เฝิงกงอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมาแล้วหัวเราะ
เค้าใช้ดาบชี้ไปที่ฉินเฉิงแล้วตะโกนว่า “ทำไมกัน เแกคิดที่จะใช้กิ่งไม้นี่เอาชนะฉันอย่างงั้นเหรอ?”
“กิ่งไม้นี่ ก็พอแล้ว” ฉินเฉิงถือกิ่งไม้ไว้ในมือ เค้าก้าวออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่เฝิงกงอีกครั้ง
เฝิงกงถูกฉินเฉิงทำให้หงุดหงิด หลังจากที่เค้าออกมาได้หลายปี มันไม่มีใครกล้าดูถูกเค้าเลย!
การใช้กิ่งไม้ฆ่าคน นี่มันช่างเฟ้อฝันซะจริงๆ!
“กิ่งไม้นี้มันจะสามารถฆ่าคนได้อย่างงั้นเหรอ?” เฝิงกงก็ขยับดาบในมือของเค้า “ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน แกจะเข้ามาหาฉันยังไงอีก?”
ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไร เค้าขยับมือเล็กน้อย จากนั้นพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดมันก็ระเบิดออกมาในทันที มันห้อมล้อมกิ่งไม้นั่นเอาไว้
ในเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น กิ่งไม้ทั้งอันมันก็เปล่งแสงระยิบระยับ มันมีออร่าจางๆที่ทำให้กิ่งไม้นี้แข็งแกร่งมาก!
ฉินเฉิงยกมือขึ้น จากนั้นมันก็มีเสียง”หวด”ดังขึ้นมา ทันใดนั้นเองต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลก็ถูกตัดขาด!
ทุกคนต่างก็สูดลมหายใจเข้าในทันที กิ่งไม้นี้ มันตัดต้นไม้ได้อย่างงั้นเหรอ?
“นี่…นี่มันคือกระบวนท่าอะไรกัน!”
“พระเจ้า หรือว่าความแข็งแกร่งของฉินเฉิงมันจะมากกว่าเฝิงกง?”
ในตอนนี้ของการต่อสู้ ท่าทีของคนจำนวนมากเริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ
นั่นมันก็เป็นเพราะว่าความแข็งแกร่งของฉินเฉิงที่เค้าแสดงออกมานั้นมันน่ากลัวมากเกินไป!
“ฉินเฉิงคนนี้ เค้าทำให้ฉันประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า ฮ่าฮ่า!” นายท่านซูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา
“ฉันเข้าใจแล้ว” เจ้าแห่งลมปราณหูก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉินเฉิงถ่ายพลังความแข็งแกร่งของเค้าเข้าไปในกิ่งไม้ เค้าบอกว่าเค้าใช้กิ่งไม้สู้ แทนที่จะบอกว่าเค้าใช้พลังปราณสู้”
ทุกคนต่างก็รู้ว่าพลังปราณมันมีขีดจำกัดของความแข็งแกร่ง แต่ความแข็งแกร่งภายในที่ยิ่งใหญ่และน่าสะพรึงกลัว มันก็เกินกว่าที่เจ้าแห่งพลังปราณหูจินตนาการเอาไว้มาก!
“อาจารย์ อาจารย์ทำได้ไหมครับ?” เหลียนจี้เทียนก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
เจ้าแห่งพลังปราณหูก็ค่อยๆส่ายหัวแล้วถอนหายใจออกมา: “ฉันเองก็ยังทำไม่ได้”
แม้ว่าเค้าเองก็ไม่อยากที่จะยอมรับมัน แต่นี่มันก็คือความจริง แม้แต่เฝิงกงเจ้าแห่งพลังปราณขั้นสุดยอด เค้าก็ยังทำไม่ได้เลย
“เรามาเริ่มกับเถอะ” ฉินเฉิงถือกิ่งไม้ จากนั้นเค้าก็มองไปที่เฝิงกงอย่างเย็นชา
สีหน้าของเฝิงกงเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ในใจเค้าก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย
“ถ้าไอ่***มันไม่ตาย ต่อไปตระกูลเฝิงของฉันมันก็จะไม่รอดอย่างแน่นอน!” ในตอนนี้เอง เฝิงกงก็เริ่มรู้สึกเสียใจที่ไปยั่วยุฉินเฉิง
แต่เมื่อเกมส์มันเริ่มต้นขึ้นแล้ว อย่างงั้นมันก็ต้องดำเนินต่อไป เฝิงกงระดมพลังปราณในร่างกายทั้งหมดของเค้า เค้าพร้อมที่จะสู้จนตัวตาย
“ฮัม!”
เสียงฮัมมันก็ดังขึ้นมาจากดาบของเค้า จากนั้นก็เห็นเฝิงกงที่ถือดาบยาว พร้อมด้วยพลังปราณที่แข็งแกร่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!
ฉินเฉิงตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ เขายกกิ่งไม้ขึ้นแล้วใช้กิ่งไม้ทักทายเข้าไป
อาวุธของทั้งสองก็พุ่งเข้าหากัน ปลายของดาบฟันเข้าหากันในทันที
“ปัง!” เสียงที่ดังสนั่นขึ้นมา มันทำให้ทั้งที่แห่งนั้นแทบจะระเบิดออกในทันที!
โต๊ะทั้งหมดมันก็โดนแรงระเบิดซัดจนกระเด็นออกไปและมันก็ทำให้มีคนได้รับบาดเจ็บ!
“วู้ววววว!”
นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าแห่งหลังปราณหูยกมือของเค้าขึ้นมาปกป้องซูวานกับนายท่านซูเอาไว้
สายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่ภาพที่อยู่ตรงหน้า
แต่ร่างของทั้งสองคนนั้น มันก็ถูกปกคลุมไปด้วยฝุน มันไม่มีใครมองเห็นอะไรเลย
“ฮู้ว…”
ลมกระโชกแรงก็ผัดผ่านมาแล้วฝุ่นก็เริ่มจางหายไปอย่างช้าๆ
“นั่น เฝิงกง!” ร่างหนึ่งก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วก็มีคนตะโกนขึ้นมา
เมื่อได้ยินแบบนี้ หัวใจของซูวานก็เต้นแรงขึ้นมา เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวัง เธอไม่สนเจ้าแห่งหลังปราณหูที่ขวางเอาไว้เลย เธอวิ่งไปโดยไม่คิดถึงชีวิตของตัวเองเลย
“วานเอ๋อ!” นายท่านซูก็ไอขึ้นมาอย่างแรง เค้าพยายามจับมือซูวานเอาไว้ แต่มันก็ไม่ทันแล้ว
ในตอนนี้เอง เฝิงกงที่อยู่บนเวทีก็กระอักเลือดออกมาจนเต็มปาก!
ทันทีหลังจากนั้น ดาบในมือของเค้าก็แตกออก มันแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ!
“พ่อ!” เฝิงเฉินก็ตะโกนจนเสียงแทบแหบไปในทันที
ในตอนนี้เอง จู่ๆก็มีร่างหนึ่งแวบผ่านเข้ามา มันตรงเข้ามาที่เฝิงกง
วินาทีต่อมา ร่างของเฝิงกงก็ลอยกระเด็นขึ้นมาแล้วหล่นลงมากระแทกพื้นที่ตรงหน้าของนายท่านซู
“คุกเข่าซะ” ฉินเฉิงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา
แววตาของเฝิงกงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เค้าตะโกนออกมาอย่าบ้าคลั่ง: “ให้ฉันคุกเข่า? แกคิดว่าแกเป็นใครกัน! ฉันคือสุดยอดเจ้าแห่งพลังปราณ มันไม่มีใครสามารถสั่งให้ฉันคุกเข่าได้!”
“พัฟ!”
ฉินเฉิงสะบัดนิ้วของเขาแล้วขาของเฝิงกงก็ถูกกระแทกอย่างแรงในทันที
หลังจากนั้นขาของเค้าก็อ่อนแรงลงแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าของนายท่านซู
ในตอนที่เฝิงกงกำลังจะลุกขึ้นมานี้เอง ฉินเฉิงก็มาถึงตรงหน้าของเค้าแล้ว เค้าใช้มือกดไปที่หัวของเฝิงกง!
หัวของเฝิงกงก็ค่อยๆก้มลงมา มันดูราวกับหมาตายที่คุกเข่าลงต่อหน้าของนายท่านซู!
“ฉินเฉิง…!” เฝิงกงดิ้นรนสุดแรง แต่ความแข็งแกร่งของฉินเฉิงมันก็แข็งแกร่งมาก มากจนเค้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“เฝิงกงแพ้แล้ว…” นี่มันเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็คิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ
ชายแข็งแกร่งที่อยู่แนวหน้ามาแล้วกว่าสิบปี วันนี้เค้าต้องมาพ่ายแพ้ให้กับเด็กหนุ่มวัยยี่สิบ
“ตั้งแต่วันนี้ไป ชื่อของฉินเฉิง คงจะแพร่กระจายไปทั่วทั้งมณฑล” มันมีใครบางคนที่ถอยหายใจออกมาเล็กน้อย
ฉินเฉิงยืนอยู่ที่นั่นอย่างเย็นชาราวกับพระเจ้า
“ฉินเฉิง แกกล้าฆ่าฉันไหม! ฮ่าฮ่าฮ่า ทุกวันนี้ สังคมมันอยู่ภายใต้กฎหมาย ถ้าแกฆ่าฉัน แกต้องตายแน่!” เฝิงกงหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“ยอมให้ตระกูลเฝิงฆ่าคน แต่ไม่ยอมให้คนอื่นฆ่าแก?” ฉินเฉิงเยาะเย้ยขึ้นมา “แกคิดว่าการฆ่าคนมันมีแค่วิธีการเดียวอย่างงั้นเหรอ?”
“***ปล่อยพ่อกูเลยนะ ไม่งั้นกูจะควักลูกตาแล้วถลกหนังของ***ออกมา!” ในตอนนี้เอง เฝิงเสี่ยวคายก็ตะโกนออกมา
ฉินเฉิงเหลือบมองไปที่เค้าอย่างเย็นชา “อายุแค่นี้เอง ก็ทำตัวร้ายกาจซะแล้ว แบบนี้ต่อไปจะไม่ทำร้ายคนอื่นเค้าไปทั่วอย่างงั้นเหรอ?”
ทันทีที่สิ้นเสียงนี้ ร่างของเฝิงเสี่ยวคายก็ติดไฟขึ้นมา!
ไฟที่ไม่มีที่มานี้เอง มันก็ห้อมล้อมร่างของเฝิงเสี่ยวคายในทันที!
“อ๊า!!!” เฟิงเสี่ยวคายกลิ้งไปที่พื้นอย่างหมดสภาพ เฝิงเฉินรีบคว้าน้ำที่อยู่บนโต๊ะแล้วเทลงไปที่ร่างของเฝิงเสี่ยวคายในทันที
“ช่วยน้องฉันด้วย ช่วยน้องฉันด้วยยย!” เฝิงเฉินตะโกนขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง
แต่ไม่มีใครเต็มใจที่จะช่วยเค้าเลย มันดูราวกับว่าไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้ฉินเฉิงยังไงยังงั้นเลย
ในตอนนี้มันก็ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปรุกรานฉินเฉิงเลย
หลังจากนั้นไม่นานเสียงร้องครวญครางของเฟิงเสี่ยวคายก็หยุดลง เค้านอนอยู่ที่พื้นโดยมีสภาพราวกับศพ
สิ่งนี้มันก็ทำให้ทุกคนต่างก็ตกใจ
พวกเค้าต่างก็เข้าใจว่า ถ้าชายหนุ่มคนนี้ต้องการจะฆ่า เค้าก็ไม่ทิ้งไว้แม้แต่หลักฐานเลยด้วยซ้ำ
“แก…ตาแกแล้ว…” เฝิงกงเริ่มตื่นตระหนก เค้าไม่สนใจความเจ็บปวดอะไรเลย เค้าอยากที่จะรักษาชีวิตของตัวเองไว้ก็เท่านั้น!
“ฉันยินดีที่จะให้โสมของตระกูลเฟิงแก่นาย นายแค่ไว้ชีวิตฉันก็พอ!” เฝิงกงคุกเข่าลงที่พื้น เค้าอ้อนวอนร้องขอความเมตตา
ฉินเฉิงเยาะเย้ยแล้วพูดว่า “โสมอันนึง จะมาแลกกับชีวิตของแกอย่างงั้นเหรอ? แกไม่คิดว่าตอนนี้มันจะสายไปแล้วอย่างงั้นเหรอ”
สีหน้าของเฝิงกงซีดลงราวกับคนตาย เค้าคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดว่า: “เพียงแค่นายไว้ชีวิตฉัน ฉันจะยอมรับใช้นายตลอดไป!”
ทุกคนต่างนิ่งเงียบ พวกเค้าต่างก็รู้สึกสับสน
มันเป็นเรื่องน่าอายจริงๆกับการที่เฝิงกง คนที่เคยยืนอยู่บนยอดสูงสุด ในตอนนี้เค้ากลับดูเหมือนสุนัขขอทาน
“ฉันให้แกเลือกแค่สองทางเท่านั้น” ฉินเฉิงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “ยอมจำนนหรือไม่ก็ตาย เลือกเอาเอง”
