ลมตะวันตกเฉียงเหนือเป็นเหมือนใบมีดที่ทำร้ายใบหน้าผู้คน
ผมของฉินเฉิงนั้นยาวมากจนเกือบปิดใบหน้าของเขา
“เป่ยชวน นายเตรียมตัวให้ดี” ในตอนที่ใกล้จถึงภูเขาคุนหลุน จู่ๆฉินเฉิงก็พูดออกมา
ฉูเป่ยชวนผงะ จากนั้นก็ถามออกมาว่า “อาจารย์ ทำไม่จู่ๆถึงให้ผมเตรียมตัว?”
ฉินเฉิงยิ้มและพูดออกมาว่า “นายเป็นลูกศิษย์ของฉันมาตั้งนานแล้ว คิดดูแล้วฉันยังไม่เคยมอบอะไรให้นายเลย”
ฉูเป่ยชวนเกาหัว “อาจารย์ ถ้าหากไม่มีท่าน ผมเองก็คงไม่สามารถเข้าไปที่ตำหนักเทพโอสถได้ แล้วก็คงไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นจอมยุทธ….”
ฉินเฉิงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
เขาวางแผนที่จะมอบวิชาย่นระยะทางให้กับฉูเป่ยชวน เหตุผลนั้นก็คือเอาไว้หนีเอาชีวิตรอด
เพราะไม่อย่างนั้น ด้วยปากของเขา ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน
ที่ตีเขาของภูเขาคุนหลุน เฉียวเซิงเพิ่งจะสักกาะรเสร็จ
เขามองดูรูปปั้นนี้อย่างเคร่งขรึมด้วยความหวังในใจ
ในเวลานี้ฝูงชนก็กระวนกระวายใจ
“ดูนั่นสิ เขาคือฉินเฉิง!”
“แม่งเอ้ย มันกล้าออกมาจากตำหนักเทพโอสถด้วยเหรอ?”
“เขาสมควรแล้วเหรอที่จะมาสักการะเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้? มันมีแต่จะทำให้ชื่อเสียงของเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้นั้นลดลง!”
ทุกคนต่างกระวนกระวาย พวกเขาเกลียดจนแทบอยากจะกลืนฉินเฉิงเข้าไปทั้งเป็น
เฉียวเซิงหรี่ตาลง จากนั้นก็ลูบไปที่คางของเขาและพูดออกมาว่า “รู้ทั้งรู้ว่าทั้งโลกกำลังจับตามองเขาอยู่ แต่เขายังกล้าออกมา? เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะฟื้นพลังกลับมาแล้ว?”
เฉียวเซิงเกลียดฉินเฉิงเป็นอย่างมาก เขาลังเลอยู่นาน สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจไม่เคลื่อนไหว และมองอยู่เงียบๆ
ไม่นานฉินเฉิงกับฉูเป่ยชวนก็เดินมาถึงหน้าแท่นบูชา
คนหลายสิบคนจ้องมาที่ฉินเฉิง แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
สายตาของฉินเฉิงมองไปที่แท่นสักการะ ราวกับว่าเขามองไม่เห็นกลุ่มนักต่อสู้พวกนี้ที่กำลังมองมาที่เขาด้วยความโกธร
“งดงามมาก” ฉินเฉิงเงยหน้าขึ้นและพึมพำ “หากเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้มีอยู่จริง เขาจะต้องเป็นคนที่ดูแลความยุติธรรมสำหรับโลกใบนี้!”
“ใช่ครับ” ฉูเป่ยชวนเองก็พูดออกมา “แต่น่าเสียดาย ถึงแม้ตอนนี้จะมีผู้คนมากมายมาคุกเข่าสักการะ แต่ก็ยังไม่เห็นผลอะไร”
ปกติแล้วฉูเป่ยชวนเป็นคนที่พูดอะไรไม่ค่อยคิด แต่อย่างไรก็ตามเขาเองก็เป็นจอมยุทธคนหนึ่ง
“ฉินเฉิง!”
และในตอนนั้นเหรินลู้ก็ก้าวออกมา
เขาชี้มาที่ฉินเฉิงและด่าออกมาว่า “นายมันคนบาป ไม่สามควรจะมาอยู่บนโลกใบนี้!”
จากนั้นคนอื่นๆก็พูดตามมา
“ใช่! ถ้าหากนายยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ นายก็คุกเข่าและขอโทษพวกเราเสีย!”
“คุกเข่าขอโทษ คุกเข่าขอโทษ!”
ด้วยเสียงตะโกนจำนวนนับไม่ถ้วนแต่ในใจของพวกเขาล้วนแต่อยากจะฆ่าฉินเฉิงให้ตายไปกับมือของตัวเอง แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะได้ยินว่าฉินเฉิงสูญเสียพลังภายในไปแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าที่จะลงมือกับเขา
นี่ดูเหมือนจะเป็นการยับยั้ง
สำหรับตำด่าต่างๆนานาๆของคนอื่นๆ ดูเหมือนว่าฉินเฉิงจะไม่ได้ยินมันเลย
เขาพาฉูเป่ยชวนเดินชมไปเรื่อยๆ
ร่างกายของคนจำนวนมากขวางทางฉินเฉิงเอาไว้ แต่เมื่อฉินเฉิงเดินเข้าไปใกล้ พวกเขาก็หลบทางให้โดยไม่รู้ตัว
เห็นได้ชัดเจนว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่มีพลังภายในอยู่ในร่างกาย แต่พวกเขาก็ยังไม่กล้าที่จะทำอะไร!
ฉินเฉิงไม่ได้สนใจคนพวกนี้ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่รูปปั้นบนแท่นบูชาเท่านั้น
“งดงามจริงๆ!” ฉินเฉิงพูดออกมาเป็นครั้งที่สอง
สำหรับชื่อของเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้ ฉินเฉิงเต็มไปด้วยความนับถือ แต่ว่าเขาก็ยังคงไม่นั่งคุกเข่าและยืนอยู่อย่างนั้น
“ฉินเฉิง คุกเข่าขอโทษเดี๋ยวนี้!” ในตอนนี้มีคนตะโกนออกมา!
เสียงคำรามนี้ปลุกอารมณ์ของทุกคนอีกครั้ง พวกเขากำหมัดและคำรามซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หุบปาก คพวกนายดูว่าพวกนายในตอนนี้ทำอะไรได้บ้าง” ฉูเป่ยชวนพูดออกมาอย่างไร้ความอดทน “อาจารย์ของฉันแม้แต่เทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้เขายังไม่คุกเข่าให้ แล้วพวกนายเป็นใคร?”
เมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้นต่างโกรธแค้นขึ้นมาทันที
ชายหนุ่มร่างใหญ่คนหนึ่งเดินออกมาอยู่ตรงหน้าของฉินเฉิงและพูดออกมาว่า “ฉินเฉิง นี่คือเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้ หรือว่านายไม่รู้จัก? นายรู้จักเกรงกลัวอะไรบ้างไหม!”
“ทำไม เกรงกลัวแล้วต้องคุกเข่าอย่างนั้นเหรอ?” ฉินเฉิงเหลือบมองไปที่เขาและพูดออกมา
“ฉันให้ความเคารพในเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้อย่างสุดซึ้ง เขาเป็นอาหารทางจิตวิญญาณของคุณ แต่ไม่ใช่ของฉัน” ฉินเฉิงยิ้มและส่ายหน้า
“นี่มันแปลว่านายไม่ได้ให้ความเคารพเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้!”
“ใช่! ในเมื่อเนายมาถึงแท่นบูชาแล้ว อย่างน้อยนายก็ต้องคารวะ!”
“คนแลวๆอย่างเขาคงไม่รู้จักการให้ความเคารพคนอื่นหรอก”
“ร่วมมือกันเถอะ ฆ่าขา!”
ทุกคนต่างก้าวออกมา พวกเขาล้อมรอบตัวของฉินเฉิงเอาไว้ ดวงตาของพวกเขามีเปลวไฟลุกโชนขึ้นมา
ฉูเป่ยชวนออกมาขวางหน้าฉินเฉิงเอาไว้โดยไม่รู้ตัว เขามองไปที่ฝูงชนด้วยสายตาที่เยือกเย็น ตะโกนออกมาว่า “ใครอยากจะเข้ามา ก็ลองดู!”
“เป่ยชวน ถอยมา” ฉินเฉิงโบกมือและพูดออกมา
“อาจารย์” ฉูเป่ยชวนขมวดคิ้วและพูดออกมา แต่เขาก็ไม่อยากขัดฉินเฉิง
ฉินเฉิงโบกมือ จากนั้นเขาก็เดินออกมาต่อหน้าฝูงชน
“คนร้ายคนนั้นไม่ใช่ฉัน” ฉินเฉิงพูดออกมา “พวกนายกำลังถูกคนอื่นหลอกอยู่”
“ฮ่าฮ่า ฉินเฉิง นายกลัวก็บอกมาตรงๆ” มีคนพูดออกมา “ไม่ต้องพยายามดิ้นรน”
ฉินเฉิงเหลือบตามองไปที่เขาและพูดว่า “พวกนายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน อย่าเอาชีวิตมาทิ้งอย่างนี้เลย”
“นายพูดอะไรของนาย!” ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมา “นายคิดว่านายคือฉินเฉิงคนเดิมหรือไง? ไม่รู้หรือไงว่าความแข็งแกร่งของตัวเองลดไประดับไหนแล้ว วันนี้นายก็ไม่ต่างอะไรกับขยะ!”
“ขยะ?” ฉินเฉิงยิ้มออกมา “ถ้าหากพลังของฉันกลับคืนมาหละ?พวกนายยังจะกล้าพูดแบบนี้ไหม?”
เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนก็รีบถอยหลังไปทันที และมองมาที่หน้าของฉินเฉิงด้วยความหวาดกลัว
บางคนถึงกับถอยและวางแผนที่จะวิ่งหนี
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของพวกเขา ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นว่าน่าเกรงขาม พวกนายก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเด็กน้อยเท่านั้น!”
“ฉินเฉิง นายไม่ต้องแกล้งทำเป็นแข็งแกร่ง” ในตอนนั้นชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวขึ้นมาเป็นจอมยุทธก็ก้าวออกมา
เขายิ้มและพูดออกมาว่า “ฉันได้ยินมาว่า พลังภายในของนายถูกดูดออกไป ต้องการวัตถุดิบล้ำค่าถึงจะสามารถรักษาได้ และวัตถุดิบนั้นแม้แต่ตำหนักเทพโอสถยังไม่สามารถหาได้”
ฉินเฉิงพยักหน้า “นายพูดถูก พลังของฉันยังไม่กลับคืนมา แต่การที่จะฆ่านายมันก้ไม่ใช่ปัญหา”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ชายคนนั้นหัวเราะออกมา “ฉินเฉิง ตอนนี้นายไม่มีพลังภายในเหลืออยู่มันก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา จะฆ่าฉันอย่างนั้นเหรอ? พูดอะไรออกมา!”
ฉินเฉิงดัดมือของเขาและพูดออกมาว่า “ถ้าหากนายไม่เชื่อ ก็ลองก้าวออกมาลองได้”
ชายหนุ่มคนนั้นตะโกนออกมาทันที “ถ้านายเก่งจริงก็อย่างให้ลูกศิษย์ของนายลงมือ!”
“นายวางใจ ฉันรับประกันว่าเขาจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง” ฉินเฉิงยิ้มออกมา
ฉูเป่ยชวนรู้ถึงความแข็งแกร่งของพลังกล้ามเนื่อของฉินเฉิง ดังนั้นเขาจึงถอยไปหลายเมตร และจ้องมองฉากที่จะเกิดขึ้น
เมื่อชายหนุ่มเห็นแบบนั้น เขาก็โล่งใจ
เขายิ้มและพูดออกมาว่า “วันนี้จะเป็นวันที่ฉันจะเป็นคนที่บดขยี้นายเอง!”
