เฉินกวนตกใจ เขาไม่ใช่คนที่ร่ำรวยอะไร เขาไม่สามารถใช้จ่ายได้ตามสบาย
ดังนั้น เฉินกวนจึงพูดออกมาด้วยความลังเลว่า “เอาอย่างนี้ไหม ถือว่าฉันติดหนี้บุญคุณคุณ?”
ฉินเฉิงส่ายหน้าและพูดออกมาว่า “คุณเฉิน ถึงแม้ว่าสถานะของคุณมันจะพิเศษ แต่บุญคุณของตระกูลเฉินในสายตาของฉันแล้วมันก็ไม่ได้มีค่าอะไร”
ไป๋เชียนที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินแบบนั้นถึงกับสะดุ้ง
ถึงแม้ว่าฉินเฉิงจะเป็นคนที่มีความสามารถ แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าเขายังเด็กเกินไป
บุญคุณของคนมันยิ่งใหญ่และมีค่ามากกว่าเงินทอง
เฉินกวนคิดแล้วคิดอีกจึงพูดออกมาว่า “ตอนนี้ฉันไม่ได้มีเงินทองอะไรมากมาย เอาอย่างนี้แล้วกัน วันหลังฉันจะให้คนส่งเงินไปให้”
ฉินเฉิงยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เงินหนะช่างมันเถอะ ฉันเห็นของชิ้นหนึ่งที่เหมือนกับคนวางอยู่หลังตู้สะสมของคุณเฉิน ฉันค่อนข้างที่จะสนใจมัน ไม่รู้ว่าพอจะเอามันมาเป็นของแลกเปลี่ยนได้หรือไม่?”
เมื่อได้ยินแบบนั้นเฉินกวนก็รีบเดินเข้าไปที่ตู้ เขาหยิบโสมรูปคนยื่นให้ฉินเฉิง
“ก็แค่โสมรูปคนอันหนึ่งเท่านั้น เมื่อมาเทียบกับชีวิตของภรรยาของฉันแล้ว มันไม่มีค่าอะไรเลย” เฉินกวนยิ้มและพูดออกมา
โสมรูปคนนี้มันดูธรรมดาและไม่มีค่าอะไร แต่ในสายตาของฉินเฉิงถือว่าเป็นสมบัติที่ล้ำค่า
ถ้าหากทำให้มันมีออร่าขึ้นมา แล้วผลมันจะเป็นอย่างไง?
“ขอบคุณมาก” ฉินเฉิงรับของสิ่งนั้นมาก เอนตัวขอบคุณและพูด
“คนที่ควรขอบคุณน่าจะเป็นฉัน” เฉินกวนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
ฉินเฉิงไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ให้นานไปมากกว่านี้ เขาหยิบของที่เขาต้องการและเตรียมตัวกลับ
แต่ก่อนที่จะกลับ ฉินเฉิงก็หันมามองที่ไป๋เชียนและพูดว่า “คุณเฉิน ฉันแนะนำว่าลองถามลูกชายของคุณดูว่าเขาไปเอากำไลข้อมือนั่นมาจากไหนกันแน่”
เมื่อพูดจบ ฉินเฉิงก็เดินลงไปด้านล่าง
ไป๋เชียนรีบเดินตามลงไป หลังจากที่ลงมาจากบันไดแล้ว ไป๋เชียนก็ชี้ไปที่รถของเขาและพูดว่า “คุณฉิน ให้ฉันไปส่งคุณเถอะ”
ฉินเฉิงเองก็ไม่เกรงใจ เปิดประตูและขึ้นรถไปทันที
หลังจากที่ขึ้นรถมาแล้ว ฉินเฉิงก็พิงไปที่เบาะแล้วหลับตาลง
รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ในระหว่างทางไป๋เชียนก็พูดออกมาว่า “คุณฉิน หลังจากนี้อาจจะต้องรบกวนคุณอีกในอนาคต หวังว่าคุณคงจะไม่รังเกียจ”
ฉินเฉิงลืมตาและพูดออกมาว่า “ไม่มีปัญหา แค่ถือเงินมาหาฉันก็พอแล้ว”
ไป๋เชียนอดที่จะหัวเราะในใจไม่ได้
ฉินเฉิงนี้เป็นคนขี้เหนียวจริงๆ
แน่นอนเขาไม่รู้ ภายใต้สภาพแวดล้อมของพลังงานจิตวิญญาณที่เบาบาง การฝึกฝนกลายเป็นสิ่งที่แพงมาก ถ้าไม่มีเงิน มันอาจเป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น
หลังจากกลับมาที่ชุมชนหลงไห่ ฉินเฉิงแทบรอไม่ไหวที่จะหยิบโสมออกมา
“ด้วยโสมนี้ ฉันสามารถปรับแต่งยาที่สามารถซ่อมแซมพลังวิญญาณได้อย่างน้อยๆสามเม็ด” ฉินเฉิงคิดกับตัวเอง
สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือ การพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเองให้เร็วที่สุด ตราบใดที่ความแข็งแกร่งเพียงพอ ก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
ใช้เวลาทั้งคืนกว่าจะกลั่นโสมนี้ออกมาได้
อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เทคนิคการเล่นแร่แปรธาตุของฉินเฉิงนั้นเงอะงะเกินไป ดังนั้นจึงทำให้โสมที่สะกัดออกมาได้ทำยาได้เพียงสองเม็ดเท่านั้น
“โสมแง่งเล็กๆเท่านี้มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับฉันมากมายขนาดนั้น ถ้าหากต้องการไปถึงขั้นที่สามกับขั้นที่สี่ อย่างน้อยๆฉันต้องใช้ถึง 10 แง่ง” ฉินเฉิงขมวดคิ้วและพูดออกมา
แต่ของแบบนี้หาได้ยากมาก และที่เขาได้มันมาในครั้งนี้ก็เป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น
ดังนั้น ฉินเฉิงจึงหาข้อมูลของร้านต่างๆบริเวณใกล้เคียงบนอินเทอร์เน็ต และพบว่ามีตัวเลือกดีๆมากมายในเมืองใกล้เคียง แต่เกือบทั้งหมดถูกขายในราคาที่สูงเสียดฟ้า
“ดูเหมือนว่าเราจะต้องหาวิธีหาเงิน” ฉินเฉิงคิดในใจ
ตอนนี้เขาขาดแคลนเงินจริงๆ เขาไม่สามารถพึ่งพาตระกูลซูได้ตลอดเวลาใช่ไหม? แบบนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ประโยชน์
เมื่อทำยาสองเม็ดนี้เรียบร้อย ฉินเฉิงก็หยิบมันและเดินออกไปจากบ้าน
ในตอนเย็นของวันนั้นจู่ๆจินฮู่ก็มาเยี่ยมที่ชุมชนหลงไห่
แม้ว่าจินฮู่กับชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าจะไขข้อข้องใจที่มีกันหมดแล้ว แต่ทั้งสองคนก็ใช่ว่าจะเป็นมิตรต่อกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า ตอนนี้เขาเหมือนต้องการจะกินจินฮู่เข้าไปทั้งตัว
“คุณฉิน ไม่ทราบว่าคืนนี้คุณพอจะมีเวลาว่าไหม?” จินฮู่ยิ้มและถามออกมา
ฉินเฉิงยังไม่ทันพูดอะไร ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ไม่ว่าง นายใช่คนที่สามารถมานัดเวลากับคุณฉินได้อย่างนั้นเหรอ?”
จินฮู่ไม่ได้แสดงความอ่อนแอใดๆและตอบทันทีว่า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย? นี่มันใช่เรื่องอะไรของนายไหม?”
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก้าวออกมาข้างหน้าและพูดออกมาว่า “ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้แหละ!”
เห็นได้ชัดเจนว่าจินฮู่แอบกลัวชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าอยู่บ้าง เขาถอยกลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก้มหน้าและพูดขึ้นมาว่า “ฉัน…ฉันมาหาคุณฉินเพราะว่าฉันมีเรื่องจำเป็น!”
“เอาหละๆ” ฉินเฉิงโบกมือ “มีเรื่องอะไรก็พูดมา”
จินฮู่รีบพูดออกมาทันที “ก่อนหน้านี้ฉันเคยให้สัญญากับคุณว่าฉันจะยกธุรกิจส่วนหนึ่งของถนนเส้นหนึ่งให้คุณเป็นคนดูแล วันนี้ฉันจึงอยากจะพาคุณไปดูสักหน่อย”
ฉินเฉิงยิ้มออกมา “ส่วนหนึ่ง? ทำไม ชีวิตของนายมีค่ามากกว่าเงิน?”
จินฮู่ตกใจทันทีและรีบเปลี่ยนคำพูด “ถนนทั้งเส้นๆ ฉันจะยกทั้งหมดให้กับคุณเลย!”
ฉินเฉิงพยักหน้า “งั้นเราไปกันเถอะ”
รถวิ่งตรงไปยังถนนพาณิชย์เส้นหนึ่ง แม้ว่าถนนพาณิชย์เส้นนี้จะยังอยู่ระหว่างการพัฒนาแต่ครึ่งหนึ่งของถนนได้เริ่มดำเนินการทดลองแล้ว
ถนนสายนี้เต็มไปด้วยบาร์ คาราโอเกะ และสถานบันเทิงอื่นๆอีกมากมาย ส่วนตรงกลางเป็นบาร์ขนาดใหญ่ที่ดีกว่าที่ไหนเป็นหลายๆเท่า ไม่รู้ว่าจะสามารถดึงดูดวัยรุ่นได้มากมายแค่ไหน
เมื่อจินฮู่พาฉินเฉิงมาถึงแล้วเขาก็พูดออกมาว่า “ถ้าหากคุณไม่มีเวลาว่าง ฉันจะส่งคนมาจัดการให้คุณเอง”
ฉินเฉิงชี้ไปที่ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าที่อยู่ข้างๆ “ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขาละกัน”
จินฮู่ไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับ
หลังจากที่นั่งรถชมรอบๆของถนนเส้นนี้ จินฮู่ก็พาฉินเฉิงไปที่บาร์แห่งหนึ่งที่มีชื่อว่า ไนท์บาร์ เนื่องจากมันถูกสร้างอยู่แถวๆมหาลัย ดังนั้นลูกค้าเกือบทั้งหมดจึงเป็นนักเรียนที่ร่ำรวย
“นายไปได้แล้ว” ฉินเฉิงหันมาหาไป๋เชียนและโบกมือ
จินฮู่เองก็ไม่ได้อยากอยู่นานไปมากกว่านี้ ด้วยธุรกิจของเขา เขาต้องรับแขกวีไอพีทุกวัน ดังนั้นเขาจึงรีบออกไป
ฉินเฉิงเองก็มาสถานที่แบบนี้น้อยครั้งมาก และสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังนี้ทำให้เขารู้สึกสดชื่น แต่ก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย
มีไวน์แดงทุกชนิดวางอยู่บนโต๊ะ ฉินเฉิงที่ได้ยินเสียงดังครึกครื้นเขาก็คิดว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนกับชีวิตจริง
และในตอนนั้นก็มีเสียงดังมาจากไม่ไกล
“แม่งเอ้ย ยายผู้หญิงซอมซ่อ ฉันเล่นกับเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว!” ชายที่ย้อมผมสีเหลืองด่าออกมา
ด้านหน้าของเขามีผู้หญิงขาเรียวสวยคนหนึ่งยืนอยู่ บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร เธอก็คือหลินชิงเชียงน้องสาวของหลินชิงเฉิง
ตอนที่เธออยู่บ้านเธอทำเหมือนเป็นคนที่อวดเก่ง แต่เมื่อเห็นเธอตอนนี้แล้วเหมือนลูกแมวที่ไร้ทางสู้
“คุณฉิน จะไปดูหน่อยไหม?” หลังจากที่ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเห็นแววตาของฉินเฉิงแล้วก็ถามออกไป
ฉินเฉิงเขย่าแก้ว ส่ายหัว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูไปก่อนสิ”
ในตอนนั้นชายผมเหลืองตะโกนออกมาว่า “ยายคนชั้นต่ำ ยอมไปเล่นกับจ้าวซานแต่ไม่ยอมเล่นกับฉัน? พวกนายลากมันไปที่ห้องน้ำให้ฉันที!”
