เมื่อเห็นชื่อนี้ หัวใจของฉินเฉิงก็เต้นแรง
เขารีบรับโทรศัพท์ทันที และพูดออกไปด้วยความตื่นเต้นตามนิสัยของเขา “ซู…ซูวาน?”
เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากอีกด้านหนึ่ง เธอยิ้มและตอบกลับมาว่า “นายคิดว่าใครหละ?”
“ใช่คุณจริงๆด้วย!” ฉินเฉิงเกือบจะกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? กลับมาแล้วหรือยัง?”
“ฉันกำลังนอนอยู่ในห้อง” ซูวานตอบมาด้วยน้ำเสียงที่ขบขัน
“ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้!” ฉินเฉิงรีบตอบกลับไป
หลังจากที่เขารู้ว่าซูวานกลับมาแล้ว เขาจะมีจิตใจไปหาตงเทียนหนานได้อย่างไง
เขายกเลิกแผนที่คิดเอาไว้และกลับไปที่ปินโจวทันที!
“เรื่องของตงเทียนหนานเอาไว้ก่อน” ฉินเฉิงถอนหายใจและพูดกับชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าสงสัยอยู่ครู่หนึ่งและถามออกมา “คุณฉิน มีเรื่องอะไรที่ต้องกระตืนรือร้นขนาดนั้นครับ”
ฉินเฉิงสูดลมหายใจเข้าและตอบกลับมาว่า “ซูวานกลับมาแล้ว”
หลังจากนั้นฉินเฉิงก็เตรียมที่จะเรียกรถไปที่สนามบินทันที
“หยุเดี๋ยวนี้นะ” ในตอนนั้นก็มีเสียงที่เยือกเย็นดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉินเฉิง
ฉินเฉิงหันกลับไปดู พบว่านั่นคือเสียงของท่านเจ้าสำนัก
“สวัสดีครับท่านเจ้าสำนัก” ฉินเฉิงหันกลับไป ประสานมือและโน้มตัวลง
เธอยังอยู่ในท่าทางที่เย่อหยิ่ง ธอมองที่ฉินเฉิงอย่างวางตัวและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “เพิ่งจะได้รับตำแหน่งของผู้อาวุโสก็จะกลับไปแบบนี้เลยเหรอ?”
ฉินเฉิงตอบกลับไปด้วยความรู้สึกผิด “ต้องขอโทษด้วยครับ ที่ผมกลับไปครั้งนี้เพราะมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการจริงๆ หวังว่าท่านเจ้าสำนักคงจะให้อภัย”
เมื่อเจ้าสำนักได้ยินแบบนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา สายตาของเธอจับจ้องมาที่ฉินเฉิง
ใบหน้าที่เย็นชาและออร่าที่โดดเด่นของเธอทำให้ผู้คนแทบหยุดหายใจ
แม้แต่ฉินเฉิงเองก็ไม่สามารถเดาความคิดของเธอได้
“ผู้อาวุโสแห่ง ตำหนักเทพโอสถที่สง่างาม จะออกเดินทางทั้งทีแต่ต้องมาเรียกรถ? แบบนี้มันไม่น่าอายคนอื่นไปหน่อยเหรือ” หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ท่านเจ้าสำนักก็พูดออกมา
หลังจากที่เสียงของเธอเงียบไป ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าของฉินเฉิง
ฉินเฉิงผงะ ตอบกลับไปด้วยความดีใจ “ขอบคุณมากครับท่านเจ้าสำนัก!”
เจ้าสำนักไม่ได้พูดอะไร เธอหันหน้าและเดินจากไป
“เจ้าสำนักคนนี้แปลกคนจริงๆ” ฉินเฉิงมองไปที่เงาหลังของเธอและแอบคิดในใจ
หลังจากขึ้นรถ พวกเราก็มุ่งหน้าไปยังสนามบิน
ในระหว่างทาง ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะถามคนขับออกมาว่า “เจ้าสำนักแห่ง ตำหนักเทพโอสถทำไมถึงเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก? ดูแล้วเธอยังอายุไม่เท่าไหร่เลย?”
หลังจากได้ยินประโยคนี้ คนขับที่อยู่ข้างๆก็หน้าสั่นสะท้านขึ้นมาทันที
เขาพูดด้วยความกังวลอย่างยิ่ง “ผู้อาวุโสฉิน คำพูดแบบนี้ห้ามเอาไปพูดที่ไหนอีกเด็ดขาด! ท่านเข้าสำนักถือได้เป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่อยู่เหนือผู้คนมากมาย เธอไม่ใช่คนที่คนขับรถอย่างผมจะไปพูดถึงได้….”
ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา ดูเหมือนว่าเจ้าสำนักคนนี้คงทิ้งภาพจำเอาไว้ในใจของพวกเขาไม่น้อย
ประมาณบ่ายโมง ฉินเฉิงกลับมาถึงภูเขาหลงไห่
ในคฤหาสน์ที่ยิ่งใหญ่ มีเสียงที่ไพเราะดังออกมา มันดังมาจากตัวของซูวาน และในมือของเธอก็กำลังถือเข็มและด้ายอยู่
ส่วนทางด้านของฉูเป่ยชวนก็กำลังนั่งยองๆอยู่ไม่ไกล
“นายหญิง ผมต้องนั่งไปแบบนี้อีกนานแค่ไหน?” ฉูเป่ยชวนถามออกมาด้วยความเจ็บปวด
เมื่อซูวานได้ยินแบบนั้นเธอก็วางเข็มและด้ายที่อยู่ในมือ ยิ้มและพูดออกมาว่า “ความทรมานแค่นี้ก็ทนไม่ได้ ไหนบอกว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์”
ฉูเป่ยชวนบ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะโต้เถียง ทำได้เพียงอดทนต่อไป
ฉินเฉิงพยายามอดทนกับความตื่นเต้นในใจของเขา จากนั้นเขาก็รีบเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหน้าของซูวานอย่างรวดเร็ว
ตอนแรกเขาอยากที่จะกอดเธอ แต่มันก็น่าอายไปหน่อย
ในคำพูดเพียงหนึ่งคำแต่มีความหมายได้เป็นพัน เขาพูดออกมาว่า “คุณกลับมาแล้ว”
ซูวานยิ้มและลุกขึ้นยืน เธอมองไปที่ฉินเฉิง พยักหน้าและพูดออกมาว่า “ไม่เลว พัฒนาขึ้นมา”
ฉินเฉิงมองไปที่ซูวานด้วยความสงสัย และพบว่าเขามองไปไม่ออกว่าเธออยู่ในขั้นไหนแล้ว
หรือว่า….เธอจะก้าวข้ามเขาไปไกลแล้ว? แต่ก่อนหน้านี้ซูวานเป็นแค่คนธรรมดา! ระยะเวลาสั้นๆเพียงแค่หนึ่งปี เธอจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดนั้นได้อย่างไร?
แม้ว่าจะเป็นฉินเฉิง จากความพยายามอย่างเต็มที่ของเขาเพื่อจะก้าวเข้าสู่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มันเป็นไปได้ก็เพราะอยู่ภายใต้สมมติฐานของการสืบทอดจากบิดาของเขา!
“ฉันใช้เวลาสามวันในการถักผ้าพันคอเส้นนี้ให้กับคุณ” ในตอนนั้นฉินเฉิงก็ยื่นงานปักในมือของเธอให้กับฉินเฉิง “ตอนแรกฉันอยากจะตัดชุดให้นายด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้”
ฉินเฉิงหยิบผ้าพันคอผืนนั้นขึ้นมา ผ้าพันคอเป็นสีเทา และถูกทำขึ้นอย่างประณีตมาก และสวมได้ลงตัวพอดี
“นายจะใช้ผ้าพันคอตอนนี้? บ้าหรือเปล่าคนโง่” เมื่อเห็นท่าทางของฉินเฉิง ซูวานก็ยื่นนิ้วออกไปแล้วไปจิ้มที่ศีรษะของฉินเฉิง
ไม่รู้ว่าทำไม เมื่ออยู่ต่อหน้าของซูวาน ฉินเฉิงก็เป็นเหมือนเด็กคนหนึ่ง
เขาส่ายหน้าและพูดออกมาว่า “ของนี้คุณเป็นคนให้ ผมจะใส่มันทุกวันเลย!”
ซูวานกลอกตาแล้วพูดว่า “ไร้เดียงสา”
ถึงแม้เธอจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่น้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
ฉินเฉิงหัวเราะออกมา ท่าทางของเขามีความสุขมาก
“อาจารย์ ท่านช่วยบอกนายหญิงหน่อย ผมจะทนไม่ไหวแล้ว!” ในตอนนั้นฉูเป่ยชวนที่อยู่ข้างๆก็ตะโกนออกมา
ซูวานยิ้มและพูดออกมาไปว่า “วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน”
“งั้น…งั้นพรุ่งนี้หละ?” ฉูเป่ยชวนถามออกมาด้วยความสงสัย
“พรุ่งนี้ค่อยมาว่ากันต่อ” ซูวานตอบ
ฉูเป่ยชวนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าทันทีและพูดว่า “โอ้สวรรค์ ฆ่าฉันที…อาจารย์ ได้โปรดช่วยผมที!”
ฉินเฉิงกลอกตาและพูดว่า “ฉันเองก็ต้องฟังซูวานเหมือนกัน”
“ตามฉันมา” ในตอนนั้นจู่ๆฉินเฉิงก็มองมาที่ฉินเฉิงและเดินเข้าไปในห้อง
หลังจากที่เห็นท่าทางของซูวาน ความรู้สึกสงสัยในใจของฉินเฉิงก็เพิ่มมากขึ้นทันที
เวลาหนึ่งปีที่ผ่านไป ออร่าที่ไหลอยู่ในร่างกายของซูวานไม่เหมือนเดิม
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะเป็นคุณหนูของตระกูลซูที่ยิ่งใหญ่ แต่ความรู้สึกที่เธอส่งให้คนอื่นนั้นก็คือ เธอเป็นคนที่ถูกคนอื่นปกป้องอยู่
แต่ตอนนี้… เธอมีอำนาจเหนือคำบรรยาย ราวกับว่าทุกคำและทุกประโยคมีพลังวิเศษ ซึ่งทำให้คนหวาดกลัวและไร้การต่อต้าน
ฉินเฉิงเดินตามซูวานเข้าไปในห้อง
ซูวานก้าวขึ้นบันไดและเดินไปที่ห้องนอนของเธอ
สิ่งนี้อดทำให้ฉินเฉิงมีความสุขไม่ได้
ห้องนอน? เป็นไปได้ไหมว่าพวกเราไม่ได้พบกันมานานจะเกิดเรื่องอัศจรรย์ขึ้นกับผู้หญิงคนนี้?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ฉินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา
เขาพยายามปกปิดความตื่นเต้นของเขาและเดินตามซูวานเข้าไปในห้อง
หลังจากเข้าไปในห้องแล้วซูวานก็ยื่นมือมาล็อคประตู แถมยังปิดผ้าม่านด้วย
นี่ทำให้ฉินเฉิงยิ่งมั่นใจในความคิดของเขามากขึ้น!
“มานั่งตรงนี้” ซูวานตบไปที่เตียงที่อยู่ข้างๆของเธอ
สิ่งนี้ทำให้ฉินเฉิงเขินอายเล็กน้อย เขาตะกุกตะกักและพูดออกมาว่า “นี่…นี่มันยังกลางวันอยู่แลย คงไม่ค่อยดีมั้ง…”
“ดังนั้นฉันจึงปิดม่านไง” ซูวานตอบกลับมา
ฉินเฉิงสูดหายใจเข้าและแอบคิดในใจว่า “ฉันเป็นลูกผู้ชายนะ จะอดใจได้อย่างไง!”
ดังนั้นฉินเฉิงจึงเดินเข้าไปนั่งข้างซูวาน
ในความมืด เขาเห็นเพียงแค่เงาอันสวยงามของร่างกายเท่านั้น แต่ก็มองไม่เห็นว่าซูวานกำลังทำอะไร
เธอวนรอบโต๊ะรอบหนึ่งแล้วค่อยเดินไปหาฉินเฉิงแล้วนั่งลง
ฉินเฉิงตื่นตระหนกขึ้นมาทันที ตอนที่เขากำลังจะตาย เขายังไม่รู้สึกตื่นตระหนกถึงขนาดนี้!
