ตอนที่ 12 สมบัติจากผู้อาวุโส 2
ผู้อาวุโสเชียนเองก็ไม่พึงพอใจ และเข้าใจการกระทำเช่นนี้ หากมันไม่ใช่เพราะเปาเอ๋อ บรรดาผู้อาวุโสคงไม่ยอมก้มหัวให้ แต่แม้จะไม่เต็มใจ เขาก็รู้สึกสะใจเพราะเขาคับแค้นข้างในกับบรรดาผู้อาวุโสมานาน
มันเป็นการดีหากจะยุติเรื่องไว้เท่านี้ หยางเย่ดึงมือเปาเอ๋อและเดินไปด้านข้าง “เปาเอ๋อ ถอนคำพูดเจ้าก่อนหน้านี้เสียจะได้หรือไม่?”
“หากข้าถอนคำพูด พวกเขาจะเลิกดูถูกเจ้าในภายภาคหน้าใช่หรือไม่?” เมื่อนางมองไปยังหยางเย่ เปาเอ๋อกระพริบตาปริบ นางไม่ได้โง่เขลา นางทราบดีว่าเป็นเพราะนางที่ทำให้ตาเฒ่าพวกนั้นกล่าวคำขอโทษ
หยางเย่พยักหน้าพร้อมส่งยิ้ม “ถูกแล้ว หากเปาเอ๋อถอนคำพูดเพื่อข้า พวกเขาจะติดหนี้ข้าครั้งใหญ่ ข้าจะถูกดูแลอย่างดีเมื่อข้าเข้าสู่สำนักนอก”
เปาเอ๋อครุ่นคิดชั่วครู่หนึ่งก่อนยิ้มและพยักหน้า นางดึงมือหยางเย่และเดินไปยังบรรดาผู้อาวุโสทั้งห้าที่กำลังวิตกกันอยู่ “ตาเฒ่าทั้งหลาย วันนี้ข้าจะยอมลืมเรื่องราว แต่ขอบอกไว้ ข้ายอมให้ก็เพราะผู้ใช้แรงงานตัวจ้อยนี้ หากมีใครกล้าดีกลั่นแกล้งข้าอีก เหอะ! เหอะ!” นางแค่นเสียงออกสองครั้ง เป็นการเจตนาข่มขู่
เมื่อพวกเขาได้ยิน บรรดาผู้อาวุโสถอนหายใจโล่งอกทันที เฟิงอวี่รีบกล่าว “ไม่กล้า พวกเราไม่กล้าแล้ว ในอนาคต หากมีศิษย์คนไหนไม่เคารพเปาเอ๋อ ข้าจะตีมันให้ตายเอง!” ขณะกล่าวคำ ข้อมือเฟิงอวี่บิดพร้อมปรากฏดาบขึ้น เขามอบมันให้หยางเย่ “เสี่ยวหยาง สิ่งนี้คือดาบเหล็กดำระดับสูงขั้นสีเหลือง ไม่มีประโยชน์หากข้าเก็บมันไว้ ดังนั้นโปรดรับมันไว้เถอะ!”
เมื่อเห็นเฟิงอวี่มอบดาบให้หยางเย่ เฉาหัวจึงนำชุดเกราะออกมาให้ตาม “นี่คือเกราะเหล็กดำระดับสูงขั้นสีเหลือง ข้าเก็บไว้ก็ไม่ได้ทำอะไร ดังนั้นรับมันเอาไว้ด้วย!”
“นี่เป็นยาเกราะพลังปราณสิบเม็ด มันสามารถป้องกันเส้นลมปราณได้อย่างดี ทั้งยังช่วยให้เส้นลมปราณทนทานต่อการฝึก รับไว้!”
“นี่คือบันทึกคัมภีร์วิชาดาบขั้นสีเหลือง วิชาดาบแยกลมปราณ โปรดรับไว้เพื่อฝึกฝน…”
ในเวลาไม่นาน บรรดาผู้อาวุโสข้างผู้อาวุโสเชียนต่างพากันมอบสมบัติให้หยางเย่ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับทั้งหมดไว้ หยางเย่ทราบดีว่าบรรดาผู้อาวุโสพยายามประจบประแจงเพื่อการใด หากปฏิเสธ บรรดาผู้อาวุโสคงคิดว่าเขายังคงมีความเกลียดชังอยู่ ในอนาคตคงจะเกิดปัญหากันในสำนักดาบราชันเป็นแน่
หลังจากรับสมบัติ หยางเย่หันไปยังเปาเอ๋อที่ยืนกัดฟัน เขายังคงมีความสับสนในใจสำหรับตัวตนของเปาเอ๋อ และรู้ดีว่าตัวตนของอาจารย์ยันต์สูงส่งอย่างยิ่ง แต่บรรดาผู้อาวุโสเห็นได้ชัดว่าเกรงกลัวท่านปู่ของเปาเอ๋อ ท่านปู่ของเปาเอ๋อเป็นอาจารย์ยันต์จิตปฐพีหรืออาจารย์ยันต์จิตสวรรค์กันนะ?
บรรดาผู้อาวุโสยิ้มออกมาเมื่อเห็นหยางเย่รับสมบัติ แต่เดิมพรสวรรค์ของหยางเย่ยังกล่าวไม่ได้ว่าเยี่ยม แต่เพราะรู้จักเปาเอ๋อและขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนาง การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหยางเย่จึงไม่ใช่ความคิดที่ผิด เห็นได้ชัดจากรอยยิ้มบนใบหน้าของเปาเอ่อยามเขามอบสมบัติให้หยางเย่!
“ตาเฒ่าทั้งหลายทำได้ไม่เลว!” เปาเอ๋อพยักหน้าชมบรรดาผู้อาวุโส เมื่อมองไปยังบรรดาศิษย์นอกสำนัก นางกล่าวอีกครั้ง “พวกเจ้าจะลงโทษพวกมันยังไง?” เปาเอ๋อไม่ยอมปล่อยบรรดาศิษย์นอกไปโดยง่าย
ยามนี้หยางเย่ก็เงียบไปเช่นกัน บรรดาผู้อาวุโสไม่ใช่คนคุกคามเปาเอ๋อ จึงเป็นเหตุผลที่เขายอมเกลี้ยกล่อม แต่บรรดาศิษย์นอกสำนักคิดสังหารเปาเอ๋อปิดปาก มันเป็นเรื่องที่หยางเย่ก็ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้ สำหรับเขา เปาเอ๋อเป็นสหายที่ดีมานานแล้ว
เฟิงอวี่ลังเลอยู่ชั่วขณะ ทันใดนั้นแววตาไร้ความปรานีปรากฏขึ้น เขาหันไปยังเหล่าศิษย์นอก “พวกเจ้าศิษย์นอกทุกคนที่วางเดิมพัน จะถูกส่งไปโบยที่หอคอยคุ้มกฎหนึ่งร้อยแส้ จากนั้นไปทำงานที่ขุนเขาแร่ดวงดาวหนึ่งเดือน ทุกสิ่งที่หาได้จากเหมืองจะถูกส่งมายังสำนัก พวกเจ้าทุกคนไสหัวไปได้แล้ว!”
เมื่อได้ยินคำกล่าวจากเฟิงอวี่ สีหน้าบรรดาศิษย์นอกสำนักถึงกับซีดเผือด ร้อยแส้ยังพอทนเจ็บไม่กี่คืนก็หาย แต่ขุนเขาแร่ดวงดาวต่างหากที่น่ากลัว มันเป็นสถานที่สำหรับลงโทษศิษย์ที่ทำผิดอย่างรุนแรง ไม่มีสิทธิมนุษยชนที่นั่น หากตายลงก็ไม่สามารถช่วยสิ่งใดได้
เมื่อเห็นท่าทีพวกเขา เฟิงอวี่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกเช่นกัน เขาทราบดีหากลงโทษสถานเบา นางมารน้อยคงไม่พอใจเป็นแน่ นางคงกลับไปบอกเจ้ามารเฒ่าที่ยอดเขาผู้ใช้ยันต์ เช่นนั้นไม่เพียงแค่ศิษย์นอกสำนักที่ต้องทุกข์ทรมาน แม้แต่บรรดาผู้อาวุโสนอกสำนักเองก็ต้องทุกข์ทรมานด้วย กระทั่งสำนักดาบราชัน เจ้าสำนักเองยังไม่อาจต่อต้านเจ้ามารเฒ่าได้
“ฮึ่ม!” เปาเอ๋อยังคงไม่พอใจอยู่และเหมือนจะเอ่ยบางอย่าง เห็นเช่นนั้นหยางเย่รีบดึงมือนางและออกไปจากลานประลองเป็นตาย
หยางเย่ทราบดีว่าการลงโทษนี้ถือว่ารุนแรงอย่างยิ่ง หากเปาเอ๋อยังไม่พอใจ มันเป็นไปได้ที่บรรดาผู้อาวุโสจะถูกเอาคืนได้ และคงหนักเอาเรื่อง เขาไม่ได้ห่วงบรรดาผู้อาวุโสอื่น แต่เป็นห่วงผู้อาวุโสเชียน เขาไม่ต้องการให้ผู้อาวุโสเชียนลำบากเพราะเหตุการณ์นี้
ทันทีที่เห็นหยางเย่ดึงเปาเอ๋อออกไป คณะผู้อาวุโสถอนหายใจโล่งอกอีกครั้ง เฟิงอวี่มองไปยังผู้อาวุโสเชียน “พี่เชียน ยามนี้ต้องขอบคุณเด็กหนุ่มที่ท่านรับเข้ามา ข้าไม่มีสิ่งใดจะกล่าวต่อไป แค่เพียงรับรู้ว่าพวกเราเป็นหนี้บุญคุณเขาก็พอ”
บรรดาผู้อาวุโสพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาทราบดีว่านางมารน้อยยังคงไม่พอใจ และจะมีปัญหากันอีกครั้ง ถึงยังไงบรรดาศิษย์นอกสำนักยังคงเป็นศิษย์ของสำนักดาบราชัน หากลงโทษหนักเกินไป มันจะเกิดปัญหาภายในได้ และอาจทำให้ศิษย์นอกสำนักเกิดความผิดหวังอย่างยิ่งกับสำนัก
ไร้ซึ่งคำพูดใดอีก การกระทำที่หยางเย่ดึงเปาเอ๋อไป ได้ช่วยพวกเขาคลี่คลายปัญหาหนักอึ้งแล้ว!
