บทที่ 435 พบกับเซียวอี้หลิน
“ถูกต้องแล้ว นอกจากบริเวณนั้น ยังมีตรงนี้อีกด้วย” เฉียวเทียนช่างชี้ไปยังอีกตำแหน่ง แม้ว่าจุดนั้นจะดีกว่าบริเวณก่อนหน้านี้เล็กน้อย แต่ก็แทบจะเหมือนกัน ถ้าบริเวณนี้ถูกฝ่าทะลวงมาได้ อีกฝ่ายจะโจมตีเมืองหลวงได้เร็วยิ่งกว่าตำแหน่งก่อนหน้านี้
“ข้าจะไปเตรียมการทันที”
“ไปเถอะ ข้าจะไปวังหลวง” เฉียวเทียนช่างพูดอย่างไร้ทางเลือก
วันที่ได้ใช้เวลาข้างนอกเป็นช่วงที่ดีที่สุดโดยแท้ เขาจะทำอะไรก็ได้ตามต้องการ เมื่อกลับมา ความกดดันที่ต้องเจอก็เพิ่มขึ้นทันที เขาเป็นแม่ทัพ เขาต้องแบกรับความรับผิดชอบมากมาย
หลังหลินจือโยวออกไป เฉียวเทียนช่างก็ออกไปเช่นกัน
เฉียวเทียนช่างบอกถึงสิ่งที่พบให้เซียวชวี่เฟิงฟัง สีหน้าเซียวชวี่เฟิงเปลี่ยนไปเมื่อได้ยิน “ข้าจำได้ว่าสองตำแหน่งนั้นมีกำลังทหารมากที่สุด”
เพราะสองตำแหน่งนั้นถูกโจมตีได้ง่าย เขาจึงส่งทหารจำนวนมากไปรักษาการณ์บริเวณนั้นโดยเฉพาะ
“ข้าจะส่งเหลยอันไปดู” เฉียวเทียนช่างนวดหว่างคิ้ว เป็นจริงดั่งที่พวกเขาคาด เมืองเซียวกำลังเจอการรุกล้ำจากภายนอกและภายใน
“ข้าจะให้เจ้าจัดการเรื่องนี้”
“รับบัญชา” เซียวชวี่เฟิงเองก็มีเรื่องอีกมากต้องจัดการเหมือนกับเขา
เซียวชวี่เฟิงมองเฉียวเทียนช่างเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าเขาพลันหายไป “ไปสืบมาว่าเกิดอะไรขึ้น”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เซียวชวี่เฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วสงบสติอารมณ์ของเขา จากนั้นก็มุ่งความสนใจไปที่สาส์นที่กราบทูล
เหลยอันรับคำสั่งจากเฉียวเทียนช่างแล้วมุ่งหน้าไปยังชายแดน หนิงเมิ่งเหยาที่ไม่รู้สถานการณ์เพราะนางตั้งครรภ์อยู่ยังรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบด้านผิดปกติ
“มีอะไรกำลังจะเกิดขึ้นรึ”
“เป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
“วันแต่งงานของฉีเทียนกับมู่เสวี่ยใช่หรือไม่” หนิงเมิ่งเหยาขมวดคิ้วอีกครั้ง
เฉียวเทียนช่างพยักหน้า “ถูกแล้ว”
“บังอาจนัก” ถ้างานแต่งงานของพวกเขาต้องพังพินาศเพราะคนพวกนั้น นางจะไม่ปล่อยให่คนพวกนั้นรอดเลย
เฉียวเทียนช่างเอื้อมมือไปลูบไหล่หนิงเมิ่งเหยา จากนั้นก็เกลี้ยกล่อมนางอย่างนุ่มนวล “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ฉีเทียนมีแผนของเขาเอง เขาไม่ใช่พวกอ่อนหัด”
เซียวฉีเทียนให้ความสำคัญกับงานแต่งงานนี้อย่างมาก เขาจะปล่อยให้คนอื่นมาทำตัวป่าเถื่อนในงานได้อย่างไรกัน
หนิงเมิ่งเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูแล้วก็เป็นเช่นนั้น นางไม่โกรธแล้วและหันมาเกลี้ยกล่อมเฉียวเทียนช่างแทน เฉียวเทียนช่างเลือกไม่ถูกว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หญิงนางนี้ทำให้เขาพูดไม่ออกจริงๆ
บรรยากาศในเมืองหลวงตึงเครียด เซียวอี้หลินเองก็ได้รู้เรื่องบางอย่างเข้าแล้ว
เดิมเขาอยากจะไปที่จวนแม่ทัพใหญ่เพื่อหารือกับหนิงเมิ่งเหยา ไม่คิดว่าจะเจอนางระหว่างทาง แต่มีสาวใช้บางคนที่เขาไม่รู้จักติดตามอยู่ข้างกายนางด้วย ฟังจากเสียงฝีเท้าและดูจากสายตา เขาบอกได้ว่าสาวใช้เหล่านั้นแข็งแกร่ง ทั้งยังทรงพลังมาก
“เมิ่งเหยา มีบางอย่างที่ข้าอยากจะคุยกับเจ้าตามลำพัง”
“ว่ามา” หนิงเมิ่งเหยาไม่ชอบเซียวอี้หลิน
“ไปหาที่นั่งกันเถอะ ตรงนี้ไม่เหมาะจะคุย” เซียวอี้หลินกล่าวอย่างไร้หนทาง
หนิงเมิ่งเหยาพิจารณาเล็กน้อยก่อนพยักหน้าเห็นด้วย
นางตามหลังเซียวอี้หลินไปหอน้ำชาฝั่งตรงข้าม
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ของเจ้าอยู่ที่ใด” หลังจากได้รู้ถึงการล่มสลายของตระกูลหลี่และการตายของหลี่หลินเอ๋อร์ เซียวอี้หลินก็สังหรณ์ว่าพวกนางต้องรู้อะไรบางอย่างแน่
“รู้แล้วจะทำไม ไม่เห็นมีอะไรเกี่ยวกับท่าน” หนิงเมิ่งเหยากล่าวอย่างหมดความอดทน
เซียวอี้หลินมองท่าทีของหนิงเมิ่งเหยาอย่างจนปัญญา แม้เขาจะไม่ชอบใจ แต่ก็ต้องข่มความรู้สึกไว้
“เมิ่งเหยา ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็เป็นลุงของเจ้า ผิดด้วยหรือที่ข้าจะเป็นห่วงแม่ของเจ้า” เซียวอี้หลินไม่เข้าใจว่าทำไมหนิงเมิ่งเหยาจึงต่อต้านเขานัก และเหตุใดนางถึงอยากหันหน้าหนีแล้วเดินไปอีกทางเมื่อเห็นเขา
หนิงเมิ่งเหยาแสยะยิ้มพลางมองเซียวอี้หลิน “ถ้าท่านมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องนี้ ข้าก็เสียใจด้วย แต่ข้าไม่มีเวลามาฟังท่าน ข้ายังมีเรื่องอื่นต้องไปจัดการ ต้องขอตัวก่อน”
“ช้าก่อน ข้าสืบมาว่าแม่ของเจ้าอาจอยู่ที่เหมียวเจียง” เซียวอี้หลินรีบพูดเมื่อเห็นว่าหนิงเมิ่งเหยาทำท่าจะไป
หนิงเมิ่งเหยาหันกลับมามองเซียวอี้หลิน นางหรี่ตาลง ชายคนนี้พยายามจะบอกอะไร
“ท่านพยายามจะบอกอะไร”
“ข้าเพียงอยากจะถามว่า เจ้าพาข้าไปตามหาหย่าเอ๋อร์ด้วยได้หรือไม่” ในใจของเซียวอี้หลิน เซียวเฉิงหย่าคือความเจ็บปวดที่เขาไม่มีวันลบเลือนได้
บทที่ 436 ท่านวางแผนเล่นงานข้าหรือ
หนิงเมิ่งเหยาไม่ต้องการให้เซียวอี้หลินมาแทรกแซง แต่นางไม่รู้จะตอบกลับเช่นไร ได้แต่มองเซียวอี้หลินเงียบๆ
“ข้าจะไม่วุ่นวายกับพ่อแม่ของเจ้า ข้าเพียงอยากเห็นว่าหย่าเอ๋อร์สบายดี” เซียวอี้หลินยิ้มขมขื่นขณะพูดออกมา
เขาไม่มีคุณสมบัติจะทำสิ่งเหล่านั้นด้วยซ้ำ พวกเขาเป็นพี่น้องกันและไม่อาจมีความรู้สึกให้กันได้ และต่อให้ทำได้ เขาก็เสียโอกาสนั้นไปนานแล้ว เขามีผู้หญิงมากมายข้างกาย และนางไม่ชอบคนประเภทนี้
“ข้าเข้าใจแล้ว”
เซียวอี้หลินมองหนิงเมิ่งเหยา เขาสับสน นางเข้าใจหรือ นั่นหมายความเช่นไร นางไม่อธิบายอะไรเพิ่มด้วยซ้ำ
“ถ้าไม่มีเรื่องอื่น ข้าขอตัวก่อน” หลังจากคุยกับเซียวอี้หลินมาสักพัก หนิงเมิ่งเหยาก็เตรียมจะออกไป เทียนช่างคงตามหานางแย่แล้วถ้านางไม่กลับไป
แต่ตอนที่นางเพิ่งจะลุกขึ้น หนิงเมิ่งเหยารู้สึกร่างกายอ่อนเปลี้ย ทั่วร่างนางไร้เรี่ยวแรง นางวางมือลงกับโต๊ะเพื่อพยุงตัวเองไว้ จากนั้นก็ปราดสายตาแหลมคมมองเซียวอี้หลิน “ท่านวางแผนเล่นงานข้าหรือ”
เซียวอี้หลินไม่ทันคิดว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ เขาขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าบิดเบี้ยว “ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”
“มิน่าเล่า ท่านถึงได้อยากให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อ” ของที่นี่ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แต่กำยานข้างในกับของหวานที่นางกินนั้น เมื่อรวมกันแล้วทำให้คนรู้สึกอ่อนแรง
ขณะที่พูดอยู่ หนิงเมิ่งเหยาก็ระงับพิษในกายด้วยพลังภายใน ร่างกายนางค่อยๆ ฟื้นพลัง
ในตอนนั้นเอง มีคนกลุ่มหนึ่งกระโจนเข้ามาทางหน้าต่าง พวกเขาถือดาบยาวไว้ในมือ
พวกเขาต้องการฆ่าหนิงเมิ่งเหยา และไม่สนใจเซียวอี้หลินที่อยู่ข้างๆ เลยแม้แต่น้อย
ภาพเบื้องหน้ายืนยันกับหนิงเมิ่งเหยาว่านี่เกี่ยวข้องกับเซียวอี้หลิน
ในหัวของเซียวอี้หลินคิดกับตัวเองว่าเหตุการณ์นี้ยากเกินกว่าจะอธิบายได้
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าทั้งสิ้น” เซียวอี้หลินอธิบาย
หนิงเมิ่งเหยาไม่สนใจคำพูดของเซียวอี้หลิน นางคอยหลบฝ่ายตรงข้ามแล้วใช้จังหวะหนึ่งโยนพลุไฟออกไป
สาวใช้ที่รออยู่ข้างล่างได้ยินเสียงดังแล้วรีบพุ่งขึ้นมา
ใช้ลูกเตะเปิดประตูแล้วพวกนางก็เห็นนักฆ่ากำลังเล็งไปที่ท้องของหนิงเมิ่งเหยา พวกนางก็เดือดดาล
พอสาวใช้เหล่านั้นเข้ามาร่วมด้วย สถานการณ์วุ่นวายก่อนหน้านี้จึงเริ่มควบคุมได้
เซียวอี้หลินมีปฏิกิริยาขึ้นมาในตอนนั้นเอง แล้วอยากจะลงมือจัดการ
แต่ตอนนั้น เฉียวเทียนช่างที่กำลังตามหานางถลาเข้ามา มีคนในชุดดำกำลังหมายจะจู่โจมหนิงเมิ่งเหยาตอนนางไม่ทันมองพอดีเมื่อนางหันหน้าไปทางสามี
สายตาเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขากะพริบตาและยื่นมือไปกอดนางไว้ จากนั้นก็ยกขาขึ้นถีบชายคนนั้นตาย
“เทียนช่าง เจ้ามาที่นี่แล้ว” หนิงเมิ่งเหยารู้สึกเสียขวัญ
เฉียวเทียนช่างยื่นมือไปลูบศีรษะของหนิงเมิ่งเหยา ใจเขาปวดแปลบ “ไม่เป็นไร ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว”
“ได้ ข้าเชื่อเจ้า” หนิงเมิ่งเหยาผงกศีรษะ
“อย่าฆ่าหมดทุกคน” เขาอยากเห็นว่าใครบังอาจทำร้ายภรรยาของเขา
ทันทีที่เขาพูดออกไป คนพวกนั้นดูจะรู้ว่าภารกิจของตนไม่มีทางลุล่วง จึงชิงฆ่าตัวตายเสีย ไม่ปล่อยให้เฉียวเทียนช่างและคนอื่นได้มีโอกาส
เฉียวเทียนช่างมองศพบนพื้น สายตาเขาเย็นชา คนพวกนี้สมควรตายแล้ว
“มันจบแล้ว”
หนิงเมิ่งเหยาเอนเข้าหาอ้อมแขนของเฉียวเทียนช่าง นางรู้สึกได้ถึงโทสะของเขา หนิงเมิ่งเหยาโอบเอวแล้วปลอบประโลมเขาอย่างเงียบๆ
“นายท่าน คนพวกนี้เป็นองครักษ์ลับ”
“เราเจอป้ายนี้จากศพของพวกเขา” เอ่ยจบ นางก็ส่งป้ายให้เฉียวเทียนช่างดู
เฉียวเทียนช่างรับป้ายมาดู เขาคุ้นเคยกับป้ายชิ้นนี้ดี
“เซียวอ๋อง ท่านแม่ทัพกำลังรอคำอธิบายจากท่าน” หนิงเมิ่งเหยายอมคุยกับเขาฉันท์มิตร แต่ตอนนี้นางถูกลอบสังหารโดยองครักษ์ลับจากจวนตระกูลเซียว ย่อมทนไม่ได้ที่เซียวอี้หลินไม่แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ เลย
เฉียวเทียนช่างโน้มตัวลงช้อนตัวหนิงเมิ่งเหยาขึ้นมา เขาไม่ยอมให้เซียวอี้หลินได้มีโอกาสพูด จากนั้นก็ก้าวยาวๆ จากไป
เซียวอี้หลินนวดหน้าผาก แม้คนพวกนี้จะเป็นองครักษ์ลับของจวนตระกูลเซียว แต่ก็ไม่ใช่ลูกน้องของเขา มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือ พวกเขาเป็นคนที่เซียวจื่อเซวียนส่งมาเพื่อฆ่าหนิงเมิ่งเหยา
