ด้วยอำนาจของตระกูลตี๋ จึงไม่ยากที่จะหาคนลงมือสักคน ตี๋รุ่ยเจี๋ยจัดการเรื่องนี้เสร็จอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วโทรไปหาคุณปู่ซู
…
หยางอี้นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา
เขาโทรหาชายร่างกำยำที่เป็นคนลักพาตัว แต่โทรไม่ติด ใจเขาจึงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“สามี นี่มันเรื่องอะไรกัน ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม?” เมื่อเห็นสภาพของหยางอี้ หลินชิงเฉิงจึงมีลางสังหรณ์แปลกๆ
หยางอี้เหลือบมองเธอและตะคอกใส่ “หุบปากเธอซะ! แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน!”
ตอนนั้นเอง มีความเคลื่อนไหวที่หน้าประตู
หยางอี้ลุกขึ้นทันที มองออกไปนอกหน้าต่าง และพูดถามด้วยความประหลาดใจ “ใคร?”
ไม่นานก็มีชายคนหนึ่งปิดบังใบหน้าก็เดินเข้ามา
หยางอี้มีสีหน้าก็เปลี่ยนไป ก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว “นาย นายเป็คุณเป็นใครฬ? นายจะทำไร? รปภ. รปภ.!”
ชายคลุมหน้าพูดอย่างเย็นชา: “มีคนจ้างฉันมาให้ฆ่านาย”
เมื่อหยางอี้ได้ยินดังนั้นก็เตรียมจะวิ่ง
แต่ชายคลุมหน้าเร็วมาก เขาเข้ามาขวางหยางอี้อย่างรวดเร็ว
“อย่าหนีเลย หนียังไงก็หนีไม่พ้น” ชายคลุมหน้าเยาะเย้ย
เขาหยิบกริชออกจากกระเป๋าของเข มาโชว์ต่อหน้าหยางอี้
หยางอี้ตกใจมาก เขาพูดอย่างสั่นๆ “พี่…พี่ชาย เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า… เขาจ่ายเท่าไหร่ ฉันจ่ายสองเท่า… ไม่สิ สามเท่า! ถ้าฉันปลอดภัย…”
ชายคลุมหน้าเยาะเย้ย: “ขอโทษด้วย ฉันมีจรรยาบรรณในอาชีพของฉัน ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก”
หลังจากพูดจบ เขาก็เอากริชที่ถือไว้พุ่งไปที่คอของหยางอี้
“ว๊าย!!!” หลินชิงเฉิงกรีดร้องด้วยความตกใจ เอามือปิดตาไว้
“แกร๊ก!”
ในขณะนั้น กริชในมือของชายคลุมหน้าก็หักทันที
“ห๊ะ?” ใบหน้าของชายคลุมหน้าเปลี่ยนไป เขารีบมองออกไปนอกประตู
เมื่อเห็นฉินเฉิงก้าวเข้ามา ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“นายเป็นใคร?” ชายคลุมหน้าขมวดคิ้ว
ฉินเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา: “นายไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้มัน”
ชายคลุมหน้าพูดอย่างโกรธจัด “หาเรื่องตายแท้ๆ!”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ละมือจากหยางอี้ ถือกริชในมือ และเข้าไป!
เขาเป็นเหมือนลูกศรที่พุ่งเข้าไปหาฉินเฉิงด้วยความรวดเร็ว
เมื่อกริชของเขากำลังจะถึงใบหน้าของเขา จู่ๆ ฉินเฉิงก็ยกมือขึ้นและตบหน้าเขา
ชายคลุมหน้าใบหน้าบิดเบี้ยว กระเด็นออกไปชนผนังทีวีขนาดใหญ่โดยตรง
“ฉิน…ฉินเฉิง ขอบคุณนายมาก…” หยางอี้กลืนน้ำลายและพูดออกมา
ฉินเฉิงเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็วาบไปตรงหน้าของหยางอี้
หลังจากนั้นฉินเฉิงก็จิกผมของหยางอี้ แล้วใช้เข่าแทงไปที่ท้อง
“พัฟ!” หยางอี้พ่นเลือดออกมาเต็มปาก ตัวของเขางอเหมือนกุ้ง
“ฉินเฉิง นายทำอะไร!” หลินชิงเฉิงตะโกน
ฉินเฉิงไม่สนใจเขา เขาบีบคอหยางอี้ และพูดอย่างเย็นชา: “ฉันปล่อยนายไปตามทางของนาย แต่นายกล้ามายุ่งกับซูวาน … ”
ฉินเฉิงยกร่างของหยางอี้ขึ้นมา ขาของเขาลอยเหนือพื้น
“ฉินเฉิง นายปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” หลินชิงเฉิงตะโกน
หลังจากนั้น เธอวิ่งไปหาฉินเฉิง ใช้ปากกัดไปที่แขนของฉินเฉิง
ฉินเฉิงเหลือบมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นตบไปที่ใบหน้าของเธอ
หลินชิงเฉิงโดนตบจนเลือดกลบปาก
“วันนี้ใครห้ามฉัน มันตาย” ฉินเฉิงมองหลินชิงเฉิงอย่างเย็นชา
หลินชิงเฉิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอได้เห็นสายตาของฉินเฉิง เธอกลัวมากจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
สายตนี้ ดูน่ากลัวมาก!
“ฉินเฉิง…นายปล่อยฉัน…” หยางอี้ตะโกนสุดกำลัง “ตระกูลตี๋… ตระกูลตี๋สั่งให้ฉันทำ ฉันไม่ได้เป็นคนคิด …”
“ตระกูลตี๋?” ฉินเฉิงโกรธมากขึ้น
เขาอารมณ์เสียและโกรธมาก โกรธที่ตัวเองใจอ่อน
ถ้าฆ่าตี๋รุ้ยเจี๋ยเสียแต่วันนั้น วันนี้ก็คงไม่เกิดเรื่อง?
“ตี๋รุ่ยเจี๋ย…” ฉินเฉิง โกรธมาก “ฉันจะให้โอกาสนายถึงสามครั้ง แต่นายยังไม่จบ … ”
ตั้งแต่นี้ต่อไปการตัดสินใจของฉินเฉิงจะหนักแน่นขึ้น ใครก็ตามที่ทำให้เขาขุ่นเคืองต้องไม่ได้รับการให้อภัย
“ฉินเฉิง…ยกโทษให้ฉัน ยกโทษให้ฉันด้วย…” ใบหน้าของหยางอี้เป็นสีม่วง “ฉันสาบานว่า ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก…”
ฉินเฉิง เหลือบมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “มันสายไปแล้ว”
มือของฉินเฉิงจับคอของหยางอี้กดอย่างแรง ได้ยินเสียงดัง “กร๊อก”
จากนั้นคอของเขาก็ห้อยลง
“ว๊ายยยยย!!!” หลินชิงเฉิงตกใจจนร้องกรี๊ด มีคนตายอยู่ตรงหน้าเธอ หัวใจ เธอพังทลายลง
ฉินเฉิง เดินไปตบหน้าเธอ
“เลวทั้งชายและหญิง” ฉินเฉิงกล่าว
หลินชิงเฉิงส่ายหัวอย่างหมดหวัง ร้องไห้อย่างขมขื่นและพูดว่า: “มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน…ฉันไม่รู้เรื่องนี้…ถ้าฉันรู้ก็จะห้ามเขา…”
ฉินเฉิงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เขากัดฟัน อยากจะฉีกหลินชิงเฉิงเป็นชิ้น ๆ
แต่ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือและโยนเธอออกไป
“ฉันจะไม่ฆ่าเธอ” ฉินเฉิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ถือว่าเป็นการตอบแทนคุณปู่หลินที่เลี้ยงดูฉันมา”
หลินชิงเฉิงยังคงตกใจ ทรุดตัวลงกับพื้นและไม่สามารถพูดอะไรได้
ฉินเฉิงเหลือบมองเธออย่างเย็นชา และเดินหันหลังกลับไป
“จินฮู่ เตรียมรถให้ฉัน แล้วพาฉันไปที่มณฑลใหญ่” ฉินเฉิงโทรไปหาจินฮู่
“ตอนนี้เหรอ?” จินฮู่ถามด้วยความงุนงง
“ใช่ ตอนนี้” ฉินเฉิงพูด “ฉันจะรอนายตรงประตู”
ครั้งนี้ ต้องจัดการให้หมด
ในไม่ช้าจินฮู่ก็ขับรถมา
หลังจากขึ้นรถ จินฮู่ก็ถามเบาๆ “คุณฉิน เกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องไปมณฑลใหญ่กะทันหันแบบนี้ ?”
ฉินเฉิงเหลือบมองเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องอะไรไม่ควรถามก็อย่าถาม”
“ครับ ครับ…” จินฮู่รีบพยักหน้าและตกลง
ขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของฉินเฉิงก็ดังขึ้น
สายนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือคุณปู่ซู
“คุณปู่ซู” ฉินเฉิงตอบรับ
คุณปู่ซูพูดอย่างกังวล: “วานเอ๋ออยู่ที่ไหน เธอเป็นอย่างไร?”
ฉินเฉิงกล่าวว่า “เธอไม่เป็นไรแล้ว”
คุณปู่ซูพูดอย่างโกรธเคือง “ฉินเฉิง นายรู้ไหมใครเป็นคนทำ ฉันจะฆ่ามัน!”
ฉินเฉิงเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ไม่ต้องครับ พวกมันกำลังจะตายในไม่ช้าครับ”
