ในบ้านหลังหนึ่ง ณ ชุมชนภูเขาหลงไห่
หยางอี้เดินไปรอบ ๆ บ้าน ดูประหม่าและตื่นเต้น
ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
หยางอี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถามด้วยความตื่นเต้น “เป็นยังไงบ้าง?”
“เขาถูกฉันมัดไว้แล้ว” เสียงเย็นชาดังมาจากอีกฝ่าย
“เยี่ยมมาก” หยางอี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่มีใครเห็นใช่ไหม?”
“วางใจได้ นี่เป็นงานที่ฉันถนัด ไม่มีใครรู้แน่ๆ ” อีกฝ่ายบอก
หยางอี้ตบหน้าอกของเขาและพูดอย่างตื่นเต้น: “หลังจากงานทุกอย่างเสร็จสิ้น เงินจะโอนเข้าบัญชี! ยังมีอีกเรื่อง จำไว้ ห้ามแตะต้องซูวาน!”
“เข้าใจแล้ว” หลังจากที่อีกฝ่ายพูดจบ เขาก็ตัดสายไปทันที
ทันใดนั้นหยางอี้ก็กดโทรศัพท์ไปหาตี๋เชา
“นายน้อยตี๋ ทุกอย่างราบรื่น ” หยางอี้พูดด้วยความตื่นเต้น
ตี๋เชาดีใจมาก เขาวางโทรศัพท์ เอามือมาแตะที่คาง แล้วคิดกับตัวเองว่า “ฉันเดาว่าคุณปู่ซูน่าจะรู้เรื่องนี้แล้วแน่ๆ?”
…
บนภูเขา ซูวานเงียบจนน่าแปลกใจ
เธอหลับตาลงภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ทำให้เธอดูสวยและสงบมาก
“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้” ซูวานกล่าวอย่างเย็นชา
ชายร่างกำยำขึ้นหัวเราะแล้วพูดว่า “แล้วไง? เรื่องนี้ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน? ฉันก็แค่รับเงินเสร็จก็ไปแล้ว”
“นายไม่กลัวถูกจับหรือไง” ซูวานถาม
ชายร่างกำยำหัวเราะและพูดว่า “สบาย ฉันทำแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ไม่มีใครหาฉันเจอเลย”
“จริงเหรอ?”
ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีเสียงมาจากข้างหลังเขา
สีหน้าของชายร่างกำยำเปลี่ยนไป เขารีบกลับไปมองคนข้างหลัง
ก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีแต่มองไม่เห็นใบหน้ายืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ไหนบอกว่าสองวัน” คนแข็งแรงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา
ฉินเฉิงไม่ตอบอะไร เพียงชั่วพริบตา เขาก็เดินไปหาชายร่างกำยำและใช้หมัดซัดไปที่หน้าท้องของเขา
ทันใดนั้นชายร่างกำยำก็รู้สึกเจ็บปวด เขารู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ความเจ็บปวดทำให้เขาคุกเข่าลงกับพื้น
“นาย…นายเจอที่นี่ได้ไง…” ชายร่างกำยำตอบสนองอย่างรวดเร็ว ความกลัวก็เริ่มขึ้น
ตอนนั้นฉินเฉิงโกรธมาก เขามองไปที่ซูวานที่ถูกมัดอยู่ ความโกรธแทบทำให้เขาอยากจะฆ่าชายผู้นั้นสะ
“ตู้บ!”
ฉินเฉิงเตะไปที่เข่าของเขาอย่างจัง ขาของชายที่แข็งแกร่งทั้งแตกเป็นเสี่ยง ๆ เสียงร้องคร่ำครวญดังไปทั่วหุบเขา
“พูดมา ใครสั่งให้นายทำ” ฉินเฉิงถามด้วยความโกรธพร้อมจิกผมเขาไว้
ชายร่างกำยำตัวสั่นและพูดด้วยความหวาดกลัว: “นี่…เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันได้รับคำสั่งให้ผูกคุณซูไว้ที่นี่ ฉัน…ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย…”
“ฉันถามว่าใครสั่งนายมา!” ฉินเฉิงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว ชายคนนั้นกลัวจนเยี่ยวแตกเยี่ยวแตน
เขาร้องไห้และพูดว่า “โปรดไว้ชีวิต… ให้อภัยฉันด้วย ฉันบอกแล้ว ฉันบอกแล้ว!”
“คือ… เขาคือหยางอี้ ลูกชายของตระกูลหยาง สั่งให้ฉันทำ…” ชายร่างกำยำดทนต่อความเจ็บปวดและกัดฟันพูดออกมา
“หยางอี้?”ท่าทีของฉินเฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยแล้วพูดอย่างโกรธจัด: “ฉันอุตส่าห์ปล่อยเขาไปในเส้นทางของเขา แต่เขาก็ยังกล้าที่จะลักพาตัวซูวาน?”
ฉินเฉิงโมโหจนแทบอยากจะฆ่าใครสักคน และแม้แต่ซูวานก็รับรู้ได้
“ท่านผู้กล้า.. ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณซู ฉันแค่ต้องการเงิน… ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…” ชายร่างกำยำอ้อนวอนขอความเมตตา
ฉินเฉิงชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “นายทำเรื่องร้ายแรง เพราะนายลักพาตัวซูวาน”
ชายร่างกำยำชะงักไปครู่หนึ่ง น้ำตานองหน้าด้วยความตกใจ เขาตะโกนสุดเสียงว่า “ฉันพลาดไปแล้ว ฉันพลาดไปแล้วจริงๆ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉัน…”
“้เพี๊ยะ!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉินเฉิงก็ตบหัวของเขาจนสมองกระจาย
เลือดกระเด็นไปโดนหน้าของฉินเฉิง ดูแล้วน่าสังเวช
ชายร่างกำยำผู้นี้ไม่เคยคาดคิดว่าวันสุดท้ายของชีวิตจะมาถึง
“ฉันขอโทษ เป็นความผิดของฉันเอง” ฉินเฉิงรีบเดินไปหาซูวาน ก้มลงแล้วพูดด้วยความรู้สึกผิด
ซูวานกลัวมาก แม้ว่าเธอจะผ่านเรื่องราวมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นการคนตาย
ฉินเฉิงเช็ดเลือดจากใบหน้าของเขา จากนั้นแกะเชือกที่มัดซูวาน และกอดเธอไว้
“ไม่ต้องห่วง ฉันโอเค” ซูวานส่ายหัว
ฉินเฉิงเหลือบมองที่ซูวานที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ฉันรับรองกับคุณว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”.
ซูวานตอบกลับ เธอเอื้อมมือไปจับหน้าฉินเฉิง และยิ้ม “อย่าโทษตัวเองเลย ฉันไม่เป็นไรจริงๆ …”
ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไร เขาอุ้มซูวานไปที่รถ “ฉันจะพาคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
ไม่ช้ารถขับมาจนถึงชุมชนภูเขาหลงไห่
ทีมรักษาความปลอดภัยยังคงยืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางกังวลใจ ในขณะที่จินฮู่ก็รีบกลับมา
นอกจากนี้ ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็ทราบข่าวเช่นกัน เขายืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางรู้สึกผิด
“คุณฉิน ฉันขอโทษ…” ใบหน้าของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าไม่สู้ดี
ฉินเฉิงส่ายหัวไม่พูดอะไร
“คุณฉิน เราไม่พบ… คุณซู? คุณกลับมาแล้วเหรอ?” จินฮู่ตกตะลึงก่อนจะพูดจบ
เข้าใช้ความสัมพันธ์ที่มีทั้งหมด เพื่อตามหาซูวาน แต่ก็ไม่รู้ว่าซูวานอยู่ที่ไหน ฉินเฉิงทำไมใช้เวลาเพียงนิดเดียวเพื่อตามเธอกลับมา?
ฉินเฉิงเหลือบมองเขาและพูว่า “ช่วยหาสักสองสามคนมาเฝ้าซูวาน”
“ครับ!” จินฮู่รีบตอบรับ
ฉินเฉิงยืนอยู่ตรงเชิงเขา เขาพูดกับซูวานว่า “คุณกลับไปรอฉันก่อน”
“นายจะไปไหน” ซูวานคว้าแขนของฉินเฉิง
ฉินเฉิงมองไปทางบ้านของตระกูลหยางและพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ฆ่าคน”
“ตระกูลซูจะจัดการเรื่องนี้เอง” ซูวานส่ายหัวอย่างเร่งรีบ “นายกลับไปกับฉันเถอะ”
ฉินเฉิงยิ้มและกล่าวว่า “ตระกูลซูก็ส่วนของตระกูลซู ในส่วนของฉัน ต้องจัดการเรื่องนี้เอง”
หลังจากพูดจบ ฉินเฉิงก็เดินไปที่บ้านตระกูลหยาง
…
ณ มณฑลใหญ่ ตี๋เชายืนอยู่หน้าตี๋รุ้ยเจี๋ยด้วยความตื่นเต้น
“เจ้าโง่! ใครบอกให้แกลักพาตัวคุณหนูซู” ตี๋รุ่ยเจี๋ยกระวนกระวาย อยากจะตบตี๋เชาให้ตาย
ตี่เชาพูดอย่างขุ่นเคือง “พ่อ ฉันจัดการเรื่องนี้อย่างดี ไม่มีใครรู้หรอก…”
“ไอ้เวรเอ้ย!” ตี๋รุ้ยเจี๋ยหยิบหนังสือบนโต๊ะแล้วโยนมันใส่หน้าตี๋เชา
“แกคิดว่าคุณปู่ซูจะโง่เหมือนแกหรือไง? วิธีการของนาย ทำไมไอ้แก่นั่นมันจะดูไม่ออก? ” ตี๋รุ้ยเจี๋ยแทบทรุดตัวลงด้วยความโกรธ
ทุกคนต่างรู้ว่า ซูวานเป็นหัวใจของคุณปู่ซู ใครแตะต้อง ต้องตายสถานเดียว
“งั้น…ต้องทำอย่างไง” เต๋อเชาถามด้วยความกลัว
ตี๋รุ้ยเจี๋ยเหลือบมองเขา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเย็นชา: “ต่อจากนี้ไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับแก ไม่ว่าใครมาถามอะไรแก แกต้องปฏิเสธ เข้าใจไหม?”
“ดี ดี” ตี่เชาพยักหน้า
“อีกเรื่อง หาคนไปจัดการกับหยางอี้ด้วย ” ดวงตาของตี๋รุ้ยเจี๋ยฉายแววดูชั่วร้าย
ไม่ว่าอย่างไงก็ตาม ปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้
