บทที่ 505 ออกไปจากตระกูลเรา
เฉียวเทียนช่างเดินออกห่างจากหยางซู่อวิ๋น เขาไม่รู้สึกสงสารนางแม้แต่น้อย
หนิงเมิ่งเหยาหรี่ตามองเฉียวเทียนช่าง จากนั้นก็เดินมาหาเขา นางดมกลิ่นเพื่อดูว่ามีกลิ่นอื่นติดอยู่ไหมก่อนจะซบกับอ้อมแขนของเฉียวเทียนช่าง “ตรงนี้เป็นของข้า เจ้าก็เป็นของข้า ของข้าคนเดียว”
“แน่นอน ข้าเป็นของเจ้า” เฉียวเทียนช่างสุขใจยิ่งนักที่หนิงเมิ่งเหยาหึงหวง ที่ภรรยาของเขาเป็นเช่นนี้ก็เพราะนางรักเขา นางจึงหึงหวงเขา เขายิ่งมีความสุขเข้าไปใหญ่
หนิงเมิ่งเหยาส่งเสียงฮึ “อยู่ให้ห่างหญิงอื่นเสีย ข้าไม่ชอบ” หนิงเมิ่งเหยามองเฉียวเทียนช่างอย่างไม่พอใจ
“ตกลง ข้าจะฟังเจ้า” ไม่ว่าหนิงเมิ่งเหยาจะพูดอะไร เฉียวเทียนช่างก็เอาแต่พยักหน้าเห็นด้วย ท่าทางเอาอกเอาใจนั้นทำให้หยางซู่อวิ๋นอิจฉาจนแทบเสียสติ
หนิงเมิ่งเหยามีอะไรดี นอกจากได้แต่งกับเขาก่อน ก็ไม่เห็นนางจะมีอะไรเหนือกว่าเลย หยางซู่อวิ๋นสะสวย รูปร่างดี เหตุใดชายผู้นั้นจึงไม่ชอบนาง
“พี่ใหญ่เฉียว…”
“ข้าจะตัดลิ้นเจ้าถ้าข้าได้ยินเจ้าเรียกข้าเช่นนั้นอีกครั้ง” เฉียวเทียนช่างมองหยางซู่อวิ๋นด้วยสีหน้าเย็นชา
พริบตาหนึ่งเขาอ่อนโยนดั่งสายน้ำ พริบตาต่อมาเขากลายเป็นชายร้ายกาจดั่งมาร ร่างหยางซู่อวิ๋นสั่นเทา มีเสียงร้องในใจบอกนางว่านี่คือเนื้อแท้ของเฉียวเทียนช่าง แต่นางไม่อยากเชื่อ
เฉียวเทียนช่างไม่สนว่าหยางซู่อวิ๋นคิดเช่นไร เขามองหนิงเมิ่งเหยาแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เหยาเหยา เจ้าเหนื่อยหรือไม่ เรากลับกันเถอะ”
“ก็ได้ ข้ามาที่นี่แต่เช้า เริ่มจะเหนื่อยขึ้นมาจริงๆ แล้ว” หนิงเมิ่งเหยาไปที่บ้านของหยางเล่อเล่อตั้งแต่ตื่นนอน แล้วก็ยุ่งมาตลอดจนถึงตอนนี้ นางเริ่มเหนื่อยและง่วงนอนแล้ว
หลังจากที่ทั้งสองจากไป หยางซู่อวิ๋นก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ในใจเคียดแค้น เป็นความผิดของหญิงผู้นั้น ถ้าไม่ใช่เพราะนาง หยางซู่อวิ๋นคงไม่พลาดโอกาสดีเช่นนี้
เมื่อคิดได้เช่นนั้น หยางซู่อวิ๋นก็แย้มยิ้มชั่วร้าย แต่นางไม่อาจทำอะไรหนิงเมิ่งเหยาได้
หยางเล่อเล่ออยู่ในห้อง มองชายที่ตื่นขึ้นมาอย่างพูดไม่ออก นางส่ายศีรษะ “ดูเหมือนว่าเจ้าจะกลายเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ไปเสียแล้ว”
“ข้าได้จมสุราตายพอดีถ้าข้าไม่แกล้งเมา” เหลยอันหัวเราะขณะกล่าว เขาไม่อยากให้คืนแต่งงานจบลงทั้งแบบนั้น
หยางเล่อเล่อขมวดคิ้ว นางดูเป็นกังวล ทำให้เหลยอันสงสัย “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่หรือ”
“ข้าคิดว่าหยางซู่อวิ๋นจะก่อปัญหาบางอย่างเข้า”
“คืนนี้เป็นคืนแต่งงานของเรา เจ้าจะให้ผ่านไปเช่นนี้หรือ ไว้เราคุยเรื่องนี้กันหลังจากคืนนี้เถิด” เขากดนางลงกับเตียงหลังพูดจบ แล้วปิดปากจิ้มลิ้มของนางที่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง
หยางซู่อวิ๋นตามบิดามารดากลับไปยังบ้านของหยางจู้ นางรู้สึกไม่พอใจแล้วพูดออกมา “ท่านอา ทำไมลูกพี่ลูกน้องของข้าจึงช่วยคนนอกกันเล่า”
คำบ่นของหยางซู่อวิ๋นทำให้หยางจู้และคนอื่นย่นหน้า นางเป็นบุตรสาวของพวกเขา คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาต่อว่า
“ข้าอยากรู้ว่าเล่อเล่อทำอะไรให้เจ้าคิดเช่นนั้น” หยางจู้ปรายตามองหยางซู่อวิ๋น เขาถามอย่างใจเย็น
“นางไม่ยอมช่วยให้ข้าได้ลงเอยกับเฉียวเทียนช่าง” หยางซู่อวิ๋นพูดดั่งเป็นเรื่องที่เห็นๆ กันอยู่
นางไม่ทันเห็นสีหน้าบิดเบี้ยวของสองตระกูล
พวกเขาไม่คิดว่าหยางซู่อวิ๋นจะก่อปัญหาให้บุตรสาวในงานแต่งงานของนาง สีหน้าพวกเขามืดมนลงทันใด
นางเฉิงโกรธจนแทบจะล้มพับไป นางถลึงตามองหยางซู่อวิ๋น ใบหน้าซีดเซียว
นางได้พบเฉียวเทียนช่างและหนิงเมิ่งเหยาในวันนี้ ทั้งสองเป็นคู่สามีภรรยาที่แสนวิเศษ บุตรสาวนางไม่มียางอายเลยหรือถึงพูดออกมาเช่นนั้น
พี่ใหญ่หยางกำหมัด เขาเฝ้าบอกตัวเองให้อดทนไว้ แต่ไม่อาจทนได้เมื่อเห็นหยางซู่อวิ๋นทำตัวเช่นนี้
นางทำประหนึ่งว่าเล่อเล่อติดหนี้นาง
ผู้เฒ่าหยางมองหยางซู่อวิ๋น “ถ้าเจ้ายังคิดจะยุ่งกับความสัมพันธ์ของผู้อื่น เจ้าออกไปจากตระกูลหยางของข้าเสีย ตระกูลหยางของเราไม่มีหญิงไร้ยางอายเช่นเจ้า”
หยางซู่อวิ๋นมองท่านปู่ของนาง “ท่านปู่ ข้าเพียงอยากคว้าความสุขของตัวเองไว้ ข้าผิดอะไรหรือ”
บทที่ 506 เจอกับความลำบากเสียบ้าง
ดวงตาที่มัวของผู้เฒ่าหยางฉายแววเย็นชา สายตาเขาที่มองหยางซู่อวิ๋นเต็มไปด้วยความรังเกียจและขยะแขยง “ถ้าเจ้าไปหาคนที่ยังไม่ได้แต่งงาน ต่อให้เขาเป็นหนุ่มเจ้าสำราญหรือชายลูกติด ข้าจะไม่พูดอะไรและส่งเสริมเจ้า แต่นี่เจ้าอยากทำลายชีวิตคู่ของคนอื่น อย่ามาหาว่าข้าหยาบคายเชียว”
แม้เขาจะแก่แล้ว แต่ก็ยังมีแรงอัดคน
พี่ใหญ่หยางพยักหน้า “ท่านพ่อพูดถูก ถ้าเจ้ากล้าทำลายครอบครัวคนอื่น ก็อย่าบอกว่าเราเป็นบิดามารดาเจ้า”
“ใช่แล้ว” นางเฉิงเองก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน
แม้พวกเขาจะเป็นกังวลต่อบุตรสาว แต่พฤติกรรมของนางทำให้พวกเขาเศร้าใจไม่รู้จบ พวกเขาไม่อยากคุยกับนางอีกต่อไป เพราะรังแต่จะอารมณ์เสียเมื่อเห็นหน้านาง
หยางซู่อวิ๋นมองพวกเขา “ข้าไม่สนว่าพวกท่านจะเห็นด้วยหรือไม่ ข้าต้องแต่งงานกับเฉียวเทียนช่าง ข้าต้องใช้ชีวิตเฉกเช่นชนชั้นสูง” หยางซู่อวิ๋นวิ่งออกไปหลังพูดจบ
พวกเขาไม่เห็นด้วยกับนางก็ไม่เป็นอะไร สักวันพวกเขาจะต้องมาอ้อนวอนนาง
หลังจากวิ่งออกไป หยางซู่อวิ๋นไม่รู้นางจะไปไหนต่อ นางทำให้ครอบครัวบ้านเกิดโกรธและกลับไปไม่ได้แล้ว ตอนนี้นางไม่มีอะไรเลย แล้วนางจะไปไหนได้เล่า
พลันภาพบ้านหลังงามผุดขึ้นในใจ จริงด้วย นางจะไปที่นั่น เฉียวเทียนช่างเป็นคนดี เขาย่อมยอมให้นางเข้าไป ขอเพียงนางได้อยู่ในนั้น สุดท้ายนางก็จะมีทางได้เฉียวเทียนช่างมา
เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว หยางซู่อวิ๋นก็วิ่งไปยังบ้านหลังนั้น เมื่อนางเดินผ่านประตูทางเข้า มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวตรงหน้า ขวางทางนางไว้
หยางซู่อวิ๋นมองอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง “หลบไป ข้าต้องการเข้าไปข้างใน”
หลินจือโยวกอดอกมองสตรีผู้ส่งเสียงโวยวาย แววตาเขาฉายความรังเกียจ ผู้หญิงเช่นนี้กล้ามาตามตื๊อเจ้านายเขาหรือ นางช่างไม่กลัวตายจริงๆ
“ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า”
“ข้าอยากจะพบพี่ใหญ่เฉียว หลบไป” วันนี้นางต้องได้เข้าไป นางต้องได้อยู่ในนี้ ไม่เช่นนั้นนางก็ไม่มีที่อื่นให้ไปแล้ว
หลินจือโยวมองสตรีตรงหน้าอย่างหยอกล้อ มุมปากเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ “อยากอยู่ที่นี่รึ เช่นนั้นเจ้าก็ลองพยายามเข้าไปให้ได้เสียสิ”
เขาหันไปทางอื่นแล้วเดินไปหลังพูดจบ หยางซู่อวิ๋นระแวงแต่นางก็เข้าไปในบ้านอย่างยินดี ทว่า เพียงก้าวเดียว นางก็เห็นสุนัขจำนวนหนึ่งวิ่งมาหานางจากที่ไกลๆ ทุกตัวเป็นสุนัขตัวใหญ่
เพียงพริบตาเดียว หยางซู่อวิ๋นก็ถูกสุนัขพวกนั้นล้อม
“อ๊า…”
กระทั่งเหลยอันและภรรยาของเขาที่อยู่หลังถัดไปยังได้ยินเสียงนางกรีดร้อง
เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู หยางเล่อเล่อวางของในมือลงก่อนจะหันไปมองเหลยอัน “ไปดูกันเถอะ”
เหลยอันพยักหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ไปสิ”
เดิมทีพวกเขาตั้งใจจะใช้เวลาร่วมกันที่บ้านในวันนี้ ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาสร้างปัญหาถึงที่นี่
เมื่อทั้งสองไปถึงประตูทางเข้า พวกเขาเห็นหยางซู่อวิ๋นหน้าซีด กำลังถูกสุนัขสี่ถึงห้าตัวล้อม
บางตัวแยกเขี้ยวให้นางเมื่อเห็นหยางซู่อวิ๋น ดั่งว่าพร้อมจะกระโจนใส่และกัดถ้านางขยับ
เมื่อนางเห็นหยางเล่อเล่อ หยางซู่อวิ๋นก็ทำหน้าเหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต “หยางเล่อเล่อ เร็วเข้า บอกให้พวกมันไปที” เสียงนางสั่นสะอื้น เหมือนว่านางจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
หยางเล่อเล่อมองท่าทีของหยางซู่อวิ๋นแล้วก็ไม่สบอารมณ์ “สุนัขพวกนี้ฟังเพียงเหยาเหยากับพี่ใหญ่เฉียว เราทำอะไรไม่ได้หรอก” นางไม่ได้โกหก แม้พวกมันจะไม่กัดนาง แต่พวกมันก็ไม่ฟังนางเช่นกัน
“เช่นนั้นเจ้าก็รีบไปเรียกพี่ใหญ่เฉียวมาที ให้เขามาสั่งให้พวกมันไป” หยางซู่อวิ๋นรีบพูด
หยางเล่อเล่อกลอกตาใส่หยางซู่อวิ๋น “หัวเจ้าเพี้ยนไปแล้วรึอย่างไร”
“เล่อเอ๋อร์ ข้าว่านางคงมีความสุขดีถ้าได้เล่นกับพวกมัน เรากลับกันเถอะ” เหลยอันที่อยู่ข้างนางพูดขึ้น เขายิ้มชั่วร้าย
หยางเล่อเล่อนิ่งคิดแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
“ก็ได้ กลับกันเถอะ ข้าไม่อยากเห็นหน้านางแล้ว รังแต่ทำให้ข้ารำคาญ” หยางเล่อเล่อพยักหน้า หยางซู่อวิ๋นชอบบุกเข้าไปในบ้านคนอื่นอยู่เสมอ ต้องให้นางเจอกับความลำบากเสียบ้าง
