พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – ตอนที่ 530 สุภัทรตาย

ไม่กี่วันต่อมาการไต่สวนคดีครั้งสุดท้ายของขยานีก็มาถึง
วารุณีและนัทธีไปก็ไปที่เกิดเหตุด้วย
ศรัณย์ไม่ได้ไป เขาอยู่ห้องผู้ป่วยคอยเฝ้าสุภัทร
ในมือเขากำลังดูการไต่สวนคดีของศาลในแท็บเล็ตและให้สุภัทรดูด้วย
สุพัตราจ้องที่หน้าจอ เห็นใบหน้าของขยานีที่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเหมือนแก่ขึ้นไปสิบปีอย่างรวดเร็ว เขาก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
ในที่เกิดเหตุ วารุณีก็ไม่คิดว่าขยานีจะจนตรอกได้ขนาดนี้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน
ตอนถูกจับ ขยานีแต่งตัวอย่างงดงาม แต่ตอนนี้ สวมชุดนักโทษพร้อมกุญแจมือและโซ่ตรวน ผมของเขาถูกตัดให้สั้น ส่วนที่เหลือนั้นก็มีผมหงอกด้วย
แน่นอนว่าภายใต้ความโศกเศร้าเหมือนผู้คนไม่มีชีวิตชีวาแล้วละก็ ผู้คนก็จะแก่เร็วขึ้น
บนเวที ผู้พิพากษากำลังอ่านคดีที่ขยานีก่อขึ้น
ขยานีถูกควบคุมโดยตำรวจหญิงสองคน ยืนอยู่กลางห้องพิจารณาคดี เขาก้มหน้าลง ร่างกายยังสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขากลัวการพิจารณาคดีครั้งต่อไปมาก
วารุณีถอนหายใจ “ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้แล้วทำไมในตอนนั้น”
นัทธีไม่พูดอะไร และไม่มีอะไรจะพูด ขยานีตกต่ำมาถึงจุดนี้ เธอสมควรได้รับ
เขากำลังคิดว่าหลังจากนั้นไม่กี่วัน การพิจารณาคดีครั้งสุดท้ายของขงเบ้ง ขงเบ้งก็คงจะเหมือนกับขยานีที่ในขณะนี้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
เมื่อเวลาผ่านไปการพิจารณาคดีของขยานีก็สิ้นสุดลงภายใต้ค้อนของผู้พิพากษา
เนื่องจากหลักฐานที่แน่นหนาและบวกกับการแทรกแซงของตระกูลจามจุรีศิลป์ ขยานีจึงไม่แปลกใจที่ถูกตัดสินประหารชีวิต
ทันทีที่ทราบเรื่องโทษประหารชีวิต ขยานีก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างโง่เขลา
วารุณีมองเธออย่างเลือดเย็น และออกจากศาลไปกับนัทธี
นอกศาล เธอแหงนมองท้องฟ้า
ตอนเช้าๆ ฟ้ายังเป็นสีเทา แต่ตอนนี้ฟ้าใสเป็นพิเศษ เป็นเพราะขยานีโดนพิพากษาแล้วเหรอ?
วารุณีสูดหายใจเข้าลึกๆ และน้ำตาแห่งความปีติก็ออกมาจากหางตา “แม่ ฉันล้างแค้นให้คุณแล้วขยานีถูกประหารชีวิตแล้ว”
นัทธีได้ยินดังนั้นก็ตบหลังเบาๆ “ถ้าแม่รู้คงจะดีใจ”
“อืม ฉันอยากเจอแม่” วารุณีเช็ดจมูกแล้วพูด
“ได้” นัทธีพยักหน้าตกลง
ทั้งสองไปที่ร้านดอกไม้ใกล้ๆ เพื่อซื้อช่อดอกไม้และขับรถไปที่สุสาน
พอไปถึงสุสาน วารุณีไม่ให้นัทธีเข้าไปคนเดียว
เพราะว่ามีบางคำพูดอยากพูด เธอจึงต้องการคุยกับแม่เพียงลำพัง
นัทธีก็รู้และไม่ได้บังคับ ก็เลยนั่งรอในรถ
หลังจากรอประมาณหนึ่งชั่วโมง วารุณีก็ออกมา
เธอยืนอยู่ไม่ไกลโบกมือและยิ้มให้เขา
นัทธีมองออกว่าตอนนี้เธอผ่อนคลายขึ้นมากแล้ว ความเศร้าที่คิ้วของเธอได้หายไป และเธอได้เปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนตอนก่อนจะแต่งงานกันที่ไม่มีความกังวลอะไรเลย
หลังจากที่วรยาตาย ก็มีแต่ความเศร้าโศกบนคิ้วของเธอมาตลอด
นั่นไม่ใช่เพียงความเศร้าโศกจากการตายของวรยาเพียงอย่างเดียว แต่ยังรวมถึงความสงสัยในการตายของวรยาด้วย
ตอนนี้ขยานีถูกโทษประหารชีวิตแล้ว เธอล้างแค้นให้กับวรยา ความเศร้าโศกของเธอก็หายไปในที่สุด
นัทธีเลื่อนกระจกรถลงแล้วโบกมือให้วารุณี “เร็วเข้า จะไปแล้ว”
“มาแล้ว” วารุณีพยักหน้า เร่งฝีเท้า แล้ววิ่งไปที่หน้ารถ
นัทธีโน้มตัวไปข้างหน้าและเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ
วารุณีลุกขึ้นนั่งแล้วพูดว่า “ให้คุณรอนานเลย”
“ไม่เลย” นัทธีส่ายหัว คิดอะไรได้บางอย่าง แล้วชี้ไปทางด้านหลัง “ดูสิ”
“อะไรเหรอ?” วารุณีอึ้งหันหลังมองด้านหลังเห็นบางอย่างที่เบาะหลัง จู่ๆ ก็อ้าปากค้างด้วยความแปลกใจ “ทำไมดอกไม้เยอะจัง”
รถที่เบาะหลังเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง เมื่อมองไปมันเป็นสีแดงสดซึ่งสวยงามมาก
นัทธีเม้มฝีปากเล็กน้อย “ทั้งหมดนี้ฉันให้คุณ”
วารุณีมองเขา “ยกมือขอบคุณ ทำไมจู่ๆ ถึงให้ดอกไม้ฉันล่ะ”
“ขยานีถูกโทษประหารชีวิต เป็นวันแห่งความสุข เลยเอาดอกไม้มาให้คุณชื่นใจ ดอกไม้ซื้อที่ร้านขายดอกไม้แถวๆนี้ และไม่ใช่พันธุ์แพงๆ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันชดเชยให้” นัทธีกล่าว
วารุณีน้ำตาซึมยิ้มแล้วส่ายหัว “ไม่เป็นไร ฉันมีความสุขมาก ขอบคุณที่รัก”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอสูดหายใจเข้า จากนั้นจึงคว้าเนกไทของชายผู้นั้นแล้วดึงลงมา
ชายคนนั้นก้มศีรษะลง วารุณียิ้มให้เขาแล้วจูบเขา
นัทธีตกใจ ไม่คิดว่าจู่ๆ เธอจะขอบคุณเขาแบบนี้
แต่ในไม่ช้า ดวงตาของเขาก็มืดลง เปลี่ยนจากรับเป็นรุก ใช้มือโอบหลังศีรษะของเธอแล้วจูบกลับ
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ เมื่อทั้งสองหายใจไม่ออก นัทธีจึงปล่อยวารุณีจบการจูบที่ยาวนานนับศตวรรษ
วารุณีเลื่อนกระจกรถลงแล้วหอบเล็กน้อย
หลังจากหายใจได้ครู่หนึ่ง การหายใจของเขาก็สงบลง
นัทธีก็เช่นเดียวกัน นิ้วหัวแม่มือเช็ดคราบน้ำที่ปากของเธอออก เอนตัวไปข้างหน้าแล้วรัดเข็มขัดนิรภัย “กลับกันไหม?”
“อืม กลับกันเถอะ” วารุณียิ้มแล้วพยักหน้า
นัทธีลูบผมของเธอ และกำลังจะสตาร์ทรถ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
แต่ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของวารุณี
วารุณีหยิบมือถือขึ้นมาดู “ศรัณย์โทรมา”
“รับเถอะ ฉันจะขับช้าๆ” นัทธีหมุนกุญแจรถแล้วพูด
วารุณีรับสาย “ฮัลโหล ศรัณย์”
“พี่…” เสียงของศรัณย์มีเสียงร้องไห้
วารุณีขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”
ทำไมถึงร้องไห้?
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ศรัณย์หันกลับมามองห้องด้านหลัง สุภัทรถูกคลุมด้วยผ้าขาวทั้งตัว เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น “พี่ สุภัทร เขา…เขา…”
“สุภัทร เป็นอะไร” วารุณีเม้มปากแดง จู่ๆ ก็รู้สึกกังวลในใจ
นัทธีเหลือบมองเธอ “เกิดอะไรขึ้นกับสุภัทราเหรอ”
“อืม ฟังจากเสียงของศรัณย์ น่าจะใช่ แต่ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” วารุณีขมวดคิ้วแล้วพูด
ศรัณย์ยกมือปาดน้ำตา “สุภัทรา ตายแล้ว”
วารุณีหดตัวลง ชะงักไปทันที
ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย และทั้งโลกก็เงียบลงอย่างผิดปกติ
จนกระทั่งรถบรรทุกคันใหญ่ผ่านไป และบีบเสียงแตรทำให้เธอตื่นได้สติขึ้นทันที และกลับมาสู่ความเป็นจริง พูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “คุณบอกว่า… เขาตายแล้วเหรอ?”
ถัดมานัทธีได้ยินก็เหยียบเบรกแล้วหยุดรถข้างทาง “สุภัทร ตายแล้วเหรอ”
วารุณีอ้าปาก แต่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ เขาจึงพยักหน้า
นัทธีมองตาที่เปียกชื้นของเธอและไม่ได้ถามอะไรอีก
“อืม” ศรัณย์พยักหน้า
วารุณีหลับตาลงน้ำตาก็ไหลโดยไม่รู้ตัว “จริงเหรอ เมื่อไหร่กัน”
“เมื่อสิบนาทีที่แล้ว ตอนที่คุยกับตำรวจเขาก็หยุดหายใจ” ศรัณย์สะอื้นแล้วตอบกลับ
วารุณีส่งเสียงอืม เข้าใจแล้ว “เดี๋ยวฉันไปหา”
“ครับ” ศรัณย์ตอบ
วารุณีวางสาย ก้มศีรษะลง ขดตัวบนที่นั่งแล้วร้องไห้เงียบๆ
นัทธีปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออกและปลดเข็มขัดนิรภัยที่ตัวเธอ จับเธอแล้วโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของเขา “ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเลย?”
“ไม่ ฉันจะไม่ร้องไห้ ฉันเกลียดเขามาก ทำไมฉันต้องร้องไห้ให้เขาด้วย” วารุณีคว้าแขนเสื้อของชายคนนั้นแล้วกัดริมฝีปากอย่างดื้อรั้น
นัทธีหัวเราะเล็กน้อย “ใช่ๆ อย่าร้องไห้ให้เขาเลย”
วารุณีไม่พูดอะไร ร่างกายเริ่มสั่น
นัทธีรู้ได้ว่า แล้วเธอไม่ได้เฉยเมยต่อการเสียชีวิตของสุภัทรเหมือนที่ปากพูด
มิฉะนั้นเธอคงจะไม่หลั่งน้ำตา
การตายของสุภัทร เธอเสียใจจริงๆ