“ใช่ๆๆ ศิษย์หมายความอย่างนี้” จงหลีค่วยรีบขานรับเช่นกัน
สามคนนั้นลนลานอธิบาย เหตุผลที่อธิบายก็ไม่ผิด สุดท้ายเชียนหลัวก็พ่นสียงทางจมูกและคลายมือออกจากหูของเหมิงจื้อเกา แล้วชี้จมูกจงหลีค่วย “ต้องทำเรื่องนี้อย่างมั่นใจและเชื่อถือได้ รีติดต่อไป ดูว่าต้องการความร่วมมืออย่างไร”
“ขอรับๆๆ!” หลังจากจงหลีค่วยเอ่ยรับซ้ำๆ ก็ทำสีหน้าหยั่งเชิงอย่างระมัดระวังอีก ถามว่า “ผู้อาวุโส ทำไมปราสาทดำเนินนภาของเราต้องแอบใหเความร่วมมือกับเจ้าหนุ่มนั่นล่ะ?”
“อ๋า!” เสียงร้องโอดครวญดังขึ้น จงหลีค่วยถูกเชียนหลัวดึงคอขึ้นมา โดนทำร้ายร่างกายไปยกหนึ่ง
ยังจะกล้าสืบเรื่องนี้อีกเหรอ? เหมิงจื้อเกากับจิงอานรู้สึกหนาวสั่น จากนั้นก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น หดชิดเข้าไปที่กำแพงพร้อมกัน ไม่มีความคิดที่จะไปช่วยจงหลีค่วยเลย กลับรู้สึกกลัวว่าจะหลบไม่ทันแล้วติดร่างแหด้วยซ้ำ…
หลังจากนั้นครึ่งเดือน กรรมการยี่สิบเก้าคนของสมาคมร้านค้าก็มารวมตัวกันในโถงอีกครั้ง
หูอวี้หยวน ผู้จัดการร้านหูโยนแผ่นหยกในมือหัวหน้าสมาคมโจวหราน แล้วบอกว่า “นี่คือบัตรเชิญที่ผู้บัญชาการใหญ่หนิวส่งมา”
มีคนไม่น้อยมองหน้ากันเลิกลั่ก หวงฝู่จวินโหรวที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็เงยหน้ามองแผ่นหยกในมือโจวหรานเช่นกัน เหมือนอยากจะเห็นเนื้อหาที่อยู่ในนั้น
หลังจากโจวหรานได้อ่านสิ่งที่อยู่ในนั้น ก็มองไปที่ทุกคนแล้วถามอย่างแปลกใจ “ทำไมหัวหน้าสมาคมอย่างข้าถึงไม่ได้รับบัตรเชิญล่ะ? ในบรรดาพวกเจ้ามีใครได้รับอีก?”
“ข้าได้รับแล้ว”
“ข้าก็ได้รับแล้วเช่นกัน”
หานลี่ เหมยเส้าจิ่ว เซิงหลง เลี่ยวซิ่วชุน กวนเซียวเย่า ผู้จัดการร้านทั้งห้าต่างคนต่างโบกแผ่นหยกอยู่ในมือ
อยากดูเหรอ? คนอื่นๆ จ้องมองมา ทั้งห้าก็ไม่ได้ซ่อนไว้ ต่างคนต่างโยนออกไป
“ที่ข้าก็มีเหมือนกัน” อูหันซาน รองหัวหน้าสมาคมที่รับผิดชอบเขตเมืองตะวันออกก็เผยแผ่นหยกเช่นกัน เขาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้า เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังเขาคือตระกูลอิ๋ง หนึ่งในสี่อ๋องสวรรค์
หวงฝู่จวินโหรวรับมาอ่านในมือ ตั้งแต่ต้นจนจบ พบว่าเป็นบัตรเชิญร่วมงานเลี้ยงจริงๆ ข้างในบอกว่าถ้าเมื่อก่อนมีความเข้าใจผิดต่อกัน ก็หวังว่าจะเปลี่ยนอาวุธสงครามให้เป็นหยกแพรไหม[1] จึงเชิญให้ผู้จัดการร้านเลี่ยวซิ่วชุนไปร่วมงานเลี้ยงในอีกสามวันหลังจากนี้ สุดท้ายตราอิทธิฤทธิ์ที่ลงไว้ก็เป็นของหนิวโหย่วเต๋อไม่ผิดแน่ นางรู้จักตราอิทธิฤทธิ์ของหนิวโหย่วเต๋อ
หลังจากทุกคนผลัดการอ่านแล้ว ก็ทำสีหน้าแตกต่างกันไป
“เฮอะ!” เถียนเฟิงฮ่าว ผู้จัดการร้านเถียนโยนแผ่นหยกคืนเจ้าของเดิม ก็พูดเหยียดหยามว่า “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ ก่อนหน้านี้มัวไปทำอะไรอยู่ล่ะ?” เขาไม่พอใจเหมียวอี้มาก สาเหตุย่อมเกี่ยวข้องกับจาหรูเยี่ยนนายหญิงที่อยู่เบื้องหลัง
โจวหรานส่ายหน้า “แปลกจัง เหมือนจะเชิญแต่คนของเขตเมืองตะวันออกนะ เขตเมืองอื่นไม่ได้รับบัตรเชิญเหรอ?”
“ทางฝั่งพวกเราก็ไม่ได้ยินว่ามีใครได้บัตรเชิญนะ พวกเจ้าได้ข่าวบ้างหรือเปล่า?”
ผู้จัดการร้านอู่ฉงกง รองหัวหน้าสมาคมที่รับผิดชอบเขตเมืองตะวันตกมองคนที่นั่งอยู่พร้อมเอ่ยถาม เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังเขาก็คือตระกูลอิ๋ง หนึ่งในสี่อ๋องสวรรค์
“ไม่เคยได้ยินมาก่อนนะ” มีคนส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้
สถานการณ์นี้ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นเริ่มคิดไม่ตก หวงฝู่จวินโหรวขมวดคิ้วมุ่น ไม่รู้ว่าเหมียวอี้กำลังวางแผนอะไร
“หนิวโหย่วเต๋อกำลังเล่นอุบายไหน?” หูอวี้หยวนผู้ จัดการร้านหูหันมองรอบวงว อดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อ “หรือเป็นเพราะเขามีพื้นเพมาจากตำแหน่งผู้บัญชาการเขตเมืองตะวันออก เลยอยากจะเปลี่ยนอาวุธสงครามให้เป็นหยกแพรไหมกับคนของเขตเมืองตะวันออกอย่างพวกเราก่อน แต่กลับไม่อยากคืนดีกับคนอื่นๆ อย่างพวกเจ้า?”
“ไม่น่าจะใช่มั้ง!” อูหันซานบุ้ยปากไปทางอวี้ซวีเจินเหรินที่นั่งอยู่ข้างล่างเหมือนของประดับตกแต่ง “ผู้จัดการร้านอวี้ซวีกับหนิวโหย่วเต๋อก็นับว่าสนิทกันอยู่บ้างนะ เขาก็ไม่ได้รับบัตรเชิญเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
เถียนเฟิงฮ่าวกล่าวกลั้วหัวเราะว่า “หลานสาของเจ้าสำนักเป็นลูกน้องคนสนิทข้างกายหนิวโหย่วเต๋อ อาจจะโดนหนิวโหย่วเต๋อเรียกเข้าห้องไปนานแล้วก็เป็นได้ ยังจะต้องมีบัตรเชิญสำหรับคืนดีกันอีกเหรอ?”
หวงฝู่จวินโหรวได้ยินแล้วเหล่ตามองเขาแวบหนึ่ง สายตาไม่ค่อยเป็นมิตร นางไม่ชอบฟังอะไรแบบนี้เช่นกัน
อวี้ซวีเจินเหรินกล่าวช้าๆ ว่า “ผู้จัดการร้านเถียน ได้โปรดทำปากให้สะอาดหน่อย!”
เถียนเฟิงฮ่าวยิ้มเย้ย “ข้าก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่! ชายหญิงอยู่กันตามลำพังก็เหมือนไม้ฟืนแห้งกับไฟร้อน จุดนิดเดียวก็ติดแล้ว ใครจะกล้ารับประกัน…”
“พอแล้ว!” โจวหรานตะคอกตัดบท “ผู้จัดการร้านเถียน อย่านอกเรื่องไปไกล”
เถียนเฟิงฮ่าวหัวเราะ เอนกายบนเก้าอี้แล้วบอกว่า “หัวหน้าสมาคมโจว ข้าก็แค่รู้สึกอย่างนั้นเฉยๆ เวลาพวกเราปรึกษาเรื่องบางอย่างกัน คนบางคนก็ควรจะหลีกเลี่ยงไม่ให้ตกเป็นที่ต้องสงสัยสิ? อย่าให้ตอนหลังพอเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วบอกว่าพวกเราใส่ร้ายใครไว้บ้าง”
สายตาของทุกคนแอบชำเลืองไปที่อวี้ซวีเจินเหรินทันที ทำให้เขาไม่พูดอะไรเช่นกัน ลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้า แล้วหันตัวเดินออกไป
คนที่อยู่ตรงนั้นมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ไม่มีใครรั้งไว้
หลังจากไม่มีอวี้ซวีเจินเหรินแล้ว ทุกคนก็คุยกันอย่างเต็มที่ทันที หวงฝู่จวินโหรวที่นั่งอยู่ในนั้นกระตุกคิ้วเล็กน้อย ทำสีหน้าภาคภูมิใจอยู่หลายส่วน เหตุผลก็เรียบง่ายมาก เป็นเพราะนางรู้สึกว่าคนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหนิวโหย่วเต๋อจริงๆ ก็คือนางต่างหาก ไม่ใช่อวี้ซวีเจินเหริน นางภูมิใจกับการเก็บความลับของตัวเองมาก
เถียนเฟิงฮ่าวพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “พื้นที่เขตเมืองตะวันออก อย่าหาว่าข้าไม่เตือนพวกเจ้านะ แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่มีการจัดงานเลี้ยงไหนที่มีจุดประสงค์ดีอยู่แล้ว ระวังหนิวโหย่วเต๋อนั่นจะวางกับดักอะไรแล้วรอให้พวกเจ้าไปติดกับเองนะ”
“ลงมือแค่คนของเขตเมืองตะวันออก ขู่ให้อีกสามเขตเมืองตกใจจนจนตรอกเป็นสุนัขกระโดดกำแพง หนิวโหย่วเต๋อไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง?” หวงฝู่จวินโหรวถาม
“ก็ใช่!” มีคนไม่น้อยพยักหน้าพึมพำ
อูหันซานซู้ดปากสองที ครุ่นคิดเป็นร้อยรอบก็ไม่เข้าใจ “งั้นพวกเจ้าคิดว่าหนิวโหย่วเต๋อนั่นคิดจะทำอะไรกันแน่?”
หวงฝู่จวินโหรวบุ้ยปากไปทางบัตรเชิญที่วางอยู่ตรงนั้น “เขาบอกไว้ชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ ต้องการจะเปลี่ยนอาวุธสงครามให้เป็นหยกแพรไหมไง”
อูหันซานชี้ผิวโต๊ะที่อยู่ตรงหน้า “อย่าบอกนะว่าอยากเปลี่ยนอาวุธสงครามให้เป็นหยกแพรไหมกับคนของเขตเมืองตะวันออกเท่านั้น แล้วสู้กับคนอีกสามเขตเมืองต่อไป? แสดงท่าทีชัดเจนแบบนี้ ไม่ใช่การแกว่งเท้าหาเสี้ยนหรอกเหรอ?”
แผนการที่หยางชิ่งเสนอแนะออกมาดูเหมือนปกติธรรมดา แต่ความจริงแล้วกำลังทำให้ใจคนสับสน เรียกได้ว่าทำให้พวกเขางุนงงอย่างถึงที่สุด การคาดเดาที่น่าเชื่อถือและไม่น่าเชื่อถือต่างๆ นาๆ ล้วนเผยออกมา แต่ผลสุดท้ายทุกคนก็ยังรูสึกว่าไม่น่าเชื่อถือ พวกเขาปวดประสาท อีกฝ่ายกำลังวางแผนทำอะไรกันแน่?
“ถ้าจะให้ข้าพูด ข้าว่าทุกคนก็ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว” เถียนเฟิงฮ่าวตบโต๊ะ แล้วบอกว่า “ทุกคนตรงไปตรงมาหน่อย! ทุกคนร่วมมือกัน ลงมือพร้อมกัน โจมตีเข้าไปในตำหนักคุ้มเมืองแล้วฆ่าหนิวโหย่วเต๋อซะ ทำลายปัญหาที่จะตามมาทีหลังให้จบๆ ไม่ต้องเปลืองสมองเดาไปเรื่อยเปื่อยแล้ว ทำเอาอกสั่นขวัญแขวนกันทั้งวัน! ถ้าพูดให้ไม่น่าฟังหน่อยก็คือ ไม่ว่าจะเป็นร้านเดียวหรือหลายร้านทำแบบนี้ เบื้องบนก็เดือดดาลมากอยู่ดี แต่ถ้าทุกคนร่วมมือกัน แบบนั้นก็จะลงโทษไม่ได้เพราะมีคนผิดเยอะเกินไป แบบนั้นทุกคนก็จะไม่เป็นอะไร”
คนที่เหลือได้ยินแล้วกลอกตามองบน
หวงฝู่จวินโหรวก็ยิ่งทำสายตาเย็นเยียบ พบว่าเถียนเฟิงฮ่าวอยากจะหาทางเล่นงานเหมียวอี้ให้ถึงตายเพื่อให้เจ้านายได้ระบายความโกรธ จึงพูดยุยงไม่หยุด การที่ผู้จัดการร้านคนหนึ่งกล้าพูดจากล้าหาญแบบนี้ เกรงว่าอาจจะมีคนคอยบงการอยู่เบื้องหลังก็ได้ เรื่องที่ใหญ่โตขนาดนี้ ผู้จัดการร้านคนหนึ่งจะตัดสินใจเองได้เหรอ? ถึงอย่างไรนางก็ไม่เชื่อว่าเถียนเฟิงฮ่าวจะมีความกล้านี้ ถ้าคำพูดแบบนี้แพร่ออกไปก็จะสร้างปัญหาได้ง่ายมาก ดูจากการที่เถียนเฟิงฮ่าวกดดันให้อวี้ซวีเจินเหรินออกไปก็รู้แล้ว
ตอนนี้หวงฝู่จวินโหรวเพิ่งจะพาตัวเองไปยืนอยู่ในจุดเดียวกับเหมียวอี้อย่างแท้จริง นางเริ่มรู้สึกกังวลแทนเหมียวอี้ ในปีนั้นที่เหมียวอี้ตัดหัวคนหลายพันที่ตลาดสวรรค์ก็ยังไม่ร้ายแรงเท่าไร ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นหัวของพวกทาสรับใช้ แต่ตอนร่วมการทดสอบได้ฆ่าลูกหลานผู้มีอำนาจไปมากมาย เกรงว่าถ้าไม่ยอมทุกอย่างก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้ ดูจากท่าทีของเถียนเฟิงฮ่าวก็รู้แล้ว หลังจากนี้คนในตลาดสวรรค์ที่แอบลอบกัดเหมียวอี้คงจะมีไม่น้อย จุดประสงค์ก็ย่อมอยากให้เหมียวอี้ตายอยู่แล้ว การตอบโต้กับอำนาจของเหมียวอี้อย่างโจ่งแจ้งก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถึงอย่างไรเมื่ออยู่ที่นี่เหมียวอี้ก็เป็นตัวแทนของตำหนักสวรรค์ แต่ถ้าให้คนพวกนั้นได้โอกาสอย่างลับๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจุดจบของเหมียวอี้จะเป็นอย่างไร!
ต่อให้เหมียวอี้จะส่งบัตรเชิญมาเพราะอยากจะเปลี่ยนอาวุธสงครามให้เป็นหยกแพรไหมจริงๆ แต่ท่าทีของเถียนเฟิงฮ่าวก็ทำให้หวงฝู่จวินโหรวที่อยู่ข้างๆ เริ่มระแวดระวังได้เช่นกัน นางไม่คิดว่าเหมียวอี้ยังจะเหมาะกับการอยู่ที่ตลาดสวรรค์อีกต่อไป ผู้มีอาจที่อยู่เบื้องหลังคนที่นี่มีเยอะเกินไป ลูกหลานโดนฆ่าแล้ว ไม่ใช่ว่าผู้มีอำนาจทุกคนจะใจกว้างขนาดนั้น ไม่อาจรู้ได้เลยว่ามีใครซ่อนเจตนาร้ายไว้บ้าง นางเตรียมจะกลับไปเกลี้ยกล่อมเหมียวอี้ ให้เขาออกจากสถานที่แห่งความขัดแย้งอย่างตลาดสวรรค์ให้เร็วที่สุด ไปอยู่ที่สถานที่ที่เป็นของอำนาจฝ่ายเดียว
แต่พอลองเปลี่ยนมุมมองความคิด หลายปีมานี้รากฐานของเหมียวอี้ก็อยู่ที่ตลาดสวรรค์ นอกจากลงหลักปักฐานที่นี่ หวงฝู่จวินโหรวก็ไม่รู้เลยว่าเหมียวอี้จะยังไปที่ไหนได้อีก แล้วจะให้ไปไหนล่ะ? ถึงอย่างไรก็มีลูกน้องคนสนิทมากมายอยู่ที่นี่เหมือนกัน!
หารู้ไม่ว่าเหมียวอี้ก็อยากจะออกจากที่นี่เหมือนกัน ถึงขั้นติดต่อกับเกาก้วนไว้แล้วด้วย แต่ว่าไปไม่ได้!
อูหันซานแสยะยิ้ม “ผู้จัดการร้านเถียน เจ้าก็พูดได้อย่างสบายใจเนอะ”
“ไม่ได้ๆๆ!” โจวหรานรีบโบกมือห้าม “ถ้าหนิวโหย่วเต๋อโดนกดดันจนถึงขั้นนั้นจริงๆ เพื่อที่จะปกป้องตัวเอง ในสถานการณ์แบบนั้นเจ้าก็พอเพถียงได้ แต่ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องอะไรเลย แล้วพวกเราเป็นฝ่ายร่วมมือกันฆ่า นั่นมันเป็นสถานการณ์แบบไหนกันล่ะ? เป็นเพราะอาศัยภูมิหลังของพวกเราเหรอ? แค่นั้นก็ทำให้พวกเราบุกเข้าไปสังหารในตำหนักคุ้มเมืองได้แล้วเหรอ? ตำหนักคุ้มเมืองเป็นตัวแทนของตำหนักสวรรค์นะ หนิวโหย่วเต๋อเป็นผู้บัญชาการใหญ่ที่ช่วยดูแลอาณาเขตให้ฝ่าบาท ถ้าร่วมมือกันทำเรื่องนี้โดยไม่มีสาเหตุ วันนี้พวกเราทำแบบนี้ได้ พรุ่งนี้คนอื่นก็จะทำได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? เจ้าจะให้ฝ่าบาทคิดยังไง? แม้แต่กฎกติกาพื้นฐานยังไม่ปฏิบัติตาม อยากจะก่อกบฏหรือไง!”
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเห็นด้วย เถียนเฟิงฮ่าวจึงกล่าวกลั้วหัวเราะว่า “ข้าก็แค่ล้อเล่นเอง เป็นเพราะเจ้านั่นทำให้คนวุ่นวายใจเกินไป ถึงอย่างไรก็เชิญคนเขตเมืองตะวันออกของพวกเจ้าอยู่แล้ว จะไปหรือไม่ไปพวกเจ้าก็ตัดสินใจเองเถอะ!”
สุดท้ายการปรึกษาหารือครั้งนี้ก็ไม่ได้ผลลัพธ์อะไร บอกเพียงว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นให้ทุกคนรุกและถอยด้วยกัน แต่อย่ารอให้เกิดโอกาสที่จะเกิดภัยคุกคามกับตัวเอง ส่วนจะทำตามสัญญานี้ได้หรือไม่ ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ใครรู้
หลังจากแยกย้ายกันแล้ว พอหวงฝู่จวินโหรวกลับถึงร้านค้าสมาคมวีรชน นางก็ติดต่อเหมียวอี้ทันที อยากจะเจอหน้าเหมียวอี้ แต่ใครจะคิดว่าเหมียวอี้จะอ้างว่าติดธุระเพื่อไล่นางไป
ใครจะไปรู้ล่ะว่ามีธุระต้องจัดการจริงหรือเปล่า! หวงฝู่จวินโหรวโมโหจนอยากจะไปพิสูจน์เองเสียเลย แต่ช่วยไม่ได้ที่ตำหนักคุ้มเมืองมีค่ายกลป้องกัน จะไปโดยใช้ทางใต้ดินก็ไม่ได้ เพราะถ้าเหมียวอี้ไม่เปิดใช้ค่ายกลป้องกัน หากนางฝืนบุกเข้าไปก็จะมีสัญญาณเตือน ดังนั้นถ้าเหมียวอี้ไม่ตอบตกลง นางก็ไม่มีทางเข้าไปในตำหนักคุ้มเมืองได้เลย
แต่เหมียวอี้ก็มีกิจธุระต้องทำจริงๆ บัตรเชิญผู้จัดการร้านค้าระดับบนๆ ของเขตเมืองตะวันออกถูกส่งออกไปนับร้อยฉบับบแล้ว จากนั้นก็ย่อมต้องจัดงานเลี้ยง เหมียวอี้มอบหมายงานนี้ให้สวีถังหรานไปจัดการ
“ผู้บัญชาการใหญ่ไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างเหมาะสมเรียบร้อยแน่นอน” สวีถังหรานตบหน้าอกรับประกัน
“ยังมีอีกเรื่องที่ต้องให้เจ้าไปจัดการ”
“ผู้บัญชาการใหญ่สั่งมาได้เลย”
เหมียวอี้เปลี่ยนเป็นถ่ายทอดเสียง “เจ้าหาทางไปหายาพิษมาสักหน่อย ทางที่ดีเอาแบบไร้กลิ่นไร้รสกินไปแล้วไม่รู้ตัว”
“อ๋า!” สวีถังหรานตกใจมาก มองไปรอบๆ แล้วเปลี่ยนเป็นถ่ายทอดเสียงถาม “อย่าบอกนะว่าผู้บัญชาการใหญ่จะลงมือกับผู้จัดการร้านพวกนั้นในงานเลี้ยง?”
“ลงมือบ้าอะไรล่ะ ถ้าจะลงมือก็ไม่ลงมือแค่เขตเมืองตะวันออกเฉยๆ หรอก เจ้าไปจัดการก็พอ ข้ามีงานอื่นต้องทำอีก”
สวีถังหรานคิดไปคิดมาแล้วก็เห็นด้วย พยักหน้าตอบว่า “ได้! เรื่องนี้ข้าน้อยจะรับไว้เอง”
“อย่าให้เรื่องนี้เล็ดรอดไปได้เด็ดขาด อย่าให้คนที่เกี่ยวข้องกับเจ้ารู้เรื่องนี้ด้วย ถ้ามีข่าวหลุดออกไป ก็ให้ถือหัวมาให้ข้า!” เหมียวอี้เตือน
สวีถังหรานตอบด้วยท่าทางลับๆ ล่อๆ “นายท่านไม่ต้องห่วง รับรองว่าข้าจะจัดการเงียบๆ แบบทั้งผีทั้งเทพก็ไม่รู้!”
“ไปเถอะ!”
หลังจากโบกมือไล่ให้สวีถังหรานออกไปแล้ว เหมียวอี้ก็หรี่ตาเล็กน้อยขระมองคล้อยหลังสวีถังหรานจากไป
การที่ให้สวีถังหรานไปทำเรื่องลับๆ แบบนี้ ไม่ใช่เพราะเห็นว่าสวีถังหรานถนัดทำเรื่องไร้คุณธรรมเท่านั้น แต่ในฐานะที่เป็นคนนอกคนหนึ่ง สวีถังหรานรู้เรื่องที่ตนทำมากเกินไปแล้ว ถ้าไม่ลากอีกฝ่ายให้ลงน้ำด้วยกันจนปีนขึ้นฝั่งไม่ได้อีกตลอดไป เหมียวอี้ก็ไม่ไว้ใจที่จะเก็บเขาไว้ข้างกาย!
…………………………
[1] 化干戈为玉帛 เปลี่ยนอาวุธสงครามให้เป็นหยกแพรไหม อุปมาว่า เปลี่ยนสงครามการต่อสู้ให้เป็นสันติภาพ
