พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – ตอนที่ 239 ที่แท้ก็เป็นศัตรูหัวใจ

มองสภาพวารุณีที่ดูครุ่นคิด นัทธีก็พอจะเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ สายตาเป็นประกาย และแนะนำตัวให้ Mr.Dylanว่า：“เธอชื่อวารุณี เป็นดีไซเนอร์คนหนึ่งที่มีศักยภาพสูงมากครับ”
“วารุณี……”Mr.Dylanท่องชื่อนี้ออกมาเบาๆ ทันใดนั้นก็คิดอะไรได้ แล้วลูบเคราสีเทานั่นทันที“ที่แท้คุณก็คือดีไซเนอร์ยังสาวคนนั้นที่ประธานนัทธีแนะนำกับผม”
“แนะนำ？”วารุณีเงยหน้ามองไปที่นัทธี ถามไปอย่างงงงวย：“Mr.Dylan ขอโทษนะคะ นี่มันอะไรกันเหรอคะ？”
Mr.Dylanหัวเราะ“ก่อนหน้านี้ ประธานนัทธีติดต่อผม หวังว่าผมจะเอาการ์ดเชิญอีกใบให้เขา บอกว่าจะเอาไปให้คนหนึ่ง ซึ่งคนนั้นเป็นคุณวารุณีครับ”
ได้ยินคำนี้ วารุณีจึงอ้าปากอย่างตกใจ
ที่แท้การ์ดเชิญไม่ใช่Mr.Dylanที่ให้เขา แต่เป็นนัทธีให้มา เธอยังคิดว่าไม่กี่เดือนมานี้เธอมีชื่อเสียงได้แล้วในจังหวัดจันทร์ ดึงดูดความสนใจของMr.Dylanได้ คิดไม่ถึงว่าสาเหตุที่แท้จริงจะเป็นแบบนี้นี่เอง
เวลานั้น ในใจวารุณีจึงผิดหวังเล็กน้อย
นัทธีดูออก จึงบีบมือของเธอที่ยังอยู่บนแขนเขา“คุณอย่าดูถูกตัวเองเลย Mr.Dylanให้การ์ดเชิญ ก็เพราะว่าผลงานของคุณสะดุดตาเขา ไม่อย่างนั้นถึงผมขอให้เขาเอามาให้ เขาก็ไม่ให้หรอก”
“ถูกครับ ตอนแรกผมไม่รับปากประธานนัทธีว่าจะให้การ์ดเชิญ จนกระทั่งเขาส่งภาพออกแบบสองสามใบของคุณมาให้ผม”
Mr.Dylanมองวารุณี ในรูม่านตาสีน้ำเงินเข้มนั้น ปรากฏความชื่นชมเล็กน้อย“คุณวารุณี สไตล์การออกแบบของคุณเหมือนกับสไตล์ที่ผมออกแบบอย่างมาก และการออกแบบก็มีจิตวิญญาณมาก ถึงแม้จะอ่อนหัดไปเล็กน้อย แต่ผมเชื่อว่าวันข้างหน้า คุณจะต้องไปถึงระดับสูงของผมแน่ เพราะว่าคุณมีพรสวรรค์ที่จะไม่แพ้ผมเลย！”
ได้ยินการยอมรับและคำชมที่มาจากไอดอล วารุณีที่ดูผิดหวังเมื่อกี๊หายไป ความรู้สึกมีความสุขที่อยู่ในใจก็แทบจะพรั่งพรูออกมา
เธอส่ายมืออย่างหน้าแดงก่ำ ตอบกลับอย่างซ่อนแฝงไปว่า：“ไม่กล้าหรอกค่ะ อาจารย์ชมเกินไปแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันเพิ่งไปถึงไหนเอง จะเทียบกับท่านอาจารย์ได้อย่างไรคะ ฉันยังต้องเรียนรู้อยู่อีก”
นัทธีมองสภาพเขินอายของวารุณี คิ้วที่สวยงามก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นมาเล็กน้อย
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นฉากที่คนอื่นชมเธอ แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ยอมรับอย่างใจกว้างมาเสมอ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เผชิญหน้ากับ Mr.Dylan จะแสดงความกระตุ้งกระติ้งออกมา น่ารักมาก
“คุณยังต้องเรียนรู้อีกเยอะจริงๆ สไตล์ของคุณยังไม่คงที่โดยสมบูรณ์ จากภาพออกแบบแล้วมองเห็นความยุ่งเหยิงได้ แต่ว่าเมื่อเปรียบเทียบกับดีไซเนอร์คนอื่นๆในวัยเดียวกันแล้ว ความยุ่งเหยิงของคุณไม่หนักเท่าพวกเขา เคยมีอาจารย์สอนไหม ถ้าไม่มีคุณจะนับถือผมเป็นอาจารย์ไหม？”Mr.Dylanถามด้วยรอยยิ้ม
คำนี้พูดออกมา ดีไซเนอร์กับเหล่าผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะที่อยู่รอบๆก็ตะลึงงัน
ใครไม่รู้บ้างว่าMr.Dylanไม่รับลูกศิษย์มาสิบกว่าปีแล้ว และยังว่ากันว่าMr.Dylanไม่คิดจะรับลูกศิษย์อีกแล้วด้วย
อย่างไรก็ตามคิดไม่ถึงว่า นิทรรศการในคืนนี้ Mr.Dylanจะมีความคิดที่จะรับลูกศิษย์อีกครั้ง！
วารุณีก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆMr.Dylanจะตั้งใจรับเธอเป็นศิษย์ ในใจก็หวั่นไหวเล็กน้อย แต่โค้งคำนับให้แล้วปฏิเสธไปว่า“ขอโทษนะคะMr.Dylan ฉันมีอาจารย์แล้วค่ะ”
นอกจากนัทธีแล้ว คนที่อยู่รอบๆก็ตกใจอีกครั้ง
พวกเขาฟังไม่ผิดใช่ไหม จู่ๆดีไซเนอร์คนนี้ถึงได้ปฏิเสธ？
ปฏิเสธ！
“อ้อ？ใครเหรอ？”ถึงแม้Mr.Dylanจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงยิ้มให้
ยังไม่รอให้วารุณีตอบ นัทธีก็พูดไปก่อนว่า“คนนี้ท่านก็รู้จัก อาจารย์เมอร์เซเดอ”
“เฮ้อ……”ผู้คนที่อยู่รอบๆกลับถอนหายใจอันเยือกเย็นออกมาทันที
พวกเขายอมเลยจริงๆ ไม่น่าล่ะดีไซเนอร์คนนี้ถึงได้ปฏิเสธMr.Dylanไปตรงๆแบบนี้ ที่แท้อาจารย์ของเธอก็เป็นอาจารย์เมอร์เซเดอที่อยู่สถานะเดียวกับMr.Dylan
ที่แท้นี่ก็เป็นโลกของคนมีพรสวรรค์ ที่เคยรอดพ้นสายตาของเหล่าอาจารย์ระดับต้นๆ！
“ที่แท้ก็ไอ้แก่นั่น！”Mr.Dylanได้ยินว่าอาจารย์ของวารุณีเป็นเมอร์เซเดอ ใบหน้าที่ยิ้มอยู่นั้น ก็กลายเป็นไม่ชอบใจอย่างแรงทันที จากนั้นทำเสียงฮึดฮัด แล้วหันกลับออกไป
การเปลี่ยนแปลงกะทันหันแบบนี้ ทำให้วารุณีงง“เกิดอะไรขึ้น ทำไมMr.Dylanออกไปด้วยความโกรธอย่างนั้น？”
นัทธีได้ยินเธอพึมพำ ก็ก้มตัวลงเล็กน้อย เข้าไปอธิบายข้างหูเธอ“ตอนวัยรุ่นMr.Dylanกับอาจารย์ของคุณเป็นศัตรูหัวใจ มองทีไรก็ไม่ถูกชะตากันและกัน”
“เป็นแบบนี้เหรอคะ？”ดวงตาวารุณีเบิกโตขึ้นมาดูไม่ค่อยเชื่อ
นัทธีพยักหน้า“จริงๆ”
มุมปากวารุณีกระตุกขึ้นมา
โอเค ในเมื่อเขาพูดแบบนี้แล้ว ก็น่าจะจริง
คิดไม่ถึงเลย อาจารย์กับMr.Dylanจะมีความบาดหมางกันแบบนี้ด้วย และเธอที่เป็นลูกศิษย์กลับไม่รู้อะไรเลย ไม่น่าล่ะอาจารย์มีการติดต่อกับเหล่าอาจารย์คนอื่นๆ ยกเว้นแค่Mr.Dylanที่ไม่มี ที่แท้ก็เพราะแบบนี้เอง
“งั้นที่Mr.Dylanออกไปทันทีเมื่อกี๊ เขาจะไม่มาเจอฉันอีก เนื่องจากอาจารย์ของฉันหรือเปล่าคะ？”วารุณีมองทางที่Mr.Dylanออกไป ก็ถามอย่างไม่สบายใจนัก
นัทธีจัดแขนเสื้อยับๆที่ถูกเธอจับไว้เมื่อกี๊“ไม่หรอก Mr.Dylanไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นใคร”
“เหรอคะ？”วารุณีพยักหน้า แต่ในใจยังกังวลเล็กน้อย
ริมฝีปากบางๆของนัทธีขยับ กำลังจะพูดอะไร พนักงานบริการคนหนึ่งก็เดินเข้ามา“ประธานนัทธีคะ”
“มีอะไร？”นัทธีถามด้วยใบหน้านิ่งเฉย
พนักงานบริการตอบกลับอย่างเคารพไปว่า：“มีคุณผู้หญิงนามสกุลแก้วสุทธิคนหนึ่งมาหาท่าน ให้ท่านไปที่ห้องรับรองหน่อยค่ะ”
“นามสกุลแก้วสุทธิ？นั่นไม่ใช่คุณนวิยาเหรอ？”วารุณีมองนัทธีแล้วพูด
นัทธีขมวดคิ้วแน่น“ผมเข้าใจแล้ว คุณลงไปก่อนเถอะ”
พนักงานบริการโค้งคำนับให้ แล้วหันออกไป
นัทธีเอามือล้วงกลับไปที่กระเป๋ากางเกง“ผมไปก่อนนะ”
“ค่ะ”วารุณีฝืนยิ้มที่มุมปากออกไป ตอบรับ
นัทธีก้าวเท้าเดินไปที่ห้องรับรอง
วารุณีมองแผ่นหลังเขาที่ออกไป ก็ละสายตาลงอย่างหม่นๆ จากนั้นกันกลับ เดินไปที่ห้องน้ำ
ในห้องน้ำ พอวารุณีออกมาจากห้องขับถ่ายแล้ว ก็มาแต่งหน้าเพิ่มที่หน้าอ่างล้างหน้า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงพูดคุยเข้ามาจากด้านนอกประตู
“สุดา เมื่อกี๊เธอที่มาใหม่ เข้าไปห้องรับรองของประธานนัทธีจริงๆเหรอ？”
“ใช่ ฉันเห็นชัดเจนเลย พูดถึงแล้ว คนที่มาใหม่นั้นหน้าตาคุ้นมาก เหมือนจะเคยเจอที่ไหน……อ๋า ฉันคิดออกแล้ว พิชญาที่ก่อนหน้านี้คัดลอกผลงานไง！”
ได้ยินชื่อนี้ มือวารุณีก็สั่น ลิปสติกที่เธอถูก็หัก
แต่เธอไม่สนใจ เอาลิปสติกที่หักเก็บขึ้นมาแล้วใช้ทิชชูห่อไว้ ทิ้งไว้ลงถังขยะข้างๆ จากนั้นหยิบทิชชูเปียกแผ่นหนึ่งมาเช็ดลิปสติกที่หน้า แล้วจึงหยุดพนักงานบริการสองคนที่เขามาไว้“พวกคุณจะบอกว่า พิชญาอยู่ที่เหรอคะ？”
พนักงานบริการสองคนตะลึงเล็กน้อย และจำวารุณีได้ รู้ความบาดหมางระหว่างวารุณีกับพิชญา ก็ไม่ลังเล พยักหน้าทันที
“ค่ะ ตอนหัวค่ำเธอมาสมัครงานเป็นพนักงานบริการ จากนั้นเมื่อกี๊ก็เข้าไปในห้องรับรองของประธานนัทธี แล้วยังให้ประภาไปบอกประธานนัทธีว่า ให้ประธานนัทธีกลับไปที่ห้องรับรอง”
“ประภาที่คุณพูด มีไฝตรงนี้หรือเปล่า？”วารุณีชี้ไปที่มุมปาก
พนักงานบริการสองคนพยักหน้า“ใช่ค่ะ！”
ใบหน้าเล็กๆของวารุณีหม่นลง“ที่แท้ที่มาหาประธานนัทธีก็ไม่ใช่คุณนวิยา แต่เป็นพิชญา！”
ก็ใช่ ถ้านัทธีได้ยินว่าพิชญาหาเขา จะต้องไม่ไปแน่
แต่นวิยาไม่เหมือนกัน
“พวกคุณรู้ไหมว่า เธอเข้าไปในห้องรับรองของประธานนัทธี เพื่อทำอะไร？”วารุณีหรี่ตาลงถาม
พนักงานบริการสองคนสบตากัน ส่ายหน้า สื่อออกมาว่าไม่รู้
แต่แป๊บเดียว หนึ่งในนั้นก็เสริมไปว่า“แต่ว่าฉันเห็นตอนที่เธอเข้าไป ในมือถือของอะไรไว้ และที่ใบหน้าก็ยังดูบ้าคลั่งเล็กน้อยด้วย”
ได้ยินคำนี้ ในใจวารุณีก็เต้นตึกตัก อดไม่ได้ที่จะนึกถึงพงศกร