ตอนที่ 15 น้ำวนลึกลับ 2
ขณะนี้ หยางเย่พยายามควบคุมพลังปราณทองคำอ่อนในร่างกาย และนำมันออกจากจุดตันเถียนเข้าใส่ดาบเหล็กดำในมือ แต่เส้นใยพลังล้ำลึกควบคุมยากราวกับเด็กที่ไม่เชื่อฟัง และไม่ว่าจะกระตุ้นยังไง พวกมันก็ปฏิเสธที่จะโคจรไปตามทางของวิชาดาบแยกลมปราณ
ไม่กี่นาทีจากนั้น เหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากหยางเย่ พวกมันไหลผ่านคิ้ว ตาและลงไปยังริมฝีปาก
สายลมพัดผ่าน ใบไม้ที่พลิ้วไหวกลางป่า ใบไม้แห้งร่วงโรยมาจากท้องฟ้า ชายหนุ่มยืนกระทุ้งดาบอยู่บนโขดหิน
จากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ดาบเหล็กดำในมือหยางเย่เปล่งประกายแสงสีทองอ่อน และสั่นสะเทือนราวกับมันมีชีวิต
ในความเงียบงัน ดวงตาหยางเย่เปิดขึ้นทันใด ประกายแสงเย็นเยือกสีใสถูกปล่อยออกมา หยางเย่ถือดาบเหล็กดำในมือพร้อมเหวี่ยงไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป
วิชาดาบแยกลมปราณ! หยางเย่กล่าวอย่างเบาในใจ หลังจากนั้นพลังปราณดาบสีทองอ่อนพุ่งออกมาจากปลายดาบเหล็กดำ
ปั้ง!
ต้นไม้ใหญ่ที่ต้องใช้หลายคนโอบล้อมและไกลกว่าสิบเมตรถูกผ่าออกเป็นสองส่วน ในจุดที่มันผ่าออกเรียบสวยราวกับกระจก
เสียงดังก้อง!
ต้นไม้ครึ่งบนล้มลงพื้นทำให้เศษฝุ่นดินกระจายฟุ้งกลางอากาศ
เมื่อมองไปยังต้นไม้ที่ล้มลง ใบหน้าที่เหนื่อยล้าไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นที่แสดงออกมาได้ หลังจากบ่มเพาะพลังเป็นวันเป็นคืนถึงหกวัน เขาไม่เพียงแค่พัฒนาวิชาดาบพื้นฐานอีกครั้ง ทั้งยังฝึกฝนวิชาดาบแยกลมปราณขั้นแรก สิ่งนี้จะไม่ให้เขาตื่นเต้นได้เยี่ยงไร?
ทันใดนั้นความรู้สึกว่างเปล่าเพิ่มขึ้นกลางใจหยางเย่ มันคือความรู้สึกของความเหนื่อยล้าของพลังปราณล้ำลึก
“ดูเหมือนต้องตกอยู่ในความลำบากที่แท้จริงก่อน เราไม่อาจใช้วิชาดาบแยกลมปราณณอย่างพร่ำเพรื่อได้!” หยางเย่ทำได้เพียงหัวเราะอย่างขมขื่นเมื่อมองไปที่ดาบเหล็กดำในมือ แม้วิชาดาบแยกลมปราณจะร้ายกาจอย่างมาก แต่การดูดกลืนพลังปราณล้ำลึกก็น่ากลัวเช่นกัน เหมือนกับตอนนี้ เขาผ่าได้เพียงปราณดาบเดียว แต่พลังปราณล้ำลึกในร่างกายนั้นเหนื่อยล้าอย่างยิ่ง
หยางเย่นำหินพลังปราณออกมาถือไว้ก่อนจะเริ่มดูดกลืนพลังปราณภายใน พลังปราณล้ำลึกในหินพลังปราณถูกโคจรเข้าสู่ร่างกายและถูกดูดกลืนโดยน้ำวนลึกลับทันที หยางเย่ขมวดคิ้วทันใด เพราะตันเถียนน้ำวนไม่เคยมอบพลังปราณทองคำให้เขามาก่อน!
“เกิดอะไรบางอย่างขึ้นงั้นหรือ?” เมื่อนึกถึงมัน หยางเย่รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาหมกมุ่นกับความคิดในร่างกาย เพราะไม่สามารถเข้าสู่ตันเถียนน้ำวนได้ในเวลานี้ ในอดีตเขาสามารถเข้าไปยังตันเถียนน้ำวนด้วยพลังจิตวิญญาณ แต่เวลานี้ดูเหมือนบางอย่างในตันเถียนน้ำวนกำลังขัดขวางอยู่ ซึ่งทำให้ไม่สามารถเห็นภายในตันเถียนน้ำวน
เมื่อทราบถึงสิ่งนี้ ความรู้สึกตื่นตระหนกออกมาจากในใจหยางเย่ จากนั้นจึงรีบหยิบหินพลังปราณนับสิบก้อนขึ้นมาดูดกลืน แต่ยังคงเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ พลังปราณล้ำลึกถูกดูดกลืนโดยตันเถียนน้ำวนจนหมดสิ้น แต่พลังปราณทองคำยังไม่ไหลออกมา
“พี่ชาย เจ้ากำลังเล่นอะไรอยู่?” ท่าทางหยางเย่ดูไม่พอใจเล็กน้อย เพราะเห็นตันเถียนน้ำวนเอาพลังไปจนหมดแต่ไม่แบ่งพลังกลับมาเลย เป็นไปได้หรือไม่ที่ตันเถียนน้ำวนตั้งใจจะทำแบบเดิมในอดีต?
ในเวลาอีกไม่นาน หยางเย่ยับยั้งความคิดทั้งหมดนี้ เขาและตันเถียนน้ำวนคือหนึ่งเดียวกัน หากเขาไม่ดูดซับพลังปราณล้ำลึก ตันเถียนน้ำวนก็ไม่อาจดูดกลืนพลังจากเขาได้ กล่าวได้ว่าต้องอยู่ด้วยกันไม่ว่าร้ายหรือดี และเขาไม่เชื่อว่าตันเถียนน้ำวนจะกัดมือผู้ที่เลี้ยงมัน
หลังจากเงียบไปชั่วขณะ หยางเย่นำหินพลังปราณออกมาดูดกลืนพลังอีกครั้ง เพราะครั้งนี้ต้องการเห็นว่าตันเถียนน้ำวนกำลังทำสิ่งใดกันแน่
สิบห้านาทีผ่านไป หินพลังปราณสองร้อยก้อนถูกใช้อย่างรวดเร็ว และตันเถียนน้ำวนยังคงดูดเอาไปอย่างต่อเนื่อง
ครึ่งชั่วยามต่อมา แปดร้อยหินพลังปราณหมดสิ้น แต่ตันเถียนน้ำวนก็ยังคงดูดกลืนต่อไป ดูเหมือนจะดูดกลืนเร็วขึ้นกว่าเดิม
เป็นเช่นนี้ราวสามชั่วยาม ตันเถียนน้ำวนยังดูดไม่หยุด และยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือมอบพลังปราณทองคำให้เขา อีกด้านหนึ่ง หยางเย่เหมือนจะสู้ยิบตากับตันเถียนน้ำวน เขาดึงหินพลังปราณมาใช้อย่างไม่หยุดหย่อน ไม่กี่ชั่วโมงถัดมา ตันเถียนน้ำวนเริ่มดูดกลืนหินพลังปราณอีกนับพัน
เมื่อเขามองไปยังหินพลังปราณที่เสียไป หัวใจหยางเย่เจ็บปวดเล็กน้อย โชคดีที่เปาเอ๋อมอบหินให้เขาหนึ่งแสนก้อน มิเช่นนั้นเขาคงไม่ยอมให้ตันเถียนน้ำวนดูดซับมากขนาดนี้
หยางเย่นั่งทำสิ่งนี้ทั้งวันทั้งคืน และหินพลังปราณจำนวนมหาศาลถูกใช้หมดไป แต่ตันเถียนน้ำวนยังดูราวกับหลุมลึก หินพลังปราณนับหมื่นยังไม่อาจทำให้ตันเถียนน้ำวนพอใจได้
ในเพียงชั่วพริบตา หยางเย่นั่งทำสิ่งนี้ข้ามวันข้ามคืน และในช่วงเวลานั้นเขาสูญเสียไปกว่าสองหมื่นหินพลังปราณ
เมื่อมองไปยังหินพลังปราณถูกใช้ไปแต่ละครั้ง หยางเย่อยากจะหยุดมือเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะต้องทราบเรื่องตันเถียนน้ำวนให้ได้ มิเช่นนั้นไม่เพียงแค่การต่อสู้ในลานประลองเป็นตาย เขาคงถูกจัดการในการทดสอบสำนักชั้นนอกที่จะเริ่มในอีกยี่สิบวันนี้
สามวันผ่านไปในชั่วพริบตา หินพลังปราณครึ่งหนึ่งที่เปาเอ๋อมอบให้ถูกใช้จนหมด ในยามนี้หยางเย่เริ่มสับสนและกระตุ้นต่อมดุร้ายของเขา เพราะไม่ว่าด้วยเหตุใดเขาจำต้อง ”ต่อสู้” กับตันเถียนน้ำวนจนจบ!
ในช่วงเวลาหนึ่งยามบ่ายของวันที่สาม มือหยางเย่ถือหินพลังปราณและหยุดไว้ชั่วขณะ เขาเพ่งจิตในร่างกาย เมื่อเห็นจุดตันเถียนในร่างกาย ดวงตายหยางเย่เบิกกว้าง เขาเผนสีหน้าอันน่าเหลือเชื่อออกมา
