มหาจอมเวทย์ผู้กลับมาอีกครั้งหลัง 4000 ปี The Great Mage Returns After 4000 Years – บทที่ 109 ริก (4)

มหาจอมเวทย์ผู้กลับมาอีกครั้งหลัง 4000 ปี The …

บทที่ 109 ริก (4)

“ ลอ..ลอร์ด”

เรย์รินพูดติดอ่าง

เธอกําลังมองไปที่ฉากตรงหน้าด้วยใบหน้าที่สั่น

มีไม่กี่อย่างที่สามารถกวนใจเดมิก็อดที่ชีวิตอยู่มาหลายพันปี

ๆ

นี่เป็นเพราะประสบการณ์ที่พวกเขาสะสมมาตลอดหลายปีทําให้พวกเขาสามารถรับมือกับสถานการณ์ต่างๆได้เกือบทุกอย่าง

แต่ในขณะนั้นเรย์รินไม่สามารถช่วยได้ที่จะเกิดอาการกลัว

นี่เป็นเพราะริกที่ลอร์ดห่วงใยมากที่สุดตอนนี้นอนอยู่บนพื้นในสภาพที่น่าสังเวชอย่างไม่น่าเชื่อ

แขนขวาของเขาถูกไฟไหม้อย่างรุนแรงแขนซ้ายของเขาเต็มไปด้วยพิษร้ายแรงขาขวาของเขาเต็มไปด้วยพลังแห่งความตายและขาซ้ายของเขาขาดออกจากกันด้วยลมที่รุนแรง

เห็นได้ชัดว่าใครเป็นคนคิดวิธีการลงโทษนี้

ลอร์ดลดนิ้วลง

[นายรู้สึกเจ็บปวดในแบบของนายได้ไหมริกิ

ริกิเหมือนตุ๊กตาที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆต่อการทรมานของลอร์ด

การเป็นเดมิก็อดไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดและไม่ได้หมายความว่ามันจะบรรเทาลงอย่างรวด

แต่จริงๆแล้วเดมิก็อดมีความอ่อนไหวต่อความเจ็บปวดมากเพราะมันเป็นสิ่งที่พวกเขาแทบไม่เคยได้สัมผัสเลย

อย่างไรก็ตามริกิไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว

“ฆ่าฉันสิ”

เขาพูดด้วยน้ําเสียงสงบ

ลอร์ดมองไปที่เขาครู่หนึ่งก่อนที่จะหันกลับมาโดยไม่พูดอะไร

[..ฉันจะไปแล้วเรย์รินฝากดูแลอนั้นตาอัคนีและนอซด็อกด้วย]

“ดูแล?”

[พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและจําเป็นต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน ฉันจะเดินทางไปทั่วทวีปในขณะนี้และเตรียมของที่จําเป็น ดูแลพวกเขาจนกว่าฉันจะกลับมา]

“ เดี๋ยวก่อนแล้วริกิล่ะ?”

[…]

ลอร์ดเหลือบมองริกิก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

เรย์รินเฝ้าดูเขาจากไปด้วยสีหน้างุนงง

“ ฉันควรจะทําอะไรละนี้”

จากนั้นสายตาของเธอก็พุ่งเข้าหาริกิ

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

แม้แต่เดมิก็อดก็ไม่สามารถอยู่รอดได้ด้วยอาการบาดเจ็บดังกล่าว

แม้ว่าเธอจะทิ้งเขาไปอย่างที่เป็นอยู่เธอก็มั่นใจว่าเขาจะไม่มี

ทางรอด

ท้ายที่สุดไม่มีใครรู้กายวิภาคของเดมิก็อดได้ดีไปกว่าเธอ

ไม่มีอะไรช่วยเขาได้ในตอนนี้ การตายของริกิเป็นชะตาที่ไม่อาจเลี่ยง

เรย์รินยกมือขึ้นและพายุที่รุนแรงโอบรอบ

ในสภาพที่อ่อนแอในปัจจุบันของเขาแม้พลังเพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะทําให้ริกิลาโลกนี้อย่างง่ายดายโดยร่างกายของเขาจะถูกนั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

แต่เรย์รินทําไม่ลง

พายุได้หายไป

“นายควรคิดเสียใจไปจนถึงวินาทีที่นายตายริกิ ฉันไม่รู้ว่านายโง่ขนาดนี้ได้ยังไง”

“ เหตุผลเดียวที่ฉันจะไม่ฆ่านายในตอนนี้ก็เพราะว่าฉันไม่อยากเห็นจุดจบที่น่าสังเวชของคนที่ฉันเคยคิดว่าเป็นพี่ชายของฉัน”

ริกิไม่ตอบสนอง

เรย์รินกัดริมฝีปากของเธอ

“ ไปไหนก็ไป สักแห่งที่สายตาของฉันไปไม่ถึงและตายที่นั่นซะ”

ด้วยคําพูดเหล่านั้นเรย์รินก็ได้หายตัวไป

ตามคําสั่งของลอร์ดเธอคงรีบไปช่วยเดมิก็อดที่ได้รับบาดเจ็บแล้ว

ริกิค่อยๆลุกขึ้นยืน

จากนั้นเขาก็เดินโซซัดโซเซออกไปอย่างช้าๆ ประคองตัวเขาด้วยดาบที่ร้าวที่กําไว้แน่นในมือ

เฟรย์อยู่คนเดียวในถ้ําอีกครั้งทันใดนั้นความรู้สึกหมดหนทางทําให้เขาเห็นได้ชัด

* ถ้าไม่ใช่ด้วยความช่วยเหลือของไอริส”ฉันคงต้องตายอยู่

ที่นี่”

การที่คู่ต่อสู้ของเขาแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาเดมิก็อดนั้นไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่ดีพอ

ท้ายที่สุดเป้าหมายที่เขากลับมาคือเพื่อฆ่าสิ่งมีชีวิตนั้น

แต่ในขณะที่เขาจําสภาพที่น่าสมเพชของเขาได้เมื่อไม่นานมานี้

เฟรย์กัดริมฝีปากของเขาอย่างแรงจนเลือดออก

“ไอ้บ้าเอ่ย?

อ่อนแอเกินไป

เขารู้สึกอ่อนแอสิ้นดี

ถ้าใครได้ยินอย่างนั้นพวกเขา คงมองเฟรย์และมองว่าเฟรย์นั้นแอบถ่อม

เขาไปถึงระดับ 8 ดาว เซ็นสัญญากับอาชูร่าผู้ปกครองนรกสังหารและตอนนี้เขาสามารถควบคุมพลังศักดิ์สิทธิ์ได้ แต่เขาเรียกตัวเองว่าอ่อนแอ

อย่างไรก็ตามในทางหนึ่งสิ่งนี้เป็นชะตาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

เพราะฝ่ายตรงข้ามของเขาคือเดมิก็อดสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่มนุษย์ไม่สามารถทําอะไรได้

แต่เขาจะโน้มน้าวตัวเองด้วยข้ออ้างเช่นนี้ได้หรือไม่?

เพราะความมุ่งมั่นของเขาที่ต้องการจะต่อสู้กับพวกมันช่วยให้เขากลับมาตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือ

ฉันขอโทษที่ทําให้นายเห็นภาพที่น่าอับอายเช่นนี้ลูซิด”

เขาได้แสดงฉากที่ไม่น่าดูต่อหน้าหลุมศพของเพื่อน

เขาเหลือบมองดาบที่ติดอยู่ในหลุมศพ

แม้ว่าจะผ่านไป 4,000 ปีแล้ว แต่ความคมของดูยคิดก็ไม่ได้จืดจางเลย

“ ..บอกฉันที่ลูซิด นายทําอะไรกับริกิ?”

อะไรทําให้ผู้ชายคนนั้นทรยศต่อแบบพวกพ้องของเขา?

คําตอบมาจากด้านหลังเขาทันที

“ เขาให้คําตักเตือนในความผิดของฉัน”

เฟรย์หันกลับมา

อย่างไรก็ตามเฟรย์คิดคําพูดไม่ออก

ริกิยืนอยู่ที่นั่นในสภาพที่น่าสังเวช

เฟรย์ไม่เคยเห็นคนที่ยังเคลื่อนไหวได้หลังจากได้รับบาดเจ็บ

เช่นนี้

มีแผลที่ถูกไฟไหม้แผลที่มีสีม่วงจากพิษแผลที่ดูเหมือนจะถูกนั่นออกจากกันด้วยใบมีดและแผลที่ผิวหนังที่มีสีแห้งตาย

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่น่าเชื่อว่าเขาสามารถยืนได้

“ อาการบาดเจ็บของนาย…”

“ไม่ต้องห่วง”

เมื่อเขาพูดอย่างนั้นริกิก็เริ่มเดินไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าช้าๆ

เลือดที่เปลี่ยนสีหยดลงทุกย่างก้าว

ตุบๆ

เขาทรุดตัวลงหลังจากไม่กี่ก้าว

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะทรุดลงกับพื้นอย่างแรง แต่สีหน้าเจ็บปวดก็ไม่ปรากฏบนใบหน้าของเขา

ในความเป็นจริงมันเกือบจะเหมือนกับว่าใบหน้าและร่างกายของเขาเป็นเหมือนสองสิ่งที่แยกจากกัน

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่พูด

“ ฉันขอโทษ แต่นายช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”

เฟรย์ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เขาได้ยินคําขอเช่นนี้จากเด

มิก็อด

หลังจากเงียบไปชั่วครู่เฟรย์ก็เข้ามาหาริกิและพยุงเขา

ดูเหมือนว่าริกิอยากจะยืนพิงหลุมฝังศพของลูซิดเฟรย์จึงทําเช่นนั้น

ริกิหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพูด

“ ดูเหมือนว่าลอร์ดจะมาที่นี่”

“ใช่”

“ มันเป็นความผิดของฉันเอง หุหุ ฉันคิดว่าฉันจะมีโอกาสแต่ปรากฏว่าเขามาที่นี่ เขาไม่ควรจะรู้เกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้”

ริกิหัวเราะอย่างไม่พอใจกับตัวเองก่อนจะกระอักเลือด

เขาไม่แม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากคาง

“ นายรอดมาได้อย่างไร?

” ยืม ตอนนี้มันไม่สําคัญแล้วละ

จากนั้นสีหน้าของเฟรย์ก็แข็งขึ้น

แขนซ้ายของริกิซึ่งเต็มไปด้วยพิษร้ายแรงตกลงไปที่พื้น

ริกิมองไปที่แขนซ้ายก่อนจะพูด

“ ฉันซื้อเวลาให้นายหนึ่งปี”

” หนึ่งปี?”

“ใช่อนั้นตาอัคนีและนอซด็อกได้รับบาดเจ็บสาหัส โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นอซด็อกเจ้านั้นเป็นอันตรายถึงชีวิต ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีในการรักษา ในระหว่างนี้พวกเขาจะไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆ ได้”

“ แล้วลอร์ดล่ะ?”

“ เขาจะช่วยรักษาพวกเขาร่วมกับเรย์ริน ถ้าลอร์ดทิ้งพวกเขาอย่างที่เป็นอยู่พวกเขาอาจตาย”

นายกําลังบอกว่านายเอาชนะเดมิก็อดทั้งสี่คนด้วยตัวคนเดียว?”

ริกิไม่ได้ปฏิเสธ

เขาดูอ่อนเพลีย

มันเป็นภาพที่แปลกตามาก ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลที่น่าสยดสยอง แต่ริกิก็ไม่ได้คร่ําครวญเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“มันเกินเยียวยาที่จะรักษาเขา”

เฟรย์ซึ่งฆ่าเดมิก็อดไปหลายตัวสามารถบอกได้ทันทีว่าริกิได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก

ริกิอะโพคาลิปส์แห่งคมดาบกําลังจะตาย

หากภายใต้สถานการณ์ปกติ นี่คงเป็นสิ่งที่เขายินดีเป็นอย่างมาก

แต่เฟรย์ไม่สามารถมีความสุขได้ในขณะนี้

หัวใจของเขากลับรู้สึกหนักอึ้ง

“ ทําไมนายถึงทรยศต่อเหล่าเดมิก็อด?”

เขาถามคําถามที่ฝังใจตั้งแต่วันแรกที่พบกัน

ริกิหันหน้าไปมองเฟรย์

เมื่อมองใกล้ๆ ตาซ้ายของเขาปิดไปแล้วครึ่งหนึ่ง

“ 4,000 ปีที่แล้ว ฉันต่อสู้กับผู้ชายคนหนึ่ง”

เฟรย์รู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

* ราชาคมดาบลูซิด”

“ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่น่าทึ่ง ความสามารถทางกายภาพของเขายอดเยี่ยม แต่ความมุ่งมั่นของเขานั้นโดดเด่นมาก เขามีความเชื่อมั่นที่หนักแน่นและไม่สั่นคลอนและไม่มีสิ่งใดทําให้เขาหวั่นไหวได้เลย”

ริกินึกถึงการต่อสู้ของเขากับลูซิดอย่างใจเย็น

ความทรงจําไหลผ่านจิตใจของเขาราวกับว่ามันเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน

ในความทรงจํานั้นมีคําพูดของลูซิดที่สร้างความประทับใจให้กับเขาเป็นพิเศษ

คงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าคําพูดเหล่านั้นทําให้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเปลี่ยนไป

“ ดาบที่ปราศจากความเชื่อมั่น มันก็เป็นได้เพียงแค่เศษโลหะธรรมดาๆเท่านั้น”

เฟรย์ตัวสั่นเล็กน้อย

นั่นเป็นเพราะในขณะนั้นเขาเห็นใบหน้าของลูซิดซ้อนทับกับริกิขณะที่เขาทองคําเหล่านั้น

“ ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ ความเชื่อมั่นอความเชื่อมั่นและความรุนแรงคือความรุนแรง ฉันเชื่อเสมอว่าผู้แข็งแกร่งไม่ต้องการจุดมุ่งหมาย แต่ยิ่งฉันเรียนรู้วิชาดาบของเขามากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งเข้าใจความคิดของเขามากขึ้น เท่านั้น”

มันเป็นประสบการณ์ลึกลับที่ไม่มีวันเกิดขึ้นซ้ํา

ในตอนนั้นริกิยังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด นี่เป็นเพราะเขาต้องการขโมยเทคนิคดาบของลูซิด

สําหรับเขาที่อยากควบคุมพลังของดาบได้อย่างสมบูรณ์แบบเขาจําเป็นต้องได้เห็นผู้เชี่ยวชาญในการใช้เพลงดาบต่างๆ

และเพลงดาบเดรดเมนของลูซิดเป็นวิชาดาบที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่เขาเคยพบมา

แต่มันไม่ใช่แค่นั้น

จิตใจของลูซิดแน่วแน่ มันไม่เคยหวั่นไหว

ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถยืนหยัดได้แม้ว่าดาบของเขาจะถูกทําลายและหัวใจของเขาก็ถูกแทง

ในขณะนั้นริกิได้เข้าใจแล้ว

นั่นคือความศรัทธาของลูซิดที่มีต่อดาบของเขา

แต่เมื่อเขามองลงไปที่ดาบของเขา ริกิกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

“ สิ่งที่ฉันถืออยู่ในมือเป็นเพียงเศษโลหะ ฉันรู้ตัวแล้วว่ามันน่าขําแค่ไหน เมื่อพูดถึงความสามารถของเพลงดาบเพียงอย่างเดียว…ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเทียบปลายนิ้วของลูซิดได้หากไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์”

เขาต้องการเรียนรู้เพิ่มเติม

เขารู้สึกว่าความหิวโหยอันลึกลับของเขาจะรู้สึกอิ่มเอมหากเขายังคงต่อสู้กับผู้ชายคนนี้

อย่างไรก็ตามความปรารถนาของเขาไม่เป็นจริง

“ ลอร์ดได้ฆ่าลูซิด”

มันเกิดขึ้นในทันที

ลอร์ดปรากฏตัวจากรอยแยกอวกาศและฆ่าลูซิดทันที

การประลองของเขาถูกขัดจังหวะ

ริกิไม่เคยรู้สึกโกรธขนาดนี้มาก่อน

“ ตอนนั้นฉันจู่โจมลอร์ด แต่เขาพยายามปลอบฉันเบาๆเขาขอโทษด้วยซ้ํา เขาบอกว่า นั่นเป็นเหยื่อของนายหรอฉันขอโทษ “ ”

เหยื่อ?

เขาหมายถึงเหยื่ออะไร?

มันไม่ใช่อย่างนั้น

ลูซิดไม่ใช่เหยื่อของเขา

ริกิเพิ่งรู้ตัวในตอนนั้น

ลอร์ดเป็นคนแบบไหนกัน

ริกิมองเฟรย์ด้วยดวงตาเพียงข้างเดียวที่ยังเปิดอยู่

ริกิมีอะไรจะบอกเฟรย์

สําหรับตัวเขาเอง สําหรับเฟรย์ สําหรับทุกเผ่าพันธุ์ในทวีปและแม้แต่ เดมิก็อด

“ ฟังนะเฟรย์ในโลกอดุมคติของลอร์ด…มีเพียงเดมิก็อดเท่านั้น”

หากมีข้อบกพร่องในลอร์ดผู้ซึ่งเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบนี่ก็เป็นข้อบกพร่องเพราะสําหรับลอร์ดแล้วเดมิก็อดคือทุกสิ่งทุกอย่าง

นั่นเป็นจุดอ่อนเดียวของเขา

แต่ริกิไม่สบายใจที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเขารู้สึกว่ามันเป็นความผิดของเขามากพอๆ กับของลอร์ด

เขาเห็นด้วยกับอุดมคตินั้น เขาเชื่อว่ามันถูกต้อง

เขาคิดว่าทวีปนี้ควรเป็นของเดมิก็อด

แต่มันไม่ใช่

จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเมื่อมีสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนอาศัยอยู่ในทวีปอันกว้างใหญ่?

ทั้งหมดจะเป็นของเดมิก็อดที่มีจํานวนไม่ถึงร้อยได้อย่างไร?

“ เราไม่ควรที่จะมีตัวตนตั้งแต่แรก”

เศษพลังงานที่แตกออกจากกฏของโลกที่ได้รับความรู้สึกและสามารถใช้พลังของมันได้

มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น

ริกิครุ่นคิดถึงข้อเท็จจริงนั้นมานานแล้ว

แล้วเขาจะทําอย่างไร?

หากทุกอย่างยังคงดําเนินไปในอัตราเดิม ก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาจนกว่าเดมิก็อดจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์เพียงหนึ่งเดียวในทวีปที่จะปกครองมันจนกว่าจะสิ้นสุดของกาลเวลา

คู่ปรับเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาคือมังกรที่เกือบจะสูญพัน

สิ่งมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมอื่นๆ จากโลกอื่นที่เทียบได้กับเดมิก็อดไม่สามารถใช้พลังได้เต็มที่ในทวีปนี้และพวกเขาไม่สนใจด้วยซ้ํา

จากนั้นเหลือเพียงทางเลือกเดียว

เขาจะต้องทําให้มันจบลงด้วยมือของเขาเอง

แต่ริกิล้มเหลว

อาก!!

“..! ขาของนาย…”

นิ้วเท้าของริกกลายเป็นเถ้าถ่านและกระจัดกระจายไปในอา

กาศ

เฟรย์ตกใจมาก แต่ริกิก็สงบนิ่งเช่นเคย

เขาพูดด้วยน้ําเสียงปกติที่อๆของเขา

“ ไปที่บ้านตระกูลเบลค พวกเขาน่าจะมีเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับอิลูมิเนียม ถ้าหากเดมิก็อดสามารถผลิต ได้เป็นจํานวนมากทุกอย่างก็จบ นายต้องหยุดพวกเขาให้ได้”

“เข้าใจแล้ว”

เฟรย์ทําได้เพียงพยักหน้า

ความลังเลผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา

เขาไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อการตายของริกิต่อหน้าต่อตาเขา อย่างไร

ควรปลอบใจเขาไหม?

ควรให้คํามั่นสัญญา?

ทั้งสองสิ่งมันไม่สมเหตุสมผล

ไม่เพียงแต่เขาจะทําอะไรไม่ได้ ริกิเองก็ไม่ต้องการให้เขาทําอะไรเช่นกัน

“ ในดินแดนเยือกแข็งทางตอนเหนือ…มีเดมิก็อดชื่อเอลลิยาห์…”

“ เอลลิยาห์?”

* เธอเป็นคนแปลกประหลาดที่ไม่สนใจพวกเดมิก็อดหรือเหล่าเซอร์เคิล แม้แต่ลอร์ดก็ยังยอมแพ้ที่จะพยายามให้เธอช่วย ถ้าจะมีเดมิก็อดคนไหนที่จะช่วยนาย . ก็คงเป็นเธอ”

เสียงของเขาค่อยๆจางหายไป

“ สําหรับสโนว์บอกเธอด้วยว่าฉันขอโทษ…และเธอไม่มีอะไรต้องกังวลแม้ว่าฉันจะตายไป มันจะไม่มีผลอะไรกับ

เธอ ”

การมองเห็นของริกิพร่ามัวมากขึ้นเรื่อยๆ

เขารู้ว่าเขาอยู่ในขีดจํากัดของเขา

ความตายสําหรับเดมิก็อดนั้นแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ

นั่นหมายถึงการล่มสลายของจิตสํานึกและการสิ้นสุดชีวิตนิรันดร์ของพวกเขา

เขาไม่ได้กลัวมัน แต่เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่า เสียใจเล็กน้อย

“ ลูซิด…ถ้านายได้เห็นฉันตอนนี้ และถ้าเราสู้”

เขาจะว่าอย่างไร?

เขาทําได้แค่สงสัย

เป็นเรื่องน่าเสียใจที่เขาไม่เคยได้ยินคําตอบ แต่มันก็ช่วยไม่

ตอนนั้นเอง

* มันเป็นทักษะดาบที่ยอดเยี่ยม”

ริกิมองไปที่เฟรย์และเฟรย์ก็พูดต่อไปโดยไม่หลบสายตาของ

เขา

“ ถ้าลูซิดได้เห็นนายต่อสู้…เขาจะต้องพูดเช่นนี้อย่างแน่

นอน”

“ เฟรย์นายเป็นใครกันแน่?”

เฟรย์เงียบไปครู่หนึ่ง

อย่างไรก็ตามเขาใช้เวลาไม่นานในการตอบ

“ลูคัสโทรว์แมน”

อารมณ์ที่ซับซ้อนปรากฏให้เห็นในสายตาของริกิ

เขามองเฟรย์อยู่นานก่อนจะหลับตาลงในที่สุด

“เป็นนายจริงๆด้วย…หุหุ ฉันโล่งใจจริงๆ”

“ ขอบคุณนะลูคัส…”

จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างพึงพอใจและแผ่กว้างไปทั่วใบหน้า

ในเวลาต่อมาร่างกายของเขาก็กลายเป็นขี้เถ้า

เดมิก็อดที่มีพลังของดาบ อะโพคาลิปส์แห่งคมดาบริกิ

ได้เสียชีวิตลงแล้ว