บนหอกยาวนี้ดูคล้ายจะมีมังกรหลายตัวมารวมกันอยู่ และก็ได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียวบนท่ามกลางอากาศ!
ด้วยพลังที่หนาราวๆโต๊ะ ได้กระแทกเข้ากับฉินเฉิงอย่างแรง!
ฉินเฉิงแผดเสียงคำรามด้วยพลังทองดำในมือ ใช้เพียงความแข็งแกร่งของร่ายกายเท่านั้น และเผชิญหน้าอย่างตรงไปตรงมา!
“บูม!”
นี่เป็นการปะทะกันครั้งใหญ่ และแท่นบูชาโดยรอบก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวนี่ก็ส่งไปถึงผู้คนรอบๆ !
เลือดของฉินเฉิงได้โหมสาด กระทุ้งด้วยหมัดแล้วหมัดเล่า
แต่หากไม่ได้รับการเสริมจากพลังวิญญาณ เขาคงไม่สามารถถือมันไหว
พลังทะลุผ่านผิวหนังและกระดูกของเขา ไปจนถึงอวัยวะภายใน
“พรึ่บ!”
หลังจากที่เลือดไหลออกมาเต็มปาก พลังนี้ก็ไหลออกมา
ร่างกายของฉินเฉิงได้ลอยออกไปเกือบร้อยเมตร แล้วก็ร่วงลงกับพื้น อาเจียนออกเป็นเลือด
อาจารย์!
ฉูเป่ยชวนร้องตะโกนออกมา และรีบวิ่งไปหาฉินเฉิง
หลังจากนั้น เฉียวเซิงก็ก้าวเท้าออกและเดินตามไป
“ฉินเฉิงนายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน” เฉียวเฉิงมีความรู้สึกเหนือกว่า ในที่สุดก็มีโอกาสที่จะปะทุ
เขาขยับหอกในมือ แล้วมองไปที่ฉินเฉิงอย่างมั่นใจ และพูดอย่างแผ่วเบา “ในเหยียนเซี่ย ไม่มีที่สำหรับฉินเฉิง ”
“แกมันไร้ยางอาย!” ฉูเป่ยชวนกัดฟันพูด “หากมีความสามารถในการฟื้นฟูอาจารย์ให้อยู่สถานะพร้อมเต็มที่ ก็จะฆ่าแกได้ง่ายอย่างกับสุนัข!”
เฉียวเซิงถอนหายใจ “ฉันก็อยากเห็นฉินเฉิงตอนสมบูรณ์เหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาส”
หอกในมือของเขากำลังเดือดพล่าน ราวกับว่าเขากำลังจะโจมตีครั้งสุดท้าย
“พี่เฉียว ทำไมใช้ประโยชน์จากพลังของผู้อื่น”
ในขณะนั้นเสียงอันไพเราะก็ดังขึ้น
เมื่อหันกลับมามองไปรอบๆ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมผ้าก๊อซปิดหน้าเดินเบา ๆ
“คุณหนูจู้!” ทุกคนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเมื่อเห็นเธอมา
เกิดอะไรขึ้น? แท่นบูชามีเด็กที่มีความสามารถขนาดนี้ได้อย่างไร?
“คุณหนูจู้ ทำไมคุณถึงมาที่นี่ด้วย” เฉียวเซิงยิ้มเบา ๆ
จู้เหยามองขึ้นไปที่รูปปั้นของเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้และพูดว่า “เหมือนกับท่านเลย”
“เหอะๆ คุณหนูจู้ คุณมาหาฉินเฉิงหรือเปล่า” เฉียวเซิงยิ้ม
จู้เหยาส่ายหัวและพูดว่า “ก็แค่บังเอิญ ขอให้พี่เฉียวโปรดเมตตาด้วย”
เฉียวเซิงพ่นลมหายใจและพูดว่า “คุณหนูจู้ ฉินเฉิงนี่เป็นศัตรู คงจะไม่เสี่ยงที่จะช่วยฉินเฉิงใช่ไหม”
จู้เหยาพูดอย่างแผ่วเบา “พี่เฉียว เย่อชิงยุนหัวหน้าจากสำนักงานความมั่นคงแห่งจิงตูพูดว่า
สีหน้าของเฉียวเซิงเปลี่ยนไป เขาวางหอกลงบนพื้นแล้วพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจว่า “มันไม่เหมือนกัน คุณจู้ ได้โปรดอย่ายุ่ง ฉินเฉิงต้องตายในวันนี้ แม้ว่าจะเป็นคุณก็หยุดมันไม่ได้”
“ฉันเชื่อว่าคุณจู้จะไม่ลงมือกับฉันเพื่อฉินเฉิงหรอกนะ?” เฉียวเซิงพูดด้วยรอยยิ้ม
จู้เหยา ยิ้มเบา ๆ “พี่เฉียวอาจเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา ฉันไม่คุณไม่สนิทกัน”
“คุณ!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉียวเฉิงก็โกรธจัด
“ได้ ถ้าอย่างนั้นฉัน เฉียวเซิง จะเรียนรู้ทักษะของเธอเอง!” เฉียวเซิงพูดอย่างเย็นชา
“โอ้โห้ มีชีวิตชีวาดีนี่ ”
ในขณะนี้ มีบุคคลอื่นเข้าร่วมในสนามรบ
เห็นเพียงเย่อจุนเหยียบดาบยาวจากบนท้องฟ้าลงมา แล้วยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนอดไม่ได้ที่จะอุทานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ดาบบิน? วิชาอะไรกัน?
“นายเองเหรอ!” หลังจากที่ได้เห็นเย่อจุน เฉียวเซิงก็จำฉากในดินแดนแห่งประสบการณ์ได้
เย่อจุนเก็บดาบยาวเล่มนี้และพูดด้วยรอยยิ้ม “เฉียวเซิง ฉันจำได้ว่านายเพิ่งถูกฉินเฉิงตบหน้าที่สุสานเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้ฉินเฉิงทำดีที่สุดแล้ว แกก็ออกมาอีก ไอ้สารเลวนี่”
“ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว!” ซูเป่ยชวนกระโดดสูงสามฟุตด้วยท่าทางเห็นด้วย
สีหน้าของเฉียวเซิงเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็พูดอย่างเย็นชา “พูดจาไร้สาระ! ฉันจะแย่กว่าฉินเฉิงได้อย่างไร!”
เย่อจุนโบกมือแล้วพูดว่า “จะดีไม่ดีเท่า ฉันไม่รู้ แต่ยังไงก็ตาม ถ้าแกใช้ประโยชน์จากพลังนี้ แกไม่ใช่นกที่ดีแน่นอน”
เฉียวเซิงไม่ได้โง่ เมื่อเผชิญหน้ากับจู้เหยาและเย่อจุน เขาก็ไม่ได้รับประโยชน์ใดๆ
ยิ่งไปกว่านั้นเฉียวเซิงยังไม่เคยเห็นจู้เหยาเคลื่อนไหว และไม่มีใครรู้ว่าความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งเพียงใด
สำหรับเย่อจุนนี้ เขาเป็นคนลึกลับยิ่งกว่า และสมบัติบนร่างกายของเขาไม่มีที่สิ้นสุด บางทีอาจจะมีอาวุธจอมยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม
“ในเมื่อแกทั้งสองมาปกป้องมัน ฉันก็จะไว้ชีวิตมันไว้” เฉียวเซิงพูดเบา ๆ “แต่แกจำไว้เถอะ ฉินเฉิงไม่สามารถโชคดีได้ตลอดไป”
“เก็บคำพูดนี้ไว้บอกตัวแกเองเถอะ” ฉินเฉิงพูดอย่างเย็นชา
เฉียวเซิงไม่กลัวคำเตือนของฉินเฉิง เพราะในความเห็นของเขา ฉินเฉิงไม่มีโอกาสฟื้นกำลังของเขาได้
ตราบใดที่ความแข็งแกร่งยังไม่ฟื้น ยังมีโอกาสมากมายที่จะฆ่าเขา
“พี่ฉิน คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง” จู้เหยาเดินไปที่ฉินเฉิง และถ่ายโอนพลังอ่อนโยนให้ฉินเฉิง
ฉินเฉิงส่ายหัวและพูดว่า “ฉันสบายดี ขอบคุณคุณจู้ที่ช่วยฉัน”
“เฮ้ ไม่ขอบคุณฉันเหรอ?” เย่อจุนเป่าเคราของเขาและจ้องเขม็ง
“เพื่อนคนนี้อย่างกับอาจารย์” ซูเป่ยชวนยืนขึ้นและพูดในเวลานี้ “ฉากดาบบินของเขานั่น ฉันลืมไม่ลงเลย และฉันขอชื่นชม!”
เย่อจุนเกาหัวและรีบพูดว่า “เพื่อนคนนี้ไม่ธรรมดา ถ้าเขามาก็ต้องไม่ธรรมดา ช่างโดดเด่นนัก!”
“ฮ่าฮ่า พวกเราเหมือนกันมาก!”
“เหมือนว่ารู้จักกันมาก่อน!”
“ทำไมไม่มาดื่มด้วยกันล่ะ” เย่อจุนเริ่มสนใจมากขึ้น
“แค่ดื่มสักแก้วก็นับเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน!” ฉูเป่ยชวนพูดอย่างเคร่งขรึม
เย่อจุนที่มีความสุขและปรบมือทันที
“ตั้งแต่วันนี้ คุณจะเป็นพี่ ฉันจะเป็นน้อง!” ฉูเป่ยชวน พูดพร้อมกับตบหน้าอกของเขา
เย่อจุนตะโกน “พี่สอง!”
“พี่ใหญ่ มา มาเรียกอาจารย์” หลังจากที่ฉูเป่ยชวนตะโกน เขาก็มองไปที่ฉินเฉิง
เย่อจุนตกตะลึงครู่หนึ่ง เขาพูดอย่างงุนงง “อาจารย์อะไร เรียกใครอาจารย์?”
“นี่คืออาจารย์ของฉัน คุณเป็นพี่ชายของฉัน เรียกเขาก็ไม่มากเกินไปใช่ไหม” ฉูเป่ยชวนพูดด้วยรอยยิ้ม
การแสดงออกของเย่อจุนเปลี่ยนไป เขาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง “จริงๆแล้วนายเป็นลูกศิษย์ของเด็กคนนี้! นายหลอกฉัน!”
“พี่ใหญ่ พวกเราทุกคนเป็นครอบครัวกัน หลอกอะไรกัน!” ฉูเป่ยชวนพูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมดึงเย่จุนเข้าหา
ฉินเฉิงที่อยู่ข้างสนามกลั้นขำไม่ได้ ทั้งสองนี้รักกันจริงๆ
แม้แต่จู้เหยาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“พี่ฉิน ถ้าไม่มีที่ไป ไปที่คฤหาสน์ตระกูลจู้ของฉันดีกว่า” จู้เหยาเชิญ
ฉินเฉิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ลำบากเธอเกินไป ฉันก็จะตอบตกลง”
ในวันเดียวกันนั้น มีใครบางคนไปจิงตูและมาที่คฤหาสน์ตระกูลจู้
