เฟรย์ใช้เวลาหนึ่งวันในโรงแรมเพื่อกำจัดความเหนื่อยล้า
เขาตั้งใจจะพักผ่อนในวันนี้ก่อนที่จะมุ่งหน้าสู่ภูเขาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้
เช้าตรู่ของวันถัดไปกลุ่มของโซเนียได้ออกเดินทางไปแล้ว
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมุ่งหน้าไปยังบ้านพักของตระกูลจุนในคัสต์เคา
“ เราอาจจะอยู่กับตระกูลจุนอีกสักพัก คือว่า…คุณจะมาเยี่ยมฉันไหม?”
โซเนียพยายามพูดอย่างเป็นกันเองที่สุด แต่เธอไม่สามารถซ่อนความคาดหวังและสีหน้าวิตกกังวลได้
เฟรย์ไม่ได้สังเกตพฤติกรรมของเธอเขาแค่คิดถึงความจริงที่ว่าเพเรียนก็เคยถามคำถามนี้ก่อนหน้านี้
“ เมื่อฉันพบสิ่งที่ต้องการและถ้าคุณยังอยู่ที่ตระกูลจุนเราจะได้พบกันอีกแน่”
“…ได้สิ”
แม้ว่าโซเนียจะพูดอย่างเรียบง่ายแต่ใบหน้าของเธอก็เปล่งประกาย
เฟรย์เฝ้าดูพวกเขาขณะที่พวกเขาออกจากเมืองก่อนจะหันกลับมา
ในที่สุดก็ถึงเวลาไปที่ดันเจี้ยนใต้ดิน
* * *
‘ฉันเหลือเวลาอีกประมาณสามสัปดาห์’
เขาจะใช้สัปดาห์สุดท้ายเพื่อที่จะเดินทางกลับไปที่สถาบันการศึกษา
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะเขาเต็มใจที่จะเรียนรู้ในสถาบัน
เขาอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของไซริสทรีซไนน์ แต่ไม่ได้ต้องการที่จะเปิดเผยตัวตนของเธอ
เฟรย์มีนิสัยชอบกำหนดเส้นตายสำหรับตัวเองเมื่อเขาต้องทำงาน
มีภูเขามากกว่าร้อยลูกในเทือกเขาอิสปาเนียและโดยธรรมชาติแล้วมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะค้นหาดันเจี้ยนได้อย่างรวดเร็ว
โชคดีที่เฟรย์มีเบาะแสบางอย่างว่าชไวเซอร์จะสร้างดันเจี้ยนของเขาไว้ที่ไหน
‘นั่นน่าจะเป็นสถานที่’
เฟรย์มองขึ้นไปบนภูเขาที่สูงมากในระยะไกล
ภูเขาลูกนี้ซึ่งใหญ่เป็นสองเท่าของภูเขาอื่นๆ และมันก็สูงทะลุก้อนเมฆขึ้นไป
อึ้งวรรณบง
ชื่ออื่นของมันก็คือ
ภูเขาของเดรก
กั๊วะฮะ
เสียงคำรามของเดรกเจาะทะลุบรรยากาศของเทือกเขา
เฟรย์หรี่ตาและมองไปที่พวกมัน
พวกเดรกเป็นหนึ่งในสัตว์ประหลาดนักล่าที่เก่งที่สุดและสัตว์ที่อาศัยอยู่ในเทือกเขาอิสปาเนียนั้นมีพลังมากเป็นพิเศษ
เพียงแค่ฟันของพวกมันเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำลายก้อนหินขนาดใหญ่ได้อย่างง่ายดาย
ส่วนที่แย่ที่สุดคือสิ่งมีชีวิตเหล่านี้อาศัยอยู่กันเป็นกลุ่ม
นี่คือเหตุผลที่เฟรย์ตัดสินใจเดินทางหลังจากบรรลุระดับ 6 ดาวเท่านั้น
‘ตอนนี้ฉันน่าจะจัดการกับเดรกได้ประมาณ 20 ตัว’
อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าจะพบเดรคได้กี่ตัวในเทือกเขาอิสปาเนีย
นอกจากนี้ยังมีโอกาสที่จะมี “พวกกลายพันธุ์” ที่เจ้าของบาร์บอกเขาว่าอาจปรากฏขึ้นด้วย
เฟรย์เริ่มปีนภูเขาอย่างใจเย็น
ภูเขาเดรกนั่นสูงและอันตรายเกินจินตนาการ
แม้แต่นักเวทย์ระดับ 6 ดาวก็อาจเสียชีวิตได้อย่างง่ายดายหากพวกเขาประมาท
หลังจากปีนขึ้นไปประมาณหนึ่งชั่วโมงในที่สุดเฟรย์ก็ได้พบกับสัตว์ประหลาดตัวแรกของเขา มันไม่ใช่เดรกแต่เป็นโอเก้อ
แต่มันต่างจากโอเก้อทั่วไปคือมีผิวหนังสีแดงและมีดวงตาสามดวง ในมือของมันมีต้นไม้ขนาดใหญ่เหมือนไม้กอล์ฟและมีเศษเนื้อและเลือดติดตามตัว
ภูเขานี้ถูกเรียกว่าภูเขาเดรกก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะไม่พบสัตว์ประหลาดตัวอื่นที่นี่
ในการเข้าไปในดินแดนของพวกเขาคนๆนั้นต้องไปถึงกลางของภูเขาและด้านล่างเป็นพื้นที่ที่สัตว์ประหลาดทุกชนิดอาศัยอยู่
‘เจ้านี้มีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม’
เฟรย์หรี่ตาขณะที่เขาตรวจสอบโอเก้อ
‘นั่นควรเป็นผิวหนังที่ทนไฟได้ มันได้พัฒนาขึ้นมาเพื่อเอาตัวรอดจากพวกเดรกสินะ? ‘
จากสิ่งที่เขารู้เนื่องจากมันทนทานต่อไฟจึงมีโอกาสสูงที่มันจะค่อนข้างอ่อนแอต่อน้ำแข็ง
เฟรย์ร่ายคาถาอย่างรวดเร็ว
“ หอกน้ำแข็ง”
ชิ้ง
หอกน้ำแข็งสามอันปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
เมื่อลิชดัลลาร์ดโจมตีคอร์เตซ หอกที่เขาสร้างขึ้นนั้นมีขนาดใหญ่กว่ามากเมื่อเทียบกับหอกที่เฟรย์สร้างขึ้น อย่างไรก็ตามความแตกต่างในความเข้มข้นของมานาไม่ใช่สิ่งที่สามารถเปรียบเทียบได้
ชิก
ปุก
“ ชิ!”
เฟรย์เดาะลิ้นของเขา
ผิวหนังและกระดูกของโอเก้อนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เขาคาดไว้มาก
หอกที่เล็งไปที่หัวของมันถูกป้องกันด้วยกะโหลกของมันและอันที่เล็งไปที่หน้าอกของมันก็ถูกซี่โครงของมันบังเอาไว้
‘หอกน้ำแข็งของฉันแทงไม่เข้าหมายความว่ากระดูกของมันแข็งราวกับเหล็กกล้า’
สำหรับมอนสเตอร์ประเภทนี้วิธีที่ได้ประสิทธิภาพมากที่สุดในการเผาพวกมันด้วยไฟ แต่สัตว์ชนิดนี้สามารถทนแรงของไฟได้
เฟรย์ตระหนักดีว่าโอเก้อที่อยู่ตรงหน้าเขาจะน่ารำคาญกว่าทหารรับจ้างที่เขาต้องเผชิญเมื่อวันก่อน
ภูเขาเดรกตั้งอยู่ใจกลางเทือกเขาอิสปาเนีย
นั่นหมายความว่าสัตว์ประหลาดที่พบได้ที่นี่นั้นแข็งแกร่งกว่าสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในเขตชานเมืองมาก
‘ฉันจะฆ่ามันได้ถ้าฉันใช้แผ่นดินไหว แต่มันดังเกินไป’
ถ้ามีเสียงที่ดังเกินไปสัตว์ประหลาดตัวอื่นก็จะแห่กันมาตามเสียงอย่างแน่นอน ..
เช่นเดียวกับเวทมนตร์ลมในขณะที่มันอาจจะมีประโยชน์แต่ข้อเสียของมันก็คือมันมีระยะที่กว้างมากเกินไป
‘ไม่มีทางอื่นให้ฉันเลือกมากนัก’
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเลือกวิธีที่โง่เขลาเล็กน้อย
“ หอกน้ำแข็ง”
ชิ้ง
หอกน้ำแข็งหลายสิบอันปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาและรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นผ่านกระดูก
“อ๊ากก!”
โอเก้อคำรามใส่เขา มันทรงพลังมากจนทำลายพื้นดิน
“ ถ้าแกส่งเสียงดังขนาดนี่แล้วฉันจะเงียบไปเพื่ออะไร?”
ในขณะที่เขาพึมพำด้วยเสียงต่ำเฟรย์ก็ร่ายหอกให้บินขึ้น
ปุ๊กๆๆๆ
“ กั๊ก…”
โอเก้อเบิกตากว้าง หอกน้ำแข็งแทงไปที่หน้าผากของมัน ..
เฟรย์ตอกหอกน้ำแข็งราวกับว่ามันเป็นตะปูส่งให้ลึกลงไปด้วยหอกที่ต่อเนื่องกัน
กึ๊ก
ร่างของโอเก้อล้มลงกับพื้นจนสั่น
ขณะที่เขามองไปที่ร่างของโอเก้อเฟรย์ก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ
“ นั่นก็ไม่เลว”
การต่อสู้ในตอนนั้นมีประโยชน์มากสำหรับเขาในการปรับตัว
การต่อสู้ของนักเรียนในสถาบันไม่สามารถเปรียบเทียบกับสิ่งนี้ได้
การต่อสู้ครั้งนี้เป็นประโยชน์ต่อเขามากกว่าเมื่อเทียบกับการต่อสู้กับทหารรับจ้างของลิชเสียอีก
“ นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ”
นี่คือสิ่งที่เขาสามารถหมกมุ่นอยู่กับมันได้
ดวงตาของเฟรย์เปล่งประกาย
ดูเหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่น่าเบื่ออย่างที่เขาคิด
