พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – ตอนที่ 187 การร่วมมือกันของพิชญากับเมธาวี

วารุณีก้มมองกุญแจในมือแล้วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กำไว้แน่น“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะประธานนัทธี ฉันจะรับรถไว้ แต่ว่าราคาที่เกินออกมา ฉันจะคืนให้คุณทั้งหมดเอง ลาก่อน！”
พูดจบก็ไม่รอให้นัทธีพูดต่อ วารุณีกดปุ่มปลดล็อครถเบนซ์จากกุญแจ จากนั้นก็เปิดประตูออก เธออุ้มเด็กทั้งสองขึ้นรถแล้วขับออกไป
มารุตเดินมาอยู่ข้างๆนัทธีพร้อมกับมองรถคันสีแดงที่ขับแล่นออกไป“ท่านประธาน คุณวารุณียังคงทำตัวห่างเหินกับท่านอยู่เลย ขนาดเรื่องเงินยังแบ่งชัดเจนขนาดนี้ เมื่อคืนวานท่านไม่ได้บอกความในใจกับเธอหรอ？
นัทธีเม้มริมฝีปากบาง“ฉันไม่รีบ รอให้เธอชินกับการมีอยู่ขอฉันก่อนแล้วค่อยบอก ถึงตอนนั้นก็ยังไม่สาย ไปเถอะ ไปบริษัท”
“ครับ”มารุตพยักหน้าตอบ
วารุณีขับรถคันใหม่พาไอริณไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล แล้วก็พาอารัณไปส่งที่โรงพยาบาลเพื่อฝากให้ปาจรีย์ดูแล แล้วตัวเองก็ไปสมาคมเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันวันนี้
เมื่อเข้าไปในห้องประชุมของสมาคม วารุณีก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันตึงเครียดทันที
นอกจากพิชญาแล้ว ดีไซเนอร์อีกหกคนก็งุ่นง่านพะว้าพะวังอยู่ไม่เป็นสุข บนหน้าล้วนเต็มไปด้วยความกังวล
“เกิดอะไรขึ้นหรอ？”วารุณีเดินเข้าไป แล้วถามดีไซเนอร์คนหนึ่ง
เมื่อดีไซเนอร์คนนี้เห็นเธอ“คุณไม่รู้เหรอ？”
“รู้อะไร？”วารุณีกระพริบตาปริบๆด้วยความสงสัย
ดีไซเนอร์คนนั้นกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเธอ“เมื่อกี้พวกเราได้ยินมาว่า การแข่งขันรอบต่อไปนี้นายท่านวัชระจะเป็นคนให้หัวข้อ”
“แล้ว？”วารุณีหันไปมองดีไซเนอร์คนนั้น
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงทำเหมือนต้องเผชิญหน้ากับศึกใหญ่
“แล้วก็กังวลอยู่นี่ไง ใครๆก็รู้ว่านายท่านวัชระออกหัวข้อยากขนาดไหน”ดีไซเนอร์คนนั้นฟุบลงบนโต๊ะด้วยท่าทางทุกข์ทรมาน“เขาไม่เคยประกาศหัวข้อออกมาตรงๆว่าต้องการอะไร แต่จะพูดสุภาษิตออกมาหนึ่งประโยค แล้วให้เราเดาหัวข้อจากในสุภาษิตเอง นี่มันยากมากเลยนะ”
“ก็ยากจริงๆแหละ”วารุณีพยักหน้าเห็นด้วย
เมื่อก่อนเธอก็เคยได้ยินอาจารย์พูดถึงนายท่านวัชระว่ามีนิสัยชอบออกหัวข้อยากๆแบบนี้
นั่นเป็นเพราะก่อนที่นายท่านวัชระจะเข้ามาในวงการการออกแบบ เขาเคยเรียนจีนโบราณมาก่อน
“แล้วคุณไม่กังวลว่าตัวเองจะเดาไม่ออกบ้างหรอ？”ดีไซเนอร์คนนี้เห็นว่าวารุณียังมีท่าทีนิ่งสงบ อยู่ หล่อนจึงอดสงสัยไม่ได้
วารุณียิ้มออกมา“กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าข้าศึกจะมาในรูปแบบไหนเราก็หาวิธีรับมือให้ได้ อีกอย่างนายท่านวัชระชำนาญเรื่องการออกแบบสไตล์จีนมากที่สุด เพราะงั้นหัวข้อก็ต้องเกี่ยวข้องกับความเป็นจีนอยู่แล้ว เพียงแค่คุณเข้าใจเกี่ยวกับความเป็นจีนก็คงจะเดาได้คร่าวๆแล้วว่าหัวข้อคืออะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของดีไซเนอร์คนนั้นก็เป็นประกายออกมา“จริงด้วย ทำไม่ฉันคิดไม่ถึงเลยนะ ขอบคุณคุณวารุณีมากๆเลย”
วารุณีส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ
จากนั้นเธอก็ยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูเวลา ยังเหลือเวลาอีกสิบกว่านาทีที่การแข่งขันจะเริ่ม
ทันใดนั้นเองจู่ๆเธอก็เห็นพิชญาที่อยู่ไม่ไกลนักเข็นรถเข็นออกจากห้องประชุมไปพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ หล่อนทำท่าหลบๆซ่อนๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่
เมื่อวารุณีเห็นก็ตาเป็นประกายขึ้นมา เธอลุกขึ้นเดินตามออกไป
หลังจากออกไป เธอก็เห็นว่าพิชญามุ่งหน้าไปที่บันไดหนีไฟ เธอเม้มริมฝีปากแดงแน่น จากนั้นก็ก้มลงไปถอดรองเท้าส้นสูงออกพร้อมกับถือรองเท้าเดินตามไป
เธอตามไปถึงหน้าประตูบันไดหนีไฟ วารุณีได้ยินเสียงพิชญาดังลอดออกมา“การแข่งขันใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว ฉันขอย้ำกับคุณอีกทีนะว่าสุภาษิตประโยคนั้นของคุณปู่คุณคือหัวข้อจริงๆใช่ไหม？”
คุณปู่งั้นหรอ？
เมื่อได้ยินสองคำนี้ วารุณีก็หรี่ตาลงทันที
ไม่นึกเลยว่าคนที่ติดต่อกับพิชญาจะเป็นเมธาวี！
ดูท่าก่อนหน้านี้พิชญาจะถามเกี่ยวกับรอบคัดเลือกสี่คนมาได้ว่าคนที่ออกหัวข้อคือนายท่านวัชระ จากนั้นก็เลยติดต่อเมธาวี เพื่อให้เมธาวีช่วยถามเรื่องหัวข้อให้ วางแผนมาดีจริงเลยนะ！
“อื้ม ฉันเข้าใจแล้ว วางใจเถอะ ฉันจะช่วยคุณกดวารุณีลงให้ได้เป็นอันดับสองเอง”เสียงของพิชญาดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อวารุณีได้ยินชื่อของตัวเอง บวกกับประโยคที่พิชญาพูด เธอก็เดาได้เลยทันทีว่าเมธาวีพูดกับพิชญาว่าอะไร
คงขอร้องให้พิชญา กดเธอลงในการแข่งขันสินะ
ดูเหมือนว่าเมธาวีจะเกลียดเธอจริงๆนะเนี่ย！
วารุณียิ้มออกมาอย่างหมดปัญญา จากนั้นก็หันหลังกลับไปที่ห้องประชุม
กลับไปได้สองนาที พิชญาก็หมุนรถเข็นกลับเข้ามา
วารุณีเห็นสีหน้าที่มั่นอกมั่นใจของหล่อนแล้ว สายตาของเธอเย็นชาขึ้นมาทันที
พิชญาก็รู้สึกได้จึงหันมาดูแล้วทำหน้ายั่วโมโหวารุณี
“เหอะ……”วารุณีอดหัวเราะไม่ได้
ไม่รู้จริงๆเลยว่าคนที่ไม่มีความสามารถอะไร แถมยังใช้วิธีนี้เพื่อเข้ามา มีสิทธิ์อะไรถึงมายั่วโมโหคนอื่นแบบนี้
วารุณีไม่ได้สนใจพิชญา เธอเตรียมสมุดกับดินสอเพื่ออีกเดี๋ยวจะได้วาดออกแบบ
ไม่นานการแข่งขันก็เริ่มขึ้น นายท่านวัชระถือไม้เท้าไว้ แล้วมีเลขาฯ ภูมิเป็นคนนำทางให้ขึ้นมาบนเวที จากนั้นก็หยิบไมค์ออกมาประกาศหัวข้อของตัวเอง
โจทย์เป็นสุภาษิตที่วารุณีไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ถ้าเดาจากน้ำเสียงและความหมายของสุภาษิต มันเหมือนกับสุภาษิตของชนเผ่ากลุ่มน้อยเลย
เป็นไปได้ไหมว่าหัวข้อของนายท่านวัชระจะเกี่ยวกับเสื้อผ้าอาภรณ์ของชนเผ่ากลุ่มน้อย
วารุณีครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่นานแล้วก็มองไปยังนายท่านวัชระที่อยู่บนเวที
นายท่านวัชระนั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วมองผู้ชมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พวกดีไซเนอร์ต่างก็เอามือจับหัวจับหน้าเพราะหัวข้อที่เขาให้มันยาก พอเห็นแบบนี้เขาจึงถือไมค์ขึ้นมาแล้วพูดออกไปด้วยเสียงหัวเราะ“ทุกคนคงคิดว่าหัวข้อที่ฉันบอกเป็นสุภาษิตมันยากที่จะเดาได้ใช่ไหมล่ะ？”
ทุกคนพยักหน้า
มีแม้กระทั่งบางคนบอกให้นายท่านวัชระประกาศหัวข้อออกมาตรงๆ อย่าทำให้พวกเขาต้องลำบากไปกว่านี้เลย
นายท่านวัชระไม่ได้โต้ตอบ เขากระแอมเสียงออกมาเบาๆแล้วพูดขึ้น“ฉันยอมรับว่าหัวข้อนี้แค่เดาคงเดาไม่ถูกหรอก ดังนั้นฉันเลยเอาคำตอบมาบอกทุกคนแล้ว มันอยู่บนตัวฉัน เพียงแค่ทุกคนมองดูดีๆก็จะรู้เอง”
พูดจบ นายท่านวัชระก็วางไมค์ลงแล้วหลับตา ไม่พูดไม่จาอะไรออกมาอีก
ทุกคนต่างก็รีบมองมาที่ตัวเขา เพื่อหาคำตอบ
วารุณีก็เหมือนกัน เธอหรี่ตาไล่มองอย่างละเอียด สุดท้ายก็พบว่าที่คอเสื้อของนายท่านวัชระมีรูปสัญลักษณ์ประจำเผ่าติดอยู่
พอเห็นอย่างนี้แล้ว วารุณีก็ยิ้มออกทันที“เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ！”
เธอเดาไว้ไม่ผิดเลย หัวข้อมันก็คือเสื้อผ้าอาภรณ์ของชนเผ่า
ถึงแม้ชนเผ่ากลุ่มน้อยจะมีหลายๆชนเผ่า แต่ในเรื่องเสื้อผ้าอาภรณ์ล้วนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั่นก็คือ การเย็บปักถักร้อย
วารุณีหัวแล่นขึ้นมาทันที เธอรู้แล้วว่าจะออกแบบอะไร เธอหยิบดินสอขึ้นมาแล้วก้มหน้าวาดภาพลงในสมุดวาดรูป
การแข่งขันวันนี้ไม่ได้ซับซ้อนเหมือนเมื่อวาน ไม่ต้องทำเสื้อ และก็ไม่ต้องทำโชว์ เพียงแค่วาดรูปออกแบบแล้วส่งให้นายท่านวัชระก็พอ
ถ้านายท่านวัชระรู้สึกว่าใครออกแบบดี คนนั้นก็จะเข้ารอบ
ในขณะที่ดีไซเนอร์คนอื่นๆกำลังงงงวยอยู่กับหัวข้อ พิชญาก็ได้ร่างแบบไว้แล้ว
หล่อนหันไปมองวารุณีที่อยู่ไม่ไกลนัก
เมื่อเห็นวารุณีกำลังวาดรูปอย่างจริงจัง หล่อนก็กำดินสอแน่นขึ้นมาทันที แถมยังทำหน้าบึ้งตึง
หล่อนไม่คิดเลยว่าวารุณีจะเข้าใจหัวข้อได้เร็วขนาดนี้ แถมยังลงมือวาดรูปแล้วด้วย
แต่แล้วยังไง！
“ฉันไม่เชื่อฝีมือการออกแบบของเธอหรอกว่าจะเทียบกับรูปในมือของฉันได้”พิชญามองภาพวาดการออกแบบที่สวยสดงดงามภายในมือของตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจ
เวลาค่อยๆผ่านไป หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงการแข่งขันก็สิ้นสุดลง
วารุณีส่งภาพผลงานการออกแบบไปแล้ว นายท่านวัชระกำลังพลิกดูแต่ละรูป
ระหว่างนั้นสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว พวกดีไซเนอร์ที่อยู่ด้านล่างเวทีต่างก็ดูไม่ออกว่าสิ่งที่ตัวเองออกแบบออกมานั้นได้รับการยอมรับรึเปล่า
จนกระทั่งนายท่านวัชระเลือกรูปออกมาสี่รูปแล้วฉายแสดงขึ้นบนหน้าจอ พวกดีไซเนอร์ด้านล่างเวทีถึงได้รู้ว่าตัวเองเข้ารอบหรือตกรอบ
เมื่อวารุณีเห็นผลงานของตัวเองถูกฉายอยู่บนหน้าจอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วยิ้มขึ้น
เพียงแต่ว่าเมื่อเห็นผลงานออกแบบที่ถูกฉายอยู่บนหน้าจออีกอันหนึ่งก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที