ตอนที่ 24 สหายลึกลับตัวจ้อย 1
เมื่อมองไปยังสตรีที่มีทั้งความงดงามและดึงดูดข้างหน้า หยางเย่กล่าวเสียงเบาออกมา “พี่หญิงชิงหง ดูเหมือนท่านจะเว้นระยะห่างจากข้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วใช่หรือไม่?”
ตั้งแต่เมื่อคืน ทัศนคติของชิงหงที่มีต่อเขาก็เปลี่ยนไป นางพยายามรักษาระยะห่างไว้ เขาทราบว่าคงเป็นเพราะความแข็งแกร่งของตนเอง แต่ยังไงเขายังต้องการให้ชิงหงเป็นสหายต่อ และไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ที่มีหายไปเช่นนี้
พอได้ยินหยางเย่กล่าว ริมฝีปากชิงหงขยับ แท้จริงนางต้องการปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของหยางเย่ นางไม่อาจแก้ตัวได้พร้อมถอนหายใจออกมา
มันยากที่จะปฏิเสธว่านางมีความประทับใจในตัวหยางเย่ นางยังหวังให้หยางเย่เป็นสหายเช่นเดิม แต่เขาเป็นศิษย์สำนัก มันจึงยากที่จะมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างทหารรับจ้างและศิษย์สำนัก ไม่ใช่เพราะใคร แต่เป็นเพราะสถานะของทั้งสองที่แตกต่างกัน
หากเป็นทหารรับจ้างคนอื่น ผู้นั้นคงตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้เป็นสหายกับศิษย์สำนัก แต่นางไม่ได้คิดเช่นนั้น เพราะมิตรภาพแบบนี้มักจะเป็นเพราะความสงสารมากกว่า
เมื่อสังเกตเห็นชิงหงไม่กล่าวสิ่งใด หยางเย่จึงรีบถามต่อ “พี่ใหญ่ชิงหง ข้าไม่เข้าว่าเหตุใดท่านต้องรักษาระยะห่างกัน อย่างไรก็ตาม ข้าต้องการจะบอกท่านเพียงแค่ข้าต้องการเป็นสหายกับท่าน!”
“ทำไมงั้นหรือ?” หยางเย่ถาม
“ข้าเป็นเพียงแค่ทหารรับจ้างธรรมดาเท่านั้น”
หยางเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างที่พวกเขาปฏิบัติต่อข้า เมื่อเข้าสู่ป่าอสรพิษข้าได้ซ่อนพลังไว้ ท่านไม่ได้ดูถูกหรือเว้นระยะห่างเหมือนคนอื่นเลย ในทางกลับกันท่านกลับดูแลปกป้องข้าตลอดเวลา ตั้งแต่นั้นมาข้าก็เห็นท่านเป็นสหายโดยแท้จริง”
“หากรู้ว่าเจ้าแข็งแกร่งเช่นนี้ ข้าคงไม่ไปจุ้นจ้านเจ้าหรอก” ชิงหงกลอกตาไปยังหยางเย่พร้อมปรากฎรอยยิ้ม เพราะนางสัมผัสได้ว่าหยางเย่กล่าวอย่างจริงใจ
หยางเย่ก็ยิ้มพร้อมแสดงท่าทีจริงจัง “พี่ใหญ่ชิงหง ข้าคิดว่าความสัมพันธ์นั้นไม่ใช่สิ่งที่ต้องมีความแข็งแกร่ง เงิน หรืออะไรก็ตาม ดังนั้นความคิดของท่านผิดแล้วล่ะ”
ชิงหงต้องการจะหักล้างคำพูดเขา แต่ใบหน้าของนางเริ่มแดงอีกครั้ง เพราะเมื่อได้ยินหยางเย่เอ่ยว่า ‘ความคิดของท่าน’ มันทำให้นางนึกถึงบางสิ่ง ที่นางพยายามรักษาระยะห่างจากหยางเย่ ไม่ใช่เพราะไม่สามารถเป็นสหายกันได้ แต่เพราะ… เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ทำให้ใบหน้านางแดงยิ่งขึ้นไปอีก
หยางเย่ค่อนข้างงุนงงเมื่อเห็นหน้าชิงหงแดงขึ้นมาอย่างฉับพลัน ‘ข้าไม่ได้กล่าวอะไรที่ไม่เหมาะสมสักหน่อย! ไฉนใบหน้าของสตรีที่กล้าหาญและซื่อตรงผู้นี้ถึงต้องแดงด้วย?’ หยางเย่กล่าวในใจ
ชิงหงเกิดความเขินอายขึ้นในใจเมื่อเห็นหยางเย่มอง จากนั้นนางจ้องกลับไปที่หยางเย่พร้อมเอ่ย “เจ้ามองอะไรกัน!?”
‘ว้าว’ หยางเย่ไม่มีคำพูดใดอีก เขาอยากจะบอกว่านางช่างเข้าใจยากยิ่งนัก ท้ายสุดเขาก็พยายามข่มใจไว้ บัดนี้ดูเหมือนชิงหงจะเลิกเว้นระยะห่างจากเขาแล้ว หากกล่าวสิ่งใดออกไปอีก เขาคงต้องรับคำสาปแช่งกลับมาเป็นแน่
หยางเย่บิดข้อมือทำให้ยันต์เสริมกำลังปรากฏขึ้น เขาส่งมันให้ชิงหงก่อนจะกล่าว “พี่หญิงชิงหง ข้ามอบให้ท่าน ข้าจะกลับมาหาท่านแน่นอน” ทันทีที่กล่าวจบ เขาทะยานหายไปอย่างรวดเร็ว
ขณะมองหยางเย่จากไป ชิงหงกล่าวกับตัวเอง ‘ช่างน่าอายอะไรเช่นนี้! เขาอายุเพียงสิบหกหรือสิบเจ็ดปีอยู่เลย ข้าจะมีความคิดเช่นนั้นได้ยังไงกัน?’
เมื่อมองไปยังยันต์ที่มีเปลวไฟสีทอง ชิงหงถึงกับตัวแข็งทื่อ นางไม่อาจหยุดมือที่สั่นอยู่ได้
ผ่านไปชั่วครู่หนึ่งชิงหงรีบเก็บยันต์ไว้ใต้เสื้อ จากนั้นนางเงยหน้าไปมองหยางเย่ที่ทะยานหายไป ดูเหมือนางกำลังงุนงงและบ่มพึมพำอยู่ “ยันต์เสริมกำลังระดับสูง… ได้ยังไง… มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”
……
หยางเย่พุ่งไปอย่างคลุ้มคลั่ง เขาทะยานอยู่กลางป่าราวกับลิงที่คล่องแคล่ว ระหว่างทางเขาพบกับสัตว์อสูรทมิฬที่ไม่ทราบชื่อมากมาย แต่ไม่ได้เข้าปะทะ เนื่องจากระดับพวกมันต่ำเกินไปที่จะเสียกำลัง เขาตั้งใจมุ่งไปยังหุบเขาหมาป่าใต้ เพื่อค้นหาหมาป่าใต้ที่ร้ายกาจที่สุด
หลังจากทะยานได้สองถึงสามชั่วยาม หยางเย่หยุดลงในที่สุด จากนั้นเขากระโจนขึ้นต้นไม้ใหญ่เพื่อสังเกตทิศทาง
ในเส้นทางที่มองออกไป เทือกเขาสูงตระหง่านแตะก้อนเมฆ จำนวนมันดูไม่มีที่สิ้นสุด มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นจุดสิ้นสุดของมัน
ขณะที่มองไปยังเทือกเขาไร้ที่สิ้นสุด ท่าทีหยางเย่ดูจริงจังขึ้นมาก่อนจะกล่าวเสียงต่ำ “ตามตำนาน มีอาณาจักรสัตว์อสูรทมิฬขนาดใหญ่อยู่ตรงใจกลางของขุนเขาไม่สิ้นสุด หากมันมีอยู่จริง ในภายภาคหน้าเราต้องไปเยี่ยมชมสักครั้งในชีวิต”
เมื่อกล่าวจบ เขาส่ายหัวและกล่าววาจาเย้ยยันตนเอง “หากข้าไม่สามารถเป็นศิษย์นอกสำนักได้ในอีกยี่สิบวันจากนี้ หากข้าไม่สามารถเอาชนะหลิวชิงอวี่ในสามเดือนข้างหน้า อย่าว่าแต่จะไปเยี่ยมชมอาณาจักรสัตว์อสูรทมิฬเลย แม้ชีวิตข้าก็ไม่อาจรักษาไว้ได้”
หยางเย่หยุดคิดเรื่อยเปื่อยพร้อมหยิบแผนที่ที่ดูโทรมออกมา เป็นกลุ่มหมานจื้อที่ได้มอบแผนที่ไว้ให้เมื่อคืน มันเป็นแผนที่ส่วนหนึ่งของขุนเขาไม่สิ้นสุด ข้างในนั้นมีระบุพื้นที่อันตรายบางแห่งไว้โดยกลุ่มของหมานจื้อ
ภายหลังจากกวาดมองแผนที่ หยางเย่ได้จ้องมองไปยังหุบเขาหมาป่าใต้ในที่สุด
เมื่อจดจำเส้นทางเรียบร้อย หยางเย่เก็บแผนที่ไว้พร้อมกระโจนลงจากต้นไม้
เวลานี้ร่างหยางเย่ไถลลงไปอย่างทันที เขากวาดสายตามองพื้นที่โดยรอบอย่างรวดเร็ว
