คฤหาสน์ของตระกูลจู้ …….
มันยากมากที่จะเจอสถานที่แบบนี้ในจิงตู
“ว้าว คฤหาสน์หลังใหญ่นี้เจ๋งมาก!” เย่อจุนมองไปรอบๆ ทันทีที่เขาเข้าประตูมา “คุณจู้ บรรพบุรุษของคนที่มีฝีมือระดับสูงบ้างไหม”
“มีสิ” จู้เหยายิ้ม
“คุณหนูจู้ แล้วหลุมศพของบรรพบุรุษคุณอยู่ที่ไหน” เย่อจุนพูดพลางเลียริมฝีปากของเขา
จู้เหยาชี้ไปที่ไกลๆแล้วพูดว่า “สำนักงานความมั่นคงจิงตู”
เย่อจุนตัวสั่นในทันใด และโบกมือของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก “ขอโทษที”
…
“ต่อไปคุณมีแผนอะไร” จู้เหยาถามด้วยรอยยิ้ม
ฉินเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ฉันวางแผนที่จะไปอเมริกา”
“ไปอเมริกา?” จู้เหยาแปลกใจเล็กน้อย “จะไปทำอะไร”
ฉินเฉิงตอบว่า “ไม่สะดวกที่จะบอกคุณในตอนนี้”
จู้เหยายิ้มและพูดว่า “ฉันเกรงว่าคุณจะไม่สามารถออกจากประเทศได้ ในสถานการณ์เช่นนี้”
“ก็จริง” ฉินเฉิงถอนหายใจ “ดังนั้น ฉันจึงขอความช่วยเหลือจากคุณ คุณหนูจู้”
“ฉัน?” จู้เหยาหัวเราะ “ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร”
“ตราบใดที่คุณเต็มใจ คุณทำได้แน่นอน” ฉินเฉิงพูด “ด้วยพลังของตระกูลจู้ การส่งคนไปต่างประเทศนั้นไม่ใช่เรื่องยาก”
ตาโตของจู้เหยาแวววับเป็นประกาย เธอจ้องที่ฉินเฉิง และพูดว่า “คุณรู้ว่าตระกูลของฉันทำอะไร”
ฉันไม่รู้ ฉินเฉิงพูด “แต่นิสัยของคุณหนูจู้ผิดปกติมาก แม้แต่เจ้าหญิงหรือลูกท่านหลานเธอก็เทียบเธอไม่ได้”
จู้เหยาอดหัวเราะไม่ได้ เธอไม่ตอบฉินเฉิง แต่เธอมีความยินยอมไปโดยปริยาย
“แน่นอน ฉันแค่พูดเล่นๆ ถ้าคุณหนูจู้ไม่เห็นด้วย ก็ไม่เป็นไร” ฉินเฉิงยิ้ม
ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีรถมาจอดที่ประตู
ต่อมา ก็เห็นชายคนหนึ่งเดินลงมาอย่างเร่งรีบ
เขาก้าวเท้าเข้ามา และอารมณ์ของคนก็ปะทะเข้ากับหน้าของเขา
หลังจากเห็นใบหน้าของบุคคลนี้อย่างชัดเจน ฉินเฉิงก็ขมวดคิ้วทันที
“เถิงอาว?” จู้เหยาก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน “ไม่ใช่นายยอมถอยไปแล้วหรอ?”
เถิงอาวพูดอย่างเย็นชา “ฉันกลับมาแล้ว”
“เร็วขนาดนั้นเลย?” ดวงตาของจู้เหยาวาววับด้วยความประหลาดใจ
เถิงอ้าวไม่ได้พูด เขาเดินไปหาฉินเฉิงอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ฉินเฉิง ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ฉันกำลังหานายอยู่”
“นายมาที่นี่เพื่อฆ่าฉันด้วยหรือ” ฉินเฉิงหรี่ตาลง
“เอาเปรียบคนอื่น?” เถิงอาวขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง?”
“อย่าแสร้งไม่รู้เรื่อง ตอนนี้พลังของอาจารย์ฉันได้หายแล้ว นายก็เพิ่งมาที่นี่ในเวลาที่เหมาะสมไม่ใช่หรือ” ฉูเป่ยชวน พ่นลมหายใจ “นายแปลกยิ่งกว่าเฉียวเซิง นายกลับมาเนิ่นๆเพื่อมาฆ่าอาจารย์ฉัน . .”
“พลังหายไป?” คิ้วของเถิงอาวขมวดขึ้น เขามองที่ฉินเฉิงอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉินเฉิง เกิดอะไรขึ้น?”
ฉินเฉิงมองไปที่ใบหน้าของเถิงอาว ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้โกหก
เถิงอาวพ่นลมหายใจและพูดว่า “ฉันมาที่จิงตูหลังจากปิดประตูไม่พบใคร ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดอะไรเกี่ยวกับการสูญเสียพลัง!”
คุณหนูจู้ยิ้มและพูดว่า “คุณเถิง เชิญนั่ง”
เถิงอาวจ้องมองที่ฉินเฉิง และนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากนั้น จู้เหยาอธิบายกับเถิงอาวว่าเกิดอะไรขึ้น
หลังจากฟังเถิงอาว เขาก็ลุกขึ้นยืนทันที
เขาชี้ไปที่ฉินเฉิงและพูดว่า “ฉันกลับมาก่อนเพื่อฆ่านาย แต่ตอนนี้นายบอกฉันว่านายเป็นคนไร้ประโยชน์?”
ฉินเฉิงเยาะเย้ย “นี่เป็นโอกาสสำหรับนายไม่ใช่หรือ”
“ให้ตายเถอะ!” เถิงอาวโกรธจัด “ฉัน เถิงอ่าว เป็นคนไม่ข่มเหงรังแกใคร! ถ้าฉันต้องการจะฆ่านาย ทำไมไม่ทำตอนนี้เลยล่ะ! ฉินเฉิง ฉันรอให้นายฟื้นกำลังและเอาชนะนายอย่างผ่าเผย ฉันอยากให้คุณหนูจู้รู้ว่าช่องว่างระหว่างนายกับฉันมันใหญ่แค่ไหน!”
ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเถิงอ่าว แต่เถิงอาวแข็งแกร่งกว่าเฉียวเซิงมาก
แม้ว่าเถิงอาวจะมีความรู้สึกเหนือกว่าโดยธรรมชาติ แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่ยุติธรรมและซื่อสัตย์ในหมู่นักรบ
“ตกลง” ฉินเฉิงพยักหน้า “ฉันจะให้โอกาสนี้แก่คุณ”
เถิงอาวเยาะเย้ยและพูดว่า “ฉินเฉิง นายไต้องไม่ตายเร็วเกินไป ไม่เช่นนั้นมันจะน่าเบื่อแน่ๆ”
หลังจากทิ้งประโยคนี้ไว้ เถิงอาวก็หันศีรษะและจากไป
เมื่อเขาเดินไปที่ประตู เขาชี้ไปที่ฉินเฉิงอีกครั้งและพูดว่า “ฉันขอเตือนนาย ถ้านายกล้าที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณหนูจู้ ฉันจะฆ่านายเดี๋ยวนี้”
เมื่อมองไปที่การจากไปของเถิงอาว ฉินเฉิงก็อดหัวเราะไม่ได้และพูดว่า “เถิงอาว นี้ช่างแข็งแกร่ง”
ไม่ใช่ทุกคนที่จะเหมือนกับเฉียวเซิง จู้เหยายิ้มเบา ๆ “เถิงอาว ปฏิบัติต่อคุณในฐานะคู่ต่อสู้”
ในเหยียนเซี่ย เถิงอาวได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่ง คนประเภทนี้กระตือรือร้นที่จะมีคู่ต่อสู้มากกว่า
ฉันตั้งตารอวันที่จะได้สู้กับเถิงอาว ฉินเฉิงยิ้ม
…
ในเวลานี้ ที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ จอมยุทธหลายคนได้รวมตัวกันที่นี่
“มีข่าวอะไรอีกไหม?” ซูวานมองที่ฉาวหว่า
ฉาวหว่าขมวดคิ้วและพูดว่า “เราพบร่องรอยของกระดูกกุมภีล์ มันอยู่ใต้ทะเลหลายพันเมตร เราไม่มีทางเลือกอื่น ”
“บอกที่ตั้งมา” ซูวานบอก
“คุณซู คุณไม่จำเป็นต้องเสี่ยง” ฉาวหว่าพูดอย่างเร่งรีบ “กระดูกกุมภีล์ไม่ใช่สิ่งที่เราจะรับมือได้อย่างแน่นอน! ย้อนกลับไปในตอนนั้น จอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ถูกจระเข้กระดูกฉีกเป็นชิ้น ๆ พวกเราคง …”
“ลองดูก่อนสิ” ซูวานสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ฉินเฉิงไม่สนใจชีวิตของเขาเพื่อฉัน แล้วฉันจะยอมแพ้ได้อย่างไร”
ฉาวหว่าขมวดคิ้วแน่น เขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ถูกคลื่นของซูวานขัดจังหวะ
ด้วยความสิ้นหวัง ฉาวหว่าจึงพาซูวานไปยังจุดหมายปลายทางโดยเรือ
ไม่รู้ว่าอยู่ในทะเลนานแค่ไหน และสุดท้ายทั้งสองก็มาถึงทุ่งน้ำแข็งที่ไม่มีคนอาศัยอยู่
เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว ซูวานรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นสถานที่ที่ซูวานฝึกฝน
“คุณหนูซู กระดูกกุมภีร์อยู่ใต้ก้นทะเลข้างหน้า” ฉาวหว่ากล่าว
ซูวานพยักหน้า เธอไม่คิดมากแล้ว เธอกระโดดเบา ๆ และร่างเพรียวของเธอก็ลงไปก่อนถึงชายฝั่ง
“คุณซู คุณอยากลงไปจริง ๆ ใช่ไหม” ฉาวหว่าพูดด้วยท่าทางกังวล
“อืม” ซูวานพยักหน้า “ถ้าฉันไม่ออกมาภายในสามวัน คุณก็ไม่ต้องรอ”
“คุณหนูซู!” สีหน้าของฉาวหว่าดูแย่ เขาต้องการเกลี้ยกล่อมซูวานสักสองสามคำ แต่เขารู้ดีว่าซูวานนั้นดื้อรั้นมาก เมื่อเธอตัดสินใจแล้ว เธอก็จะไม่หวั่นไหวง่ายๆ
“คุณหนูซู คุณต้องระวังให้มากๆ” ในที่สุด ทุกคำก็ย่อเป็นคำเหล่านี้
ซูวานไม่ได้ตอบ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ กระโดดลงไปในทะเล
ฉาวหว่านั่งรออยู่ที่ริมชายฝั่งอย่างเงียบๆ
