หยางอี้และ หลินชิงเฉิงโกรธมาก แต่ฉินเฉิงยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใจไม่สู้ดี
ให้ตายสิ นี่มันห้าล้านเลยนะ ทิ้งมันทำไม น่าเสียดาย!
“ไม่ ฉันต้องขุดมันออกมา” ฉินเฉิงคิดกับตัวเอง
“นี่เธอ นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ” หยางอี้พูดอย่างเย็นชา “เธอรู้ไหมว่าเราเป็นใคร”
ซูวานหัวเราะเบา ๆ โดยไม่พูดอะไร แต่สายตาที่ดูถูกของเธอ ทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกไม่พอใจ
“เราไปกันเถอะ” ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหรือไม่ ซูวานจับมือของฉินเฉิงทำให้ดูใกล้ชิด
หลังจากที่ทั้งสองเดินออกมา หลินชิงเฉิงก็โกรธมาก
“ยัยสารเลว นี่เธอหมายความว่ายังไง ตอแหลสิ้นดี!” หลินชิงเฉิงกระทืบเท้าพร้อมก่นด่า “กล้าดียังไงมาดูถูกพวกเรา!”
หยางอี้ไม่ได้คิดตื้นๆเหมือนกับเหมือนหลินชิงเฉิง เขาจ้องมองตรงไปยังทิศทางที่ซูวานกำลังเดินออกไป และเขาคิดกับตัวเองว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน? เอาเงินห้าล้านมาทิ้งอย่างงั้นเหรอ?
หยางอี้จะเอาเงินห้าล้านมาประมูลแหวนวงนี้ แล้วโยนมันทิ้งไปแบบนี้ได้ไงกัน เพราะตระกูลหยางก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้น
“รอวันที่ตระกูลซูมาประชุมกัน ดูสิว่าเธอจะมาไหม” หยางอี้คิดกับตัวเอง
“รีบขุดแหวนออกมา” หลินชิงเฉิงก้มลงแล้วพูด
“ขุดบ้าอะไร!” หยางอี้ดุ “สวมแหวนนี้ในตอนแต่งงาน เธอไม่กลัวฉินเฉิงจะหัวเราะเยาะเอาหรือไง?”
หลินชิงเฉิงตกตะลึง เธอพูดอย่างลำบากใจ “แต่นั่นมันห้าล้านเลยนะ … ”
“มูลค่าของแหวนวงนี้ไม่ถึงห้าล้านหรอก โยนทิ้งไปเถอะ” หยางอี้พูดอย่างเย็นชา “พวกเราต้องไปเข้าร่วมประชุมธุรกิจในวันนี้ เก็บอารมณ์ไว้หน่อย”
เมื่อพูดถึงการประชุมธุรกิจ หลินชิงเฉิงก็รู้สึกสบายใจในทันที
ถึงเวลานั้นก็จะใช้โอกาสประจบประแจงกับตระกูลซู ยังไงก็ต้องบินขึ้นไปให้เหนือกว่านี้?
เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นหลินชิงเฉิง พยักหน้าและตกลง
…
ในรถของซูวาน ฉินเฉิงกล่าวอย่างลำบากใจ “แหวนดีๆ แบบนี้ โยนทิ้งไปแบบนั้นได้ไง เสียดาย”
“มันคุ้มค่าที่จะต่อสู้เพื่อเงินห้าล้าน” ซูวานยิ้ม
“มันไม่คุ้ม ถ้าไม่เอาก็เอามาให้ฉัน!” ฉินเฉิงพูดออกมา
“นายขาดเงินเหรอ?” ซูวานถามด้วยความประหลาดใจ “ฉันยังพอจะมีเหลืออยู่”
“ฉันไม่ได้ขาดเหลืออะไร…เห้อ ช่างมันเถอะ ฉันคงไม่เข้าใจโลกของคนรวย” ฉินเฉิงยิ้มและส่ายหัว
ซูวานไม่สนใจ เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: “ฉันแค่อยากบอกความจริงกับพวกเขาว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า พวกเขาไม่ควรมาทำให้คนอื่นขายหน้า”
ฉินเฉิงพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
วันรุ่งขึ้น ซูวานมาที่ชุมชนหลงไห่ รับฉินเฉิงไปห้างสรรพสินค้าด้วยกัน
ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้มีชื่อเสียงมากในปีนัง มีร้านค้าแบรนด์เนมมากมายที่นี่
ฉินเฉิงไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน ดังนั้นเขาจึงดูประหม่าเล็กน้อย
ซูวานแตกต่างออกไป เดินเข้าออกเหมือนกับการเข้าประตูบ้านของเธอเอง เธอหยิบโน่นหยิบนี้ จับเสื้อผ้ามาทาบที่ตัวของฉินเฉิง แล้วก็ส่ายหัวอยู่เนืองๆ
หลังจากผ่านไปครึ่งเช้า ซูวานก็เลือกชุดสีดำในที่สุด
ชุดนี้ดูหรูหราและมีราคาแพง
“เร็ว ไปลองดู” ซู่ว่านยื่นชุดให้ฉินเฉิง และเร่งให้เขาเอาไปลอง
ฉินเฉิงนำชุดไปที่ห้องแต่งตัว และสวมใส่
เมื่อเขาเดินออกจากห้องลอง ดวงตาของซูวานก็สว่างขึ้นในทันใด
“หล่อขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย!” ซูวานพูดด้วยรอยยิ้ม
ว่ากันว่าไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง นี่มันคือเรื่องจริง
ตอนนี้เหมือนฉินเฉิงจะเปลี่ยนเป็นคนละคน สภาพที่โทรมก่อนหน้า แทนที่ด้วยความสง่างามและสูงส่งที่อธิบายไม่ได้
ทำให้ใบหน้าดูโดดเด่นยิ่งขึ้น
ฉินเฉิงยืนอยู่หน้ากระจกและอดไม่ได้ที่จะสัมผัสใบหน้าของเขา
“นี่ใช่ฉันจริงๆ เหรอ?” ฉินเฉิงค่อนข้างไม่เชื่อ
“พนักงาน เอาตัวนี้แล้วกัน” ซูวานพูดพร้อมหยิบบัตรของเธอออกมา
ฉินเฉิงเมื่อสวมเสื้อผ้าดี ๆ เช่นนี้ ก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เขาเอามือมากอดอกไว้
ซูวานหยุดเขาไว้ เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “แต่งตัวแบบนี้แหละ นายไปทิ้งเสื้อผ้าตัวเก่าๆซะด้วย มันน่าเกลียด”
“นี่…นี่มันไม่โอเคเลย?” ฉินเฉิงจับไปที่จมูกของเขา
“ไม่โอเคยังไง” ซูวานกลอกตา
เธอมองไปที่ฉินเฉิงและพึมพำ “ก็… เหลือรองเท้ากับนาฬิกา”
พูดปุ๊บเธอก็พาฉินเฉิงเดินไปรอบๆ ห้างสรรพสินค้า เพื่อปรับบุคลิกภาพให้กับฉินเฉิง
เมื่อเขาเดินออกจากห้าง มันก็เหมือนกับคนละคน และแม้แต่ซูวานก็แทบจำไม่ได้
“นี่มันค่อยดีหน่อย” ซูวานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ทีหลังดูแลตัวเองให้ดีหน่อย อย่าไปซื้อของถูกๆ”
ฉินเฉิงยิ้มตอบรับอย่างเก้ๆกังๆ
นี่ก็เหลือไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ ก็จะถึงการประชุมธุรกิจ ฉินเฉิงวางแผนที่จะไม่ออกไปไหนสักสองสามวัน เพื่อที่จะวางแผนให้ดี
วันรุ่งขึ้น จินฮู่มาที่ชุมชนหลงไห่
“คุณฉิน ฉันนำสิ่งที่คุณต้องการมาให้คุณ” หลังจากพูด จินฮู่ก็ปรบมือ ลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระสอบ
ฉินเฉิงเหลือบไปมอง และมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ
“อืม ทำงานกันเร็วมาก” ฉินเฉิงกล่าวด้วยความชื่นชม
จินฮู่ยิ้มและพูดว่า “ฉันพยายามหาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หากันทั้งวันทั้งคืน หลังจากที่พบ ก็รีบนำมาให้คุณโดยเร็วที่สุด”
ฉินเฉิงเข้าใจในความหมายของเขาดี เขาต้องการสร้างเครดิตต่อฉินเฉิง
ดังนั้นฉินเฉิงจึงพยักหน้าและกล่าวว่า “ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆ”
จินฮู่ ยิ้มและพูดว่า: “หึหึ หวังว่าคุณปู่ซูจะไม่พูดอะไร… ”
ฉินเฉิง ยิ้มให้เขา
แน่นอนว่า สิ่งที่คิดก็คือเบื้องหลังความสัมพันธ์ของเขากับตระกูลซู
“คุณฉิน วันนี้มีโครงการในถนนย่านการค้าของเขตเมืองใหม่ที่ใกล้จะเริ่มแล้ว ถ้าวันนี้สะดวก ไปดูด้วยกันไหมครับ?” จินฮู่กล่าว
ฉินเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขตเมืองใหม่นี้ยังเป็นเขตที่ไม่มีคน เป็นเขตที่เพิ่งผ่านการวางแผน และจะกลายเป็นเมืองใหม่
และด้วยความที่มีคนเป็นจำนวนน้อยมาก หลายคนแทบจะใช้ที่นี่เป็นสุสานแล้ว
ที่แบบนี้ควรลองไปดูสักครั้ง
ดังนั้น ฉินเฉิงจึงตกลง
หลังจากวางของลงหมด ก็ขึ้นรถของจินฮู่่ไป
มีหลายโครงการในเขตเมืองใหม่ แต่ดำเนินไปไม่พร้อมกัน เช่น ถนนสายพาณิชย์สร้างเสร็จ แต่บางโครงการเพิ่งเริ่ม
รถมาจอดใกล้โครงการอย่างรวดเร็ว นอกจากทีมงานก่อสร้าง มีชายชราผอมแห้งรออยู่ที่นี่ด้วย
“คุณไป๋ ขอโทษที่ให้รอนาน” หลังจากลงจากรถ จินฮู่ก็วิ่งเหยาะๆ แล้วเดินเข้าไป
จินฮู่และฉินเฉิง แนะนำทันที: “นี่คือคุณไป๋เชียนผู้เชี่ยวชาญด้านฮวงจุ้ยที่มีชื่อเสียงในปีนัง ก่อนที่เราจะเริ่มต้นหลายโครงการ เราต้องขอความช่วยเหลือจากเขาก่อน”
ฉินเฉิง กล่าวอย่างรวดเร็ว: “ฉันเคยพบกับเขาแล้ว”
ไป๋เชียนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “คุณจิน ฉันเคยดูฮวงจุ้ยที่นี่แล้ว เป็นสถานที่ที่ดีมาก ดังนั้นอย่าลังเลที่จะเริ่มทำงาน”
จินฮู่ตกลงอย่างรวดเร็ว: “ดี ดีเลย สิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดคือมีศพฝังอยู่ข้างใต้ มันเหลวไหลสิ้นดี!”
ไป๋เชียนยิ้มและพูดว่า: “ไม่ต้องกังวล ที่นี่คือแสงมงคล และความมืดเบาบางมาก คุณสามารถวางรากฐานได้”
ฉินเฉิง ขมวดคิ้ว เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือสถานที่ก่อสร้างและพบว่ามีมวลสีดำลอยอยู่บนท้องฟ้า
มวลสีดำนี้เหมือนกันกับในร่างกายของผู้อาวุโสซูในตอนนั้น!
ฉินเฉิงเดินตรงไปที่ใจกลางของสถานที่ก่อสร้างและหยุดที่ที่ซึ่งพลังงานสีดำแข็งแกร่งที่สุด
“ขุดลงไปตรงนี้” ฉินเฉิงกล่าว
จินฮู่ขมวดคิ้วและรีบเดินไปถาม “คุณฉิน หมายถึงอะไร”
ฉินเฉิงเหยียบไปที่พื้นและพูดว่า “มีบางอย่างฝังอยู่ใต้นี้”
“มีอะไรฝังอยู่งั้นเหรอ?” ไป๋เชียนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา และพูดอย่างโกรธเคือง “นายกำลังตั้งข้อสงสัยในตัวฉันอยู่เหรอ?”
ฉินเฉิงกล่าวอย่างสุภาพ “ฉันยังเด็ก คงไม่กล้าตั้งข้อสงสัยในตัวคุณ เพียงแต่…ต้องระวังข้อผิดพลาดไว้บ้าง”
“เหลวไหล!” ไป๋เชียนโมโหทันที “พูดจาเหลวไหลไร้สาระ ฉันดูฮวงจุ้ยมาหลายปีแล้ว และฉันไม่เคยพลาด!”
ฉินเฉิงรู้ว่าเขาไม่มีเหตุผล ดังนั้นเขาจึงมองไปที่จินฮู่และพูดว่า “ขุด”
จินฮู่ มองไปที่ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
เด็กคนนี้ ไม่ไว้หน้าเขาเลย รู้อย่างนี้ไม่พามาด้วยแต่แรก!
“คุณจิน ในเมื่อคุณไม่เชื่อฉัน งั้นฉันขอตัว!” ไป๋เชียนโบกมือก่อนจะจากไป
จู่ ๆ จินฮู่ก็ตื่นตระหนก เขายังมีงานอีกมากที่เขาจะต้องพึ่งพาไป๋เชียนนี้ในอนาคต จะกล้าทำให้เขาขุ่นเคืองได้อย่างไร!
ดังนั้นจินฮู่จึงรีบดึงไป๋เชียนไว้และพูดออกมาว่า “คุณไป๋อย่าโกรธเลย เด็กคนนี้เป็นเพื่อนของคุณซู เขาอยากจะเล่นอะไรก็ปล่อยเขาไปเถอะ อย่าไปสนใจ ถือว่าไว้หน้าตระกูลซู”
ใบหน้าของไป๋เฉียนดูเซ็งเล็กน้อย เขาพ่นลมหายใจออกมาและพูดว่า “ฉันแค่รำคาญเรื่องไร้สาระพวกนี้!”
“ใช่ คุณเป็นอาจารย์ ทำไมต้องไปยุ่งกับเจ้าเด็กเมื่อวานซืนด้วย” จินฮู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ไป๋เชียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาเดินกลับไปที่ฉินเฉิง และพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา: “เจ้าหนู ถ้าวันนี้นายขุดแล้วไม่ได้อะไร ต้องมาขอโทษฉันด้วย!”
