำอะไรที่นี่กันแน่？」

 

 

เหนือกว่าสิ่งใด หูของเธอที่ยาวจนมองเห็นได้จากผมของเธอ