จินฮู่หันมามองที่ฉินเฉิงโดยไม่รู้ตัว จากนั้นยิ้มและพูดออกมาว่า “ไม่ต้องรอแล้ว ตอนนี้เลยก็ได้”
“จริงเหรอ?” หยางอี้ยิ่งตื่นเต้นมากกว่าเดิม “ขอบคุณพี่ฮู่จริงๆ! งั้นพวกเรา..ออกไปตอนนี้เลยไหม?”
“จะไปไหน เขาก็อยู่ตรงหน้าคุณไม่ใช่เหรอ” ฉินเฉิงยิ้มและพูดออกมา
หยางอี้ตกใจ เขามองไปรอบๆและพูดออกมาว่า “พี่ฮู่ พี่อย่ามาล้อเล่น พี่คงไม่ได้จะบอกว่าหล่าวเว่ยเป็นหมอจีนคนนั้นหรอกนะ?”
“ฉันไม่ใช่นะ” หล่าวเว่ยพูดออกมา
ฉินเฉิงชี้ไปที่ฉินเฉิงที่นอนอยู่บนโซฟาและพูดออกมาว่า “ไม่ใช่คนที่นอนอยู่ตรงนั้นเหรอ”
“กำลังนอนอยู่?” หยางอี้หันมาทางฉินเฉิง เขาพูดออกมาด้วยความอึดอัดว่า “พี่ฮู่ ถ้าพี่ไม่อยากบอกก็ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย? เขานะเหรอเป็นหมอจีนท่านนั้น? จะล้อเล่นกันไปใหญ่แล้ว….”
“ใช่ เขาเป็นหมอจีนก็บ้าละ!” หลินชิงเฉิงทนไม่ได้จึงพูดออกมา “ฉันเติบโตมากับเขา ทำไมฉันไม่ยักรู้ว่าเขาสามารถปรุงยาได้?”
ฉินเฉิงกระแอมแล้วพูดออกมา “ที่จริงเขาก็ไม่ใช่หมอจีนอะไรแบบนั้นหรอก แต่ยาทุกเม็ดที่ฉันไปเอามา มันมาจากมือของคุณฉิน เขานั่นแหละเป็นคนกลั่นยาออกมา”
“ไร้สาระ!” หยางอี้พูดออกมาด้วยความโกรธ “หยางอี้ ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับฉินเฉิงดีแค่ไหน แต่มันจำเป็นต้องช่วยเขาถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้าที่คุณพูดทั้งหมดเป็นความจริง ไหนลองเอาหลักฐานออกมาพิสูจน์หน่อย! ไม่งั้นใครเขาจะไปเชื่อ!”
“ใช่ คุณจิน คุณฉินเขายังอายุแค่ยี่สิบกว่า จะไปเอาประสบการณ์จากที่ไหนมากลั่นยาแบบนี้…” หล่าวเว่ยที่อยู่ข้างๆยิ้มและพูดออกมา
ฉินเฉิงไม่สนใจคำพูดของคนเหล่านั้น เขาหันไปมองที่ฉินเฉิง เพื่อรอดูต่อไปว่าฉินเฉิงจะทำอย่างไรต่อไป
ฉินเฉิงค่อยๆลุกขึ้นมาจากโซฟา เขามองไปที่ทุกคน “ที่หยางอี้พูดมามันเป็นความจริง ยาพวกนี้ฉันเป็นคำทำมันขึ้นมาเอง”
“ฮ่าฮ่า ฉินเฉิง นายนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ” หลินชิงเฉิงยิ้มและพูดออกมา “ตัวนายมีความสามารถแค่ไหน นายเองก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ?”
“คุณฉิน ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่เชื่อคุณ แต่ว่า…คุณมีอะไรมาพิสูจน์ว่าคุณเป็นคนทำยานี้ขึ้นมา?” มีคนเดินเข้ามาถาม
“พิสูจน์?” ฉินเฉิงขมวดคิ้วขึ้นมา เขาหยิบถุงออกมาจากกระเป๋า ทันทีที่เขาเขย่าเม็ดยาจำนวนมากก็หล่นลงมา
ยาพวกนี้ก็คือยาบำรุงธาตุทั้งห้า!
เมื่อมองไปก็เห็น ยาจำนวนหลายสิบเม็ด!
“เยอะ…เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?” ทุกคนที่ได้เห็นอย่างนั้นต่างตกตะลึง “คุณฉิน หรือว่าคุณจะเป็นหมอจีนคนนั้นจริงๆ?”
“ใช่ก็บ้าแล้ว! มันจะต้องเป็นเรื่องโกหกอย่างแน่นอน!” หยางอี้ด่าออกมา “แค่เอาเม็ดยาที่เหมือนๆกันออกมา นายคิดจะหลอกใคร? บางทีมันอาจจะเป็นแค่เยลลี่ก็ได้!”
“จริงหรือไม่จริงก็ลองให้หล่าวเว่ยดูก็ได้” เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้นมา สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่หล่าวเว่ย
หล่าวเว่ยรีมเดินเข้ามาที่หน้าของฉินเฉิง จากนั้นหยิบยาเหล่านั้นขึ้นมา สวมแว่น และดูมันอย่างละเอียด
เมื่อผ่านไปประมาณ 10 นาที สีหน้าของหล่าวเว่ยก็เต็มไปด้วยความตกใจ
เขาพูดอะไรไม่ออก เขาเอนตัวไปที่ฉินเฉิง จากนั้นก็พูดออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “คุณฉินอายุเพียงแค่ยี่สิบกว่าๆเท่านั้นแต่สามารถทำได้ถึงขาดนี้ ฉันนับถือคุณมากจริงๆ!”
ฉินเฉิงรีบพยุงหล่าวเว่ยขึ้นมาทันที ยิ้มและพูดออกมาว่า “หล่าวเว่ย คุณก็พูดเกินไป ฉันก็แค่มีความรู้นิดหน่อยเกี่ยวกับทางด้านการแพทย์แผนจีน ในทางแพทย์แผนจีนเอาผมไปเทียบกับคุณไม่ได้เลย”
เมื่อได้ยินแบบนี้ทำให้หล่าวเว่ยตกใจมากกว่าเดิม “เป็นเรื่องยากที่จะรักษาความอ่อนน้อมถ่อมตนตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ด้วยการแสดงผาดโผน! ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณปู่ซูจะเลือกคุณเป็นลูกเขยของเขา!”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหล่าวเว่ย ทุกคนก็ต่างตื่นตกใจ
หมอจีนท่านนั้นคือฉินเฉิงจริงเหรอ?
“คุณฉิน! ฉันต้องการเซ็นสัญญาระยะยาวกับคุณ!”
“คุณฉิน ฉันยินดีที่จะซื้อในราคาที่สูงกว่านี้!”
“คุณฉิน คุณ….”
เมื่อเห็นฉากนั้น สีหน้าของหยางอี้ก็ดูน่าเกลียดไปทันที
เขาคิดไม่ถึงเลยว่ายายาบำรุงธาตุทั้งห้าที่อยู่ในมือของเขา คนที่ผลิตมันขึ้นมาจะเป็นฉินเฉิง!
“นี่มันเป็นไปได้อย่างไร…” หยางอี้พูดออกมาอย่างตกใจ ในตอนนี้เขาตระหนักว่าความภาคภูมิใจทั้งหมดของเขาไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงต่อหน้าคนอื่น!
“เอาล่ะ” ในตอนนั้นฉินเฉิงก็พูดออกมา
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ใครที่อยากได้ยาบำรุงธาตุทั้งห้าก็ให้ไปเอาที่ฉินเฉิง และก็เอาวัถุดิบหรือสมุนไพรมาแลก” ฉินเฉิงพูดออกมาหยุดคำพูดของทุกคน
“คุณฉิน ไม่รู้ว่าคุณมีมากแค่ไหน?” มีคนถามออกมา
ฉินเฉิงมองไปที่เขาและตอบกลับไปว่า “อยากได้เท่าไหร่ก็มีเท่านั้น”
“พูดจริงเหรอ?”
“คิดว่าคุณฉินเขาจะหลอกนายหรือไง?” หยางอี้ทนไม่ได้จึงต้องพูดออกมา “พอแล้ว งั้นทุกคนรีบออกไปเอาวัตถุดิบที่มีมากแลกได้แล้ว!”
จากนั้นฉินเฉิงก็มองไปที่หยางอี้ และชี้นิ้วไปที่ชูโว “ยาบำรุงธาตุทั้งห้า 20 เม็ด แลกกับชูโวในมือของนาย!”
หยางอี้กัดฟันและพูดออกมาว่า “กูไม่แลก!”
“ไม่แลก?” ฉินเฉิงขมวดคิ้ว “หยางอี้ ถ้าเมื่อกี้ฉันพูดออกไป นายคิดว่าชูโวนั่นจะอยู่ในมือของนายไหม?”
หยางอี้ตกตะลึง
ใช่ ถ้าหากฉินเฉิงพูดออกไปตั้งแต่ทีแรก เขาจะมีโอกาสได้รับชูโวมาอย่างนั้นเหรอ?
แต่ทำไมเขาต้องทำแบบนี้?
หลินชิงเฉิงที่อยู่ข้างๆมองไปที่ฉินเฉิงด้วยสายตาไม่พอใจ เธอทนไม่ได้จึงพูดออกมาว่า “หรือว่านายจะทำเพื่อฉัน? ฮ่าฮ่า เป็นยังที่คิดนายยังลืมฉันไม่ได้ใช่ไหมหละ!”
ในตอนที่หยางอี้ไม่ทันรู้ตัว ฉินเฉิงก็ยื่นมาเข้ามาหยิบชูโวในมือของหยางอี้เอาไปไว้ในมือของเขา
จากนั้นฉินเฉิงก็โยนยาบำรุงธาตุทั้งห้าไปให้หยางอี้จำนวน 20 เม็ด “นายไปได้แล้ว”
ถึงแม้ว่าหยางอี้จะไม่พอใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้
ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่หยิบยา 20 เม็ดนั้นขึ้นมาอย่างน่าสงสาร
“เจ้าฉินเฉิง!” บนรถ หยางอี้ทุบพวงมาลัยอย่างแรง
ถ้าไม่มียาบำรุงธาตุทั้งห้า ธุรกิจของตระกูลหยางของเขาก็คงจะพังทลาย
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าชะตากรรมของตระกูลหยางจะตกมาอยู่ในกำมือของขยะแบบฉินเฉิง!
“มันต้องมีวิธี มันต้องมีวิธี!” หยางอี้พูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว
และในตอนนั้นจู่ๆโทรศัพท์ของหยางอี้ก็ดังขึ้น
“ใคร?” หยางอี้ถามออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ฉันเอง ตี๋เชา” เสียงดังออกมาจากโทรศัพท์ของอีกฝ่าย
เมื่อได้ยินชื่อนี้สีหน้าของหยางอี้ก็เปลี่ยนไปทันที เขาพูดออกมาด้วยความเคารพ “นายน้อยตี๋ ทำไมจู่ๆคุณถึงโทรมาหาฉันหละ?”
ตี๋เชายิ้มและพูดออกมาว่า “ได้ยินมาว่าช่วงนี้นายกำลังทำงานให้ตระกูลตี๋อยู่? เป็นอย่างไงบ้าง?”
หยางอี้พยักหน้าและตอบกลับไปทันที “ดะ…ดีมากเลยครับ ตอนนี้ตระกูลหยางของพวกเราเกือบจะขึ้นเป็นที่หนึ่งในปีนังแล้ว!”
“อ่า ดีมาก” ตี๋เชาพูดออกมาด้วยความชอบใจ จากนั้นเขาก็ถามออกมาว่า “แล้วฉินเฉิงหละ?”
เพื่อปิดบังความจริงหยางอี้จึงพูดออกไปว่า “ตั้งแต่ที่ตระกูลซูออกไปจากปีนัง ฉินเฉิงก็ถูกฉันข่มเหงจนแทบจะไม่มีที่ยืน…ให้เวลาฉันอีกสักหน่อย รับลองได้เลยว่าฉินเฉิงจะต้องออกไปจากปีนังอย่างแน่นอน!”
“ทำได้ดีมาก!” ตี๋เชายิ้มชอบใจ “นายอยากจะมาเติบโตที่มณฑลใหญ่ไหม?”
หยางอี้ตกใจ และดีใจเป็นอย่างมาก
เป็นอย่างที่คิดสวรรค์มีตาจริงๆ! เมื่อเห็นว่าตระกูลหยางไม่สามารถอยู่ที่ปีนังต่อไปได้ โอกาสใหม่ก็เข้ามาทันที!
ถ้าหากได้ไปที่มณฑลใหญ่จริงๆ แล้วใครจะไปสนยาบำรุงธาตุทั้งห้า?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยางอี้ก็รีบตอบกลับไปทันทีว่า “ฉันตกลง!”
ตี๋เชาหรี่ตาและพูดว่า “ฉันมีเรื่องเรื่องหนึ่งให้นายทำ ถ้าหากนายทำสำเร็จ ฉันจะพานายมาที่มณฑลใหญ่ทันที และเมื่อถึงเวลานั้นตระกูลตี๋ก็จะร่วมมือกับนาย”
“จริงเหรอ?! นายน้อยตี๋ คุณมีอะไรสั่งผมมาได้เลย!” หยางอี้พูดออกไปด้วยความตื่นเต้น
ตี๋เชากล่าวออกมาอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะให้นายไปลักพาตัวซูวาน”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหยางอี้ก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
มุมปากของเขาสั่น “นะ..นายน้อยตี๋ คุณไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม? เธอคือสิ่งล้ำค่าของตระกูลซูเลยนะ ถ้าหากคุณปู่ซูรู้เรื่องนี้เขา ฉันคงต้องตาย….”
ตี๋เชาพูดออกมาว่า “ตระกูลตี๋ของฉันจะช่วยนายเอง นายจะกลัวอะไร? ยิ่งไปกว่านั้น คุณปู่ซูเขาจะไปรู้ได้อย่างไงว่านายเป็นคนทำ?”
ถึงแม้จะได้ยินแบบนั้น แต่หยางอี้ก็ยังรู้สึกหวั่นๆ
“งั้น…คุณต้องการให้ฉันทำยังไง?” ทุกคนล้วนแต่อยากร่ำรวยกันทั้งนั้น ดังนั้นหยางอี้จึงกัดฟันและถามออกไป
ตี๋เชาหัวเราะและตอบกลับมาว่า “ให้คนสองสามคนกักขังและคอยดูเธอเอาไว้ เมื่อผ่านไปสองวันก็ปล่อยเธอออกมา แต่อย่าลืม ห้ามทำร้ายเธอเด็ดขาด!”
“ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?” หยางอี้ถามออกไปด้วยความตกใจ
“อ่า ง่ายแบบนี้แหละ” ตี๋เชาพูด “แต่เรื่องนี้ห้ามให้คนอื่นของตระกูลตี๋รู้เด็ดขาด นายเองก็น่าจะรู้เรื่องระหว่างฉันกับซุวานใช่ไหม?”
หยางอี้รีบตอบกลับไปทันที “ฉันเข้าใจ คุณชอบคุณหนูซู คุณอยากจะเป็นฮีโร่ไปช่วยเธอ!”
ตี๋เชายิ้มชอบอกชอบใจ “รู้แบบนี้ก็ดีแล้ว รีบไปจัดการให้เรียบร้อย หลังจากที่เรื่องนี้จบลงฉันจะพานายไปที่มณฑลใหญ่!”
“ครับ ขอบคุณนายน้อยตี๋มาก ฉันรับรองว่าเรื่องนี้จะเสร็จสิ้นไปได้ด้วยดี!” หยางอี้ตอบกลับไปอย่างมั่นใจ
