พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” – ตอนที่ 66

บทที่５ตอนที่１３

 

 

「เน่ โนโซมุ！　คิดจะไปไหนกันละเนี่ย！？」

 

 

「ไปทางทิศตะวันตกของเขตฝึกพิเศษ！แถวนั้นเป็นที่ซ่อนชั้นดีเพราะมีต้นไม้ตั้งรกรากมากมาย！」

 

 

โนโซมุให้คำแนะนำแก่เพื่อนๆที่ถามอย่างร้อนรน ตามคำบอกเล่นของโนโซมุตรงนั้นมีเนินเขาเล็กๆอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่จะมีป่าปกคลุมมากมาย และการเฝ้าสังเกตจากที่สูงนั้นไม่ค่อยได้ผลเท่าไรนัก

 

 

ทางด้านตะวันออกของพื้นที่ฝึกพิเศษมีถนนไปทางเมืองอาร์คาซัม แต่ไม่มีภูมิประเทศที่เป็นลักษณะจำเพาะเหมือนที่อื่นๆ

 

 

ตอนแรกก็วางแผนจะสร้างฐานบนเนินเขาเล็กๆ จริงอยู่ว่าไม่มีต้นไม้ที่สูงถึงยอดเนิน ทำให้มองเห็นศัตรูที่เข้ามาใกล้ได้ง่ายแต่ในขณะเดียวกันมันก็ไม่มีที่ให้ซ่อนตัว จึงทำให้ต้องเข้าสู้กับอีกฝ่าย

 

 

ไม่ว่ามาร์จะเก่งแค่ไหนหากโดนบุกโจมตีอย่างรวดเร็วก็จะแพ้ในทันที

 

 

ดังนั้นโนโซมุจึงหลีกเลี่ยงด้านเนินเขาและเลือกที่จะซ่อนตัวภายในป่า

 

 

　ผมเลือกที่จะไปทางทิศตะวันตกซึ่งมีต้นไม้มากมาย……。

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก นี่ โนโซมุ！ข้างหลัง ข้างหลังงงง！！」

 

 

「กำลังตามมาอยู่แนะ！！」

 

 

แฮมเรียและคามี่ส่งเสียงมาจากด้านหลังดูเหมือนจะมีทีมที่แอบตามพวกโนโซมุมา

 

 

「รู้แล้วล่ะ！　วิ่งต่อไปเถอะ！」

 

 

โนโซมุบอกให้วิ่งต่อไปแฮมเรียที่อยู่ข้างๆคามี่กำลังเหนื่อยจัด

 

 

 

 

「เน่ โนโซมุ！　ข้าว่าไปสู้กับพวกมันจะดีกว่าไหม！？」

 

 

「ไม่ได้หรอก！　ทีมอื่นๆยังไม่ค่อยแยกจากกันเท่าไรเลย！สู้ตอนนี้จะกลายเป็นการตะลุมบอลเสียมากกว่าเพราะฉะนั้นต้องรอ！！」

 

 

โนโซมุซึ่งกลัวว่าจะกลายเป็นการตะลุมบอล สำหรับฝ่ายโนโซมุที่มีพลังน้อยกว่าแล้วต้องหาวิธีที่ได้คะแนนมาอย่างปลอดภัย พวกโนโซมุเองก็เป็นห้องระดับต่ำๆคงจะมีเป้าหมายที่เล็งมาทางพวกเขาน้อยเพราะชิงไปได้ก็ได้คะแนนน้อยอยู่ดี

 

 

　หากหยุดในสถานการณ์ตอนนี้โดนพวกนั้นกินนิ่มแน่ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่โนโซมุคิดว่าควรเว้นระยะห่างให้มากที่สุดและรอรับมือ

 

 

「อ่าาา！　มันเล็งมาทางนี้แล้ว！」

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกระยะค่อนข้างห่างกันพอสมควร！　ตอนนี้คิดแค่ว่าวิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียวก็พอแล้ว！！」

 

 

กระสุนเวทย์มากมายต่างถูกยิงมาทางนี้ ทอมมี่กรีดร้องกับสถานการณ์ตรงหน้าแต่โนโซมุที่วัดจากระยะห่างแล้วก็ค่อนข้างใจเย็น และบอกให้พวกเขาวิ่งต่อไป ในความเป็นจริงแม้ว่าเวทย์จะเยอะแค่ไหนแต่ก็ห่างไกลมากนักและยังมีต้นไม้รอบๆที่ป้องกันการโจมตีให้พวกเรา

 

 

เดิมทีนักเรียนพวกนี้ก็แค่สู้กันในสนามฝึกเพียงอย่างเดียว พวกเขาไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ในพื้นที่ๆหลากหลาย อย่างเช่น ป่า

 

 

แน่นอน ว่าพวกเขาไม่มีประสบการณ์การเข้าป่าเหมือนโนโซมุ นักเรียนจำนวนน้อยนักที่จะรับคำขอและมาทำภารกิจภายในป่า พวกเขาเหล่านั้นที่มีจำนวนน้อยอยู่แล้วต่างก็ตื่นเต้นกับการฝึกพิเศษจนลืมไปว่าที่ต่อสู้เป็นป่ากันไปหมด

 

 

「บ้าเอ้ย！　รอด้วยสิวะ！！」

 

 

ปาร์ตี้ที่ไล่ตามพวกเรามาตะโกนไล่หลังมาและปล่อยเวทย์มาอีกครั้ง อย่างไรก็ตามมันไม่โดนพวกเราแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งร่ายเวทย์ก็ยิ่งห่างจากพวกโนโซมุ

 

 

ปาร์ตี้ของโนโซมุยังคงวิ่งต่อไป ไม่นานนักพวกเขาก็ได้จุดดักซุ่ม

 

 

◇◆◇

 

 

「……ฟู่ ดูเหมือนจะเริ่มแยกกันแล้วนะ」

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……งั้นเหรอ ค่อยยังชั่ว」

 

ในที่สุดพวกโนโซมุก็หยุดหลังจากยืนยันว่าไม่มีใครตามมาแล้ว สมาชิกคนอื่นๆก็ถอนหายใจ บางทีอาจจะเพราะโล่งใจแล้วที่แฮมเรียรอดจากสถานการณ์ชวนเหนื่อยมากที่สุด

 

 

หลังจากจิบน้ำจากขวดน้ำและหายใจเข้าเพื่อสูดอากาศ โนโซมุก็หยิบแกนไม้ที่พันด้วยด้ายจากกระเป๋าออกมา

 

「……โนโซมุ จะทำอะไรน่ะ？」

 

「ในขณะนี้ก็จะทำอุปกรณ์เตือนภัยเอาไว้น่ะ ระหว่างนี้ก็ช่วยยืนยันสกิลของแต่ละคนทีนะได้ไหม? มาร์เองก็ฝากด้วยนะ」

 

โนโซมุเริ่มลงมือทำงานตามแผนของเขา จากนั้นก็พันด้ายรอบๆต้นไม้จนกลายเป็นพื้นที่วงกลมรอบๆพื้นที่ปาร์ตี้ของพวกเขา ในที่สุดหลังจากพันมันหลายๆรอบ โนโซมุก็กลับไปที่ตำแหน่งเดิมและเมื่อปลายของอีกด้านผูกกับแกนไม้ ก็โดนยึดกับต้นไม้โดยสมบูรณ์

ถ้ามีคนเข้ามาละก็แกนไม้ที่ผูกด้ายไว้จะล้มลงและแจ้งให้รู้ว่ามีคนบุกเข้ามาหาแล้ว เป็นอุปกรณ์เตือนภัยง่ายๆ

 

 

มาร์ถามถึงสกิลของจินขณะที่โนโซมุกำลังสร้างตาข่ายเตือนภัย เมื่อมาร์ฟังจบก็โนโซมุก็ทำเสร็จพอดี

 

「งั้นเรามาทำฐานกันเถอะ จะได้วางกับดักรอบๆตัวได้」

 

「นี่ โนโซมุจะสร้างกับดักอย่างเดียวเหรอ？　มันก็ดีหรอกนะสำหรับการตั้งรับแต่ว่ามันไม่ดูขี้เกียจไปหน่อยเหรอ แบบนี้จะได้คะแนนเยอะพอเหรอ……」

 

มาร์บ่นกับโนโซมุ แน่นอนสถานการณ์มันจะไม่ดีขึ้นแม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะค่อยๆหายไปก็เถอะ ทางที่ดีควรลงมือแต่เนิ่นๆ โดยเฝ้ามองสถานการณ์และคอยจัดการไปทีละฝ่าย

 

「รู้อยู่แล้วล่ะ แต่ว่ากำลังคิดแผนอยู่ งั้นลองมาฟังกันหน่อยไหมละ」

 

ทุกคนต่างฟังเรื่องของโนโซมุที่จะบอกแผนการให้ทุกคนฟัง แผนก็ประมาณนี้

 

 

ขั้นแรกแบ่งปาร์ตี้ของพวกเราออกเป็นสองส่วน หนึ่งคือทีมที่เป็นฝ่ายบุก อีกทีมเป็นฝ่ายป้องกันฐาน

 

 

ทีมฝ่ายบุกจะได้แก่ มาร์ ทอมมี่ และ คามี่ ทีมป้องกันจะได้แก่ โนโซมุ จิน เดร็ก และ แฮมเรีย

 

 

ทีมที่จะบุกจำเป็นต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งและความคล่องตัวในการต่อสู้สูง โนโซมุเลยเสนอชื่อมาร์ออกไป คามี่เองก็เคลื่อนไหวรวดเร็วพร้อมกับใช้มีดสั้น และ ทอมมี่ที่เป็นนักดาบ

 

 

นอกจากนี้ เนื่องจากจำเป็นต้องกันฐานด้วย โนโซมุที่เป็นหัวหน้าปาร์ตี้ จินที่มีความสามารถในการดึงดูดฝ่ายตรงข้าม เดร็กที่สามารถโจมตีได้หลากหลาย และแฮมเรียที่เป็นนักเวทย์

 

 

กลยุทธ์ของโนโซมุคือทีมที่ทำหน้าที่บุกจะต้องไปไล่เก็บคะแนนมาให้ได้มากที่สุด ในขณะที่ทีมป้องกันจะคอยป้องกันฐานเพื่อไม่ให้คะแนนหลุดไปฝั่งตรงข้าม

 

 

 

「เน่ พวกเราจะไม่อยู่รวมกันจริงๆนะเหรอ？　ถ้าอยู่รวมกันมันจะปลอดถัยกว่านะ……」

 

แฮมเรียออกความเห็นกับแผนการของโนโซมุด้วยความเป็นห่วง

 

 

ในความเห็นของเธอการอยู่ร่วมกันจะดีที่สุด แต่โนโซมุปฏิเสธ

 

「ไม่หรอก ถ้าอยู่รวมกันจะแย่กว่าเก่า ทีมป้องกันขอแค่ป้องกันได้ก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ ใช้เวทย์ตอดๆพวกมันไปเรื่อยๆถ่วงเวลาเอาไว้ หากโดนโจมตีก็แค่เคลื่อนที่ไปรอบๆป่า เท่านี้ทีมก็ไม่น่าจะโดนทำลายในทันที」

 

ทีมบุกของโนโซมุคือมาร์ที่มีพลังล้นเหลือ และแฮมเรียที่เป็นฝ่ายปราการสุดแกร่ง ไม่ใช่ว่าคนอื่นจะใช้เวทย์ไม่ได้นะ แต่ว่าแฮมเรียเป็นนักเวทย์ก็น่าจะชำนาญที่สุด เพราะฉะนั้นวิธีกันฐานด้วยเวทย์ถือเป็นหัวใจหลักเลย

 

「นั่นเป็นเหตุผลให้คนแกร่งๆไปชิงแต้มมาไง พวกนั้นมีโอกาสเจอปาร์ตี้มากมายมากกว่าพวกเราที่คอยเฝ้าฐาน」

 

ฝ่ายป้องกัน อาจารย์เองที่รับหน้าที่เป็นสัตว์อสูรเองก็โจมตีไม่เลือกหน้าเพราะฉะนั้นจะปล่อยให้ทีมจมอยู่ที่เดียวไม่ได้ ในทางกลับกันฝ่ายเราจะโดนถล่มอยู่ฝ่ายเดียวและงานจะไม่เดินเลย

 

 

เพื่อกันอาจารย์ที่รับบทเป็นสัตว์อสูรเราจำเป็นต้องส่งหน่วยที่แข็งแกร่งที่สุดออกไปเพื่อไม่ให้บุกมาถึงฐานได้ ในกรณีเลวร้ายที่สุดดฝ่ายเราจะไม่เสียคะแนนจนหมด ก่อนที่จะจบการฝึก

 

 

ในกรณีเควสที่ได้ในจี้เป็นเควสค้นหาก็แค่นำมันไปส่งที่สำนักงานใหญ่ โอกาสในการซุ่มโจมตีก็ไม่ใช่ศูนย์ซะทีเดียว อย่างไรก็ตามหากลดจำนวนคนลงและรีบไปให้ไวที่สุดโอกาสจะโดนเจอจะน้อยกว่าเกาะกลุ่มไป ยิ่งคนน้อยยิ่งเคลื่อนไหวได้สะดวก

 

 

นอกจากนี้ มาร์ที่มีพลังแข็งแกร่งและทะลวงฝ่ายตรงข้ามได้ก็สามารถผ่านสถานการณ์นั้นไปได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

「แต่ว่าไม่เป็นไรงั้นเหรอ？กองหน้าดี แต่กองหลังกลับไม่แข็งแกร่งเท่าที่ควรเลยนะ？」

 

จินพูดด้วยท่าทีกังวลดูเหมือนว่าเขากังวลว่าทางฝั่งกันฐานจะเป็นฝ่ายแพ้เสียเอง

 

「ไม่จำเป็นต้องปกป้องฐานหรอกนะ งานนี้เน้นเอาตัวรอดไว้ก่อนและในกรณีฉุกเฉินทิ้งฐานไปได้เลย ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะบอกเอง」

 

โนโซมุหยิบหินออกมาสองก้อน เป็นหินที่โปร่งใส่เหมือนกับคริสตัลและมีรูปร่างได้สัดส่วน

 

「นี่คือ “หินแฝดบอกลาง” จะเรืองแสงสีแดงเมื่อได้รับแรงกระแทก และเมื่อเรืองแสง อีกอันก็จะเรืองแสงด้วย เป้นสัญญาณเอาไว้บอกว่าละทิ้งฐานทัพแล้ว จะใช้หินนี่เป็นตัวส่งสัญญาณ จริงๆก็ซื้อมาเอาไว้เผื่อเอาไว้กรณีหลงกับมาร์」

 

โนโซมุมอบอัญมณีบอกลางให้กับมาร์

 

「……อย่างงี้นี่เอง ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะรู้สถานการณ์ของทั้งสองฝ่าย」

 

「อืม ถ้างั้นจุดนัดพบอยู่ทางทิศเหนือจากที่นี่ มีต้นไม้ใหญ่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือบนแผนที่นี้และมีหินก้อนใหญ่อยู่ข้างๆต้นไม้นั่น หากไม่สามารถมารวมตัวกันได้ภายในหนึ่งชั่วโมง ให้คิดว่าโดนจัดการไปแล้วก็แล้วกัน ถ้าผมโดนจัดการ จินจะคอยออกคำสั่งแทนผมและมาร์เองก็คอยรับคำสั่งและร่วมมือกับพวกจินด้วย」

 

เขาให้คำแนะนำยามเมื่อเขาถูกกำจัด เพื่อหลีกเลี่ยงกรณีสูญเสียหัวหน้าทีมเขาเลยให้คำแนะนำ

มาร์เองก็จ้องมอง “หินแฝดบอกลาง”บนฝ่ามือและมองโนโซมุ

 

「……มาร์ มีอะไรที่ไม่เข้าใจรึเปล่า？」

 

「……ไม่เป็นไร เข้าใจทุกอย่างแล้วล่ะ」

 

มาร์ดูลังเลอยู่สักครู่ แต่เขาก็เก็บหินแฝดบอกลางไปโดยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

โนโซมุเองก็รู้สึกแปลกใจกับท่าทีแปลกๆของมาร์

 

「ถ้างั้นจะไปแล้วนะโนโซมุ ฝากที่เหลือด้วยล่ะ」

 

「อาา ระวังตัวด้วยนะ」

 

มาร์พยักหน้ารับคำพูดของโนโซมุและหายเข้าไปในป่าพร้อมกับทอมมี่และคามี่ โนโซมุยืนยันหลังจากเห็นพวกเขาหายไปแล้ว

◇◆◇

「……อูวววว」

 

「อั่ก……」

 

「โอววว……」

 

ทางด้านทิศใต้ของพื้นที่ฝึกพิเศษแสงแดดค่อยๆส่องลงมาทางทิศใต้ มีต้นไม้รกบังและป่าไม้ก็เริ่มมืดลงในเวลากลางวัน

 

 

เสียงครวญครางดังก้องอยู่ในป่าทึบๆมีนักเรียนประมาณ 10 คนนอนอยู่บนพื้น ทุกคนต่างเจ็บตัวกันทั้งนั้น

 

 

อย่างไรก็ตามจี้ของเหล่านักเรียนทั้งหมดต่างเรืองแสงสีแดง แสดงว่าโดนตัดสิทธิ์จากการฝึกพิเศษแล้ว ถ้าสังเกตดีๆน่าจะเป็นนักเรียนห้อง 3และ 4

 

「ฮะฮะฮะฮะ」

 

ในขณะเดียวกันมีเพียงนักเรียนคนเดียวที่กำลังถือดาบเผชิญหน้ากับใครบางคน ไม่รู้หรอกว่าหน้าตาเป็นยังไงเพราะแอบอยู่หลังต้นไม้ แต่เท่าที่เห็นเหมือนจะเป็นผู้หญิง คงเป็นคนที่ลอบโจมตีพวกเขา ทุกคนบอกได้เลยว่าเธอคนนั้นไม่ธรรมดาและสามารถเอาชนะนักเรียนห้อง3และ 4 จำนวน 10 กว่าคนได้

 

「หนอยยยยยยย！！」

 

ปาร์ตี้ของห้อง 4กำลังเผชิญหน้ากับศัตรูสุดแกร่งในทัดใด นักเรียนชายที่ถือดาบพุ่งเข้าไปในเงามืด ไม่ว่าเพื่อนๆจะโดนจัดการยังไงเขาเองก็ต้องทุ่มสุดตัวแล้ว

เงานั่นยังคงเคลื่อนไหวขณะที่เคลื่อนไหวเหมือนเด็กๆวิ่งซน เงาวาบนั่นก็ตัดผ่านสามลมด้วยแขนของเธอ ในขณะนั้นเสียงบรรยากาศก็ระเบิดออก ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็พุ่งเข้ามาที่แขนของนักเรียนชาย

 

「อั่ก！」

 

นักเรียนชายคนนั้นร้องครวญคราง ความเจ็บปวดที่แขนกำลังซาลง และความก็มีท่าทีเร่งรีบ

 

「เวรเอ้ย！！」

 

นักเรียนชายคนนั้นพยายามลุกขึ้น อย่างไรก็ตามเงานั่นสะท้อนฟันแขนเขาอย่างรวดเร็วและทุกครั้งก็จะเกิดเสียงระเบิดอากาศ

 

「อั่ก！　อึก！！　ว๊ากกกกกก！！！」

 

ทุกครั้งที่เกิดเสียงระเบิดของอากาศจะมีเสียงร้องดังขึ้นและบาดแผลก็ถูกแกะสลักไปทั่วร่าง

สติของชายหนุ่มเริ่มขาวโพลนเนื่องจากความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทั้งร่างไม่หยุดพัก ในที่สุดเขาก็ล้มลงกับพื้น ทันทีหลังจากนั้นจี้ก็เรืองแสงสีแดง ความเสียหายมันเกินกว่าที่กำหนดไว้

 

「อะอั่ก……」

 

「……ขอโทษน้าาาา~ไม่เป็นไรใช่ม้า～～？」

 

นักเรียนชายคนหนึ่งล้มลงกับพื้นและกำลังคร่ำครวญ เงาที่โผล่มาจากหลังต้นไม้ มีผมสีน้ำตาลยาวเป็นลอน เสียงที่ท่าทางผ่อนคลาย ดวงตาที่แสนริบหรี่ ตัวตนที่แท้จริงของเงานั่น คือ อันริ ・วาร์ ครูประจำชั้นของห้อง 10

เธอปฏิบัติต่อเหล่านักเรียนที่เธอทำลงไปด้วยท่าทางรู้สึกผิด บางทีอาจจะเป็นเพราะการรักษาของเธอเหล่านักเรียนก็เริ่มที่จะผ่อนคลายลง อย่างไรก็ตามบาดแผลก็ยังคงเต็มตัวและพวกเขาก็ส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

「……ทุกโคนนน～ ขอโทษด้วยน้าที่ทำให้ต้องเจ็บตัวกันแบบนี้ เทเฮะ～～」

 

「อั่ก……。ทางนี้ก็เช่นกัน……เพราะมันคือการฝึกพิเศษ……」

 

อันริกล่าวขอโทษเหล่านักเรียน นักเรียนชายที่แพ้ไปก็ไม่โทษว่าเป็นความผิดของเธอ

 

「เอาจริงน้า~เค้าอยากจะพาทุกคนไปที่สำนักงานใหญ่ไวๆ～。……แต่ว่าขอโทษน้า～～」

 

「ไม่เป็นไรครับไม่ต้องห่วงพวกเรา………เชิญทำหน้าที่ต่อไปเถอะครับ……」

 

นักเรียนชายคนนั้นบอกเธอว่าไม่จำเป็นต้องขอโทษ

 

 

บทบาทของอันริคือเป้าหมายพิเศษกล่าวอีกนัยหนึ่งรับบทหน้าที่เป็นสัตว์อสูรสุดแกร่งที่จะโจมตีนักเรียนไม่เลือกหน้าและเป็นการปลุกระดมเหล่านักเรียนไม่ให้อยู่เฉยๆกับสถานการณ์ในตอนนี้

 

 

อันริน้ำตาคลอกับคำพูดของนักเรียนคนนั้น

 

 

เธอพยักหน้าเช่นนั้นและหายตัวเข้าไปในป่า ถึงอย่างนั้นเธอก็มองกลับมาด้วยความกังวล

 

 

อันริกำลังมุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งน่าแปลกโนโซมุเองก็ตั้งฐานอยู่ที่นั่น