มู่โชวหลินหยุดพูดและมองไปที่สังเวียนอย่างเงียบๆ
บนสังเวียน ฉินเฉิงกับชายผมยาวกำลังมองหน้ากัน
ชายผมยาวคนนี้เป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นเขาจึงภาคภูมิใจในตัวเองมาก
“ก่อนที่จะขึ้นมาบนสังเวียนประธานกู้บอกให้ฉันจัดการนายซะ” ชายผมยาวยิ้มออกมา “นายว่าฉันควรจะฟังที่เขาพูดดีไหม?”
“ทำไมนายชอบพูดอะไรไร้สาระ” ฉินเฉิงตอบกลับไป “รีบเข้ามาเร็ว ฉันยังมีเรื่องอื่นต้องทำ”
ประโยคนี้ทำให้ชายผมยาวโกรธอย่างไม่ต้องสงสัย และเขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนแรกฉันคิดที่จะไว้ชีวิตนาย แต่ตอนนี้นายกลับมาทำให้ฉันโกรธ ดังนั้นนายคงจะต้องตายแล้วหละ!”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ระเบิดพลังในมือ และแสงวาบราวกับฟ้าแลบก็ฉายลงบนหมัดของเขา!
เสียงเสียดสีของพลังดังขึ้นมารอบๆหมัดของเขา อุณหภูมิโดยรอบก็สูงขึ้นในทันใด และแม้แต่อากาศก็แผดเผา!
“ตายไปซะ!”
ทันใดนั้น ชายผมยาวก็ตะโกนออกมาและพุ่งเข้ามาหาฉินเฉิงทันที!
ในระหว่างทางที่เขากำลังพุ่งเข้ามา รอบๆเต็มไปด้วยแสงที่เหมือนกับฟ้าแลบ แต่ฉินเฉิงก็ยังคงไม่ทำอะไร ยืนเอามือไขว้หลังอยู่อย่างงั้นราวกับว่าเขาไม่เห็นชายผมยาวอยู่ในสายตา
“ฟู้ววว!!”
ในตอนที่หมัดจะกระแทกเข้ากับร่างกายของฉินเฉิง แสงบนมือของเขาก็สว่างขึ้นทันใดทำให้คนดูไม่สามารถลืมตาขึ้นมาดูได้!
“ตู้มม!”
หมัดนั้นปะทะกับร่างกายของฉินเฉิงอย่างจัง ดังใดนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาทันที
“สุดยอด สวยงามมาก!” กู้ซีตะโกนออกมา “เหล่ามู่ คุณเห็นแล้วหรือยัง? แค่หมัดเดียวก็จบแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”
มู่โชวหลินเงียบไปไม่พูดอะไร เขาไม่ได้สนใจกู้ซีเลยแม้แต่น้อย
“ปัง!”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาอีกครั้งจากบนสังเวียน!
เห็นร่างของชายผมยาวกระเด็นออกมาจากสังเวียนและลอยอยู่บนท้องฟ้า!
ฉินเฉิงใช้โอกาสนั้นในการกระโดดขึ้นไปในอากาศและเหยียบไปที่หลังของชายผมยาวคนนั้นทันที!
“แกร๊ก!” เสียงกระดูกหักดังขึ้น หลังของชายผมยาวหักทันที!
“ตู้มม!”
ร่างกายของเขาตกลงพื้นกลิ้งไปหลายตลบ และกระดูกสันหลังของชายผมยาวโค้งงอเป็นโค้งที่แปลกประหลาดมาก!
ฝุ่นฟุ้งกระจาย ชายผมยาวหมดสติไป ทำอะไรไม่ได้แม้แต่จะพูดออกมา
“จบแล้ว” ฉินเฉิงปัดไปที่ฝุ่นบนตัวของเขา จากนั้นก็เดินลงมาจากสังเวียน
สีหน้าของกู้ซีน่าเกลียดเป็นอย่างมาก ปากของเขาอ้าออกมาเป็นรูปตัวโอ ราวกับว่าเขาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ในตอนนั้นฉินเฉิงเดินลงมาอยู่ข้างๆเขา
ในตอนั้กู้ซีกำลังจะพูดออกมา ฉินเฉิงก็หายไปจากข้างกายของเขาและไปอยู่ที่ข้างมู่โชวหลินทันที
“ประธานมู่ ฉันจำได้ว่าการแข่งขันนี้มีรางวัลด้วยนี่ ใช่ไหม?” ฉินเฉิงถามออกไป
มู่โชวหลินพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ ถึงแม้ว่าการประลองครั้งนี้ไม่ได้เป็นสนามที่ใหญ่อะไร แต่ก็ได้รับการอนุมัติโดยตรงจากสมาคมศิลปะการต่อสู้ประจำจังหวัด ถึงเวลานั้นทางจังหวัดจะมอบรางวัลให้กับคุณโดยตรง!”
“โอเค” ฉินเฉิงตอบกลับไป “ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ”
“ฉิน…ฉินเฉิง” กู้ซีมีความรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขารีบวิ่งไปขวางทางฉินเฉิง พูดออกมาด้วยสีหน้าที่ลังเล “ฉินเฉิง ฉันต้องขอโทษด้วยที่ก่อนหน้านี้ฉันไม่มีมารยาทกับคุณ คุณเองก็รู้ ปินโจวไม่มีสมาคมศิลปะการต่อสู้ ใกล้ที่สุดก็คือที่เมืองจิงของพวกเรา”
“ดังนั้นตอนนี้ฉันขอเชิญคุณเข้าร่วมกับสมาคมศิลปะการต่อสู้ของพวกเรา เมื่อถึงเวลาฉันจะแต่งตั้งให้คุณเป็นรองประธาน!” กู้ซีพูดออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง
ฉินเฉิงหัวเราะอยู่ในใจ และในตอนที่เขากำลังจะพูดออกมา ฟางเสี่ยวเต๋อที่อยู่ข้างๆก็ทนไม่ไหวจนต้องด่าออกมา “คุณนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ คำพูดแบบนี้มันออกมาจากปากของคุณได้อย่างไง? อ๋อฉันรู้แล้ว หรือว่าตอนหนุ่มๆคุณไปฝึกวิชาหน้าหนามา? ถึงว่าทำไมหน้าของคุณถึงด้านขนาดนี้?”
สีหน้าของกู้ซีแดงขึ้นมาทันที เมื่อฟางเสี่ยวเต๋อพูดออกมาแบบนี้เขาก็พูดอะไรไม่ออก
ฉินเฉิงโบกมือและพาฟางเสี่ยวเต๋อเดินทางกลับ
“โง่อย่าอวดฉลาดนะ!” มู่โชวหลินตอบไปที่ไหล่ของกู้ซีและอดหัวเราะออกมาไม่ได้
…….
“พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกัน?” บนรถ ฟางเสี่ยวเต๋อถามออกมา
ฉินเฉิงตอบกลับมาว่า “ไปซื้อบ้าน”
“ซื้อบ้าน?” ฟางเสี่ยวเต๋อพูดออกมาด้วยความตะลึง จากนั้นเธอก็พูดล้อเล่นออกมาว่า “ที่แท้นายก็รู้วิธีลงทุนเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ บ้านมันก็เป็นทางเลือกที่ดี”
ฉินเฉิงหัวเราะและไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขาขับรถตรงไปยังบริษัทอสังหาริมทรัพย์ริมทะเลซึ่งเพิ่งเปิดได้ไม่นาน บ้านส่วนใหญ่จึงว่างเปล่า
โครงการมีชื่อว่าบ้านพักริมทะเลเฉิงจิง ซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะชุมชนชั้นนำที่สร้างโดยคนระดับไฮเอนด์ มีวิลล่าทั้งหมด 10 หลังเท่านั้น เป็นสถานที่ที่เขียวขจี แทบจะไม่ต่างอะไรกับจิงตูเลย
และเนื่องจากชุมชนมีระดับไฮเอนด์เกินไป สถานการณ์ทางด้านการขายจึงไม่ค่อยดี เนื่องจากแต่ละหลังมีมูลค่ามากกว่า 100 ล้าน ถึงต่อให้เป็นคนเมืองจิงก็ซื้อไม่ไหว
รถหยุดที่ประตูชุมชน ฉินเฉิงก็พาฟางเสี่ยวเต๋อเข้าไปในสำนักงานขาย
ทันทีที่เขาเดินเข้าไป พนักงานขายก็ทักทายเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
พวกเขาเห็นว่าฉินเฉิงขับรถหรูเข้ามา ดังนั้นจึงรู้อยู่แล้วว่าฉินเฉิงจะต้องเป็นลูกค้าของเขา
“สวัสดีครับ ขออนุญาต คุณมาดูบ้านใช่ไหมครับ?” พนักงานขายรีบเข้ามาถาม “ตรงนี้คือแผนโครงสร้างของโครงการ ส่วนทางด้านโน้นเป็นห้องตัวอย่าง คุณต้องการที่จะดูมันไหมครับ?”
ฉินเฉิงหันไปมองที่เขาและพูดออกมาว่า “ไม่จำเป็น”
“คุณต้องการที่จะนั่งเพื่อสอบถามอะไรก่อนหรือเปล่าครับ?” พนักงานขายพูดออกมาด้วยความกระตือรือร้น
หลังจากพาฉินเฉิงไปด้านข้างแล้วนั่งลง เขาก็รินกาแฟหนึ่งถ้วยให้ฉินเฉิงและฟางเสี่ยวเตี๋ย แล้วพูดว่า “ตอนนี้เหลือบ้านอยู่สองหลัง ทั้งสองอยู่ทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตก เพื่อนบ้านทั้งสองข้างของคุณมีชื่อเสียงที่เมืองจิงเป็นอย่างมาก พวกเขา….”
“ไม่ต้องแนะนำเรื่องพวกนี้กับฉัน” ฉินเฉิงโบกมือ “ฉันต้องการหลังที่ติดกับทะเลหลังนั้น”
พนักงานขายตกใจ เขากลืนน้ำลายและพูดว่า “คุณ…คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
ฉินเฉิงหัวเราะออกไป “นายคิดว่าฉันกำลังล้อเล่นกับนายอยู่หรือไง?”
พนักงานขายพยักหน้าอย่างเร่งรีบและพูดว่า “ได้ครับๆ คุณตามผมมาทางนี้ได้เลยครับ ผมจะพาคุณไปดำเนินเรื่อง!”
และในตอนนั้นจู่ๆโทรศัทพ์ของฉินเฉิงก็ดังขึ้นทันที
คนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใคร เขาคือพ่อของฟางเสี่ยวเต๋อ ฟางจิ้งเหยา
หลังจากที่มองไปที่โทรศัพท์ ฉินเฉิงก็ถอนหายใจออกมา เกี่ยวกับการแข่งขันในครั้งนี้ ฉินเฉิงไม่รู้ว่าจะอธิบายออกไปอย่างไง
หลังจากที่เขารับโทรศัพท์ ฟางจิ้งเหยาก็หัวเราะออกมาและพูดว่า “ฉินเฉิง เป็นไงบ้าง ราบรื่นดีไหม?”
ฉินเฉิงหัวเราะออกไปอย่างขมขื่น “เกรงว่าคงทำให้คุณผิดหวัง”
จากนั้นฉินเฉิงก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟางจิ้งเหยาฟัง
หลังจากที่ฟางจิ้งเหยาฟังจบเขาก็เงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็พูดออกมาว่า “เจ้ากู้ซี ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ สมควรแล้ว!”
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น ฉินเฉิงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “ขอแค่หัวหน้าฟางไม่ว่าอะไรผม ผมก็ดีใจแล้ว”
ฟางจิ้งเหยาโบกมือและพูดว่า “ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ที่โทรมาครั้งนี้มีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งจะมาบอกนาย”
“หัวหน้าฟางพูดมาได้เลย” ฉินเฉิงตอบกลับ
ฟางจิ้งเหยาพูดออกมาว่า “ฉันเพิ่งจะได้ข่าวมาว่า สำนักชื่อหลงประกาศล่าค่าหัวนาย”
“สำนักชื่อหลง?” ฉินเฉิงขมวดคิ้ว “พวกเขายังไม่ยอมแพ้?”
ฟางจิ้งเหยาพูดออกมาเสียงต่ำๆว่า “ฉินเฉิง นายอย่าประมาทกับเรื่องนี้ สำนักชื่อหลงไม่ได้ประกาศล่าค่าหัวมาเป็นเวลาสิบปีแล้ว ตามที่ฉันรู้มา สำนักชื่อหลงเคยประกาศตั้งค่าหัวแค่สามครั้งเท่านั้น แต่ละครั้งก็ไม่เคยพลาด!”
