ยังมีคำถามอีกอีกข้อหนึ่ง ถ้านี่คือสมบัติที่ผู้หญิงทะยานฟ้าคนนี้ซ่อนไว้ แล้วนางได้หกเคล็ดวิชาพิเศษมาได้อย่างไร? อิงจากวิธีการซ่อนสมบัติแบบนี้ นางจะมีภาคดินของทั้งหกเคล็ดวิชาเลยหรือเปล่า?
กับคำถามนี้เหมียวอี้ทั้งเฝ้าคอยทั้งกังวล เฝ้าคอยเพื่อจะดูว่าหกเคล็ดวิชาพิเศษอยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้นหมดเลยหรือเปล่า แต่ก็กังวลอีกว่ามันจะถูกวางแยกไว้คนละที่แบบนี้จริงๆ ซ่อนของไว้ทางโน้นทีทางนี้ทีเต็มจักรวาล เวลาจะตามหาขึ้นมาก็ลำบากมาก
เรื่องแบบนี้เก็บมาคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ประเดี๋ยวเดียวเขาก็ออกมาจากห้องหิน กลับมาในช่องว่างใต้ดินที่มีแสงสีแดงและแสงสีนำเงินส่องผสมกัน
ถ้าเขาไม่ได้ฝึกเคล็ดวิชาอัคนีดาราก็ว่าไปอย่าง คนที่ฝึกเคล็ดวิชาอัคนีดารา เมื่อมาถึงสถานที่แบบนี้แล้ว จะยังขยับเท้าเดินจากไปได้อย่างไรกัน
ไม่มีอะไรต้องพูด ไฟหยินหยางมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เหมียวอี้ยิ่งมองก็ยิ่งหิวกระหาย นำระฆังดาราออกมาติดต่อกับสวีถังหราน บอกว่าตัวเองเปลี่ยนสถานที่ฝึกตน บอกพวกเขาว่าไม่ต้องมาหาตน ให้อยู่ที่นั่นอย่างสงบใจ ถ้าเกิดเรื่องค่อยติดต่อเขาอีกที
มารดาเจ้าเถอะ เจ้าบ้านี่คงไม่ได้หาลู่ทางเจอแล้วหนีไปคนเดียวหรอกใช่มั้ย? สวีถังหรานร้อนใจนิดหน่อย ถามว่า : เจ้าไปฝึกตนที่ไหน?
เหมียวอี้ : ไม่ได้ออกไปไหน ยังอยู่ดาวสองขั้ว ข้าจะกลับไปทุกๆ สามถึงห้าวัน ช่วยข้าบอกปานเยว่กงและฮูหยินด้วย
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ สวีถังหรานถึงได้สงบใจลงบ้างนิดหน่อย
หลังจากรับมือกับทางสวีถังหรานเรียบร้อยแล้ว เหมียวอี้ก็เดินวนคางคกอีกรอบ เงยหน้ามองอัคคีน้ำแข็งอันสวยวิจิตรตระการตาด้านบนอยู่เป็นระยะ แล้วก็ยื่นมือไปลูบคางคกร่างยักษ์อยู่เรื่อยๆ กำลังครุ่นคิดว่าถ้าตัวเองดูดซับไฟหยินหยางพวกนี้แล้ว จะสามารถฝึกปล่อยเปลวเพลิงล่องหนออกมาได้มากขนาดไหน
คนอื่นไม่รู้ชัด แต่ตัวเองรู้อยู่แจ่มแจ้ง เปลวเพลิงล่องหนที่ตัวเองปล่อยออกมาล้วนเคี่ยวกลั่นออกมาจากดาวสีแดงและดาวสีฟ้าที่อยู่ในต้นกำเนิดพลังอิทธิฤทธิ์ของร่างกาย พอเริ่มร่ายอิทธิฤทธิ์ ดาวสีแดงและดาวสีฟ้าในต้นกำเนิดพลังอิทธิฤทธิ์ก็จะโคจรร่วมกันด้วยความเร็วสูง ผลิตเป็นเปลวเพลิงล่องหนให้ตัวเองใช้งาน
และจำนวนดาวสีแดงและดาวสีฟ้าในร่างกายก็มีจำกัด หลังจากขโมยดูดซับอัคคีน้ำแข็งมาจากตำหนักน้ำแข็งขั้วเหนือและขั้วใต้จำนวนหนึ่ง มันก็แทบจะไม่เคยเพิ่มขึ้นอีกเลย ดังนั้นจึงผลิตเปลวเพลิงล่องหนออกมาได้ไม่มาก ก็เลยไม่เคยควบคุมเปลวเพลิงล่องหนจำนวนมากมาก่อน ตอนนี้ที่นี่มีไฟหยินหยางมากขนาดนี้ ทำให้เขาตั้งตอรอมาก
เขาเคาะบนตัวคางคกสองสามครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไร ถึงได้ถลันตัวขึ้นมาเหยียบบนหลังคางคก นั่งขัดสมาธิบนนั้น หยิบยาเม็ดโลหิตออกมากำไว้ในมือสองเม็ด แล้วหลับตารวบรวมสมาธิ เริ่มร่ายเคล็ดวิชาอัคนีดาราฝึกตน
ผ่านไปไม่นาน บนตัวคางคกที่เขานั่งอยู่ก็เริ่มมีหมอกแดงลอยออกมา มันถูกดูดซับเข้าไปในร่างกายเขา เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น รูปคนที่อยู่ในเกราะน้ำแข็งบนตัวคางคกก็เริ่มฉุนเฉียวทันที กำลังวิ่งเพ่นพ่านอยู่ในเกราะน้ำแข็ง ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังรีบร้อนจะหลบหนี ทว่ากลับไม่มีทางหลุดพ้นจากพันธนาการจากเกราะน้ำแข็ง
พอเป็นแบบนี้ ก็เหมือนกับเกราะน้ำแข็งทุกชิ้นบนตัวคางคกกำลังกะพริบแสงสีแดง
ส่วนหมอกสีฟ้าที่หมุนเป็นเกลียวอยู่ด้านบนพักหนึ่งก็กรอกเข้าในร่างกายเหมียวอี้แล้ว
เป็นฉากที่ประหลาดมาก ระหว่างหมอกแดงกับหมอกสีฟ้าเหมือนจะข่มกัน ตอนที่กรอกเข้าในร่างกายเหมียวอี้พร้อมกัน ก็เรียกได้ว่าแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน หมอกสีฟ้าที่ตกลงมาจากข้างบนครอบคลุมแค่ส่วนหัวไหล่ของเหมียวอี้เท่านั้น ส่วนท่อนข้างคืออาณาเขตของหมอกแดง
เหมียวอี้เองก็ไม่ได้ดูดซับไฟหยินหยางนี้เป็นครั้งแรก เมื่อก่อนเวลาดูดซับธาตุไฟหยินหยางประเภทนี้ เป็นเรื่องยากมากที่จะมองเห็นได้ด้วยตาเนื้อ แต่ตอนนี้มันกลับกลายสภาพเป็นหมอกที่ตาเปล่าสามารถมองเห็นได้ กรอกเข้าร่างกายเหมียวอี้โดยแบ่งแยกเป็นสองสี เป็นภาพที่งดงามอลังการ จากสิ่งนี้จะเห็นได้ถึงความเข้มข้นของธาตุไฟหยินหยางของที่นี่
ธาตุไฟหยินหยางที่ดูดซับแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน แต่หลังจากดูดซับเข้ามาในต้นกำเนิดพลังอิทธิฤทธิ์ของเหมียวอี้แล้ว หยินหยางที่กลมกลืนกันผ่านเคล็ดวิชาอัคนีดาราก็ค่อยๆ กะพริบเป็นดวงดาว กลายเป็นจุดดวงดาวสีฟ้าและสีแดง แล้วเริ่มโคจรคู่กัน ราวกับศัตรูคู่แค้นได้กลายเป็นสหายรักที่รักษาสมดุลต่อกันแล้ว
หลังจากนั้นหนึ่งวัน เหมียวอี้ก็สำรวจดูนิดหน่อย ในใจเขารู้สึกทึ่งมาก ใช้เวลาเพียงแค่วันเดียว ในต้นกำเนิดพลังอิทธิฤทธิ์ก็มีดาวสีฟ้าและแดงเพิ่มมาเกือบห้าสิบคู่แล้ว หรือพูดได้อีกอย่างว่า ในเวลาหนึ่งวัน ความเร็วในใจการกลั่กรองลูกแก้วพลังปรารถนาระดับต่ำก็จะเพิ่มเป็นห้าสิบลูกแล้ว
อย่าไปมองว่ามีแค่ห้าสิบลูกนะ พอสะสมไปเรื่อยๆ มันก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แล้ว…
หลังจากนั้นหนึ่งวัน เหมียวอี้ก็ออกจากการเก็บตัวฝึกฝน ไม่ออกจากการเก็บตัวคงไม่ได้ ถ้าไม่ออกมาทางสวีถังหรานจะกังวลใจ อีกฝ่ายใช้ระฆังดาราติดต่อเขาทุกๆ สามวันห้าวัน
หลังจากทั้งสองฝ่ายเจอกันแล้ว เมื่อเห็นว่าเหมียวอี้ไม่ได้ทิ้งพวกเขาแล้วหนีไป สวีถังหรานถึงได้โล่งอก พอเห็นหน้าก็ถามทันทีว่า “เจ้าไปที่ไหนมากันแน่?”
เหมียวอี้มองปานเยว่กงและฮูหยินที่ทำสีหน้าเหมือนตั้งคำถามเหมือนกัน แล้วตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “ไม่ปิดบังทุกท่านนะ ข้าฝึกเคล็ดวิชาธาตุไฟ ข้าไปหาสถานที่ที่มีไฟใต้ดินอุดมสมบูรณ์เพื่อฝึกตนมา นี่ก็เป็นสาเหตุที่ข้ามาดาวสองขั้ว ทุกท่านไม่ต้องคิดมากหรอก”
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้! ทุกคนวางใจแล้ว
ภายใต้ความดีใจ สวีถังหรานก็ลงมือปรุงอาหารป่าด้วยตัวเองอีกครั้ง ทุกคนนั่งร่วมโต๊ะและพูดคุยเรื่องตำนานในแดนฝึกตนกัน ในจุดนี้เหมียวอี้เหมาะจะเป็นฝ่ายฟังที่สุด ความรู้เรื่องพิภพใหญ่ที่เขามีตอนนี้ อย่าว่าแต่เทียบกับปานเยว่กงและฮูหยินไม่ติดเลย แม้แต่สวีถังหรานเขาก็เทียบไม่ได้ เพียงเอ่ยถามบางครั้งเมื่อเจอจุดที่ไม่เข้าใจ
หลังจากกินดื่มอย่างสุขสำราญ เหมียวอี้ก็ออกมาคนเดียวอีกครั้ง กลับลงไปใต้ชั้นน้ำแข็งลึกหมื่นจั้งเพื่อฝึกตนต่อไป
และแน่นอน คนที่เป็นห่วงเขายังมีเหล่าภรรยาในบ้านอีก อวิ๋นจือชิวไม่พูดอะไร แค่รู้ว่าเขาปลอดภัยก็พอแล้ว ส่วนสองพี่น้องโอวหยาง ตอนนี้ก็รู้เรื่องที่เหมียวอี้มาเข้าร่วมการทดสอบแล้วเหมือนกัน พวกนางเป็นห่วงสุดๆ มีติดต่อมาบางครั้ง มีเพียงฝั่งฉินเวยเวยที่ยังไม่รู้สถานการณ์ แต่ก็ใช้ระฆังดาราติดต่อมาหาเหมียวอี้บ้างในบางครั้ง นางพูดแสดงความรักความห่วงใย สุดท้ายก็แสดงความขื่นขมจากความคนึงหา ถึงอย่างไรเหมียวอี้ก็ออกมาข้างนอกทั้งๆ ที่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน เพิ่งได้ลิ้มลองรสชาติระหว่างชายหญิงเป็นครั้งแรกก็ต้องจากกันนานแล้ว ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกได้
สำหรับเรื่องนี้ เหมียวอี้เองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่สะดวกจะเปิดเผยจริงๆ ไม่เกี่ยวกับรักหรือไม่รัก ด้วยสถานการณ์ของฉินเวยเวยในตอนนี้ ถ้ารู้เรื่องบางเรื่องมากไปก็อาจจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับนาง หรือพูดได้อีกอย่างงว่า ถ้ารู้มากเกินไปจะไม่เป็นผลดีกับทุกคน จะทำให้เป็นกังวลกันไปหมด ดังนั้นเรื่องบางเรื่องผู้ชายจึงไม่บอกผู้หญิง เหมียวอี้จึงได้แต่บอกนางว่าตัวเองติดธุระสำคัญ แล้วสัญญาอย่างหนักแน่นว่าอีกหนึ่งร้อยปีจะกลับไปอยู่กับนางแน่นอน
อีกตั้งหนึ่งร้อยปีเชียวเหรอ? ฉินเวยเวยจนใจมาก แต่ก็ทำได้เพียงเท่านี้ ทำได้เพียงตั้งตารอเพื่อจะพบกันอีกครั้งในอีกหนึ่งร้อยปี
มีอีกคนที่ทำให้เหมียวอี้เป็นห่วงมาก นอกจากศีลแปดก็ไม่มีใครแล้ว ศีลแปดได้ข่าวจากปีศาจโลหิตที่กลับมาหาเป็นครั้งคราว ว่าเหมียวอี้ไปเข้าร่วมการทดสอบ ยามว่างก็จะส่งข้อความมาถามว่าพี่ใหญ่เป็นยังไงบ้าง หลังจากรู้ว่าไม่ได้เกิดเรื่องขึ้นกับเหมียวอี้ ก็ไม่ได้ส่งข้อความมาอีก ปล่อยให้เหมียวอี้ถามซักไซ้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ต่อให้ตีให้ตายศีลแปดก็ไม่ยอมบอก
สำหรับศีลแปด สถานการณ์ก็เห็นๆ กันอยู่ ถึงแม้พี่ใหญ่จะกำลังทำการทดสอบแบบปิด แต่ก็ยังมีเครือข่ายสังคมอยู่ ขอเพียงตนกล้าเปิดเผยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน พี่ใหญ่จะต้องส่งคนมาจับตัวแน่นอน ถึงอย่างไรพี่สะใภ้ท่านนั้นก็ไม่ใช่เล่นๆ
ตอนนี้เขายังมีธุระที่สำคัญมากต้องจัดการ…
“ไต้ซือ ท่านกำลังติดต่อกับใครอยู่?”
ธิดาศักดิ์สิทธิ์มู่น่าที่นั่งเคียงกันอยู่บนกิ่งไม้ เมื่อเห็นศีลแปดเก็บระฆังดารา ก็เอ่ยถามอย่างแปลกใจ ตอนนี้ทั้งสองล้วนใส่ชุดสีขาวบริสุทธิ์ทั้งตัว
ป่าลึกที่เผ่าปีศาจอยู่อาศัย ยามอยู่ภายใต้แสงจันทร์นั้นสวยงามราวกับเป็นภาพฝันมายา งดงามพร่างพราว ศีลแปดยิ้มบางๆ พร้อมตอบว่า “จำไว้นะ ต่อไปอย่าเรียกข้าว่าไต้ซืออีก เรียกฉายานามศีลแปดของข้าก็พอ”
มู่น่าพยักหน้า จากนั้นก็กะพริบดวงตากลมโตบริสุทธิ์ทันที ถามว่า “แบบนั้นจะเป็นการไม่ให้เกียรติไต้ซือหรือเปล่า?”
ศีลแปดชี้ไปยังสระน้ำที่อยู่ไม่ไกล พร้อมถามว่า “งั้นครั้งนั้น ตอนที่ข้าเห็นเจ้าอาบน้ำ เจ้ารู้สึกหรือเปล่าว่าข้าไม่ให้เกียรติเจ้า?”
มู่น่าอับอาย แต่ก็ยังครุ่นคิดอย่างใจเย็น จากนั้นก็ส่ายหน้าตอบ “ไต้ซือบังเอิญมาเห็น ไม่ได้ถือว่าไม่ให้เกียรติค่ะ”
เห็นได้ชัดเจนมาก การที่ใครบางคนพยายามอดทนวางมาดสง่าภูมิฐานมาหลายปี ความพยายามนี้ไม่ได้สูญเปล่า ปกติเวลาเขาเดินอยู่ที่นี่ แม้แต่ดอกไม้ใบหญ้าสักต้นก็อดทนไม่ยอมเหยียบ ถ้าบังเอิญเหยียบมดตายสักตัวก็จะสวดมนต์ให้มันไปดี ไม่เคยกินเนื้อ กินแต่พืชผัก ทำแบบนี้ถูกใจเผ่าปีศาจมาก ทั้งเผ่าปีศาจจึงรู้สึกว่าเขาเป็นพระที่มีเมตตาธรรมเกินไป และทำให้สนิทกับธิดาศักดิ์สิทธิ์มู่น่ามากขึ้นด้วย ก็เลยเกิดภาพที่ทั้งสองนั่งด้วยกันเหมือนอย่างตอนนี้ ไม่มีใครคิดว่าศีลแปดจะทำอะไรไม่ดีกับธิดาศักดิ์สิทธิ์มู่น่า ประเด็นสำคัญคือศีลแปดวรยุทธ์ต่ำเกินไป จะโดนคนอื่นทำร้ายได้ง่ายๆ มากกว่า
ที่จริงทุกครั้งที่ศีลแปดต้องการจะเดินออกมาไกลๆ คนของเผ่าปีศาจก็จะค่อนข้างเป็นห่วง เป็นเพราะพระรูปนี้จิตใจดีเกินไป แถมผู้หญิงคนนั้นที่คอยปกป้องเข้าอยู่ตลอดก็ไม่อยู่ ทุกคนจึงกังวลว่าเขาจะโดนคนอื่นทำร้าย ทั้งยังส่งคนมาติดตามปกป้องเขาด้วย
เผ่าปีศาจมีเจตนาดี แต่ศีลแปดแทบอยากจะร้องไห้ เขาแค่กินผักมานาน จึงอยากจะออกไปหาเนื้อกินก็เท่านั้นเอง เมื่อโดนคนตามจึงกินไม่ได้ ตัวเองวรยุทธ์ต่ำเกินไปจึงหนีอีกฝ่ายไม่พ้น…
ไม่พูดเรื่องในอดีต พูดแค่เรื่องในปัจจุบัน เห็นเพียงศีลแปดส่ายหน้าบอกว่า “อามิตาพุทธ บอกแล้วว่าอย่าเรียกไต้ซือ”
มู่น่าหัวเราะจนเห็นฟัน แล้วเรียกด้วยเสียงอ่อนปวกเปียกว่า “ศีลแปด!”
ดังนั้นศีลแปดจึงถกปัญหาเรื่องอาบน้ำกับนางต่อไป “ในสายตาข้า สรรพสัตว์ล้วนเท่าเทียมกันหมด ต่อให้ไม่ได้ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ สิ่งที่ข้าเห็นก็เป็นเพียงหนังเหม็นเน่า ยกตัวอย่างเช่นเวลาข้าอาบน้ำ จะให้เจ้าเห็นก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน”
บทเขาจะทำก็ทำเลย ลอยลงไป แล้วยืนถอดเสื้อผ้าอยู่ริมสระน้ำ ถอดหมดจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว กระโดดลงไปในสระน้ำที่ใสแจ๋ว พอหันกลับมาก็เห็นมู่น่ากระโดลงจากต้นไม้แล้ว ไปหลบอยู่หลังต้นไม้ไม่กล้ามอง
“มู่น่า ถ้าในใจเจ้าไม่มีความคิดฟุ้งซ่าน เหตุใดต้องหลบหลีกไม่ยอมมอง?” ศีลแปดถามพร้อมรอยยิ้ม
เหมือนจะอยากพิสูจน์ว่าในใจตัวเองไม่ได้มีความคิดฟุ้งซ่าน มู่น่ากัดฟันก้าวช้าๆ ออกมาจากหลังต้นไม้ ยังคงอับอายอย่างเลี่ยงไม่ได้
แต่สำหรับศีลแปดแล้วไม่เป็นอะไร ระยะห่างค่อยๆ เข้าใกล้กัน เจอกันครั้งแรกจะรู้สึกแปลกหน้า แต่พอเจอกันครั้งที่สองก็จะเกิดความคุ้นเคย ดังนั้นจึงไม่รีบ เรื่องแบบนี้รีบไม่ได้ ถ้ารีบเกินไปจะทำให้คนเข้าใจผิดในระดับความบริสุทธิ์ของเขา เขาวรยุทธ์ต่ำเกินไป เมื่ออยู่ที่นี่อาจจะโดนเล่นงานจนตายได้ง่ายๆ รอให้สนิทกันก่อนแล้วค่อยอาบน้ำด้วยกันก็ได้
หลังจากนั้นมา ทุกครั้งเวลาที่ศีลแปดกับมู่น่าออกมาด้วยกันตามลำพัง เขาก็จะอาบน้ำต่อหน้ามู่น่า ส่วนมู่น่าหลังจากเคยชินแล้ว นางก็ไม่เขินอายอีกเลย จะนั่งงอเข่าอยู่ริมน้ำพร้อมเอามือสองข้างเท้าคางมองดูเขาเงียบๆ
จำเป็นต้องยอมรับ ว่าศีลแปดมีหน้าตาเป็นจุดขายจริงๆ กอปรกับเวลาตั้งใจอวดเสน่ห์ลีลา การมองเขาอาบน้ำจึงเป็นเรื่องที่สบายใจสบายตา มู่น่าชอบดู…
ในวันหนึ่งหลังจากนั้นสองปี มู่น่าที่กำลังอาบน้ำก็ตกใจจนไปหลบหลังโขดหินอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะอะไร เพราะจู่ๆ ศีลแปดก็มาโผล่ที่ริมฝั่ง
“มู่น่า ในใจเจ้ามีความคิดฟุ้งซ่านเหรอ?” ศีลแปดถามพร้อมรอยยิ้ม
มู่น่าที่หลบอยู่หลังโขดหินส่ายหน้า
เพื่อที่จะพิสูจน์ว่ามู่น่ามีความคิดฟุ้งซ่านหรือไม่ ศีลแปดก็ถอดเสื้อผ้าลงไปแช่ในสระน้ำเหมือนกัน อยู่ห่างกับมู่น่าโดยมีโขดหินกั้นก้อนเดียว เขายื่นมือไปหามู่น่า พร้อมบอกว่า “มีความคิดฟุ้งซ่านหรือไม่ แค่ทดลองดูก็รู้แล้ว ส่งมือมาให้ข้า!”
…………………………
