ระหว่างทาง ทั้งสองต่างก็ไม่สบายใจ
หลังจากนั้นไม่นาน พวกเค้าก็มาที่บ้านของฟางจิ้งเหยา
ในตอนนี้ ที่ประตูก็มีคนสองคนคอยคุ้มกันเอาไว้ พวกเค้ามีปืน ทั้งสองเป็นนักรบที่ถือปืนจริงๆ ความแข็งแกร่งของพวกเค้าก็มาถึงขั้นของปรมาจารย์แล้วด้วย
“หึ!”
หลังจากที่รถหยุด ทหารยามทั้งสองก็เดินเข้ามาในทันที พวกเค้าจ้องมองไปที่ฉินเฉิงกับซูวานอย่างระมัดระวัง
“นี่เป็นเขตหวงห้าม ห้ามเข้ามาใกล้นะครับ” ทั้งสองคนก็พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา
ฉินเฉิงเหลือบมอง เค้าขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “บ้านของหัวหน้าฟางกลายเป็นเขตหวงห้ามไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย! ได้โปรดออกไปเดี๋ยวนี้!” ทั้งสองก็ตะโกนขึ้นมา
ฉินเฉิงพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา: “ฉันมีเรื่องต้องมาหาหัวหน้าฟาง พวกนายเปิดทางให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้”
“นายไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดอย่างงั้นเหรอ!” ทันใดนั้นเองทั้งสองก็ตั้งท่าต่อสู้ มันดูราวกับว่าพวกเค้าพร้อมที่จะลงมือกันได้ทุกเมื่อ
“ฉินเฉิง นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ซูวานขมวดคิ้วขึ้นมา “เราไปถามผู้บัญชาการกั๋วกันไหม?”
“ฉินเฉิง? คุณคือฉินเฉิงหรอกเหรอ?” เมื่อคนทั้งสองได้ยินชื่อของฉินเฉิง การแสดงออกของพวกเค้ามันก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก จากนั้นสีหน้าของพวกเค้าก็เต็มไปด้วยความเคารพ
พวกเค้าพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “คุณคือฉินเฉิงที่พึ่งฆ่าตงเทียนหนานใช่ไหม?”
“พระเจ้า ไอดอล เราได้เจอตัวจริงแล้ว!”
แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้เล่นมือถือในระหว่างปฎิบัติหน้าที่ แต่พวกเค้าก็พอได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง
ตอนนี้พวกเค้าก็ได้เจอฉินเฉิงตัวจริง มันเป็นความตื่นเต้นที่บรรยายไม่ถูกเลย
หลังจากทักทายกัน ฉินเฉิงก็พูดว่า: “จะให้ฉันเข้าไปเจอหัวหน้าฟางหน่อยได้ไหม?”
“นี่…” จู่ๆทั้งสองก็ดูกระอักกระอ่วมขึ้นมา จากนั้นพวกเค้าก็ถอนหายใจยาวออกมา: “คุณฉิน อย่าทำให้พวกเราต้องลำบากใจเลยครับ นี่เป็นคำสั่งจากข้างบน พวกเราทำได้เพียงแค่ทำตามก็เท่านั้น”
ฉินเฉิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะถามพวกนายหละกัน นายท่านซูหายไปไหน?”
ทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง พวกเค้าส่ายหัวแล้วพูดว่า: “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เมื่อเห็นแบบนี้ ฉินเฉิงก็ต้องถอนหายใจออกมา: “งั้นก็ขอโทษด้วย ฉันคงทำได้เพียงแค่ทำให้พวกนายขุ่นเคือง”
ก่อนที่ทั้งสองจะตั้งตัวทัน พวกเค้าก็ถูกกระแทกเข้าไปที่คอแล้ว
จากนั้นพวกเค้าก็กลอกตาแล้วหมดสติไป
“ไปกันเถอะ” ฉินเฉิงจับมือของซูวาน จากนั้นก็เดินเข้าไปในลานบ้านพักของห้วหน้าฟาง
หลังจากเข้าประตูไป ฟางจิ้งเหยาก็กำลังนั่งอยู่บนโซฟาแล้วสูบบุหรี่ ฟางจิ้งเหยากำลังเดินไปรอบๆอย่างหงุดหงิด
“ปัง!”
ในตอนที่โซ่คล้องประตูพัง ฟางจิ้งเหยากับฟางเสี่ยวเต๋อก็มองไปที่ประตูพร้อมกัน
“ฉินเฉิง?!” หลังจากที่มองเห็นฉินเฉิง ฟางจิ้งเหยาก็ลุกยืนขึ้นมาในทันที
“พี่วานเอ๋อ!” ฟางเสี่ยวเต๋อก็ดูบ้ายิ่งกว่าเดิม เธอพุ่งเข้าหาซูวานในทันที
“พี่ว่านเอ๋อ พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พี่ไปไหนมา! พี่รู้ไหมว่าฉันคิดถึงพี่แทบแย่!” ฟางเสี่ยวเต๋อดูเศร้าใจ
ซูวานเป็นเหมือนพี่สาวที่เธอไว้ใจ เธอลูบไปที่ผมของฟางเสี่ยวเต๋อแล้วพูดว่า: “บอกพี่ทีว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?”
ฟางเสี่ยวเต๋อไม่ได้พูดอะไร เธอมองไปที่ฟางจิ้งเหยาโดยไม่รู้ตัว
ฟางจิ้งเหยาถอนหายใจยาวแล้วเอนตัวลงบนโซฟาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“หัวหน้าฟาง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” ฉินเฉิงขมวดคิ้วแล้วถาม
ฟางจิ้งเหยาหยิบบุหรี่แล้วพูดช้าๆว่า: “เสี่ยวเต๋อ เธอพาพี่ว่านเอ๋อของเธอขึ้นไปเล่นข้างบนก่อน”
“ลุงฟาง บอกมาตามตรงเลยค่ะ” ซูวานส่ายหัว “ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว”
เมื่อฟางจิ้งเหยาเห็นแบบนี้ เค้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดออกมาตามตรง
กว่าหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ จู่ๆก็มีคนบุกเข้ามาจับตัวนายท่านซู เค้าอ้างว่านายท่านซูมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับองค์กรในต่างแดนและถูกสงสัยว่าร่วมมือกับฝ่ายศัตรู
ไม่เพียงเท่านั้น ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับนายท่านซูต่างก็ได้รับผลกระทบกันไปหมด
ฟางจิ้งเหยาในฐานะเด็กของนายท่านซู เค้าก็ถูกทุบตีแล้วสุดท้ายก็โดนกักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้านพัก
หลังจากได้ฟังเรื่องพวกนี้แล้ว สีหน้าของฉินเฉิงก็กลายเป็นสีเขียวด้วยความโกรธจัด
“นายท่านซูอายุแปดสิบกว่าแล้ว เค้าเองก็ไม่เป็นศิลปะการต่อสู้อะไรเลยด้วยซ้ำ เค้าจะไปสมรู้ร่วมคิดกับฝ่ายศัตรูได้ยังไงกัน! นี่มันไร้สาระจริงๆ!” ฉินเฉิงตะโกนออกมาด้วยโกรธจัด
สีหน้าของซูวานที่อยู่ด้านข้างก็ยิ่งขึ้นชาไปอีก เธอเผยออร่าแห่งการสังหารที่รุนแรงออกมา
เจตนาฆ่านี้ทำให้ฉินเฉิงถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมา
ซูวานเป็นแค่คนธรรมดา เธอจะมีออร่าสังหารที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
“มันต้องตระกูลซูที่ทำเรื่องบ้าๆนี่” ฟางจิ้งเหยาพูดอย่างโกรธเคือง “ตระกูลซูเท่านั้นที่ทำเรื่องแบบนี้ได้”
“ตระกูลซู… ตระกูลซูอีกแล้วเหรอ!” ฉินเฉิงลุกขึ้นยืนอย่างกระทันหัน “นายท่านซูถูกขังอยู่ที่ไหน?”
“เมืองจิงตู” ฟางจิงเหยาตอบตามความจริง
เมื่อได้ยินแบบนี้ ฉินเฉิงก็หันหลังแล้วเตรียมที่จะจากไป
ในตอนนี้เอง ซูวานก็คว้าแขนของฉินเฉิงเอาไว้
“จะไปไหน?” ซูวานก็ถามขึ้นมา
“ไปช่วยคนที่จิงตู” ฉินเฉิงขมวดคิ้วขึ้นมา
“นายยังไม่ได้เตรียมคนเลยนะ?” ซูวานถามกลับ “หรือว่านายจะไปสู้กับทางการ?”
ฉินเฉิงก็คิดได้ในทันที
“ตระกูลซูทำแบบนี้ก็เพราะของสิ่งนั้นที่พวกเค้าต้องการ” ซูวานพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ตราบใดที่ของยังอยู่ ปู่ของฉันก็จะไม่ตกอยู่ในอันตราย”
จากนั้นซูวานก็มองไปที่ฉินเฉิงแล้วพูดว่า: “ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ มันก็มีแต่การใช้กำลังกับตระกูลซูเท่านั้น ถึงจะสามารถช่วยปู่ของฉันออกมาได้”
“วานเอ๋อพูดก็ถูก” ฟางจิ้งเหยาพยักหน้าแล้วพูดว่า “มีไม่กี่ตระกูลเท่านั้นที่สามารถต่อต้านตระกูลซูได้ มันไม่ใช่ว่าไม่มีเลย ตัวอย่างเช่น ตระกูลชูในเมืองจิงตู ตระกูลฮั่นและแม้แต่ตระกูลหวัง ตลอดจนตระกูลไห่เฉิงเถิงและตระกูลจู้ ถ้ามีตระกูลใดตระกูลหนึ่งเต็มใจจะมาร่วมมือกับคุณ ตระกูลซูก็จะทำอะไรนายท่านซูไม่ได้”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว ฟางจิ้งเหยาก็หยุดแล้วพูดว่า: “ใช่แล้ว แล้วก็ยังมีเย่อชิงยุน ถ้าเย่อชิงยุนยินดีที่จะช่วยคุณ ตระกูลซูก็จะต้องปล่อยคนออกมาในทันที”
นี่เป็นวิธีการที่ดีจริงๆ แต่ตระกูลใหญ่เหล่านี้ไม่มีใครชอบฉินเฉิงเลย มันเหมือนกับตระกูลซู พวกเค้าได้รับการปลูกฝังผ่านเลือดมาอย่างเข้มข้น พวกเค้าจะไปเห็นหัวคนนอกได้ยังไงกัน?
แม้ว่าพวกเค้าจะกำลังมองหามัน แต่พวกเค้าก็สามารถหาจ้างนักยุทธหรือแม้แต่จอมยุทธ์เองได้ พวกเราจะไปร่วมมือกับเด็กที่ยังไม่โตอย่างฉินเฉิงทำไมกัน?
“ฉันจะรีบไปที่เมืองจิงตู” ฉินเฉิงยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันมีนัดประลองกับซูหยู่ เหลือเวลาอีกไม่มาก เมื่อถึงตอนนั้น ทุกอย่างก็จะชัดเจนเอง”
ฉินเฉิงสงบลง เค้าเองก็คิดว่าที่ซูวานพูดมันก็ถูก การไปที่เมืองจิงตูในตอนนี้มันนอกจากจะไม่ส่งผลอะไรแล้ว มันยังเป็นการเอาชีวิตไปทิ้งอีกด้วย
การอดทนไว้ก่อนน่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า
“สองคนนั่นน่าจะใกล้ฟื้นแล้ว ฉันต้องไปแล้ว” ฉินเฉิงลุกขึ้นแล้วพูด
“พี่วานเอ๋อ พาฉันไปด้วย ฉันอยู่บ้านทั้งวันจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว!” ฟางเสี่ยวเต๋อพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง
ซูวานลูบผมของฟางเสี่ยวเต๋อแล้วพูดว่า: “อยู่บ้านหนะดีแล้ว ไว้พี่ว่างพี่จะมาหานะ”
ในตอนที่พวกเค้าเดินออกไปที่หน้าบ้านของฟางจิ้งเหยา ยามทั้งสองก็ตื่นขึ้นพอดี
พวกเค้าไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ฉินเฉิงเข้าไปข้างในแล้วและก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองหมดสติไป ดังนั้นพวกเค้าจึงถอนหายใจใส่ฉินเฉิงแล้วพูดว่า: “คุณฉินไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากช่วยคุณ แต่พวกเราทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ”
ฉินเฉิงไอแห้งๆ เค้าพยักหน้าแล้วพูดว่า: “โอเค งั้นฉันจะไม่รบกวนแล้ว”
หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงซูวานแล้วหันหลังกลับ
หลังจากขึ้นรถ ฉินเฉิงก็คิดถึงใครบางคน
คนๆนี้ก็คือหยูเหม่ยเหรินในเมืองจิงตู
